Werken. Deel 5

[p. 54]

Raedsel uytgeleyt tot gelukwensching aen den eerweerdigen pater P^r Ambrosius Roucheu van Meenen

d' eerste vruchten van syn priesterdom den almachtigen opdragende onder d'eerw.^e P^s Capucynen in Duynkercke den 29^sten jan. 1694
de forti egressa est dulcedo^(*) uyt den stercken is soetheyt uytgecomen

Comt hier vernufte schaer, weetgierige Poeeten,

't Sij dat gij aen de zee of Leye sijt geseten,
Verlaet het onderhout der Musen voor een stont,
En leght ons uyt waerop dit Raedsel is gegront.
Mij dunkt, gij hebt soo ras uw oogh niet opgeheven,
En voor dit Dicht gesien Ambrosius geschreven,
Of sluyt in uwen geest dat m' in dien soeten man,
De sterkte en soetigheyt te samen vinden can.
Gij seght dat geen vernuft een stercker can versinnen
Dan eenen mensch die weet sijn tochten t' overwinnen
Te smaden voor altijt genuchten, eer, en goet,
En sijnen eygen wil te treden met den voet.
Gij roept; geen tonge can een meerder soetheyt smaken
Dan die, in desen staet, het herte comt genaken;

(*) Er naast staat: Judicum.

[p. 55]

 

In d'onderdruckinge van onsen ouden mensch

 

Vindt eene stercke ziel haer aldersoetsten wensch.

 

't Is net geraên, maer, om het waere pit te treffen,

 

Gij moet, Parnassi jeught, uw pen nogh meer verheffen;

 

Gij moet van desen bergh met een veel sneller tocht

 

Op uw gevleugelt peert gaen draven door de locht.

 

Com, volght Ambrosius, hij sal u hier voor oogen

 

Een ander soetigheyt een ander sterkheyt toogen,

 

Sijn handen, mont, en hert, al even honingsoet

 

Bewijsen u hoe gij die vraegh ontbinden moet.

 

'k Beken, dat gij in hem en in sijn soete wercken

 

Een ongemeene kracht en soetheyt cont bemercken,

 

Den naeme die hij voert past t' samen met de daet;

 

Hij is soo lieffelijk soo soet als honingh-raet.

 

'k Beken, dat wie beleeft een soo verheven orden

 

Sijn ziel van dagh tot dagh voelt sterk en sterker worden,

 

En dat dit leven hem genieten doet een rust

 

Die ver te boven gaet des werelts soete lust.

 

Maer 't soet en sterk dat hij ons heden comt voorleggen,

 

Can mensch- nogh Engel-spraek naer weerdigheyt uytleggen;

 

Dat Sampson met sijn vraegh van dage niet verschijn,

 

Terwijl Ambroos vertoont des hemels Ambrosijn.

 

Gaf hij den Philistijn dit raedsel te doorgronden

 

Als in een dooden leeuw, hij honingh had gevonden,

 

't Is ook in eenen leeuw vol soetigheyt en kracht

 

Dat hier d' uytleggingh wort van dese vraegh verwacht.

 

Den Leeuw van Juda-stam oneyndigh in vermogen,

 

Comt vol van honing-raet sigh selven hier vertoogen,

 

Soo sterk, dat sijn aensien het hels gebroet vervaert,

 

Soo soet, dat yder mensch bekoort wort door sijn aert.

 

Ach! alle soetigheyt en sterkte moet verdwijnen

[p. 56]

 

Waer desen stercken Leeuw dien honingh comt verschijnen;

 

Wat can 'er stercker sijn, dan Jesus in Godts troon?

 

Wat can 'er soeter sijn, dan Jesu's Maget's Soon?

 

De troonen, opgerecht tot steun der hemelkooren,

 

Ontleenen sijne macht, om dese t' onderschooren,

 

En d' ongemeten vreugt die d' Engelen versaet

 

Spruyt uyt den soeten glans van sijn verlieft gelaet.

 

O soetheyt vol van sterkte! o sterkte vol van soetheyt,

 

Soo groot door maiesteyt, als minnelijk door goetheyt,

 

Gij trekt, gij rukt van daeg mij uyt dit bitter dal;

 

Segh mij, o sterkste soet waer ik u vinden sal.

 

Wat vraegt gij mijne ziel? Sie daer des Priesters handen

 

Aenbieden u dat soet waer na gij schijnt te branden;

 

Sie, daer comt uwen Godt geroepen door een woort,

 

En geeft sigh gheel aen u, die gheel hem toebehoort.

 

In schijn van wijn en broot rust hier des hemels Koningh

 

Dien nieugeslachten Godt, dien dooden Leeuw vol honingh,

 

Hij put al sijne kracht, al sijne soetheyt uyt,

 

Opdat gij die ontfangt, en in uw herte sluyt.

 

Uyt vrees of u misschien sijn grootheyt sou doen beven,

 

Hij laet sigh self aen u in die gedaenten geven,

 

Hij voegt sijn mogentheyt naer uwen krancken aert,

 

Opdat sijn soetheyt sij geheel met u gepaert.

 

O weerdigen Ambroos! wie can genoegh waerdeeren,

 

Het ampt dat gij van daeg bedient in 't huys des Heeren!

 

Wiens herte wenscht hier niet door u, te sijn versaet,

 

Met sulk een krachtigen en soeten honingraet?

 

Een brieseltien daervan versterkt de ziel en leden,

 

Een droppeltien daervan versoet de bitterheden;

 

Wat mensch dat Ambrosijn, dien soeten honingh nut

 

Vindt sijnen rou gestilt, sijn swakheyt onderstut.

[p. 57]

 

Dat Creten en Parnas voortaen niet meer en spreken,

 

Van hunne goden-spijs en hippocrene beeken,

 

Ambroos, gij deelt ons hier een dierbaer Ambrosijn,

 

Waerbij geen goden-spijs magh vergeleken sijn.

 

Gij schenkt ons eenen drank, die 't hert meer can verheugen,

 

Dan Cretens malvosey en soete Nectar-teugen;

 

Ach! die maer eens, van u, daer mee beschoncken was,

 

Vergeet 't versierde soet van Creten en Parnas.

 

Wat soetheyt moet vandaeg uw ouders hert omvangen,

 

Als sij dit Ambrosijn uyt uwe hant ontfangen!

 

Hoe zegent hunne ziel den tijt, die u verkoos,

 

Om in des Heerens kerk te wesen een Ambroos.

 

Den troost die dit gedacht doet in hun herten dalen

 

En is met geen geschrift nogh woorden af te malen;

 

Dit is een hemelvreugt die soo den geest verrukt,

 

Dat sij door haer gewelt de sinnen onderdrukt.

 

Geluk dan, weerden man, aen wie hier wort gegeven,

 

Met desen honingraet, dat Ambrosijn te leven:

 

Geluk met eene spijs die uwen wensch voldoet,

 

Uw crachten ondersteunt, en uwe liefde voedt.

 

'k Wensch dat gij uwen staet bediene soo vol deughden,

 

Dat g' uyt dit tranen-dal meugt gaen in 't rijk van vreugden,

 

En aensien, sonder end, die soetheyt, sonder maet,

 

Die u versaden sal met Engels honingraet.

 

 

 

LEVE JESUS