|
| |
| |
| |
Het leven en de dood
van onsen Saligmaker Jesus Christus
Rym-konstig beschreven door M. de Swaen, in syn leven Prince der Reden-ryke Gilde tot Duynkerke.
Tweede deel
| |
| |
I. Gesang,
Tot Inleydinge.
Ryst, slaperige ziel, 't en is geen tyd van rusten,
Den lieven Mensche-Godt, die syne minne-lusten,
Nu dry-en-dertig jaer met wenschen heeft gevoed,
Gaet dese op eenen dag versaeden met syn Bloed.
Den droeven tyd is hier, die aen den Prins der hellen
De vryheyt geven sal om 's hemels Heer te vellen:
De Sonne daelt ter zee; daer ryst dien vreeden nacht,
Waer in de duysternis sal hebben volle macht.
Rechtveerdigheyt bereyd haer d'alderstrengste schoten,
Om tegen 't minnend' hert van Godes Soon te stoten;
Des Vaders boesem is gelyk beset met stael,
Hy sluyt den Hemel toe met grendels van metael.
't Schynt hy syn Soon niet kent, hem siende g'heel belaeden
Met 's menschens grouwelen en oversnoode daeden;
De plichtige gedaent, die Jesus overdekt,
Maekt dat hy tegen hem het sweerd van vraeke trekt.
De Chooren zyn ontroert, hun blydschap is verdwenen,
De Machten staen verbaest, de Seraphynen weenen,
De traenen zyn ontschud; geheel het Engeldom
Houd syne Sangen in, en is door droefheyt stom.
De wereld onderdrukt door satans slavernyen,
Stelt haer godsdienstigheyt in valsche Afgoderyen:
De Roomsche Heerschappye heeft met der volken pracht,
| |
| |
En kostelyken roof de Goden t'huys gebracht.
't Geslacht van Israël uyt al door Godt gekoren,
Heeft sig in bygeloof en hooveerdye verloren,
't Verwacht zyn Vrede-vorst in aerdsche Majesteyt,
Terwylen hy verschynt vol smaed en ned'righeyt.
Sy, voor wiens Vaders 't meir moest t'midden openbreken,
Het water uyt de rots en harde steenen leken,
Het voedsaem Manna uyt de locht gevallen heeft,
Begeeren eenen Heer, die groote teekens geeft.
Geen Christus staet hun aen, die ieder mensch komt leeren,
Dat hy zyn trots gemoed moet buygen en verneeren,
Vervolgen zyne ziel met innerlyken haet,
Syn vyand hebben lief, hem jonnen goet voor quaet.
Dat botst hun tegen 't hooft, dat doet hun meer verblinden,
Sy sien den weg gebacnt en konnen se niet vinden;
Messias leert, geneest, en predikt hun dry jaer,
Sy volgen, hooren hem, en zyn hem niet gewaer.
Sy werken tegen hem, schoon dat sy beter weten,
En aldus werkende, voldoen sy hun Propheten:
Want d'ongeloovigheyt waer door sy zyn geraekt,
Een van de blyken is, die syne proef volmaekt.
Rampsalig Adams zaed! waer zyt gy toegekomen?
Wat blindheyt heeft uw ziel en sinnen ingenomen?
Gy smaed uw eenig heyl, en soekt uw ongeval,
Gy loopt naer eenen Niet, en vlucht van uwen Al.
Eylaes! wie sal den weg aen die verdwaelde toogen?
Wie die verblinde wêer voorsien met 't licht der oogen?
Wat middel, goeden Godt, voor een ontaert geslacht,
Dat met moetwilligheyt naer syn verderving tracht?
Ach! sonder uw genaed' wy waeren al verloren:
't Was dese, die u tot medoogen kond bekoren,
| |
| |
En 't ongeschapen Woord tot Offerande gaf,
Om eenen aerde-worm t'ontrecken aen de straf.
O vreede deernis! ô al te strenge goedheyt!
Gy keert de liefde in haet, d'onferming in verwoetheyt,
En voor de saligheyt van eenen snooden knecht,
Gy stelt den Sone Godts, als plichtigen te recht.
Siet daer, dien lieven Soon aenveerd den last syns Vaders,
Der zielen minne stookt haer vlammen in syn aders,
Het vonnis valt hem soet, het is syn hertens wensch
Te storten al syn Bloed, te sterven voor den mensch.
Syn ziele siet vol troost den swarten nacht voor handen,
Wiens duysternis hem sal aenschouwen in de banden:
Zyt willekom, roept hy, ô lang gewenschten tyd,
Van eeuwigheyt geschikt tot mynen lesten stryd!
O lieven avond-stond! ik was van al myn leven,
Door ongemeene drift tot uwe komst gedreven,
'k Was ieder oogenblik vol perssing en vol pyn,
Om in den rooden Doop voor't lest gedoopt te zyn.
Hoe dikwils wierd myn geest met weedom ingenomen,
Om dat gy, weerden tyd, nog niet en waert gekomen,
Wanneer ik overleg in wat een swarten nacht
Van ongeloovigheyt myn Broeder lag versmacht.
Wanneer hy my verscheen met helsche mist benevelt,
Met syn'er sonden boey en ketenen geknevelt,
Geknepen in den klauw van dien hooveerden draek,
Die in syn slavernye en rampen nam vermaek:
Wat hertzeer was het my te sien syn ongelucken...
Maer dese zyn voor-by, ik gaen zyn ziele rucken
Uyt 't onder aerds geweld, en door volkomen soen
Myn Vaders strenge recht voor syne schuld voldoen.
Komt gaen wy naer het perk tot mynen kamp gekoren;
| |
| |
Ootmoedigheyt wint meer, dat trotsheyt heeft verloren,
Versterving breekt de boey, die weelde heeft gesmeet,
Een kus geneest de wond', gemaekt door d'Appel-beet.
Dees, of dusdanige voortvaerende gedachten,
Ontroeren Jesus hert met al syn ziele-krachten;
Een brandende begeert aenmoedigt zynen wil,
Niet eenen droppel Bloed is in syn aders stil.
Hoe nader synen tyd van Lyden schynt te wesen,
Hoe hooger syne drift tot Lyden is geresen,
En nu hy 's menschens troost soo na voor handen siet,
Het minst vertoeven perst syn boesem door verdriet.
Soo snaekt een vluchtig Hert, dat dorstig en ontsteken,
Naer eenen langen loop, ontdekt de water-beken,
't Verwackert meer dan oyt syn oversnelle tocht,
't Schynt, dat het noyt in tyds sal drinken van het vocht.
Eylaes! myn Jesus heeft in dry-en-dertig jaeren
Gelyk een dorstig Hert, geduerig voortgevaeren,
Niet naer een water-beek, maer naer een bron van Bloed,
In welke hy den dorst syns herten blusschen moet.
Al d'oogenblicken, al de wenken, al de stonden
Vernieuwden in syn ziel den dorst naer smert en wonden,
Ontsstaken in syn borst, en minnend' ingewand
Geduerig meerder drift, geduerig nieuwen brand.
Ach! hoe geweldig moest dien brand van liefde wesen,
Die nu soo langen tyd soo sterk was opgeresen!
Die ieder oogenblik meer kracht en voedsel nam,
Ja, 't merg der beenders self gevoelen ded' syn vlam.
Geen gloeyend'yser is soo vierig onder 't smeden,
Gelyk in 't minne-vier myn Jesus ziel en leden,
Syn Lichaem ende Geest, syn wenschen en begeert,
Zyn door dien heeten brand doordrongen en verteert.
| |
| |
Terwyl den Vader schynt syn Menscheyt te verlaeten,
Terwyl de menschen hem vervolgen ende haeten,
Hy wenscht, hy brand, hy blaekt, hy ievert even seer,
En tot der menschen heyl, en tot syn Vaders eer.
Al is den Hemel hem met g'heel de wereld tegen,
De liefde, die hem dryft en laet hem niet verlegen,
Hy trekt'er med' te veld, hy stelt-se tegen al,
Versekert, dat in't eynd sy 't al verwinnen sal.
| |
Toesang.
O Jesu! Godt van reyne minnen,
Wat treur-spel gaet gy hier beginnen
Voor my, vermaledyden mensch!
O Jesu! wat is uwen wensch?
Gaet gy, Monark, der Hierarchyen,
Voor een verworpen slave lyen?
Gy, mynen Godt, voor aerd' en slyk
Verdragen soo veel ongelyk?
Gaet gy, ô Bron van 't eeuwig leven!
U selven voor een dooden geven?
Ach! uyt wat insicht trekt uw min
Voor my soo vreede wegen in?
Keert liever wêer naer 's hemels Chooren,
En laet den sondaer gaen verlooren....
Maer neen; ik ben het voet-pad mis,
Lyd, nu sulkx uw behaegen is,
| |
| |
Terwyl ik uw bebloede schreden
Vol rouw en suchten naer sal treden,
Terwyl ik, Jesu, t'uwer min
Sal afgaen eygen wil en sin,
Geheel myn hertens lust opgeven,
En naer uw welbehagen leven.
Dit is den opdracht, die myn hert
Opoffert aen uw vreede smert.
|
|
Auteursrecht onbekend