|
| |
| |
| |
II. Gesang,
Op Jesus afscheyd van syne Moeder.
Den Heyland van myn ziel, nu siende d'uer gekomen,
Omhelst nog eens voor 't lest syn Moeder, ingenomen
Door droefheyt, schroom en angst, en seyd haer een vaert wel,
Die 't sweerd van weedom dryft door 't maegdelyk gestel.
Een felle dood-stryd komt haer teere boesem prangen,
T'wyl hy al suchten heeft dees reden aengevangen:
Myn weerde Moeder, 'k heb u menigmael verklaerd,
Waerom ik uyt myn Throon gekomen was op d'aerd;
Gy weet myn Vaders last en Goddelyk begeeren,
Den tyd is hier, ik gaen der menschen rampen weeren,
Ik gaen tot 't leste toe voldoen voor hunne schuld,
En stillen Godes vraek door lyden en geduld.
De teerheyt, die myn hert door menig minne-vlechten
Aen uwe reyne ziel quam strengelen en echten,
Maekt tegen myn vertrek een wonder groot geschil;
Maer 'k wederlegge dit om mynen Vaders wil.
'k Soud geern al de kracht van mynen Geest uytputten,
Om uwe pyn'lykheyt en ongenucht te stutten;
Dog in dit soet besluyt, dat aen nature past,
Myn ziele word belet door 's Alderhoogstens last.
Myn boesem is verdeelt door Moeder en door Vader;
Haer lyden gaet my na, maer syn bevel nog nader,
| |
| |
Myn Menscheyt is geraekt tot troost van myn verdriet:
Maer myne Godtheyt hoort naer 't gene hy gebiet.
Gelyk naer haer begeert ik sterven wil en leven,
Soo moet sy haer met my aen synen wil opgeven,
De kinder-plicht, waer door ik haer voor Moeder ken,
Begeeft, wanneer hy vraegt, 't gen' ik hem schuldig ben.
O Moeder! nu ik gaen dien lieven wil uytvoeren,
Nature werkt vergeefs om myn gemoed t'ontroeren;
Smaed, laster, smerte, pyn, uytstorting van myn Bloed,
Trek ik, in dit besluyt, standvastig te gemoed.
En 't gene my daer by in 't lyden sal versterken,
Is, dat ik t'saemen sal tot uwe glori' werken,
Dat myne swaerigheyt, verdrucking, pyn en smaet,
U eeuwig strecken sal tot blydschap en cieraet.
Soo troost hy 't Moeders hert, dat half door druk versteven,
In 't uytterlyk gelaet, geen teekens geeft van 't leven.
Een doode verf bevangt haer lippen; haer gesicht
Staet t'eenemael verkeert, en schynt berooft van licht.
De roos en lely-verf, die haer gespannen wangen
En voorhooft eertyds had soo lievelyk behangen,
Is nu met donker bleek al seffens overdekt,
Dan wederom met blaeuw en purpur rood bevlekt.
Sy swymt ter aerde nêer, als of se't ging besterven:
Den Sone roept haer aen, omhelst-se menig werven,
Soo dat sy eyndelyk door syn bedroeft geluyt
Bekomen, haeren mond met dese klacht ontsluyt:
Myn Soon! 't is dan voor goed, gy gaet dan van my schey den!
O droeven nood! hoe swaer bevalt gy aen ons beyden...
Myn Jesus gaet van my... 'k Moet Jesus laeten gaen...
Myn alderliefste Kind... 't is dan met u gedaen.
| |
| |
Met dese woorden gaet sy haeren Soon omvangen,
En blyft aen synen hals met bevend' armen hangen:
Hy, door medoogentheyt tot in de ziel doorboord,
Vermag haer weedom niet te stillen met een woord.
De boesems zyn wêerzyds door rouwe toegesloten,
De Moeders wezen g'heel met traenen overgoten,
Benouwt, myn lieven Heer, in 't binnenst van syn hert;
Ten lesten breekt syn stem wêer midden door de smert.
Ach Moeder zyt getroost, gy sult my eer dry dagen
Uyt 't graf verresen sien, en van de dood ontslagen.
O Sone! seyd sy wêer, dien troost is wonder groot:
Maer stilt myn smerte niet in desen vreeden noot:
Myn ziel is t'eenemael in uw aenstaende wonden,
Verachting, pynen, smaed, en schandig Kruys verslonden.
O pynelyk besluyt! ach Vader! ach! waer hêen?
Ach Vader! spaert myn Soon in uw verbolgenthêen.
Neen Moeder, roept den Soon, laet syne vraek voortvaeren,
'k Versoeke maer, dat hy de menschen soude spaeren;
Dat hy van straf en schuld hun zielen wilt ontslaen;
Ik biede tot dien eynd hem Bloed en Lichaem aen.
Het valt my aengenaem, en lieffelyk te sterven,
Wanneer ik door myn Dood hun leven mag verwerven,
Ik gae, den Vader maent, de liefde dryft my voort:
Vaert wel, ô Moeder! Op dit ziel-doorsnydend'woort,
Is sy dien droeven Soon wêer aen den hals gevlogen.
Och! dat ik dan met u van hier zy opgetoogen,
Roept haere teerheyt wêer: ik hebbe een kloeken moed,
Een herte vol van vier, en aders vol van bloed:
Ik vreese geene schand, geen wonden, geene slagen,
Ik sal, benevens u, dit alles licht verdragen.
Uw by-zyn maekte my in 't leven altyd blyd',
| |
| |
En 't word my een genucht te sterven aen uw zyd'.
Eylaes! hoe word myn hert door uwe drift bevochten,
O Moeder, seyd den Soon, laet vaeren dese tochten,
Des Vaders wille send my tot den stryd alleen,
Houd uwe ziele dog met synen wil te vrêen.
Daer sullen naer myn Dood veel Sonen overblyven,
Die gy in myne Leer versterken sult en styven,
Bemint die in myn plaets, terwyl ik henen trek.
Hier med' kiest hy de deur van 't Maegdelyk vertrek,
Sy volgt hem naer, sy vat hem weder in haer ermen,
Sy vraegt nog weynig tyd al bidden en al kermen...
Nu segt sy hem vaert wel... dan houd-se hem weder staen...
Nu swymt-se op synen hals, dan spreekt se hem weder aen...
Den Soon, van d'ander kant, wilt gaen en kan niet scheyden;
Tot drymael treed hy voort, tot drymael wilt hy beyden:
Hy segt tot drymael toe: ik volge Vaders wil;
En als dit is geseyd, hy staet al weder stil.
Hoe vast vereent de min die herten aen malkander!
Het schynt of d'eene ziel gesmolten zy in d'ander;
't Is soo, Marias ziel en Jesus zyn maer een,
't Moet eenen dood-stryd zyn, die dese twee doet scheen.
O Agar! roemt niet meer op uwe teere liefde,
Die u in 't doods-gevaer van Ismaël doorgriefde,
Siet hier een Moeders hert geraekt door duysend dôon,
Wanneer sy voor het lest moet scheyden van haer Soon.
Gy keerde 't aensicht om, als Ismaël ging sterven;
Maer dese wenscht de ziel met haeren Soon te derven,
En nu des Hemels last haer liefde wederstaet,
Sy lyd een perssing, die de dood te boven gaet.
Oud vaders, spreekt niet meer van d'ongemeene smerte,
Die Jonathas vertrek ontstak in Davids herte:
| |
| |
Siet Davids Sone hier, die Vaders smert verdooft,
Wanneer hy van 't gesicht syns Moeders word berooft.
Laes! Jesus kan niet meer, Maria moet beswyken,
Beyd' worden sy gelyk aen roereloose lyken:
Het hert van Jesus scheurt, Marias boesem breekt,
Terwyl gehoorsaemheyt het een van 't ander steekt.
De ziel en 't lichaem zyn verknocht met slapper vlechten,
Als dese banden zyn, die Soon aen Moeder echten,
En nu de dood alleen de ziel uyt 't lichaem drukt,
't Moet meer zyn dan de dood, dat Soon van Moeder rukt.
Ach! 't is een sterker kracht, dan dood en doodsche schichten,
't Is liefde, die dit werk ten lesten komt uytrichten;
't Is liefde, die den Soon van syne Moeder dryft;
't Is liefde, die haer hert in dit afscheyden styft.
De liefde tot den mensch, de liefde tot den Vader
Scheurt dese twee van een, hoe sterk versaemt te gader.
De liefde heeft meer macht, als d'alderhoogste nood,
Sy houd de Moeder t'huys, sy jaegt den Soon ter dood.
| |
Toesang.
Myn ziele, daer trekt Jesus hêen;
De droeve Moeder is verlaeten
In suchten, kermen en geween,
In rouw en hert-zeer boven maeten.
Sy keert haer om, en siet hem niet,
| |
| |
Sy roept hem naer, hy leent geen ooren:
Och! Moeder, och! wat swaer verdriet
Komt u door dit vertrek te vooren:
O ziel! roept sy daer tegen aen;
't Is waer, myn Jesus is geweken,
En liet my hier in druk en traen,
In swaere droefheyd schier besweken.
't Is waer, ik sien 't gelaet niet meer,
Dat my alleenelyk kond verblyden;
Ik hoor hem niet, die my wel eer
Vertroosten quam in angst en lyden.
't Is waer ik ben die soetheyt quyt.
Maer ziele, dit en sal niet dueren,
Hy sal my wêer, eer korten tyt,
Bevryden van dit angstig trueren.
Soo ras den derden dag opdaegt,
Sal ik hem weder sien verschynen,
Die alle smerten van my jaegt,
Die al myn droefheyt doet verdwynen.
Maer als ik Jesus uyt uw hert,
Om uwe sonden sie gevlooden,
Dan sucht ik onder eene smert,
Veel vreeder dan de vreedste dooden.
O ziel! hy vlucht de sonde meer,
Als al syn vyanden te samen,
Legt dese dog met haesten nêer,
Of noyt sal hy met u versamen.
Versaekt dan ziel, versaekt de sond',
Wie Jesus eeuwig sal verdommen,
Soo gy die niet versaken kond,
Hopt nimmermeer by hem te kommen.
| |
| |
Hebt gy van dese geenen gru,
Noyt siet gy Jesus meer by u.
O lieve Moeder, 'k wil versaken
De sonden, die my haetig maken
By eenen goedertieren Godt,
Die eeuwig wesen moet myn lot.
O Jesu! wilt my niet verlaeten,
'k Sal alle sonden voor u haeten.
|
|
Auteursrecht onbekend