|
| |
| |
| |
XXVII. Gesang,
Op Jesus Hemelvaert.
Wanneer ik heden wil myn aerdsche ziel ontroeren,
Om die met mynen Godt ten Hemel op te voeren,
Rukt my myn sterflykheyt en swaerte naer benêen,
Gelyk het tegenwicht van eenen molen-steen.
De sinnen, die staeg aen myn hert in slaepe wiegen
Beletten mynen geest soo veerdig op te vliegen.
En mynen kranken will' word van syn wit verleyd,
Door 't onverstorven vleys, en myne sinn'lykheyd.
Hoe sterk my tot dien eynd' 't Geloove komt bewegen,
Myn eygen liefde houd my even sterk daer tegen;
Een swarte duysternis belemmert myn gemoet,
Wyl myn verdorven aert in slyk en aerde vroet.
Verlosser van myn ziel, die als met Arents-vlercken,
Van daeg door eygen kracht stygt in de Hemel-percken,
Trekt myne ziel met u in desen snellen tocht,
Voor eenen oogenblik van 't aerdryk in de locht.
Maekt dat ik, spyt de boey en ketens, die my knellen,
U gaen met mynen geest in die triomph versellen,
Op dat geen aerdsche lust myn herte meer aenroert,
Terwylen gy't met u van d'aerd' ten Hemel voert.
Maer oppersten Monark, na dien gy voor hebt, heden
Het Hemels Koningryk, als Winnaer in te treden,
| |
| |
Sult gy die klaere proef van uw volkomen macht
Niet blyken doen in 't sicht van g'heel het aerds geslacht?
Sult gy, opklimmende, tot boven d'hoogste wolken,
Door sulk een wonder niet verbaesen alle volken,
En ieder doen aensien de glori' van den staet,
Die gy bekomen hebt door lyden, schand en smaet?
Sult gy, tot dit vertoog van daeg niet doen vergaeren,
Door 't Engels tromp-geschal, by een, al d'aerdsche schaeren,
Op dat'er geenen mensch voortaen ter wereld zy,
Die uwe Majesteyt en grootheyt niet bely?
Dit werk, dit werk alleen sal ieder overtuygen,
Om sig naer uwe Leer' en jongsten will' te buygen,
En moedig in te gaen den weg van ramp en druk,
Waer door gy selve klom tot glori' en geluk.
Swygt, spooreloose ziel; 't en zy gy wilt verdolen
In 't goddelyk geheym, voor 's menschens oog verscholen;
't Staet u, nog iemant toe, door sulk een ondersoek,
Te gaen doorsnuffelen dien toegesloten boek.
Gelyk den Heyland wierd in 't heymelyk gebooren,
Soo trekt hy heymelyk in 't Ryk der Hemel-chooren,
En laet het wonder werk, dat heden moet geschien,
Slechts van d'Apostelen, en weynig menschen sien.
Naer dat hy onder hun sig self nu veertig dagen,
Als eenen and'ren mensch, gemeensaem hadd' gedragen,
Trekt hy met hun al t'saem, vergaerd in eenen trop,
Tot dit besluyt, den Berg van Oliveten op.
Daer is't dat hy verklaert, hoe hy van Vaders wegen
In Hemel en in aerd' heeft volle macht gekregen,
En dat hy iedereen belast met synen mond,
Te melden syne Leer geheel de wereld rond.
Daer is't, dat hy gebied, dat sy aen al die leven,
| |
| |
Het recht van 's Hemels erf, door 't Doopsel souden geven,
En dat hy hun belooft geduerig by te staen,
Tot in der eeuwen end', de wereld sal vergaen.
D'Apostels, soo sy hem die woorden hooren spreken,
Zyn door verslagentheyt en droefheyt g'heel besweken:
Die suchten, desen weent, dien staet gelyk een boom,
Al wat den Heyland segt gelykt hun eenen droom.
Daer zyn'er in den hoop, die op dien tyd verwachten
Erstelt te sien het Ryk van Israëls Geslachten;
Sy vraegen 't aen den Heer, die hun tot antwoord geeft,
Dat synen Vader dit by sig verborgen heeft:
Maer dat des Hoogstens Geest uyt 's Hemels gulde Zaelen,
In hunne herten sal met syne kracht nêerdaelen;
En dat sy, dus versterkt, by Heyden ende Jood
Getuygen sullen zyn van syne Wet en Dood.
Naer dese spraek is hy, met een klaerblinkend'wezen,
In hunner aller sicht hoog in de locht geresen,
En rysende van d'aerd', steekt op den selven tyd
Syn handen uyt, waer med' hy hun gebenedyd.
Terwyl d'Apostelen hem dus sien opgetoogen,
Is hy in eene wolk verborgen voor hun oogen,
Gelyk men dikwils siet het helder Sonne-licht,
Door eene dicke locht verdonkert voor 't gesicht.
Soo is Elias, by Jordaenens-vloet, voor henen,
Uyt Eliseus oog, op eenen stond verdwenen,
Wanneer hy met een karr' en peerden vol van vier,
Van d'aerde wierd vervoerd tot in der wolken swier,
Dien droeven Leereling riep vrugteloos, met d'ermen
En oogen Hemelwaerts, syn Meester na al kermen,
Wyl desen door de locht in eene wolk opsteeg,
En Eliseus niet dan synen mantel kreeg.
| |
| |
Ach! met geen minder drift sien dees Apostel-schaeren
Hun liefsten Minne vorst van daeg ten Hemel vaeren,
Sy volgen altemael met een genegend'oog,
De klaere wolk, waer door hy opvliegt naer omhoog.
De liefde, die hun hert soo lange heeft beseten,
Maekt, dat s'om synen t'wil hun eygen selfs vergeten,
Sy blyven onbeweegt met d'oogen opwaerts staen,
't Schynt dat hun herten t'saem met hem ten Hemel gaen.
O! vierige yveraers van Jesus Leer en zeden,
Uw voorbeeld trekt van daeg myn ziel uyt myne leden,
Geen aerdsche saek strekt my voortaen tot vreugd of pyn,
Ik wil met myn begeert g'heel in den Hemel zyn.
'k Wil uyt dit ballingschap met mynen geest gaen sweven,
Om in myn Vaderland altyd gerust te leven,
Daer is de waere spys, die my versaeden moet,
Daer is de saligheyt, die myne hope voedt.
Daer is het weerdig Hooft voor eeuwig ingetreden,
Dat my verkoren heeft tot een van syne leden,
En dat voor weynig smert, versterving en geweld,
My syne Kroon belooft, syn Ryk-stoel open steld.
Ach! om tot dese Kroon, dien Ryk-stoel te geraken,
Geen arbeyd, geene ramp sal my kleenhertig maken,
Den prys, die Jesus my in syn triomph aenbied,
Verwekt myn ziele soo, dat sy geen moeyt ontsiet.
Stil myne tong, terwyl den Saligmakers zegen,
My met d'Apostels doet syn glorie overwegen,
Siet daer twee Engelen met wit gewaed omvaên,
Die spreken g'heel den hoop met dese woorden aen:
O Galileyers! hoe blyft gy dus staen met d'oogen,
Soo onbewegelyk gevest naer d'hemel boogen?
Dien Jesus, wien gy hier op desen blyden dag,
| |
| |
Met sulk een heerlykheyt, ten Hemel klimmen sag,
Sal naer verloop van tyd, omringt met Engel-schaeren,
Sig aen de wereld wêer vol glorie openbaeren,
Ontschudden aerd' en hell' door syn volkomen macht,
En daegen voor syn Throon geheel het aerds geslacht.
Met desen troost zyn sy te saem naer Stad getreden,
En schikten in een huys hun herten tot gebeden,
Verwachtende den dag vol iever en gedult,
Wanneer sy sullen zyn met 's Hoogstens Geest vervult.
Maer, weerde Moeder Maegd, sal ik 't hier laeten blyven,
En niet een enkel woord van uwe teerheyt schryven?
Sal ik, gelyk de Schrift, en tegen myn gewoont,
Niet spreken van uw min aen uwen Soon betoont?
Sal ik ten eynde van myn loopbaen gaen verflouwen,
En t'wyl gy zyt vol brand, in myn gemoed verkouwen?
Sal ik myn werk voldoen met Jesus Hemelvaerd,
En seggen niet een woord, van 't gene gy ded' op d'aerd?
Uw herte staet te naekt voor myn gedachten open,
Om dat ik daer voorby soo onbedacht soud lopen,
Hoe seer my uwen Soon met hem naer boven rukt,
Myn ziel word naer benêen door uwe min gedrukt.
Aenbiddelyke Vrouw! hoe is't met u gelegen,
Terwyl gy Jesus siet ten Hemel opgestegen?
Terwyl hy soo vol vreugd tot synen Vader gaet?
Terwyl hy soo vol rouw u hier alleen verlaet?
Voelt gy uw minnend' hert niet door begeert opswellen,
Om hem in syn triomph en glorie te versellen?
Gy, die inwendig leed, al wat hy moest doorstaen,
Gy, die hem tot'er dood soo trouw hebt bygestaen.
Ach! als gy hem van daeg siet door de wolken breken,
't Hert moet in uw borst, 't bloed in uw hert ontsteken,
| |
| |
Uw ziel moet innerlyk bevaên zyn met een lust,
Om eeuwig met dien Soon te zyn in d'Hemel-rust.
Neen, Moeder, neen, ik ben in 't vonnissen bedrogen;
Een edelder begeert heeft uwen wil bewogen,
't En is nog d'Hemel-rust, nog Jesus Heerlykheyt,
Die uwen geest bekoort, en uwe sinnen vleyt.
Uw onvoorbaetig hert en liet sig noyt aenwecken,
Door 't gen' u kond tot vreugd en vergenoegen strecken,
Gy hebt in Jesus dood syn Vaders wil aenbêen,
En zyt in syn, vertrek met selven wil te vrêen.
Ach! sonder desen stak u self den Hemel tegen,
Met desen is uw ziel tot d'hoogste ramp genegen,
In dien is 't, dat geheel uw hertens lust bestaet,
Door dien word gy vertroost, t'wyl Jesus u verlaet.
Soo leert gy my van daeg, soo lang ik hier sal leven,
Myn wil aen Godes wil ten vollen overgeven,
Soo toont gy waer myn ziel in voor-en tegenspoet,
In rykdom en gebrek haer ruste vinden moet.
| |
Toesang.
Triomphanten Vrede-Koning,
Die van daeg des Hemels wooning
Soo vol heerlykheyt intreed,
Wilt genadiglyk ontfangen
t' Uwer Prijs en Lof besteed.
| |
| |
Syn uw hertens minne-tochten,
Naer het leven niet ontvlochten,
Weest indachtig wie ik ben;
Myne hand moet hier begeven;
Want een voorworp soo verheven,
Eyscht een Seraphine pen.
Hoe geluckig sal ik wesen,
Soo myn hert in dit te lesen
Door uw liefde word geraekt,
Met dit insicht in 't voorleden,
Met dit insicht heb ik heden
Grooten Koning, Heer der Heeren,
T'wyl gy nedersit vol eeren
Aen uw Vaders rechte hand,
Wilt my uyt de Hemel zaelen,
Met den minsten vonk bestraelen
Van uwe reyne minne-brand.
Met dien wensch kom ik u groeten,
Ach! indien sy u behagen,
Jont my, 't gen' ik u derf vragen,
En dan verg ik u niet meer.
Mag ik dit alleen verwerven,
'k Wil vrywillig alles derven.
EYNDE VAN HET TWEEDE EN LESTE DEEL
|
|
Auteursrecht onbekend