|
| |
| |
| |
XXIII. Gesang,
Op Jesus Begravenisse.
Terwyl de Moeder-maegd was besig met t'omermen
Den Saligmakers Lyk, en door haer treurig kermen,
d'Omstaenders oogen ded' versmooren in getraen;
Komt, Nicodemus, op die droeve schouw-plaets aen,
En brengt een mengeling, swaer ontrent hondert ponden,
Van Myrrhe en Aloë, tot zalvinge der wonden.
Men suyvert 't heylig Lyf van hoofde tot de voet,
Met sachte sponsien, van 't aengesteven Bloet,
Het gen' de Moeder doet eerbiediglyk vergaeren,
Om 't selve in kristalyn sorgvuldig te bewaeren.
Hier op word 't Lichaem in den doek, daer toe gekocht
Van Joseph, naer de wys der Joden, toegeknocht,
Naer dat het, tusschen al de scheuringen en wonden,
Met speceryen was gebalsemt en bewonden.
Godvruchte Mannen! g'hebt door die getrouwe plicht
Verbonden eenen Godt, en allen mensch gesticht:
Uw heylig voorbeeld komt van daeg myn ziele leeren,
Waer med' sy 't doode Lyf van Jesus kan vereeren.
Wild' ik haer wensch voldoen, 'k soud van den Indiaen
Syn aldergeurigste gewassen vragen gaen:
'k Soud wenschen tot dien eynd' te mogen ondersoeken,
Al wat den wysten Vorst ons naliet in syn boeken;
| |
| |
Ik soud', waer 't mogelyk, den aldersoetsten geur
Uyttrecken, uyt al 't gen'ons voortbrengt de nateur.
Ik soud, indien ik mocht, uyt 's hemels wellust-zaelen,
De geuren, waer med'sy bewierookt zyn, gaen haelen,
Want tot de zalvinge van eenen dooden Godt,
Is niet te kostelyk, selfs in het Engels-slot.
Waer vliegt gy, mynen geest, door onbekende baenen,
Soo spooreloos naer oost en westers Indiaenen?
Waer steygert gy soo hoog, selfs tot in 't hemels Hof?
Gy hebt, om 't gen' gy wenscht, in u bequaeme stof.
Indien gy Jesus Lyk met Balsem wilt vereeren,
Gaet op Kalvary-berg u nevens hem verneeren,
Hy heeft tot in het graf sig selven uytgeput,
't Is recht, dat gy daer ook u selven g'heel uytschut.
Ach! die belydinge, die gy daer sult belyen,
Word hem veel geuriger, als al de speceryen;
Hy heeft geen Balsem-kruyd van noode voor zyn Lyk
Al is dit zieleloos, 't blyft onbederffelyk.
Maer ziele, 't gen' hem nog naer syne dood doet blaken,
Is om u, nevens hem, onsterffelyk te maken;
Wel aen, vernietigt u naer 't voorbeeld van dien Heer,
Versterft u, t'wyl gy leeft, soo sterft gy nimmermeer.
Stil: ik sie Nicodeem, en Joseph t'samen slaven,
Om 't afgestorven Lyf des Heylands te begraven.
Daer was by Golgotha een afgesloten thuyn,
Waer binnen was een graf van donker graeuw arduyn,
Dat Joseph selve had doen uyt de rotse houwen:
Een welgeschikte plaets om lyken te betrouwen,
Waer binnen geenen mensch tot nog begraven lag:
Gepraemt dan zynde, door d'aenstaende Sabboth-dag,
Nadien dit graf niet verr' van 't Kruys af was gelegen,
| |
| |
Sy hebben daer het Lyk van Jesus ingedregen,
En naer den ingang was met eenen grooten steen
Gesloten, zyn sy naer de Stad te rugg' getrêen.
O Koning! ô Monarch van ongemeten waerde,
Word gy op dese wys gesteken onder d'aerde?
Is dit geheel den dienst en statie, die u wacht,
Naer dat gy t'onser heyl en welvaert zyt geslacht?
Als Jacob eertyds was in Gessen overleden,
Quam Joseph synen Soon met 't weerdig Lyk gereden
Naer 't graf van Abraham, gekocht in Mambres veld,
Door al syn Broederen, en Pharos hof verseld.
En Moyses was daer naer op Nebo nauw besweken,
Of ded' g'heel Israël in rouw en traen uytbreken;
Sy weenden over 't Lyk met jammerlyk geklag,
Tot dat men dertig-mael de Sonne daelen sag.
Ach! wat is Isaacs Soon, en Moyses te gelyken
By hem, wien Golgotha sag aen het Kruys beswyken?
By hem, die Jacobs Stam stelt op syn vryen voet,
En leyd naer 't heylig land door syn gestorte Bloet?
Waer blyven dan van daeg die vry gekochte slaven,
Terwyl men hunnen Heer en Heyland gaet begraven?
Wie houd hun lyk-gekerm, en uytvaerd-klachten op,
Dat sy daer mede niet doen dreunen Sions top?
Men siet te nouwer nood dry, vier bedrukte vrouwen,
Die met de Moeders klacht versamen hunne rouwen;
Geen vrienden komen 't Lyk besproeyen met geween,
Joannes vergeselt syn dooden Heer alleen.
Men sag van gisteren al syn Discipels vlieden,
Hoe souden sy de hand tot syn begraving bieden?
En 't volk, dat hem nog korts als Koning heeft ontfaen.
Siet hem nu voor een fielt, een Rykx-verraeder aen.
| |
| |
G'heel verre van syn Lyk, en Graf-sted' te beweenen,
Verheugen in syn naem, en werken te verkleenen;
Den Pharisey vervloekt syn goddelyke Leer,
En schat die vrouwe klacht voor hem te groote eer.
Myn ziel, nu aen dit Lyk soo menig menschen treuren,
Komt, als wy door gekerm den droeven Hemel scheuren;
Komt, als wy door geklag wêergalmen dit gewest,
Soo dat het Anna self verneemt in Sions vest.
't Is al volbracht myn ziel, het treur-spel is ten enden;
Messias is in 't graf, waer sullen wy belenden?
Wie troost ons nu in rouw? Wie helpt ons uyt den nood?
Messias is in 't graf, geketent door de dood,
Waer keeren myne ziel? Den Vader is begraven,
Wie sal de kinderen besorgen ende laven?
Den Koning ligt ter nêer; wie sal den onderdaen
Vervloeken, als hy moet met synen vyand slaen?
Den Herder is gevelt, wie sal de swacke kudden
Beschermen in 't gevaer, en voor den wolf beschudden?
O Kinders! weent en kryt, en kermt al even seer,
Gy krygt, naer desen, noyt soo goeden Vader weer.
O onderdaenen! g'hebt nu reden om te suchten,
Gy zyt den Koning quyt, die g'heel de hell' ded' vluchten!
O Schaepen bleet nu vry, met jammerlyk gebaer,
Daer ligt den Herder, die u bystond in gevaer!
Gy, myne ziele, die niet sonder hem kond leven,
Hoe maekt gy't nu voortaen? Waer sult gy u begeven?
Gy vond in hem een vriend, een voeder van uw min,
Een Bruydegom, wie gy besat met hert en sin.
Daer kond u geene druk, geen quellinge beswaeren,
Of hy wist middelen om die te doen bedaeren;
In voor of tegenspoed, in vroylykheyt of rouw,
| |
| |
Hy bleef u staedig by, hy toont u syne trouw.
Wat vreeder onheyl kond gy immer syn beschoren,
Ik heb in hem myn rust, myn herte self verloren:
'k Besat het al in hem, met hem verlies ik 't al,
Soo groot myn welvaerd was, is nu myn ongeval.
O Joden! had gy my 't hert liever afgesteken,
Eer gy op mynen vriend uw toornigheyt ging breken;
Wat dolheyt dreef u aen, ô haetelyk geslacht,
Dat gy myn bruydegom aldus hebt omgebracht?
Swygt, ziele, swygt: de dood van uwen uytgelesen,
Moet niet alleenelyk den Jood verweten wesen,
Gy hebt tot desen ramp, daer gy soo over schreyd,
Moetwillig uwe list en laegen aengeleyd.
Uw ontrouw, snoode ziel, heeft felder als de Jooden
Gewoed, om uwen Vriend en Bruydegom te dooden:
De valscheyt van uw hert, de pracht van uw gemoed,
Heeft uyt syn zyd' geperst, den lesten druppel Bloed.
Gaet, schreyd vry over hem, tot uwe borst sal scheuren,
Gy sult in syne dood uw eygen feyl betreuren;
En soo gy weerdiglyk wilt weenen aen syn graf,
Legt daer al uwen lust, al uwe sonden af.
| |
Toesang.
Reyser, die naer vremde kusten,
Met soo groeten arbeyd spoeyt,
| |
| |
Staedig door nieuwsgierigheyd,
Soo gedreven, soo verleyd,
Dat-je noyt te deeg kont rusten.
Die nu trekt naer 't prachtig Romen
Of naer Vorstelyk Bysant,
En dan wêer vol iever brant,
Om op Rhodes reed' te komen,
Waer Apollo door syn spriet
Eertyds schepen vaeren liet,
Over Thetys holle stromen.
Stil zyn is u 't meeste lyden,
Als gy u maer eens verbeeld
Die elk, als een steenen pyl,
Staende blyven by den Nyl,
Spyt den nyd van lot en tyden.
Memphis koninglycke Graven,
Trecken daer uw nieuwsiek oog,
Om met een soo vremd vertoog,
Uwe sinn'lykheyt te laven;
Gy deyst vol verslagentheyd,
Siende sulk een bouw bereyd
Om een mensche te begraven.
Reyser, 't is niet sonder reden,
Dat gy dus verwondert staet;
Want soo gy uw oogen slaet
Die daer in verborgen zyn,
Gy sult walgen vol van pyn,
| |
| |
Dog indien gy zyt gedreven
Op een konsteryk gesticht;
Siet een wonder hier verheven,
Dat, spyt Romen en Bysant,
Spyt AEgypt-en Grieken-lant,
Uytsteekt boven d'and're seven.
Dese spraek schynt u te stooren,
Siende hier geen prachtig werk,
Maer een uytgehouwen zerk,
Tot een borgers graf beschooren,
't Wonder is niet in't gestigt,
Dog, het geen'er binnen ligt
Kan den Hemel self bekooren.
Ach! de liefde ligt daer binnen,
Liefde, die door d'hoogste nood,
Voor haer vyand ging ter dood,
Om aldus syn hert te winnen.
Reyser, segt my, in wat Ryk
Vond gy iet te sien, gelyk
Aen soo wonderlyke minnen?
Gaet, en roemt nu, dat gy sag
't Graf waer in de liefde lag.
|
|
Auteursrecht onbekend