|
| |
| |
| |
VII. Gesang,
Op Jesus schandige mishandelinge, den nacht syner gevangenisse, in het Huys van Caïphas.
Vervloekelyken nacht! wie sal myn penne dryven,
Om uwe grouwelen ten deele te beschryven?
Myn rechte hand word stram, myn herte-bloed schier styf,
Wanneer ik overleg uw schandelyk bedryf!
Te meer gy ryst, te meer ik nevens u sien rysen
Schelmstucken, die het marg doen in myn beenders ysen!
Het schynt, ô vreeden nacht, dat in u word vergaert
Al wat de mensch'lykheyt op 't uytterste vervaert.
Waer ik myn oogen slaen, 'k sien niet als grouwsaemheden;
Waer ik myn ooren keer, 'k hoor niet dan schendige eeden!
Al wat'er my verschynt, is wonder boos en vreed,
Is tot bloed-dorstigheyt en lastering gereed.
Men noemt dien nacht met recht den tyd van 't helsch vermogen,
Nadien in desen Godt voor satan word gebogen;
Nadien den trotsen draek, door hooveerdye gebroet,
In desen 's Hemels vorst gaet trappen met den voet.
Afgryselyken nacht! gy ded' myn hairen recht staen,
Wanneer ik Jesus sag voor 't Phariseys gerecht staen;
Gy rukt myn boesem op, wanneer ik mynen Godt
In boeven handen sien gestelt tot schimp en spot.
| |
| |
O duysternissen, die wel eer in Pharos Ryken
Belette mensch en beest van hunne plaets te wyken,
Versamelt al te saem nu over Caïphas huys,
En wederhoud 't besluyt van dit ontaert gespuys.
Maekt dat die onbeschaemde en goddeloose gasten
Vergeefs naer mynen Heer, myn lieven Jesus tasten,
Dat torfs nog fackel-vlam hun dienen kan tot licht,
Dat eenen swarten mist benevelt hun gesicht.
Ik roepe vruchteloos: siet daer die snoode schaeren
In een vuyl stinckend' kot rondom myn Godt vergaeren,
Siet dien Onnooselen in eenen moorders-trop,
Die hem van stonden aen gaen springen naer den krop.
Soo ras op eenen steen hy neder is geseten,
Word hem een strenge koord rondom het lyf gesmeten;
Syn handen binden sy te saemen op syn knien,
Om hem te schimpiger in syn gelaet te sien.
Hier onder komt een deel di'er stinkende rabouwen
Hun rocchels ende snot in 't suyver Aenschyn spouwen.
En geven, grimmende met een versmaeden lach,
Op syn geheyligt Hooft hem menig harden slag.
Een uyt den snooden hoop gaet onder dese slagen,
Met een beslykten doek, uyt spot, syn Aensicht vagen,
En vraegt syn mackers af, of hy, aldus beslykt,
Berocchelt en besnot, niet wel een Prins gelykt?
Ha, booswicht stelt gy soo myn Godt en Heer ten toone?
Verciert gy op die wys des hoogsten Vaders Sone?
Dat minnelyk gelaet, hoe leelyk gy 't bemorst,
Behoud, dies niet te min, den luyster van een Vorst.
Hoe seer gy het vervuylt met al uw etter-spouwen,
Nog kan't den Seraphyn niet sonder vrees aenschouwen;
Te meer gy't, snooden boef, met vuyligheyt bevlekt,
| |
| |
Te leeger ieder Geest daervoor sig nederstrekt.
Wat seg ik? Dat gedrocht leent myne spraek geen ooren;
Geen reden is bequaem om hunnen haet te stooren,
T'wyl mynen Liefde-Vorst uyt syn mismaekt gelaet
Op g'heel den boosen trop twee minnend' oogen slaet:
Twee oogen vol van vlam, vol glinsteren van soetheyt,
Getuygen van syn min en uytgestorte goetheyt;
Twee oogen, gansch bequaem om traenen en geween
Te trecken uyt een hert soo hard als marmer-steen.
Gelyk de morgen-zon haer incarnate straelen
Door een geschifte wolk laet op de velden daelen,
Soo straelt myn Minne-Godt syn liefdens snelste schicht
Op dit versteende volk uyt syn besmeurt gesicht.
Dien lieven oogeslag doet hun bedryf ophouwen,
Sy konnen sonder schaemt syn wezen niet aenschouwen;
Maer tegen desen dwang, die hun gemoed beticht,
Sy slaen een vuylen doek rondom syn Aengesicht.
Dan vallen sy hem aen gelyk verwoede honden
Op een bevreesden haes, door Jaegers uytgesonden:
Dien trekt hem by den baert, een ander by het hair;
Dien noemt hem hypocryt, en desen toveraer.
Vernieuwing van syn smaed strekt hun tot nieuw vermaken;
Nu slaen sy op syn hooft, dan tegen syne kaken:
Sy soeken spel en jok in hun vervloekte daet,
En roepen schimper-wys, Propheet segt wie u slaet.
O Joden! tergt hem niet, indien hy wilde spreken,
Gy soude tegen hem de hand niet meer uytsteken;
Een woord waer hem genoeg, om op den selven stond
U, volgens uw verdienst, te smooren in de sond'.
Al quaem gy syn gesicht met eenen doek verbinden,
Hy soude lichtelyk syn treffer konnen vinden;
| |
| |
Dien doek, hoe grof en dik verblind syn oogen niet,
Hy siet dweers door uw vleys, wat in uw hert geschiet,
Eer gy de hand uytsteekt om syn gelaet te treffen,
Hy kan dat snood besluyt in uwen wil beseffen,
En waer het syn begeert, hy bleef als marmer staen,
T'wyl gy den vuyst opheft om op syn hooft te slaen.
Maer syn sachtmoedig hert was noyt tot vraek gedreven,
Hy wilt, self doen gy slaet, u syne liefde geven;
En hoe geweldig gy hem lastert, stoot en smyt,
Hy swygt, gelyk een mensch, die geen verdrucking lyt.
Laes! syn stilswygentheyt vermeerdert hunnen tooren;
Sy baeren tegen hem veel vreeder dan te vooren,
Sy rucken van syn hooft dien vuyl besmeurden doek,
En lasteren syn Naem met menig helschen vloek.
Die gaen hem met geweld de neus en ooren knypen,
Dien syn geheyligt Vleys met scherpe nagels nypen;
Een ander prickelt hem met naelden in den huyt;
Een ander steekt op hem syn tong al schimpen uyt.
Twee komen'er voor aen met eyken stocken springen,
Al roepen: mackers, hoort, wy sullen hem doen singen;
Ey, maekt een weynig plaets, gy handelt al te soet,
Wy weten, hoe men hem tot sprake brengen moet.
Hier mede beuken sy, gelyk verhitte smeden
Op yser ende stael, op syne teere leden:
Sy slaen syn heylig Hooft, syn hals en schouders plat,
Soo lang tot hunne kracht geheel is afgemat.
Wie sal d'oneerbaerheyt en boeverye afmaelen,
Waer med' sy mynen Godt naer dit geweld onthaelen?
Geen schaemteloosheyt, geen soo beestelyk vertoog,
Of word daer voorgestelt voor Jesus suyver oog.
Houd op myn bevend' hand van meer hier op te schryven,
| |
| |
Eer dat men siet den inkt in uwe penn' verstyven:
Eylaes! 't gedacht alleen van dit vervloekt bedryf,
Stelt myn gelaet in vlam en maekt myn herte styf.
De fielterye, waer med' de Joden Jesus tergen,
Heeft tot den jongsten dag syn Vader doen verbergen;
Daer siet men hoe syn hert inwendig wierd gepraemt
Door een verergernis, soo snood en onbeschaemt.
Waer zyt gy vierig Heyr? Verliefde Seraphynen!
Waer zyt gy wyse Schaer, vernufte Cherubynen?
Gy Throonen ryk van glans, Prinsdommen Heerlykhêen,
Gy Engelen al t'saem, komt daedelyk benêen.
Daelt nêer in Cayphas huys, daer siet gy een vertooning,
Weerd meer verwondering, dan die van uwe wooning,
Daer siet gy 's hemels Glans berocchelt en besnot,
De hoogste Majesteyt gelastert en bespot.
Daer is met banden vast t'oneyndig Alvermogen,
En d'Alvoorsienigheyt geblind-doekt voor haer oogen;
Daer ligt den Schepper voor syn schepselen vernêert,
De reynste Suyverheyt verergert en onteert:
Des Vaders Wysheyt word daer uytgemaekt voor sotheyt,
In 't eynd, daer triompheert de boosheyt van de Godtheyt.
Komt Hemel-geesten, siet wat schande, smert en smaet,
Voor een misdaedigen, d'onnooselheyt doorstaet,
Hoe groot d'Almogentheyt verschynt in uwe zaelen,
De kracht der liefde blykt niet min in onse daelen,
Sy heerscht, sy zegenpraelt self over uwen Heer,
Hy ligt als eenen slaef voor hunne voeten nêer.
| |
| |
| |
Toesang.
Myn ziel, als gy den Heer der Heeren
Vol smaed en schande siet vernêeren,
Als gy van't Phariseys gebroed
Hem siet geblind-doekt voor syn oogen,
Gy schynt in uw ontstelt gemoed,
Door heete gramschap opgetoogen.
Maer stil, en zyt soo hevig niet,
De boosheyt, die hier is geschiet,
Is niet alleen de Jôon te wyten,
Gy quaem soo dikwils snoode ziel,
Hem tegen 't minnend'Aenschyn smyten,
Als gy in achterklap verviel.
Wanneer gy, onder het belyden,
Uw snoodste sonden liet ter zyden,
Of in uw levens onderzoek
Uw boosheyt wiste te bewinden,
Wat ded' gy anders, dan een doek
Voor uwen Jesus oogen binden?
Wat ded'gy anders, dan met snot
Bespouwen uwen Minne-Godt;
Wanneer gy, onder de gebeden,
Vrywilliglyk in uw gedacht
Verbeelden durft d'oneerbaerheden
Waer u de sinn'lykheyt toebracht?
| |
| |
O Jesu! door myn snoode sonden,
Voor d'oogen met een doek verbonden:
Ey, jont een straeltjen van uw licht
Aen myne lang-verduysterd' oogen,
Op dat sy myne ziele haer plicht,
En swaere blindheyt wysen moogen.
Soo ras gy hun die klaerheyt jont,
Sy sullen op den selven stont
Uytstorten ruyme traene-plasschen,
Om van uw goedertieren oog
De vuyle rocchels af te wasschen,
Waer med' myn valscheyt u bespoog,
Ach! waerom ben ik niet versteven,
Eer dese boosheyt wierd bedreven.
|
|
Auteursrecht onbekend