|
| |
| |
| |
XXV. Gesang,
Op Jesus Verrysenisse.
Myn ziel, den dag genaekt, wanneer den Heer der Heeren
Van d'overwonne dood, voor goed sal triompheeren;
De nacht-gordyn verschuyft, den oogenblik komt aen,
Die hem vol heerlykheyt sal sien uyt 't graf opstaen.
Daer gaet syn groote Ziel met d'oude Vaders schimmen,
Uyt d'helsche voorgeborgt, Kalvary-berg opklimmen;
Den aerdboom schud en beeft, en dreunt met groot gebaer,
Als of hy synen Godt en Schepper wierd gewaer.
Den Geest van mynen Vorst vliegt snelder als de winden,
Om in 't arduyne Graf syn styve lêen te vinden,
Hy stort sig wederom in 't afgestorven hert,
Soo dat het doode Lyk terstond wêer levend' wert.
Syn lichaem, dat voor-hêen was lyvig, swaer en sterflyk,
Word op een oogenblik licht, snel en onbederflyk;
Hy dringt daer mede door den toegesloten zerk,
En laet d'Oud vaders sien syn Godtheyds seker merk.
Wat penn' sal na den aert de soete vreugd beschryven,
Die syn aenschouwen doet in hunne zielen dryven?
Sy worden weggerukt door eenen hemel-smaek,
Die hun gemoed vervult met goddelyk vermaek.
Triomph! de vreede dood is eyndelyk verwonnen,
En sal haer heerschappye niet meer oprechten konnen,
| |
| |
Den Saligmaker legt al hunne boeyen af,
En sluyt geheel haer macht in dit gezegelt Graf.
't Geweld, dat sy wel eer placht overal te plegen,
En maekt den aerdschen mensch voortaen niet meer verlegen,
Hy siet in 't wonder werk, door Jesus hier volbracht,
Wat lot haer over is, en hem hier naer verwacht.
Hy siet dat monster-dier, 't gen' alles heeft verbeten,
Niet meer met schroom en angst, en grouwsaemheyt beseten,
Hy siet haer smert en pyn, en perssing g'heel vernielt,
Soo ras myn Heyland heeft syn Lichaem wêer bezielt.
De dood, wiens schrickig beeld het stoutste hert vervaerde,
Ja, dikwils door haer vrees veel doode lyken baerde,
Word nu soo aengenaem gewenscht en liefgetal,
Dat selfs een teere Maegd naer haer verlangen sal.
De duysternis, waer med' sy plachte te verschynen,
Moet nevens haer in 't graf voor eeuwigheyt verdwynen,
De klaerheyt, die men hier op Jesus aenschyn siet,
Doet haeren swarten nacht en nevel g'heel te niet.
Den etter en den stank, 't gekriel der vuyle wormen,
Waer in sy eertyds scheen de menschen te vervormen,
Verandert in een geur van hemel-soetigheyd,
Door Jesus adem tocht en onverdorventheyd.
Triomph dan! duysentmael triomph! het eeuwig leven
Ontnomen aen den mensch, is wêer den mensch gegeven,
Den vloek, die 't aerds-geslacht soo lange heeft gedeert,
Is van het aerds-geslacht nu voor altyd geweert.
Het leven, dat voorhêen tot slavernye verwesen,
Geleek geen leven meer, maer eene dood te wesen,
Is wederom erstelt, de slavernye is uyt,
Naer desen Adam wêer het Paradys ontsluyt.
Geluk, strydbaeren Held, die heden soo veel zegen,
| |
| |
Als winnaer van de dood komt uyt het graf gestegen;
Geluk, met eene winst, die onder uw gewelt,
Geheel de heerschappye van Aerd en Hemel stelt.
Wy, die voortaen ons deel daer van genieten moeten,
Verkennen uwe macht, en kussen uwe voeten,
Wiens wonden ieder mensch naekt stellen in 't gedacht,
Waer langs hy treden moet, die naer uw glori' tracht.
Terwyl dien zegenprael my komt tot vreugd bewegen,
Des Heerens Engel is ten Hemel afgezegen;
Hy licht uyt syne plaets den steen, die 't metselwerk
Van 't heylig Graf besloot, en set sig op den zerk.
De straelen van syn oog gelyken blixem-vonken,
Syn kleed is wit als sneeuw, vers uyt de locht gesonken;
De klaerheyt van syn schoon en schrickelyk gesicht,
Verdooft het purper bloos van 't rysend' morgen-licht.
Hier op komt schroom en angst der Princen wachten raken,
Aen wie het was belast hier nevens 't Graf te waken,
Hun herten zyn van moed, hun moed van kracht ontblood,
Sy schynen al gelyk bevangen met de dood.
Soo ras hun eerste vrees begonde te begeven,
Zyn sy met volle vlucht recht naer de Stad gedreven,
En leggen voor den Raed, die wonderheden uyt,
Waer op men hun den mond met groote giften sluyt,
Met last, aen ieder, als een waerheyt t'openbaeren;
Syn volk heeft hem gerooft, 't wyl sy in slape waeren:
Dit woord wierd van de Jôon tot heden toe ontfaên.
Maer Magdaleen, en haer geselschap uytgegaen,
Soo haest men in de locht den dage-raed kond' merken,
Die komen na het Graf, vervoert door liefdens vlerken,
Voorsien met Balsem zalf, en vragen onder een,
Wie van de Graf sted' hun uytlichten sal den steen.
| |
| |
Dit seggende, zyn sy te saemen toegelopen,
En sien den zerk gekeert, het Graf voor hun wyd open,
Waer in afstappende, ontdecken s'alle dry
Een Jongeling, gekleed in 't wit, ter rechter zy;
Sy treden achterwaerts, door vrees en schrik bevangen,
Terwyl den Engel heeft dêes reden aengevangen.
En weest soo niet beangst; gy soekt in dese kluys
Jesum van Nazareth, gestorven aen het Kruys,
Dien vind gy hier niet meer, hy is nu korts verresen,
En sal voortaen geen dood meer onderworpen wesen:
Siet daer, aenschouwt de plaets van syn begravenis.
Maer nu, gy weet het slot van dees geheymenis,
Gaet syn Discipelen, en Petrus strakx ontdecken,
Dat Jesus sal voor hun naer Galileyen trecken,
Daer sullen sy hem sien, gelyk hy heeft voorseyt.
Dit was aen Magdaleen soo ras niet uytgeleyt,
Of sy loopt Petrus en Joannes vlytig tegen,
Vol van verslagentheyt, en seyd hun onderwegen:
Den Heer is uyt het Graf genomen desen dag,
En wy en weten niet waer hy verschuylen mag.
Sy, op die vremde maer', verdapperen hun schreden,
En d'een naer d'andere, zyn beyd' in 't Graf getreden,
Dog vinden daer niet in, als 't dood-kleed en den doek,
Die Jesus hoofd omwond, geleyt in eenen hoek.
Dies keeren sy verbaest te rugg' naer Davids Stede,
En trecken, in hun spoor, twee van de vrouwen mede,
Soo dat daer niet een mensch verbleef als Magdaleen,
Die by de Graf-sted' stond versnikt in haer geween.
Twee Engels komen sig aen haer in 't wit vertoogen,
En vragen wat geval haer traenen perst uyt d'oogen.
Sy antwoord: och! men heeft myn Heer van hier geligt,
| |
| |
En ik en wete niet, waer hy verborgen ligt.
Dees woorden, die de min ded' in haer herte stoken,
En hadden nouwelykx haer lippen uytgesproken,
Of sy, omkeerende, siet haeren Heyland staen,
Die, in een ander schyn, quam door den hof gegaen.
Hy, siende syn vriendin, om synen t'wil, verlegen,
Gevoelt syn minnend' hert tot haeren troost genegen,
En seyd haer: Vrouwe segt, wat is't, dat u behoeft,
Dat gy soo bitter weent? Wie soekt gy soo bedroeft?
Sy weder (denkend' aen den Heer van 't Hof te spreken)
Roept: Heer, en vraegt dog niet, waerom myn traenen leken:
Dog, soo gy mynen Vorst gehaelt hebt uyt dit Graf,
Segt, waer hy wesen mag, wien ik myn herte gaf.
Ik sal, soo ras gy my die plaetse sult ontdecken,
My, by syn Lichaem, gaen op myne knyen uytstrecken,
Afwasschen ieder wond, waer med' hy was doorboort,
En dragen hem naer 't huys het gen' my toebehoort.
Op dese minne-spraek word Jesus hert t'ontvonken;
Hy schiet syn liefste toe een van de soetste vonken,
Die syn ontsteken oog oyt uytgesonden heeft,
En seyd: Maria! sy hem kennende, begeeft
Haer selven vol van drift, om, met veel teere kussen,
Aen synen weerden voet haer liefde te gaen blussen,
Al roepend': Meester! maer dien lust word haer ontseyt,
Terwyl den Vrede-vorst haer desen last opleyt.
Gaet, seyd hy, uyt den naem van uwen welbeminden,
Getrouwe Magdaleen, myn droeve Broeders vinden;
Verkondigt d'eerste maer' van myn verheven lot,
En segt hun, dat ik klim tot myn, en hunnen Godt.
Hy heeft soo veerdig niet dit lief bevel ontbonden,
Of sy trekt naer de Stad, waer hêen sy was gesonden,
| |
| |
En boodschapt dit geheym aen ieder Leereling,
Die dese maer' ontfaen vol van verwondering.
Maer, triomphanten Godt, die van de dood verresen,
Aen d'uwe toonen gaet, uw aldoorstraelend' Wezen,
Hoe komt, dat dese jonst aen Magdaleen geschiet,
Eer u den liefsten selfs van uw Discipels siet?
Terwyl u haere min soo krachtig heeft beseten,
Hebt gy uw Bloed-verwant, en soetsten Vriend vergeten?
Dien Vriend, die soo gerust op uwen boesem lag,
Als gy het boos verraed in Judas herte sag?
Dien Vriend, die u alleen gevolgt heeft in uw lyden;
Ja, als gy hing aen 't Kruys, nog staende bleef ter zyden?
Dien Vriend, wien gy tot Soon aen uwe Moeder gaf,
En die uw heylig Lyk hielp dragen in het Graf?
Ik weet, dat uwe dood, die ons van d'hell' verloste,
Aen uwe Minnaeres veel duysend traenen koste;
Maer gy weet ook daer by, wat uwen Minnaer leed,
Wanneer dien vreeden nog uw vierig hert doorsneed.
Of soud de vlyt, waer door sy heden wierd gedreven,
Tot naerdeel van dien Vriend, haer sulk een voordeel geven?
En zyt gy soo besorgt tot haere hertens vreugd,
Om dat sy soo besorgt ook uwer min geheugd?
Maer neen, uw lief besluyt, ons eertyds aengewesen,
Komt met een helder licht in myne ziel geresen,
Gy seyd, dat d'Engelen min vroylykheyt ontfaen,
Van veel rechtveerdige, als van een sondaers traen.
Ach! gy en stelt soo ras de Hemel-poort niet open,
Of komt die Sondaeres vol blydschap toegelopen;
Uw aenschyn beeld haer uyt, wat vreugd den Hemel smaekt,
Om dat haer sondens-leed haer hert soo hevig raekt.
De liefde, die haer heeft haer sonden doen versaken,
| |
| |
Doet u, soo vol van min, tot haer besoeking blaken,
Dat gy tot haeren troost, den eersten stond besteet,
Dat gy om haeren t'wil, Joannes selfs vergeet.
O liefsten Minne-Godt, mag ik na myn berouwen,
Mag ik het selve niet op uwe min betrouwen?
Mag ik niet vol van hop' verblyden in myn boet,
Die u dees Hemel-vreugd, my desen troost aendoet?
Mag ik, die, door uw hulp, wil van de sonden vluchten,
Niet hopen, dat gy u verheugd in myne suchten?
Mag ik in dese vreugd, die mynen rouw verwekt,
Niet roemen op de hand, die my ten graef uyttrekt?
Ach! uw Verrysenis komt heden my bewysen,
Hoe minsaem gy myn ziel ded' van de dood verrysen,
Hoe krachtig uw gemoed door blydschap wierd geraekt,
Als ik door uw genad' myn boosheyt heb gestaekt.
Ik wil soo lang ik leef die boosheyt gaen vervloeken,
Op dat my dagelyks uw goedheyt komt besoeken,
En uwe ziele zy in een volkomen vreugd,
My siende, sondig mensch, genegen tot de deugd.
Neen, myn Verlosser, neen, geen lust sal my bekooren,
Die u, door onlust, soud het herte konnen stooren,
Gy hebt in Magdaleen my over lang ontdekt,
Het gene my tot troost, u tot vernoegen strekt.
Gy toont my desen dag hoe ik voortaen moet leven,
Om u geen oorsaek meer tot ongenucht te geven;
Gy leert my in het graf, dat gy van daeg ontsloot,
Hoe ik myn ziele moet bevryden van de doodt.
Gy doet my heden sien het graf van myne sonden,
Waer in ik eertyds lag vol doodelyke wonden;
Waer uyt ik van de dood, door uwe hulp', opstond,
U sonder toornigheyt, my sonder schuld bevond.
| |
| |
Ach! nu my uw genad' dat graf ded' openbreken,
Geen wellust, geene sond', sal my daer meer insteken,
'k Wil blyven gelyk gy, verresen van de dood,
Verresen voor altyd uyt myne zielens-nood.
| |
Toesang.
Menschen, die soo treurig zyt
Als gy door den snellen tyd
Uytgeteert en afgesleten,
Siet dat uwen levens loop,
Sonder wederkeerens hoop,
Uytgemergelt, styf en krom,
Schynt ten grave nêer te daelen;
Als dien avond ondergaet,
Uw gesichte sal bestraelen.
Laes! hoe kreunt, hoe kermt gy niet,
Wyl gy, in soo swaer verdriet,
Uwe leden siet afsmelten;
Stadig ondersteunen moet,
Nu met krucken, dan met stelten:
En met reden; want wie sou
| |
| |
Al de rampen, die in 't kort
Door het lot verwesen wort
Tot een spyse van de wormen?
Siet, soo loopt de reden mis,
Als sy niet bestraelt en is,
Door de klaere Sonne-lichten,
Altyd helder, nimmer doof,
In de ziele weet te stichten.
Ach! wanneer dit Jesus wyst,
Die van daeg uyt 't graf verryst,
Om ons eeuwig te doen leven,
Al de droefheyt, smert en pyn,
Konnen ons niet meer doen beven.
Ieder siet in synen Godt,
D'aenkomst van het salig lot,
Dat hem eeuwig sal bevryden
Van den ramp en swaerigheyt,
Die hem syne sterflykheyt,
In dit traenen-dal ded' lyden.
Hoe vertroost dit eenen mensch,
Die daer eyndigt synen wensch!
|
|
Auteursrecht onbekend