Werken. Deel 4
(1930)–Michiel de Swaen–
Auteursrecht onbekend
[pagina 165]
| |
XX. Gesang,
| |
[pagina 166]
| |
Hem uyt syn Vaders schoot getrocken had beneden:
Syn Moeder, die in rouw, vervolgingen, verdriet,
In alle swaerigheyt, hem nimmer en verliet.
Hy weet, hoe trouw gy hem gelieft hebt g'heel uw leven,
En daerom wilt hy u syn Moeder overgeven,
Op hop', dat uwe minn', die hem soo wel beviel,
Ook wel bevallen sal des Moeders teere ziel.
Wat innerlyken troost moet uw gemoed bevangen,
T'wyl u de Moeder Godts voor Sone komt ontfangen,
T'wyl u den selven arm en boesem sal omvaên,
Die Jesus sag voor hem geduerig open staen.
Wel-salig sullen u de volgende geslachten,
Tot aen des werelds eynd, om die verkiesing achten;
Wel aen, en vreest voortaen voor geenen overlast,
Uw ziel ligt in de reed des hemels Anker vast.
Maer Jesus, naer gy hebt uw Moeder weg-gegeven,
Hoe wilt gy, dat voortaen soo vele weesen leven?
Gy laet nog achter u met duysend broeders staen,
G'heel krank en wonder swak, die quaelyk konnen gaen.
Nu gy van hier vertrekt, ô mynen Minne-voeder!
En aen Joannes laet besitten uwe Moeder,
Wie sal my arme wees, van kracht en jeugd ontbloot,
Beschermen, door syn hulp, en bystaen in myn noot?
Stil, spooreloose ziel, al gaet dien Heer vertrecken,
Hy sal u voor't gevaer met synen arm decken;
En wat syn Moeder raekt, en stelt u niet in pyn,
Draegt u als haeren Soon, sy sal uw Moeder zyn.
Den Saligmaker sprak de minnelyke woorden,
Syn Leerling toegestiert, aen oosten, westen, noorden
En zuyden, ieder mensch word dese Moeders Soon,
Die synen wille voegt naer haeren Soons gebôon.
| |
[pagina 167]
| |
O salig Moederschap voor ons verworpen slaven!
Maria, sult gy my met uwen boesem laven?
Sult gy dat edel vocht, geschikt tot Jesus dorst,
Uytspatten vol van minn', in myn besmette borst?
Nadien soo heylig Sap myn ingewand sal voeden,
Wat reynen minne-tocht moet ik daer binnen broeden?
O ziele! siet dat gy wel op u selven let,
Dat suyver Maegde-sog lyd niet de minste smet.
Maer stil, terwyl ik spreek, myn Jesus schynt te sterven.
Syn bleeken hals verslapt; de nagelen doorkerven
Syne handen; syne strot verliest den adem-tocht;
Syn boesem buygt voor uyt in eenen krommen bocht;
Den buyk trekt innewaerts; de ribben staen gespannen;
De levendige verf is van syn huyd gebannen;
Syn goddelyk gesicht schynt t'eenemael verdooft;
De doorne vlecht belet de ruste van syn hooft;
Syn drooge long doet niet dan rochelen en kreunen;
De voeten konnen 't lyf niet langer ondersteunen.
Och! myne ziele, siet hoe hem de dood benouwt,
Syn ader-klop vertraegt, syn jagend' hert verflouwt!
Hy roept met eene stemm', al perssen uytgelaeten:
Myn Ely! mynen Godt! hoe heb-dy my verlaeten!Ga naar voetnoot(d)
O Hoogste Wysheyt van den Vader, eeuwig Woord,
Dat uyt dien grooten Godt quam in 't beginsel voort!
O wonderlyken Soon, met Vader een in wezen,
Die eeuwig in hem waert, in hem sult eeuwig wesen,
Die in syn byzyn self al deze smerten lyt,
Hoe roept gy, dat gy nu van hem verlaeten zyt?
Wat ongelykheyt stelt sig heden tusschen beyden,
Is uwe Wesentheyt van syne dan gescheyden?
| |
[pagina 168]
| |
Neen, myne ziele, maer de kracht der Goddelykheyt
En vloeyd voortaen niet meer in Jesu Menschelykheyt,
Op dat dien lieven Heer met meerder pyn en smerte,
Den moord-priem van de dood voelt booren door syn herte.
Ach! die verlaetentheyt omhelst hy wel gemoed,
Indachtig dat sy strekt tot uwer sonden boet;
En sult gy u tot klacht en ongedult begeven,
Als hy u somtyds laet in smaekeloosheyt leven?
Gy soekt slapherte ziel, uw vergenoegen meer,
Als 't welbehaegen van dien minnelyken Heer.
Wat hoor ik, wat gedruys verneemt men in de Troepen?
Sy tieren: desen schynt Elias aen te roepen;
Wacht sien wy, of hem dien Propheet in synen nood
Ter hulpe komen sal, en lossen van de dood.
Soo raest het Jods-gebroed, terwylen Jesus krachten,
Op d'aenkomst van de dood, allengskens meer versmachten.
Och! wat benouwtheyt drukt syn afgematte borst!
Hy roept, met eene tong soo droog als hout: ik dorstGa naar voetnoot(e).
Daer was ter plaets een vat vol edik, waer de wachten
Een spons in doopten en syn weerden mond toebrachten:
Hy nut een weynig van dien vringenden azyn,
Op dat't gen' van hem was voorseyd, volbracht soud zyn;
Sy hebben in myn dorst, my edik toegeschonken.
Ha! Joden, Jesus dorst ontstaet uyt ander vonken,
Dan die men self met wyn en koele dranken breekt,
De hitte, die zyn ziel en minnend' hert ontsteekt
En soude g'heel de beek van Cedron niet verkoelen.
Hy dorst, op dat gy eens syn lyden soud gevoelen,
Hy dorst, ô Joden! naer een weynig silte loog,
Die syne liefde moest uytperssen uyt uw oog.
| |
[pagina 169]
| |
Hy dorst, om u te sien naer syne minne dorsten:
Dit doet hem, met een stem schier door den brand geborsten,
Uytroepen dat hy dorst, dit wekt dien heeten tocht,
Die niet gelaeft kan zyn met 't alderkoelste vocht.
Maer ziele, souden slechts die Jôon, door nyd versteven,
Tot een soo fellen dorst myn Jesus oorsaek geven?
Soud desen Minne-Godt niet sien in uw gemoet,
Dat hem naer laeffenis soo seer verlangen doet?
Ach! wilt gy van syn dorst de meeste reden weten,
Dees is de vreetheyt niet waer med' sy zyn beseten,
Maer uw ondankbaerheyt, die voor soo menig Bloed
Dien lieven Heer ontsegt een kleyne traenen-vloed.
Gy moest, hem siende voor uw saligheyt gehangen,
Doen smelten in geween uw onverstorven wangen;
Gy moeste nimmermeer uw oogen op hem slaen,
Of in dat siltig vocht al uwe leden baên.
Gy moeste door berouw, in 't aensien syner smerten,
Geheel gemorselt zyn, tot in den grond uws herten;
Maer verr' van traenen-vloet, van rouwen en geween,
Gy blyft, terwyl hy dorst, soo hard als marmer-steen.
Gy weet dat synen brand met traenen is te breken,
En echter laet niet een langs uwe wangen leken;
Gy kent dat uwe ziel naer uw medogen haekt,
En blyft, dies ongemerkt, versteent en ongeraekt.
Ach! dat die vreede Jôon hun laeffenis ontseggen,
Is hun onwetentheyt en blindheyt op te leggen,
Maer dat gy, die hem kent, niet met een enkel traen
Syn dorst verkoelen wilt, kan nimmer zyn verstaen.
| |
[pagina 170]
| |
Toesang.Lieven Minnaer van myn herte,
Die soo naer myn traenen dorst,
Om de heete minne smerte
Te verkoelen van uw borst,
'k Wensche, dat, als uyt twee beken,
Uyt myn oogen traenen leken,
Traenen nimmer opgeschorst.
Vloeyt dan traenen langs myn kaken
Sonder maet geduerig aen.
Nu gy Jesus soo siet blaken,
Om u in syn borst t'ontfaen,
Nu gy kont den gloey'nden oven
Van syn vlammig hert verdoven,
Wilt dog nimmer stille staen.
O myn Jesu! het aenschouwen
Van uw deerelyk vertoog
Trekt, naer menig herte-rouwen,
Traenen uyt myn sondig oog:
Wilt van geenen dorst meer klagen,
'k Sal u al myn levens-dagen
Komen laeven met die loog.
't Sicht van een der minste steken,
Waer uw lyf med' is doorwond,
Sal langs myn gelaet doen leken
| |
[pagina 171]
| |
Menig traenen ieder stond;
Geene reden sal-se stutten,
'k Wil al d'aderen uytputten
Van myn hertens diepste grond.
Laes! wat soud ik g'heel myn leven
Storten min dan traenen-vloed,
Nu gy voor my hebt gegeven
Eene zee van dierbaer Bloed?
Om uw dankbaerheyt te toogen
'k Moeste bloeden uyt myn oogen
En myn lyf, gelyk gy doet.
Och! of oyt uw reyne liefde
Al myn leden soo doorgriefde!
|