|
| |
| |
| |
XXIV. Gesang,
Op Marias afscheyd van Jesus Graf, en de vernietinge van eenen begraven Godt.
De droevige Avond-sterr' ryst onder dies ten Hemel:
De nacht spreyd haeren rok door 't swervende gewemel
Der donker roode locht; het quynend' licht vertrekt,
Terwyl de duysternis het aerderyk overdekt:
Dit doet de vrouwen, die Marias rouw met traenen
En suchten mengelden, haer tot den afscheyd maenen.
Wat ongemeene wee doorsteekt het Moeders hert,
Wanneer sy van het graf haers Soons getrocken wert,
Tot drywerf siet sy om, en wilt te rugge treden,
Om op den ruygen zerk te strecken haere leden;
Haer teerigheyt en smert, vermeerdert door den noot,
Die haer dus met geweld van haeren Sone stoot.
O Moeder! neen, ik mis: ô kinderloose Vrouwe!
O Weduwe! wie sal uw herte wee ontvouwe?
'k Docht over lang, dat die niet hooger konde gaen;
Maer ach! sy rysen nog op ieder oogwenk aen.
't Schynt nog een Moeder, die haer Sonens ziel sag scheyen,
Te troosten, als sy mag, op syne dood-kist schreyen,
Betreuren syn verlies, met jammerlyke klacht,
En slyten in gekerm, en suchten dag en nacht.
Laes! gy sag uwen Soon soo spoedig niet besweken,
| |
| |
Of siet hem voor uw oog strakx onder d'aerde steken;
Syn Lyk wierd nouwelykx door eenen zerk gedrukt,
Of gy word door den nacht terstond van hem gerukt.
Een droeve weduwe, die haeren man sag sterven,
Leert hem, al schreyende, met minder droefheyt derven;
Haer herte word verlicht terwyl sy't graf betruert,
Sy vind haer meer getroost, meer desen rouwe duert.
O Weduwe! wat smert doet uwe borst versteenen!
Gy mist uw Bruydegom en moogt aen 't lyk niet weenen,
Uw vriendens teere sorg, den nacht de duysternis,
Die scheyden u met kracht van syn begravenis.
Indien soo vreeden nood swaer valt gemeene vrouwen,
Hoe moet dat scheyden u, getrouwe Bruyd, benouwen,
Die uwen Bruydegom besat met ziel en hert,
Die g'heel verslonden waer't in reyne minne-smert?
'k Verbeelde my, dat u dien avond komt te vooren,
Wanneer u niemant wild' in Bethlehem verhooren,
En gy, met baerens nood bevangen en belaen,
Moest buyten een vertrek in 't duyster soeken gaen:
't Was med' ontrent dees uer; maer 't gen' u dan verlichte,
Was haest getroost te zyn door Jesus lief gesichte,
Was hem, eer korten tyd, te sien op uwen schoot,
Die 't eeuwig staende Licht geheel in hem besloot.
Ach! verre dat gy dit op heden soud verbeyen,
Men trekt u van syn graf, eer dat gy 't moogt beschreyen;
Dien avond toond' u dan den Vorst van 't Engels Ryk,
Maer desen rukt u af van syn ontzielde Lyk.
Dan quam tot uwen troost den Hemel naer beneden;
Nu baeren aerd en locht u niet als swaerigheden:
Dan wierd door Engel sang uw blyden geest bekoort;
Nu word door vrouwen klacht uw treurig hert gestoort.
| |
| |
Wat soetigheyt, of vreugd u ooyt is wedervaeren,
Komt uw geheugen nu gevoeliger beswaeren;
Gy voelt nu al de ween en sweerden in uw hert,
Waer door dat rouwig deel oyt aengetroffen wert.
Is 't wonder, dat men u siet soo onmaetig treuren,
T'wyl al die smerten t'saem uw teere borst verscheuren?
T'wyl u soo menig schicht, van rampen en verdriet,
Van rouw en bitterheyt, door ziel en herte schiet?
Gelyk een schip, dat van syn anker afgedreven,
Nu in de baeren word gedompelt, dan verheven,
Terwyl het vliegend' storm 't self naer de klippen jaegt,
En t'synder ondergang al d'Elementen daegt:
Soo voelt gy, Moeder, u in dese zee van rouwen,
Gesmeten hêen en wêer, tot in de ziel benouwen,
Terwyl den fellen druk uw ingewand verscheurt,
En gy van uwen Soon, uw anker, word gesleurt.
Eylaes! wie kan dien nood aenschouwen met syn oogen,
En in syn herte niet geraekt syn door medoogen?
Schoon dat myn herte waer soo hard als marmer-steen,
't Wierd medelydende met uwe vreede ween.
Och! als ik in dien staet u sie van 't Graf vertrecken,
Ik voele myn gelaet met traenen overdecken,
Myn ziele wenscht een deel te lyden van uw pyn,
Op dat gy daer van moogt ten deel ontslagen zyn.
Stil, myne ziele, laet de Moeder henen treden;
Wy moeten naer het Graf wêer keeren onse schreden,
Wy moeten in den geest gaen dringen door den zerk,
En daer met wonder sien des Godtheyts grootste werk.
Een werk, dat in de hell' den duyvel self gaet stooren,
En door verslagentheyt, verbaest de Hemel chooren:
Een werk, een waere proef van 't opperste gebiet,
| |
| |
Soo dat Godt, buyten hem, geen wonderlyker siet.
Het ooge sal'er niet, als doode leden vinden,
Die Joseph, en syn vriend in doeken quamen winden,
Maer als gy met den geest daer dieper in sult gaen,
Dan wyst u het geloof een zielloos leven aen.
Daer schuylt het eeuwig Licht in toegesloten oogen;
In eenen styven romp 't oneyndig Alvermogen:
Daer vind men in een Graf den vinder van het lot,
Een niet geworden Al, een afgestorven Godt.
Is 't wonder, dat van daeg de Hemel-bogen dreunen,
Nadien de hand beswykt, die s'al moet ondersteunen,
En dat de duysternis het sonne-licht beving,
Wanneer den eenigen Lichtgever onderging?
't Is wonder, dat den mensch nog voorgeeft iet te wesen,
Naer dat hy sag in niet versonken 't eeuwig Wezen!
't Is wonder, dat hy syn verwaentheyt niet ontdekt,
Siend'in een steene graf syn Schepper uytgestrekt.
O nêergedoken Licht! ô uytgeputte Godtheyd!
Ik ken, in uwen Niet, myn opgeblaesen sotheyd,
Ik ken, in uwen Niet, hoe dwaes ik wierd verleyd,
Nu door een schemer-licht, dan door laetdunckentheyd.
Ik scheen my iet te zyn in myn hooveerdige oogen;
Een glinster van vernuft had myne ziel bedroogen:
Maer als gy voor myn pracht u selven dus verneert,
'k Bemerke, dat myn plicht geheel was omgekeert.
Ik moest om te voldoen, waer aen ik was verbonden,
Myn opgeblaesentheyt versmooren in myn sonden,
'k Moest, wat myn ydel oog in my verheven siet,
Geheel versinken doen in myn verdorven niet.
Eylaes! ik was uyt slyk en modder opgeresen,
'k Was min als eenen niet, en docht my iet te wesen,
| |
| |
En op dat myn ziele soud sien dien valschen schyn,
Gy wilt (ô mynen Al!) self g'heel vernietigt zyn.
Myn Godt, weest eeuwiglyk in desen Niet aenbeden,
Ik strecke voor uw Graf myn ziele met myn leden,
In die verworpen plaets, dit dood geraemten kot,
Erken ik, eer ik u, voor mynen Heer en Godt.
Maer dooden Hemel vorst, hoe lange sal het dueren,
Dat locht en aerde sal aen uwe Graf-sted' trueren?
Hoe lange sal die hand, uyt wie het leven sprood,
Staen onder d'heerschappye der overwonne dood?
't Geheugt my, 't gen' daer op gy eertyds hebt gesproken:
Soo Jonas in den visch dry dagen was geloken,
Sal ook den Soon des Menschs dry dagen zyn in 't graf,
En syne sterflykheyt naer dese leggen af.
O troostelyke spraek! gy sult dan naer dry dagen
Wêer opstaen, van de dood voor eeuwig zyn ontslagen!
O graf van mynen Godt! 'k verwonder my niet meer,
Dat gy uytschynen sult in glorie, roem en eer.
Nu Jesus wêer in u aennemen sal het leven,
't Is reden, dat gy word verheerlykt en verheven,
Meer als Jerusalem, als Bethleem, Nazareth
En and're, waer hy oyt syn voeten heeft geset.
Dees hebben, ik beken't, in 't leven hem ontfangen,
Maer ach! dat leven was met sterflykheyt omvangen;
Gy hebt in u ontfaen syn afgestorven Lyk,
't Gen' uyt u rysen sal, voor al onsterffelyk.
Kalvary-berg sag hem nog levend', maer doorsteken,
En tusschen moordenaers aen eene galg besweken;
Maer gy ontfing hem dood, en sult hem op sien staen,
En, tusschen d'Engelen, naer syne Moeder gaen.
Met recht dan, wonder graf, sal ieder u waerdeeren,
| |
| |
Sal ieder uwen zerk aenbidden, vieren, eeren,
Nadien in u de dood, met g'heel de helsche macht,
Door eenen dooden Godt, verplet word en verkracht.
Ach! t'wyl den Hemel-vorst gestorven voor myn sonden,
In u verborgen ligt, met eenen doek bewonden,
Ik acht u weerder, als het Sterrenryk gewelf,
Ik acht uw heylig Graf, meer dan den Hemel self.
| |
Toesang.
Ziel verdryft de slapens-lust;
't Is nu geenen tyd van rust,
'k Voele my inwendig raken
Door een ieverig gedacht,
Dat my doet naer Jesus blaken;
Gaen wy, ziele, g'heel den nacht
Nevens syne Grafsted' waken.
Oogen, gy sult op dien steen
Laeten vloeyen uw geween;
Herte, gy sult daer versuchten,
Uyt den grond van uwe borst,
Over uw ontrouwe tuchten,
Die den geest van uwen Vorst
Uyt syn lichaem deden vluchten.
Geenen rouw word u te groot,
Uwen Al, uw Liefde is dood!
De Fonteyn van alle gaven,
| |
| |
Uyt wie alle schoonheyt sprood,
Ligt in dese rots begraven!
Ach! wie sal voortaen in nood
Uw behoeftig herte laven?
Maer, ô ziele, weest getroost,
Eer de Sonne sal in d'oost,
Naer den Sabbothdag, verschynen,
Vry van lyden, vry van pynen,
Weder opstaen uyt dat slot,
Om uw smert te doen verdwynen,
Waken wy dan tot dat licht,
Hem vertoont aen ons gesicht.
|
|
Auteursrecht onbekend