|
| |
| |
| |
XXIX. Gesang,
Behelsende Jesus vertrek naer Ephrem, en wederkomste door Jericho in Bethanien.
Het seldsaem wonderwerk gepleegt door d'hand des Heeren.
't Gen' 't leven van de dood in 't graf ded' triompheren,
Word niet gelyckelyk van ieder een ontfaen,
Veel dragen dit terstond de Phariseyen aen,
Die daedelyk den Raed der Priesters doen versaemen,
Om over hunne rust, en Jesus dood te raemen.
Men docht en overdocht van d'een en d'ander kant,
Hoe 't Synagoosche Recht best blyven sal in stant:
Myn Jesus Leer' versterkt, door soo verheven werken,
Doet hun, ook tegen dank, syn Mogentheyt bemerken;
Maer blinden haet en nyd, verseld door eygen baet,
Verduysteren desen glans in dien onrechten Raet.
Den snooden Caïphas schynt syn oogwit best te treffen,
Als hy met dese spraek syn stemme doet verheffen:
Gy-lieden siet niet in, en neemt niet wel in acht,
Dat beter eenen mensch vergaet dan g'heel 't geslacht.
Ha! goddeloosen Prins, Wet gever sonder oordeel,
Gy soekt in Jesus dood uw eygen nut en voordeel:
Maer 't is door dese dood, dat eenen swaeren val,
Uw Synagoog en u, in 't kort verdrucken sal.
't Orakel, dat den haet en nyd u dede spreken,
Heeft 's Alderhoogstens Geest u heden ingesteken,
| |
| |
Geen Caïphas vat den sin van dees verholentheyt,
Die Godt van dage door den Opper-Priester seyt.
't Is waer, g'hebt wel geraemt, myn Jesus sal 't besterven,
Om dat door syne dood 't volk soude rust verwerven;
Maer dese ruste, die den uytverkoren naekt,
Is niet voor uws gelyk die syne Leer versaekt.
Die kostelyke dood, sal een versoening wesen
Voor Godes kinderen van eeuwig uytgelesen,
Waer door sy, in 't begryp der wyd-gelegen aerd,
Te samen sullen zyn van oost en west vergaerd.
Maer die bemerking is verborgen voor die blinden,
Sy geven vollen last om Jesus te doen binden;
Die in het heymelyk uyt 't land der Joden scheyd,
Naer Ephrem henen trekt, en daer syn uer verbeyd.
Den grooten Paesschen-tyd was onder dies voor handen,
Op welken Jesus moest zyn ziel voor ons verpanden,
Hy stelt dan sig op weg, met een verheugd gelaet,
't Gen' ieder merken doet, dat hy vrywillig gaet.
Op reys ontseggen hem een deel Samaritaenen,
Om dat sy hem den weg naer Sion sagen baenen,
Die weygeringe spyt Joannes en syn Broêr;
Sy roepen: wilt gy, Heer, dat wy op d'aerdsche vloer
Het al vernielend' vier doen uyt den Hemel brengen,
Om dese Stad in stof en asschen te versengen?
Den Heyland seyd daer op: ach overloopend' bloet,
Hoe weynig kent gy nog, wat geeft gy volgen moet!
Des menschens Soon is niet gekomen tot vernielen;
Maer tot verlossinge der slaef-gemaekte zielen.
Hier mede trecken sy wêer naer Judeën voort:
Hy, onder dies, erhaelt ten derde mael het woort
Van syn aenstaende nood, smaed, lasteringen, stryden,
| |
| |
Bespotting, geesseling en schandig overlyden,
Waer naer hy sal uyt 't graf ten derde dag' opstaen:
Dog niemant uyt den hoop kan dit geheym verstaen.
De Vrouw van Zebedey, quam dien tyd met haer Sonen,
Als iet versoekende, sig aen den Heer vertoonen:
Hy vraegt wat sy begeert? Sy antwoord: Heer gebiet,
Dat ieder van myn Soons, die gy hier by my siet,
Benevens uwen Throon, een plaetse zy gegeven,
Wanneer gy in uw Ryk, en Glori' word verheven.
Den Heyland vraegt daer op: kont gy ook onderstaen,
En drinken desen Kelk, die ik nu gaen ontfaên?
Wy konnen, seggen sy. Hy wederom: 't is seker,
Dat gy ook drinken sult uyt mynen vrangen beker;
Maer wat de plaets belangt, waer naer gy heden tracht,
Die is niet in de myn, maer in myn Vaders macht.
Den eersucht, uyt de vraeg, van dese broêrs gebleken,
Doet d'and're, door nyd en jaloesye, ontsteken:
Maer Jesus, wiens gesicht door hert en nieren gaet,
Verdooft, met dese spraek, den oorsprong van dit quaet.
't Past aerdsche Princen sig eertytels op te rechten,
En onder hunnen dienst te brengen duysent knechten,
Dog, wie van u-lie tragt naer staet en heerschappy,
En wilt den meesten zyn, dat hy den minsten zy.
Soo komt den menschens Soon niet om gedient te wesen;
Maer op dat synen dienst zy ieder aengewesen,
Hy offert syne ziel vrywillig tot een soen,
Om voor de groote schuld van vele te voldoen.
Soo stilt die soete spraek myns hertens Minne-voeders,
Den afgunst van de thien, den eer sucht der twee Broeders,
Die ondertusschen word in Jericho ontfaên,
En kiest tot syn vertrek 't huys van den Publicaen.
| |
| |
De Joden smallen wêer, hem siende sig begeven
Ter herberg by een man, die sondig was van leven;
Dog Jesus toont, dat hy quam voor de sondaers nêer;
Zachaeus word bekeert, en geeft vier dobbel wêer.
Veel van den hoop, van die daer tegenwoordig waeren,
Geloofden, dat den Heer syn Ryk ging openbaeren,
Dies sprak hy van een Vorst, als in een sinne-beelt,
Die aen thien dienaers heeft thien ponden uytgedeelt,
Met last, dat elk daer med' syn schatten soud verrycken,
Terwyl hy heerschen ging in vergelegen Ryken:
Maer 't volk neemt tegen hem de wapens in de hand,
Soo dat hy wederom moet keeren naer syn land.
Dan heeft hy met de thien syn rekening begonnen,
Beloonend' ieder een, naer 't gen' hy had gewonnen:
Dog een, die sonder winst het geld verborgen had,
Sag eenen anderen verryken met syn schad,
Waernaer den grammen Vorst syn dienaers heeft gebooden,
Den wederspannigen op selven stond te dooden.
Hier naer trekt Jesus wêer naer Salems oud gesticht,
En in 't voorby gaen geeft twee Blinden het gesicht:
Dus word hy, spoeyende syn ieverige gangen,
Ses dagen voor de Feest van Martha wêer ontfangen,
Die hem aen Simoens disch des avonds heeft gedient,
Daer wesende genood met Lazarus syn Vrient.
T'wyl hy aen tafel sit, komt Magdaleen hem groeten,
En stort, vol minsaemheyt, op syn gewyde voeten
Een pond van Nardus Zalf uyt een albaste Vat,
Wiens lieffelyken geur strakx ieders reuk aenvat.
Dit werk mishaegde seer aen vele leerelingen:
Maer Judas meest, die daer syn tonge niet kost dwingen,
Hy sey: die zalf waer best naer haer weerdye verkocht,
| |
| |
Op dat den armen mensch den prys genieten mocht.
Dog die medogentheyt dwong hem niet dus te spreken;
Maer om dat hy dat geld socht in syn beurs te steken,
Want, 't gen' gegeven wierd, was aen syn sorg belast,
Dies had hy t'synder baet dit geeren aengetast.
Hier tegen seyd den Heer: wilt haer niet wederstreven,
Want sy heeft over my een deugdsaem werk bedreven;
Hier is geen quisterye, soo slaet uw oordeel mis,
Haer balseminge dient tot myn Begravenis.
Den armen, tot wie gy soo driftig zyt genegen,
Ontmoet gy t'aller tyd, en vind gy t'aller wegen:
Maer om my uwe plicht en dienstbaerheyt t'aenbien,
Sult gy my t'allen tyd niet tegenwoordig sien:
Ik seg u, dat, waer m'oyt hoort dese schriften lesen,
Dat werk ook, t'haerder eer, ook sal verkondigt wesen.
Soo was 't, dat mynen Vorst aen dien Iscarioot,
Tot Magdalenens lof, den valschen mond toesloot.
De faem gaet onder die door 't oosten van Judeyen,
Syn komst, aen ieders oor, met groot gerucht verbreyen;
Dies siet Bethanien terstond veel volk by-een,
Daer van Jerusalem, dien avond, aengetreen.
Veel quamen niet alleen om Jesus daer te hooren;
Maer ook om Lazarus verresen korts te vooren:
Dit wonder werk beweegt soodanig hun gemoet,
Dat 't meeste deel daer in Godts hand verkennen moet.
De Synagoog hierom op Lazarus vol tooren,
Besluyten in syn Bloed, dit wonder te versmooren,
Hoe meer myn Jesus roem door 't land verkondigt wert,
Te meer neemt desen haet syn wasdom in hun hert.
In plaets van hunnen Vorst te kennen uyt syn werken,
Verblinden sy hun oog om dese niet t'aenmerken,
| |
| |
Soo zyn sy dag en nacht vol kommer en vol pyn
Om hem te niet te doen, niet om bekeert te zyn.
Indien sy met een ziel bevryd van blinde tochten,
En in rechtsinnigheyt hun Saligmaker sochten,
Hy waer hun lang bekent, en sy voor goed bekeert;
Maer eygen baet verwerpt, het gen' de waerheyt leert.
Dien doet hun styven nek soo voor de valscheyt buygen,
Dat sy hem willen dôon, wie die kan overtuygen,
En waer 't in hunne macht, sy hielpen s'al van kant,
Die Jesus heeft geraekt door syne Almachte hant.
O snooden! 't is te verr' misbruykt myn Jesus goedheyt,
't Is myne min te lang bejegent met verwoedheyt:
Indien hy liet voldoen uw goddeloos versoek,
De wereld bleef met u voor eeuwig in den vloek.
| |
Toesang.
Soeten Jesu! hoe verheven
Moet uw reyne liefde zyn,
Die ten besten geeft uw leven
Voor een volk soo vol venyn,
Voor die haetelyke Jooden,
Die u wenschen duysent dooden,
Snaken naer uw hert en bloed!
'k Sie hier blinden, die hun oogen
Willig sluyten voor het licht:
| |
| |
Sieken, die niet lyden mogen
Eene hand, die hun verlicht;
'k Sie hier afgedwaelde menschen,
Die hun Leydsman self verwenschen;
Kan door meer ondankbaerheyt
't Menschens herte zyn verleyt!
Ziele, wat wilt gy bemerken,
Desen blinden Jodschen haet,
Let eens op uw eygen werken,
Siet hoe gy met Jesus staet:
Voor soo overvloeden zegen,
Die gy hebt van hem verkregen,
Ach! hoe hebt gy hem versmaet,
Ach! hoe hebt gy hem gehaet.
Durf ik ziele, durf ik seggen,
Dat gy u niet hebt ontsien
Hem uw nietig hert t'onseggen,
Als hy 't syne quaem aenbien?
Durf ik stellen voor uw sinnen
Het misbruyk van syne minnen?
't Scheen dat gy hem van u joeg,
Om dat hy u liefde droeg.
Wilt voortaen soo seer niet schelden
Die soo licht het vonnis velden,
Om den Sone Godts te dôon:
Uwe sond' (wilt my gelooven)
Gaet hun boosheyt verr' te boven,
Wat beweegt myn Jesus dan,
|
|
Auteursrecht onbekend