|
| |
| |
| |
XXVI. Gesang,
Op verscheyde Openbaeringen van den Saligmaker.
Naer dat den Heyland had op dese wys verschenen
Aen syne minnaeres, is hy voor haer verdwenen,
En spreekt in syn gedaent ook d'and're Vrouwen aen,
Die tot d'Apostelen met dese tyding gaen.
Sy leggen hun in 't lang die wonderheden vooren,
Maer konnen hun geloof niet wecken door hun ooren,
Hoe krachtig d'Engel-stem, en haer verklaering zy,
't Word alles aengesien voor enkel raeserny.
't Geviel, dat op dien tyd twee van de Leerelingen,
Gesaementlyk uyt Stad, naer 't slot van Emmaus gingen,
Een wooning, in een stil en aengenaem gewest,
Op sestig stadien gesticht van Sions vest.
Sy sochten hun gedacht, belemmert met veel sorgen,
t'Erstellen in het groen, op 't rysen van den morgen,
Ook hadden sy 't wel voor, tyd, land-streek en saysoen,
Geleeken t'saem geschikt, om desen dienst te doen.
Den lieffelyken geur van duysend Lente-blommen,
Ging Zephyrus aldaer door 't veld verwillekommen,
T'wyl hondert vogeltjens hem groeten in hun tael,
Waer onder boven al uytscheen den Nachtegael.
Den weg weer-zyds beplant met schoone Olyve-boomen,
Wierd t'eener zyd' besproeyt met kristalyne-stroomen,
| |
| |
Gestort uyt eene beek, wiens levendige bron
Haer snelle waters dreef, naer 't dal van Gabaön.
Het oog en konde sig niet door't gesicht versaeden,
In 't aengenaem verschiet van menig groene paeden,
Geleyd door heuvelen en daelen, op en nêer,
Langs wyngaerd, weyd en bosch, doorsneden hêen en wêer.
Het was op desen weg, dat die bedrukte herten,
Door onderlinge spraek, verlichten hunne smerten,
Vertellende te saem, vol weedom en verdriet,
Al 't gen'er onlangs was op 't hoogste Feest geschiet.
Terwyl sy onder een erhaelden dese reden,
Komt Jesus aen hun zyd' in reyser-schyn getreden,
En op dat hy met hun te vryer henen trekt,
Hy maekt, dat geen van beyd' door d'oogen hem ontdekt.
Dan vraegt hy hun, waer van sy met elkander spreken,
Dat sy met sulk een rouw en hert-zeer zyn doorsteken?
Hier op seyd Cleophas, een van de twee: zyt gy
Alleen dan vremdeling in Judas heerschappy,
Dat gy de reden komt van onse droefheyt vragen?
Of is u onbekent, het gene dese dagen
Aen Jesus is geschied, een wonderen Propheet
Van Nazareth, wiens leer en daeden ieder weet?
Kan't wesen, dat de maer' u niet en ded' bemerken,
Den wyd-verbreyden roem van syn verheven werken,
Waer mede hy voor Godt, en al het volk uytscheen?
En weet gy niet wat loon, voor al die wonderhêen,
De Priesters en den Raed hem eyndelyk bewesen?
Hoe sy hem als een dief, en moordenaer verwesen,
Om op Kalvary-berg te sterven aen een bast?
Eylaes! op syn beloft betrouwen wy soo vast,
Dat wy voor Israëls Verlosser hem aensagen:
| |
| |
Maer ach! g'heel onse hop' is in den wind geslagen!
Siet hier den derden dag, dat dit al is volbracht.
't Is waer, voegt hy daer by, een tydinge gebracht.
Korts na den dageraed, door dry godtvruchte Vrouwen,
Quam ons door schroom en angst, tot in de ziel benouwen;
Sy seyden, als sy 't Graf besochten voor den dag,
Dat dien Prophetens Lyk niet meer daer binnen lag;
Ja, dat'er Engelen dien tyd verschenen waeren,
Die syn Verrysenis hun quaemen openbaeren,
Ook zyn'er sommige van d'onse uytgegaen,
Die sagen, met'er daed, de Graf-sted' open staen,
En daer de doeken in, waer med' hy was bewonden;
Maer niemant onder hun heeft ergens hem gevonden.
Ach! wat verwondering treft mynen Heyland niet,
Als hy sulk ongeloof in syn Discipels siet!
En wat vervoordering kan syne Leer verwachten,
Als sy verkondigt word aen d'heydensche geslachten,
Nadien syn Leerling self, voor wie hy heeft gepreekt,
Dry dagen naer syn dood in sulk een blindheyt steekt?
Geloof! hoe traeg word gy van eenen mensch beleden,
Die altyd steunen wilt op sinnen en op reden!
Hoe qualyk buygt voor u 't vermetelyk verstand,
Dat altyd tegen u al syne krachten spand.
't En zy gy met geweld het selve komt bedwingen,
't Leert, door laetdunkentheyd, uw strenge Wet ontspringen,
Al waer men tast en siet, gebruykt gy geene macht,
Dog, tast en siet men niet, gy word'er niet geacht.
't Vernuft, dat sig alleen laet door de sinnen scherpen,
En wilt sig nimmermeer voor u ten onder werpen,
Het volgt syn kennis naer, gy steygert boven aert,
Soo kont gy geen'er wys te saemen syn gepaert.
| |
| |
Van hier dan, ô vernuft, met al uw schranderheden,
'k Omhelse Jesus Leer' gewillig, voor de reden,
Alwaer ik g'heel verdaest, blind, spraekeloos en doof,
't Ontbreekt my nergens aen, ontbreekt my geen geloof.
Terwyl dien iever my soo vierig heeft ontsteken,
Ik hoor' myn Minne-vorst aldus de syne aenspreken:
O dwaese! ô traeg van hert, om door 't Geloof t'ontfaen,
't Gen' u soo menige Propheten weesen aen;
En moeste Christus niet al dese dingen lyden,
En soo syn Ryk ingaen van glori' en verblyden?
Dit seggende heeft hy hun alles uytgeleyt,
Dat t'synen opsicht was, van Moyses af, voorseyt.
Sy komen onder dies de brug van 't slot t'ontdecken,
Waer Jesus veynsende te willen voorder trecken,
Van hun wêerhouden word; sy seggen hem verwacht
Den morgen hier met ons: den avond valt; den nacht
Gaet schielyk over 't land haer swarte wolken spreyden.
Met dese woorden laet den Heer sig binnen leyden;
En soo de spyse nu op tafel was geset,
Schickt hy sig aen den disch; en naer een kort gebed,
In 't binnenst' van syn ziel, te hebben uytgesproken,
Heeft hy het brood gevat, gezegent en gebroken,
En deelde 't dan aen beyd' syn Leerelingen uyt.
Maer siet, gelyk een mensch, getrocken uyt de muyt,
Het licht op eenen stond gewaer word met syn oogen,
Soo is die schemering van hun gesicht getoogen,
Sy sien, sy kennen hem, bevaên met schaemt' en schrik,
Terwylen hy verdwynt, op 't selven oogenblik.
Ach! roepen sy, hoe wierd ons herte niet ontsteken,
Wanneer wy hem op weg soo minsaem hoorden spreken,
Wanneer hy ons 't geheym der Schriften open leyd',
| |
| |
En toonde wat men oyt voor desen van hem seyd.
Sy hadden nauwelyks geëyndigd dese reden,
Of zyn van stonden aen weer naer de Stad getreden,
Bodschappende aen d'elf Apostels, t'saem vergaerd,
Hoe Jesus op die plaets hun was geopenbaerd.
Terwyl een ieder dubt, en vreest te zyn bedrogen,
Komt midden onder hun Messias sig vertoogen;
En segt hun: vred' met u, stelt alle schroom van kant,
Ik ben 't, raekt myne borst en leden met uw handt,
Siet daer myn open Zyd', siet daer myn nagel wonden:
Gelyk myn Vader my ter wereld heeft gesonden,
Soo send ik u: gaet hêen, verkondigt uyt myn mond,
Aen alle volkeren myn Leering en verbond.
Hier door quam sulk een vreugd d'Apostels hert invaeren,
Dat s'al 't voorleden leed niet meer indachtig waeren.
Maer Thomas, eenen van de twaelf, en was daer niet,
Als myn Verlosser sig van d'ander raken liet:
Dies seyde hy, als hem dit wonder wierd beschreven,
Dat hy aen 't selve noyt geloove soude geven,
't En waer hy Jesus mogt aensien, soo wel als sy,
En steken syne hand in syn doorwonde Zy.
Verblinden Leereling, wat komt u dan te vooren?
Vreest gy de goedheyt niet van uwen Heer te stooren?
Is't mogelyk, dat gy in ongeloof volherd,
Naer dat u wierd voorseyd, 't gen' hier verkondigt werd?
Komt, luystert naer 't verhael van uwe med'gesellen,
Hoort, wat u Petrus, wat Joannes sal vertellen;
Sy spreken al gelyk; sy hebben alle thien
Den Heer in dese plaets gesproken en gesien.
Denkt niet, dat eene schim is voor hun oog verschenen,
Hy seyde self: tast toe, geen schim heeft vleys nog beenen,
| |
| |
Soo gy my hebben siet: daer was het, dat hy sat,
Dat hy gebraeden visch, en honig met hun at.
Maer 't is vergeefs geseyd, want Thomas speelt den dooven,
En hoe men 't hem getuygt, hy wil het niet gelooven;
Hy blyft acht dagen lang in dit versteent gemoed,
Tot mynen Jesus hem syn Wonden raken doed.
Dan roept hy met een hert, om syn misdaed verlegen:
Myn Heer, en mynen Godt! den Heyland seyd daer tegen:
O Thomas, voor gy sag, gy en geloofde niet,
Wel-salig, die gelooft, ook sonder dat hy siet.
Myn ziel! die jonste word aen Thomas hier bewesen,
Om u van ongeloof, door 't syne te genesen;
Messias heeft door't sien 't geloof in hem gebouwt,
Op dat gy sonder sien, naer hem, gelooven soudt.
Ten waer gy hem, soo traeg, dit wonder sag getuygen,
Gy soud soo vlytig niet voor 't selve nederbuygen;
Syn twyffeling verstrekt u tot een seker merk,
Syn blindheyt doet u sien, syn swakheyt maekt u sterk.
Indien den Mensche-Godt, hier van in syn erleven,
U licht-geloovige getuygen had gegeven,
Gy soud met achterdocht en twyffel zyn beswaert,
Om syn Verrysenis, en wond'ren Hemelvaert.
Hy laet d'Apostels self in ongeloove steken,
En van dit wonder werk, als van een raedsel spreken
Op dat gy, siende hem verwonnen en beschaemt,
Die groote waerheyt soud belyden ongepraemt.
Belyd dan, myne ziel, dien heerelyken zegen,
Op welken hy uyt 't graf vol glori' komt gestegen.
Bewyst hem dankbaerheyt in syn Verrysenis,
Indachtig syn genad', en uw verbintenis.
| |
| |
| |
Toesang.
Jesu! 't wyl gy soo vol eeren,
Van de dood gaet triompheren,
Op den zerk-steen van uw graf
Kom ik u eerbiedig groeten,
't Is niet noodig aen myn oogen
Moeten myne ziel bedwingen,
Om u dese plicht t'aenbien.
't Is genoeg, dat my door d'ooren
D'overlevering hield vooren,
Wat gy selve hebt voorseyd;
't Is genoeg in 't Schrift te lesen,
Dat gy zyt uyt 't graf verresen,
En bevryd van sterflykheyd.
Hemel Koning, Heer der Heeren!
Dese kennis doet my eeren
Dese kennis daer en-boven,
Doet my levendig gelooven,
Meer als Thomas voeld' en sag.
| |
| |
Dese kennis doet my branden,
Om te breken myne banden,
In des Hemels Heerschappy'.
In die kennis wil ik sterven,
Om die glori' te verwerven.
|
|
Auteursrecht onbekend