|
| |
| |
| |
Zegen-wensch aen den eerweerdigen pater P. Angelinus van Veurne
na synen wereltlyken naem Hr Joseph Hermannus Becaert
naer eenige jaeren de kercke van den Hn Walburgis als canonyk bedient te hebben in den regel van den Hn Franciscus syne belofte sluytende... 1694
Ecce nos reliquimus omnia et secuti sumus te...
Een ziel door waere min tot haeren Godt gedreven,
Can haer genegentheyt aen geene schepsels geven;
Maer blijft soo vast gehecht aen hem wien sij hemint,
Dat sij aen sijnen wil sigh selven gheel verbindt.
De werelt comt vergeefs door rijkdom haer bekooren,
Het vleys leght vruchteloos haer sijne lusten voren,
Den duyvel stookt om niet den wint van eer en pracht
Geen rijkdom, lust, nogh eer heeft op die ziele macht.
Sij spoeyt, sij loopt, sij vliegt om boven d' aerdsche lusten
In haeren bruydegoms omhelsingen te rusten,
En acht, in haer gemoet, al wat men hier geniet,
Niet weert dat sij daer na een oogwenk omme siet.
Om met haer schoonsten glans die waerheyt te vernissen
Versoek ik d' outheyt niet met haer geschiedenissen,
| |
| |
Hermanne, uw beleyt geeft dese sulk een licht,
Dat sij klaer als de son verschijnt voor ons gesicht.
Uw ziel, door Godes min, van kints gebeent ontsteken,
Bevestight mijn beworp self sonder eens te spreken,
Soo ras, door dese vlam uw hert wiert aengetast,
Uw herte bleef geheel aen sijnen schepper vast.
Is 't noodigh dat ik u doe comen in gedachten,
Uw jonkheyts eerste drift en reyne minne-clachten?
Wanneer gij flaeuw en swak, door lieffelijke pijn,
Verlangd' om eens voor goet met Godt versaemt te sijn?
Is 't noodigh, dat ik hier voor yder ga verklaren,
Uw levens eensaemheyt en priesterlijke jaeren?
Wanneer gij kloek en sterk geworden door de deught
In Godes liefde vondt uw aldersoetste vreught?
Dat Veurne dit verhael tot mijn besluyt opstelle;
De liefde wil van daeg dat ik vertrek naer Belle,
Om met mijn oogh te sien het wonderlijkste merk
Van uwe vierigheyt en haer verheven werk.
Sacht liefde, niet te hoogh; waer wilt gij hene trachten?
Gij drijft dien ijveraer ver boven sijne crachten;
Dien minnetocht betaemt een nieu-ontsteken bloet
Wiens jonkheyt ondersteunt de driften van 't gemoet.
Laet dese hevigheyt en ijver wat bedaeren:
Past dit op uwe vlam, ten past niet op sijn jaeren,
Uw vlam neemt altijt aen, en wil niet sijn gebluscht,
Sijn jaeren nemen af, sijn jaeren soeken rust.
Neen, roept de liefde weer, houd op van soo te spreken
Meer sijne jeught verloopt, meer wort sijn hert ontsteken,
Hij volgt sijn meester na, die in sijn levens end
Mijn schichten dieper vont in sijn gemoet geprent.
't Is weynigh dat hij heeft al' aerdsche goet verlaten,
| |
| |
Hij wilt nogh bovendien sijn eygen selven haten;
En, op dat geene saek sijn minne-driften stut,
Hij wilt dat sijnen wil geheel sij uytgeschudt.
Hoe suyver en volmaekt hij eertijts mochte leven,
Nogh was hij eygen heer van sijnen wil gebleven;
Wanneer hij Godes dienst had in de kerk voldaen
Hij moeste niemants wet nogh orden onderstaen.
Dogh om sigh aen den Heer volmaekter op te dragen
Hij offert hem van daegh sijn eygen welbehagen
En sonder in te sien sijn staet en weerdigheyt
Hij buyght sigh voor den last der onderdanigheyt.
Hoe, seyt hij, is mijn Vorst aen sijn heer Vaders orden
Gehoorsaem tot 'er doot, de doot des Kruys, geworden,
En sou ik niet voor hem, in plaets van sulk een cruys
Doorstaen de needrigheyt van een verworpen kluys?
Neen, neen, sijn liefde comt mij al te sterk aenwecken,
Omdat sijn voorbeelt mij niet achter hem sou trecken,
Ik volge sijnen raet en goddelijk besluyt,
En storte t' syner min al mijn begeerten uyt.
Dat andere mijn ampt en aerdsche middels erven,
Wijl in Franciscus huys ik leven wil en sterven,
'k Heb onder sijn beleyt en minne-leer beproeft
Wat Godt van mij begeert en mijne ziel behoeft.
Geluk, o weerden man, met liefdens soete banden
Waer mede gy van daeg u wilt aen Godt verpanden,
Geluk met sulk een jok met sulk een slavernij
Die u den ingangh baent tot 's hemels heerschappy.
Terwijl gy 't al verlaet gy hebt het al gevonden
Den bant die u omgort laet uwe ziel ontbonden,
Den smaet, die gy omhelst strekt u tot roem en eer,
Den wil, die gy versaekt, versaemt u met den heer.
| |
| |
Met recht moogt gy van daeg op uw geluk beroemen
Met recht was 't dat men u dee Angelinus noemen,
Uw leven, uw begeert, uw wil, uw hertens wensch,
Aert naer een engel meer dan naer een aerdschen mensch.
Ach, nu gy 't Engels ampt op aerden gaet bedienen
Gy sult des Engels loon in 't hemelrijk verdienen,
En naer gy hebt, om Godt, u eygen self versaekt,
Verwerven dat u Godt syn Kroon deelachtigh maekt.
TOT MEERDER EERE GODTS ENDE VAN DEN HEYLIGEN VADER FRANCISCUS.
|
|
Auteursrecht onbekend