|
| |
| |
| |
XXV. Gesang,
Jesus verandert van gedaente, op den Berg Thabor.
Myn Jesus, op 't gerucht van dese droeve maeren,
Gaet van Betsaïda naer d'overzyde vaeren,
En spyst in 't woeste woud, ontrent vyf duysend Jôon,
En syn Discipels, met twee visschen en vyf brôon.
Dit volk, om voor die jonst hun dankbaerheyt te toonen,
Besluyten, hem terstond, als hunnen Vorst te kroonen;
Hy vlucht wêer op den berg, door een verborgen baen,
En doet d'Apostelen in 't stille t'schepe gaen.
Terwylen zy op zee by nacht door onwêer schroomen,
Komt Jesus nevens 't schip gewandeld op de stroomen,
Sy sien hem voor een geest, en worden meer vervaert,
Tot dat hun, wie hy is, syn lieve stem verklaert.
Hy doet, tot meerder proef van syn almogentheden,
Den Stierman uyt het schip naer hem op 't water treden;
Maer Simon, door den wind, die onverwachts opstond,
Word angstig, en begint te sinken naer den grond.
Hy roept den Heer om hulp, en voelt terstond de baeren
Voor synen voet soo vast, als sy te vooren waeren:
Den Heyland steekt de hand naer syn Apostel uyt,
En stapt aldus met hem van 't water in de schuyt.
Soo ras hy binnen is valt ieder voor syn voeten,
Om hem, als hunnen Godt, t'aenbidden en te groeten;
De zee word op een stond soo effen als het strand,
| |
| |
Den fellen wind bedaerd, de schuyte komt aen land.
Den Heer is nauwelykx van 't scheeps-boord afgetreden,
Of dit word strakx verbreyd door d'omgelegen Steden;
Dies word hy dadelyk beset met sieke lêen,
Die syn aenraeking doet gesont te rugge trêen.
Maer midden in 't bedryf van al die wonder werken,
Mishaegt hy aen de Jôon met hun te doen bemerken,
Dat hy syn eygen Vleys sal geven tot een spys,
Syn Bloed tot eenen drank, op een verborgen wys.
Den Heyland korts hier naer, naer Tirus Grens vertrocken,
Gevoelt sig, door 't Geloof, van een Heydin aenlocken,
Die, schoon van hem veracht, bleef bidden met ootmoed,
Tot dat haer dochter wierd bevryd van 't helsch gebroed.
Hy keert van daer te rugg', en is nauw aengekommen,
Of geeft gehoor en spraek aen eenen dooven-stommen;
Waer naer hy wederom, door geen min wonder werk,
Met seven brooden spyst een hoop van duysend sterk.
Dan sag Bethsaïda een blinden buyten leyden,
Wien Jesus alles ded' met d'oogen onderscheyden,
Naer hy die alle beyd'met speeksel overstreek,
En raekte met de hand, tot dat de blindheyt week.
Het was ontrent dien tyd, dat Jesus (niet te vreden
Voor Godes Soon te zyn door Petrus mond beleden)
Syn Leerelingen heeft met een verhael beproeft,
Waer door een ieder wierd tot in de ziel bedroeft.
Hy sprak van all' het leet, dat hem in korte tyden
Stont, in Jerusalem, tot onsen troost te lyden,
Hy seyd' 't hem noodig was aldaer de dood t'ontfaen,
Om op den derden dag uyt 't graf wêer op te staen.
Dog, om hun herten niet hier mede te beswaeren,
Besluyt hy hun een strael syns Godtheyts t'openbaeren;
| |
| |
Dies neemt hy heymelyk de twee gebroeders med',
En Petrus, sonder wie hy geene wonders ded'.
Niet verr' van Nazareth, in 't oosten, langs de stroomen
Van Cison, uyt een dal beplant met duysend boomen,
Ryst een seer aengenaem, rond, schoon en hoog gebergt
Dat door syn steyle kruyn de wolken selve tergt.
Geen Reyser heeft dit oyt in Lente-tyd beklommen,
Of voelde 't hert verquikt door eenen geur van blommen,
Welriekend' balsem-kruyd, en Terebintus-plant,
Die daer met menigten opwassen t'allen kant.
't Schynt dat het pluym gediert' die plaetse heeft verkoren,
Als een musyk-tooneel, om daer te laeten hooren
Een soete mengeling van allerley geklank,
Dat d'ooren tot hem trekt, door lieffelyken dwank.
Hier is het Vaderland, hier is de rechte wooning
Der honig ryke bien, hier heerscht hun opper-Koning
Als in syn wettig Hof, waer, onder syn gebiet,
Hy, tusschen 't boom gewas, millioenen swarmen siet.
Den peerel dauw, gelokt door all' die soetigheden,
Valt ieder morgenstond daer over naer beneden,
Terwyl den zuyden wind syn milden adem-tocht
Doet spelen, met den geur der bloemen in de locht.
De schoonheyt, waer dien berg met reden op mag roemen,
Ded' hem van alle tyd den schoonen Thabor noemen,
Nu als een waere schets en sinne-beeld geacht
Van 't Hemels Vaderland, dat ons hier naer verwacht.
't Was hier dat Jesus wouw voor syn Discipels oogen,
Een straeltje van syn glans en eeuwig licht vertoogen,
Om ieder, door de hôp' van een soo grooten loon,
Te maeken onbeschroomt voor d'aldervreetste dôon.
Hy klimt dan op den berg, met die dry Leerelingen,
| |
| |
Wiens herten van nu af door vroylykheyt opspringen;
't Gedacht van al wat leeft is g'heel in hun vergaen,
't Schynt dat sy langs dien weg recht naer den Hemel gaen.
Sy komen nauwelykx tot op den top getreden,
Of Jesus houd syn Ziel bekommert met gebeden,
T'wyl eenen swaeren slaep d'Apostels soo benouwd,
Dat geen van alle dry syn oogen open houd.
Maer siet, terwyl hy bid word syn lieftallig wesen
Soo blinkend' als een zon ten Hemel opgeresen;
Syn kleeren syn soo wit, in desen klaeren schyn,
Dat geenen sneeuw daer by kan vergeleken zyn.
Een goddelyken glans heeft hem geheel omvangen,
De liefd' en Majesteyt bestraelen syne wangen;
Den broosen menschen-aert belemmert hem niet meer,
Hy schynt, gelyk hy is, des Hemels opper-Heer.
Twee Mannen komen sig bezyden hem vertoogen,
Met selve heerlykheyt, en straelen overtoogen;
Hier Moyses, die syn volk dwers door de golven brocht,
Elias ginder, die vervoert wierd door de locht.
Sy spreken met den Heer, van 't proef-stuk syner minnen,
Dat in Jerusalem hy soude gaen beginnen,
Dat hy van eeuwigheyt tot ons geluk besloot,
En nu volbrengen ging selfs door syn eygen doot.
D'Apostels, onder dies uyt hunnen slaep gekomen,
Die blyven g'heel verdwelmt, en schynen nog te droomen,
Sy zyn als weggerukt door Hemel-soetigheyt,
Wanneer sy Jesus sien in sulk een Majesteyt.
In 't eynd' roept Petrus uyt: Heer 't soud'ons noyt verdrieten
Op een soo schoone plaets, uw byzyn te genieten,
Het is hier goed te zyn; ey! rechten wy hier op
Dry Tabernakelen, op Thabors hoogste top!
| |
| |
O Petre! dese lust komt my met u bekooren!
Wat soud'in sulk een plaets, een ziele konnen stooren?
Wat voordere begeert ontsteken een gemoed,
Dat in besitting heeft syn Godt, syn eenig goed?
Hier is de waere vred', hier is't oprecht vermaken;
Hier is het soetste soet, in overvloed te smaken:
Wat kan'er soeter zyn, als Jesus Godes Soon?
Wat kan'er schoonder zyn, als Jesus in syn throon?
De straelen, die uyt syn luksalige oogen breken,
Doen blydschap in de ziel, en liefd' in 't hert ontsteken;
Wat mensche hem aenschouwt in soo verheven staet,
Voelt synen wensch vernoegt, en synen wil versaet.
O stroomende Rivier van eeuwige wellusten,
Wanneer sal mynen mond aen uwen oever rusten!
O Maeltyd, welkers disch altyd gedekt blyft staen,
Wanneer sal myne ziel by u te gaste gaen!
O Zonn' die altyd blinkt, en nimmermeer sult daelen,
Wanneer sal uwen glans in mynen boesem straelen!
O Schoonheyt, wiens gesicht het hemelsch Hof verblyt,
Wanneer sal ik u sien gelyk gy eeuwig zyt!
Terwyl ik met den lust van Petrus ben bevangen,
Siet, eene klaere wolk heeft g'heel den berg omvangen,
Sy overstraelt den Heer, met al die by hem zyn,
Als met een helderen en soeten zonne-schyn.
Terstond komt uyt de wolk een stem als eenen donder,
Die dese woorden doet nêerdaveren naer onder:
Dit is myn lieven Soon, hoort toe naer syne Leer.
Die klaerheyt en 't geklank die'r stemme stoort soo seer
De herten van de dry verbaesde Leerelingen,
Dat schrik en angst te saem door hunne leden dringen,
Soo dat sy tot'er dood, verslaegen en vervaert,
| |
| |
Nêervallen nevens een, met 't aenschyn tegen d'aerd.
Maer mynen Heyland komt hun nauwelykx aenspreken,
Of die benauwtheyt is uyt hun gemoed geweken;
Hy heft hun op van d'aerd', sy openen 't gesicht,
En sien den Heer alleen niet meer omvaen met licht.
Terwyl sy van den berg te saemen neder trecken,
Gebied hy hun dit sicht aen geenen mensch t'ontdecken,
Tot dat des menschens Soon syn grafsted' open stoot,
En door syn eygen kracht verryse van de doot.
Myn traege ziel, hoe heeft u dese stem bevallen?
Voor wie d'Apostelen ter aerde zyn gevallen?
Begrypt gy wel dat woord van uwen opper-Heer:
Dit is myn lieven Soon, hoort toe naer syne Leer?
Myn ziele luystert toe, vat wel de reyne wetten,
Die uwen Jesus Leer u komt voor oogen setten;
Maekt dat u niet een woord, een letterken ontgaet,
Van 't gen' u 't eeuwig Woord voortaen gebied of raet.
't Is alles goddelyk het gen' hy voor sal houden:
Maer eene lesse moet gy boven al onthouden,
Een, die u synen geest geduerig vooren stelt;
Kloek aen, lafherten mensch, den Hemel lyd gewelt.
't En is niet door gemak, nog door wellustigheden,
Dat Jesus leereling naer synen Throon moet treden,
Dit is een quaeden weg, een weg seer wyd en breed;
Maer die den mensch in 't eynd' tot syn verderving leed.
Den Hemel lyd geweld: men laet daer niemant binnen,
Die syne lusten niet vermochte te verwinnen;
't Is daer, dat geenen mensch vergeldinge verwerft,
Die syn begeerlykheyt te vooren niet versterft.
Den Hemel lyd geweld: gy moet u selven haeten,
Eer gy ontfangen word in Sions gulde straeten;
| |
| |
't Is door den engen weg, 't is door de nauwe baen,
Waer langs gy, myne ziel, in Jesus Ryk moogt gaen.
Heeft syne Godtheyts glans op Thabor ons verschenen,
Sy is voor ons gesicht in korten tyd verdwenen,
Maar 't licht, waer med' hy sal verrysen op Kalvaer,
Sal dien gekruysten Godt verlaeten noyt hier naer.
Soo word hy door de schand' tot heerlykheyt verheven,
Soo vind hy in de dood den ingang tot het leven,
Soo toont hy u den weg door syn gestorte bloet,
Door lyden, smaed en smert waer langs gy volgen moet.
| |
Toesang.
Jesu, die op Thabor heden
Van gedaent verandert zyt,
Ey, verandert soo myn zeden,
Dat ik noyt naer desen tyt
Eenig schynsel kom te geven
Van g'heel myn voorgaende leven.
Weert van my die trotse pracht,
Weert van my die geyle lusten,
Die myn ziele soo ontrusten,
Soo vervoeren dag en nacht.
Wee my! wat afgrysig wesen,
Wat een schandige gedaent
Hadde myne ziel voor desen,
Als den weg my wierd gebaent,
| |
| |
Om moetwillig te gaen treden
In dien poel van vuyligheden!
Ach! hoe was ik dan bemorst,
Als die stinkende gebreken,
Quaemen sig al t'saem versteken
Jesu, laet uw minne-straelen
Tot het selve van syn quaelen
Leert my myne lust versterven,
Leert my alle liefde derven,
Die my, spyt al 't goed der aerden,
G'heel in hem sal doen veraerden,
Door een drymael salig lot:
Geene lust sal my belesen,
Mag ik soo verandert wesen.
|
|
Auteursrecht onbekend