|
| |
| |
| |
X. Gesang,
Op Jesus verschyninge voor Herodes.
Terwyl dien arts-verraer, hertneckig in verwoetheyt,
Mistrouwt van Godts genaed en eyndeloose goedheyt;
Terwyl hy van syn heyl en saligheyt wanhopt,
En syn vervloekten krop aen eenen boom vastknopt,
Word Jesus voor Herod' getrocken van de Joden.
Soo ras van dit vertoog dien Vorst door syne boden
Gewaerschouwt wierd, hy is tot in de zael gegaen,
En siet myn lieven Heer met groote blydschap aen;
Want hy was in de ziel met lusten en verlangen,
Om Jesus eens te sien voor langen tyd bevangen.
Herodes, dese drift en brandende begeert,
Is wonder wel gegrond en ieders achting weert.
Wat ziele soude niet versuchten ende blaken,
Om in soo lief aensien haer selven te vermaken?
Ach! soo dien Minne-Godt my eenmael wierd vertoont,
Ik waer den blydsten mensch, die op de wereld woont.
Moest ik, om hem te sien, gaen tot in't brandend' oosten,
'k Ontsag niet vleys en huyd in d'heete son te roosten;
Of kond ik dat geluk ontmoeten in de noort,
Ik liep door wind en sneeuw, door vorst en hagel voort:
Geen schroom van wildernis en soude my wêerhouwen,
Als ik in dese mocht myn lieven wensch aenschouwen;
| |
| |
'k Ontsag voor dit gesicht geen vreeselyk gediert,
Geen woesten Leeuw nog Beer, die op de wegen swiert.
Geluk, Herod', gy siet gebonden voor uw oogen
Dien Prins, voor wie, door vrees, uw vader was bewoogen;
Strykt vonnis, of die vrees op reden was gegront,
Siet, of gy in dien Vorst de staet-sucht merken kont;
Siet, of de hooveerdye en pracht dees oogen stoken,
Die vol verworpentheyt geduerig zyn geloken:
O Koning! soo hy die voor u eens open doet,
Maekt, dat gy hunnen lonk ontfangt in uw gemoet:
Gy sult dat vierig strael soo veerdig niet beseffen,
Of uwe ziele sal sig tot syn licht verheffen.
En t'eenemael vervremd van die nieuwsgierigheyt,
Vol van verwondering aensien syn need'righeyt.
Houd op, myn ziele, van den snoodsten aller menschen,
Met Jesus lief besoek, geluk en heyl te wenschen;
De blydschap, die gy wilt, dat ik in hem bemerk,
Spruyt uyt vermet'le hop' van eenig wonder werk.
Hy heeft seer veel gehoort van Jesus groot vermoogen,
En wenscht een proef daer van te sien voor syne oogen;
Dit doet, dat hy den Heer bescheydelyk houd voor
Veel van syn wonderen, verbreyd het landschap door.
Eerst spreekt hy van een werk seer diep in syn gedenken,
Wanneer m'in Canaes Feest voor water Wyn sag schenken;
Dan van den dooden Soon gedragen naer het graf,
Wien Jesus opstaen ded', en aen de Moeder gaf.
Nu vraegt hy, op wat wys, dat wonder kan geschieden,
Als met vyf brooden zyn gespyst vyf duysend lieden.
d'Erstelling van de hand, als been soo dorr' en styf;
De roering ingestort in 't lam en gichtig lyf;
De duyvelen voor hem uyt menig mensch geweken;
| |
| |
Den wind en 't vliegend' storm voor syn bevel besweken;
De suyverheyt gejont aen 't vuyl melaets gevricht;
Den blind-geboren mensch begiftigt met 't gesicht;
En, 't gen' Bethanien soo ruchtbaer dede wesen,
Den dooden Lazarus uyt 't steene graf verresen:
Die wonderen al t'saem verheft hy wonder hoog,
En wenscht, soodanig werk geschiede voor syn oog.
Maer Jesus hoort dit aen met d'oogen nêergeslagen,
En antwoord niet een woord op al Herodes vragen;
Terwyl de Priesters en Wet-schryvers, vol van haet,
Hem staeg beschuldigen met menig snoode daet.
Hier op begint Herod' door toornigheyt te raesen;
Hy scheld syn Schepper uyt voor eenen sot en dwaesen,
Hy deckt syn purper kleed met eenen witten rok,
En send hem soo te rugg' tot ieders schimp en jok.
Syn lyf-wacht en het grouw, versaemt van alle straeten,
Syn tot soo boos bedryf al vierig uytgelaeten,
Daer is geen lastering, geen schande, geenen smaed,
Die Jesus niet en moet doorstaen in dit gewaed.
Het aldersnoodst gespuys, de minste van de guyten,
Die komen hem op weeg met slyk in 't aensicht spuyten;
Die roepen overluyd: siet mackers, den Propheet,
Die tot de minste toe van ons gepeysen weet:
Dit is dien grooten Man, dien Meester van de Wysen,
Die onse Rechters, als Recht-schenders durft verwysen,
Dit is den erfgenaem van Judas trotsche kroon,
De bloem van Jessens Stam, en Koning Davids Soon.
Op diergelyk verwyt en schimperige woorden,
Word Jesus door de Stad gesleurt met lange koorden,
Van ieder uytgelacht, als een verachten gek,
Getrocken en gehaelt door modder ende drek.
| |
| |
O Wysheyt! uyt den mond des Hoogstens voortsgetreden,
Zyt gy dit, die voor sot geschat word hier beneden?
Zyt gy dit, voor wiens Throon den wysen Cherubyn,
En al de Hemel-liên, staeg nêergebogen zyn?
Zyt gy't, die 't Firmament doet boven d'aerde sweven,
Die alle plant en dier geeft voedsel ende leven;
Die jaerelykx vernieuwt de kracht van alle zaet,
Die ieder element syn paelen stelt en maet?
Myn ziele twyffelt niet, het is den Heer der Heeren,
Wie gy hier siet bespot in dese dwaesens kleeren;
't Is d'hoogste Wysheyt self, den levendigen Godt,
Hier, door een snooden mensch, gekleed als eenen sot.
De liefde, die hem ded' tot uw besitting gloeyen,
Maekt, dat hy t'uwer roem, sig heden laet verfoeyen,
Syn oneer, schand en spot en doen hem geene pyn,
Kont gy door desen smaed tot eer verheven zyn.
Die liefde, myne ziel, praemt soo syn hert en sinnen,
Dat hy de sotheyt mint, om u te doen beminnen;
En hy nu dese vrucht van syn verfoeying wacht,
Het valt hem lief en soet, als sot te zyn veracht.
Soo kan geen sotternye een moeder oyt vervelen,
Soo word sy kinds en mal, om met haer kind te spelen;
Ook is'er geenen mensch, die't ongerymt bevind,
Dat eene moeder malt met haer onnoosel kind.
O stom-geworden Woord! ô nederige Godtheyt!
Gy valt hier, t'myn'er min, in d'alderwyste sotheyt,
Gy toont, dat eenen mensch, die na uw wysheyt staet,
Gewilliglyk moet zyn, als eenen sot versmaet.
Het wys zyn sotheyt is, is't wys zyn na de menschen,
Het sot zyn wysheyt is, voor die na 't eeuwig wenschen.
O Jesu! dat ik leef in desen dwaesen schyn,
| |
| |
Om naderhand met u voor eeuwig wys te zyn.
Geen schande, geenen smaed moet myne ziele quellen,
In d'hope van u eens in glori' te versellen;
Nadien my dit geluk door oneer word bereyt,
Leyd my geduerig aen door smaed en ned'righeyt.
Dat 's werelds minnaers u, als eenen sot versmaeden,
Dat sy met schimp en spot, en schand u overlaeden,
Ik ken u voor myn Heer, myn Wysheyt, mynen Al,
Wiens weg ik volgen wil, wiens leer my leyden sal.
Och! in dit wit gewaed, waer med' sy u begecken,
En kan ik geen bewys van sotternye ontdecken;
In tegendeel, het wit is in uw mogend'Ryk,
Van glori' roem en eer, altyd een waere blyk.
Nog korts, als Vader u op Thabor quam vereeren,
Men sag, soo wit als sneeuw, daer blinken uwe kleeren,
En sal men heden u versteken vol van smaed,
Om dat gy zyt bedekt met lely-wit gewaed?
O Antipas! gy zyt in uw besluyt bedrogen,
't Gen' gy tot schande stelt, komt Jesus glori' togen,
Gy dekt hem t'syn'er spot met een wit-vervig kleed,
Dog hy was, t'syn'er roem, noyt beter uytgereed.
In dit gewaed sal hy, naer korte smaed en pynen,
Vol glans en heerlykheyt, als eenen Godt verschynen;
In dit gewaed sal hy, spyt alle desen hoon,
Hier naer verheven zyn op 's Alderhoogstens Throon:
Gy sult in dit gewaed hem namaels in de wolken
Aenschouwen, als den Heer en Rechter aller volken,
En stom, door schaemte staen, in 't licht van eenen Godt,
Wie gy, als eenen dwaes, nu soo veracht bespot.
| |
| |
| |
Toesang.
Jesus, tot der Joden jok,
Met eenen witten opper-rok,
Als eenen dwaesen mensch omvangen,
Weenend' oogen, bleeke wangen
Uwe ned'righeyt geeft teeken
Van uwe grootheyt, sonder spreken.
't Is met reden, dat gy word
Met dat witte kleed omgord:
Witheyt past onnoos'le zeden;
Soo onnoosel, lief en tam
Zyt gy in de ziel en leden,
Als een teer en suygend' Lam:
Daerom komen witte kleeren
Uw onnooselheyt vereeren.
Soetste Lam, voor onse schult,
En als eenen Bok versonden,
Ach! hoe bitter is de boet,
Die gy voor myn snoode sonden
Ach! hoe doen myn boose daeden
U vervloeken en versmaeden:
| |
| |
Lydsaem Lam, gy voelt de schaer
Snyden door uw wollig hair,
Sonder 't minst gerucht te maken;
T'wyl veel tongen scherp als stael
Uwen teeren boesem raken,
Blyft gy sonder stem en tael,
Hoe onnoosel, hoe onschuldig,
Gy verdraegt het al geduldig.
In versmaeding en onteering:
Waer den Koning vooren gaet,
Daer is schande nog verneering,
Die den slave qualyk staet;
Geen verfoeying mag verveelen,
Wie van synen roem wilt deelen.
|
|
Auteursrecht onbekend