|
| |
| |
| |
XXVI. Gesang,
Jesus, naer verscheyde wondere Werken, geeft het gesicht aen eenen Blind-geboren.
Den Heyland is den berg soo ras niet afgetreden,
Of jaegt een stomme geest uyt een Besetens leden,
Waer naer hy wederom naer Galileyen spoet,
En in Capharnaum des Keysers Thol voldoet.
Hy leert d'Apostelen uyt hunne herten jagen
De pest van hooveerdye, die hun begost te knagen,
En seyd: die niet en word een kindeken gelyk,
Sal nimmer konnen gaen in myn's Heer Vaders Ryk.
Hier naer begint hy veel grond-regels op te haelen,
Om in berispinge des Broeders niet te faelen,
En toont, dat geenen mensch genaed' te hopen heeft,
Die synen naesten eerst syn schulden niet vergeeft.
Hy trekt in 't heymelyk naer Sion dese dagen,
Ter Tabernakel-feest, beducht voor Jodsche lagen;
Op wegen suyvert hy thien menschens Lasernien,
Van wie slechts een alleen hem dankbaerheyt komt bien.
Dan komt hy in de Stad en gaet in 't huys des Heeren,
Het volk, in 't openbaer, den weg der waerheyt leeren,
Hier word hy vruchteloos bestreden en bespiet,
Door 't Phariseys gebroed, 't was nog syn ure niet.
De Scryben, daegs daer naer, besteden nieuwe vonden
In 't vonnis van een vrouw in overspel bevonden:
| |
| |
Maer mynen Jesus slaet hun loose lagen af,
Dies blyft hy sonder leed, de vrouwe sonder straf.
Terwyl de Joden hem met lasteren bevlecken,
Betracht hy 't waere licht aen hunne ziel t'ontdecken,
Sy rapen steenen op, en staen naer syne dood,
Hy gaet ten Tempel uyt, en bergt sig voor den nood.
Maer in 't voorby gaen siet myn hertens Minne voeder,
Een Blinden, soo gebaert uyt 't lichaem van syn moeder,
D'Apostels vragen hem: Heer, is om syn misdaet,
Of om syn ouders schuld, dien mensch in desen staet?
't Is, segt hy niet om syne, nog om syn ouders sonden:
Maer op dat ik door hem Godts werken soud verkonden;
Terwyl het dag is, moet dit door my zyn verricht,
Soo lang ik hier verblyf, ik ben des werelds Licht.
Dan segt hy, hebbende ter aerden nêergespogen,
Wat slyk gemaekt, daer med' besmeert des Blindens oogen,
Gaet heen naer Siloë in 't bad, en wascht u daer:
Den Blinden gaet en wascht, en word het licht gewaer.
Gelyk een mensch soud staen, die in een hol gebooren,
Nog dier, nog zee, nog aerd, nog hemel sag te vooren,
Nu seffens wesende getoogen voor den dag,
Vol wonder soud aensien, het gen' hy nimmer sag.
Soo staet dien Bedelaer, met dat de sonne straelen
In syn ontsloten oog voor d'eerste reyse daelen;
Hy siet geheel verbaest de klaerheyt van de son,
't Verschil van ieder verf, 't gen' hy noyt vatten kon.
Terstond omringen hem gebueren en bekenden,
Die van syn jonkheyt af hem in syn blindheyt kenden,
De jongers roepen uyt: den Blind-geboren siet;
Dien segt, 't is zeker hy, en desen, 't is hy niet.
Dies word hy ondersogt van al d'omstaende lieden,
| |
| |
Verstelt, om 't wonder werk, het gen' sy sien geschieden,
Sy vragen: zyt gy ook dien Blinden? is het waer?
Hy segt, 't is soo, ik ben dien blinden Bedelaer.
Sy wêer: hoe is van u die blindheyt soo geweken?
Dien mensch, die Jesus heet, heeft my met slyk bestreken,
Segt hy, en dan gestiert naer 't Siloësche bat,
Met order van my daer te wasschen in het nat:
Ik gaen, ik wasch, en sien terstond uyt beyd' myn oogen.
Dit wonderlyk verhael is door de stad gevlogen;
De straeten staen gepropt van 't volk, dat opgehoopt
Van alle wyken af, d'een over d'ander loopt.
Dus leyd hem g'heel de schaer recht naer de Phariseyen,
Een deel om 't wonder werk van Jesus te verbreyen,
Een ander, op dat 't selve wel wesende ondersocht,
De waerheyt van de saek, of valsheyt blyken mocht.
't Was op den Sabbothdag, dat Jesus d'oogen raekte
Met slyk, dat hy van aerd'en van syn speeksel maekte,
Dies roepen sy: dien is een sondaer, geen Propheet,
Die 's Heerens Heyligdag soo schendig overtreet.
Veel stemmen, met dien roep, veel vragen wêer daer tegen,
Hoe kan een sondig mensch soodanig wonder plegen?
Dus ryster tusschen hun een wederzyds geschil,
Een ieder keert de saek naer synen sin en wil.
Het werk blykt al te klaer, sy konnen 't niet ontkennen,
En daerom trachten sy myn Jesus faem te schennen,
Als of des Menschens Soon, die ieders quael genas,
Ook van den Sabbothdag, geen Heer en Meester was.
Sy gaen dan wederom met vragen onderhooren,
Al wat' er was geschied aen desen Blind-gebooren,
Syn ouders moeten ook verschynen voor de Joon,
En sweeren of dit is hun eertyds blinden Soon.
| |
| |
Sy kennen in den Raed, dat van syn kindsche leven,
De blindheyt t'allen tyd hem hadde by gebleven,
Niet wetende, door wien hy daer van was verlost,
Dat hy syn jaeren had, en selve spreken kost.
Maer dit was naer den mond der Scryben niet gesproken,
Dies roepen sy hem wêer, wiens oogen zyn ontloken,
Sy vragen anderwerf, het gen' hun is geseyt,
Op dat dien Bedelaer soud decken Jesus feyt.
Dog hy blyft onbeweegt, geen opsicht kan hem buygen,
Om tegen Jesus roem een valsheyt te betuygen,
Dies segt hy, dat een werk van soo verheven kracht,
Door geenen sondaers hand en konde zyn volbracht.
Hy toont, dat in een eeuw aen niemant quaem ter ooren,
d'Ontsluyting van 't gesicht aen eenen blind-gebooren;
Daer by, dat hy van Godt, en met Godt wesen moet,
Die aen soodanigen de oogen open doet.
Dees overtuyginge tergt soo die Hypocryten,
Dat sy dien mensche doen uyt hun gemeenschap smyten,
Al roepen: snooden mensch, geteelt uyt sondig zaed,
Sult gy uw Overheyt selfs leeren in den Raed?
Soo word hy van de Jôon, als eenen vloek versonden,
Maer Jesus heeft daer naer hem wederom gevonden:
Den Bedelaer, naer dat den Heer sig had verklaert,
Aenbid hem als Godts Soon, vernedert tegen d'aert.
O Jesu! keert dog eens uw goedertieren oogen,
Naer my verblinden mensch, voor uwe knien geboogen,
En eer gy 't krachtig slyk van uwe vingers wascht,
Bestrykt myn oogen ook door blindheyt aengetast.
In ben daer in geteelt, ik ben daer in ontfangen,
Van myne kindsheyd af bleef ik daer med' bevangen,
Daer med' heb ik gedoolt nu meer dan dertig jaer,
| |
| |
Daer mede dool ik nog, en ben geen licht gewaer.
Ach! wat al meesters heeft myn blindheyd niet bedroogen,
Daer blyft geen duysternis, geen letsel aen myn oogen,
Ik wandel, gaen en staen naer my den nood gebied,
Daer is niet eenen mensch, die my voor blind aensiet.
Gy Jesu, gy alleen kont myne blindheyt merken!
Gy Jesu, gy alleen kont op de selve werken!
Gy siet, gy kent den aert der quaele die my let,
En gy kont my alleen genesen van die smet.
't Gesicht, dat andere dient om den weg te vinden,
Leyd my den doolweg in, en komt my meer verblinden,
De klaerheyt van de sonn' stiert my geduerig mis,
Den luyster van de maen strekt my tot duisternis.
Ach! 't is myn ouden mensch, die d'oogen heeft verloren,
Die in de blindheyt is ontfangen en geboren,
Die niet een steke siet, die zuyselt voet voor voet,
En in de duysternis soo vele jaeren vroet.
Wat heeft dien blinden my in menig poel doen vallen;
Nu door syn koppigheyt, dan door syn dertel mallen,
Nu door vraekgierigheyt, en dan door lust verblind,
Geslingert hêen en wêer, als een geblinddoekt kind.
Men riep hem dikwils naer, wanneer hy ging al singen
Met synen blinden kop in waes en modder springen,
Hy spotte, met de gen' hem die vermaening gaf,
En wende sig in 't slyk, als eene Zeug in 't draf.
Maer d'aldermeeste quael van desen onbescheyden,
Is, dat hy beter dunkt te sien, dan die hem leyden,
De reden, die hem wil bestieren in syn plicht,
Veracht hy, als berooft van oordeel en van licht.
Hy kiest den twist voor vred', de duysterheyt voor klaerheyt,
Den onlust voor de lust, de logentael voor waerheyt,
| |
| |
De droefheyt voor genucht, het bitter voor het soet,
De sonde voor de deugd; hy kiest het quaed voor 't goet.
O Jesu! laet uw hert tot deernis verwecken,
Wilt my, verdoolden mensch, uyt dese blindheyt trecken:
Steekt uwe hand dog uyt, toont my de rechte baen;
't En zy gy my bestiert, ik moet verloren gaen.
| |
Toesang.
Blind-geboren mensch, verwezen
Tot het derven van 't gesicht,
Wie nog maen, nog sonne licht
Oyt verschenen is voor desen,
Spoeyt u, hier is eenen Man,
Of zyt gy misschien verlegen
Om een blindheyt in den geest,
Die u van de rechte wegen
Doet afdwaelen als een beest,
Wilt hem uwe quael voorlesen,
Hy sal u terstond genesen
Alle krankheyd, alle pyn,
Vreest niet, dat hy u sal geven
Wiens vergalden smaek en stank,
Doet den sieken tegenstreven;
| |
| |
Vreest niet, dat syn konstige hand
U met 't gloyende yser brand,
Of het snedig vliem doet lyden
Als eenen fellen Chirurgyn,
Welkers handen tot het snyden
t' Allen tyd genegen zyn:
Neen, alleen syn lief begeeren,
Sal u van de blindheyt weeren:
Komt, betrouwt op syne konst,
Soo verwerft gy syne jonst.
|
|
Auteursrecht onbekend