|
| |
| |
| |
XXIV. Gesang,
De Onthoofdinge van den H. Joannes.
Een Blinden-stommen geest door Jesus uytgedreven,
Komt aen der Joden haet wêer nieuwe stoffe geven,
Sy swellen op door nyd, en tieren al te saem:
Jaegt hy den duyvel uyt, 't is in den duyvels naem.
Maer Jesus werpt omverr' de boosheyd van hun reden,
En toont, dat satan noyt sig selven heeft bestreden,
Dat hy die wonderen bedryft in Godes kracht,
Voor wie beswyken moet al d'onderaerdsche macht.
Hy houd kloekmoedig staen, dat ieder door syn werken
De komst van 't Ryke Godts, kan naektelyk bemerken,
Waer over hy besluyt, dat 's Hemels strenge vraek
Sal straffen op syn tyd, hun snoode laster-spraek.
Maer 't Pharisees geslacht word daer med' niet bewoogen,
Sy vragen dat hy hun een teeken soude toogen;
Sy, die getuygen zyn van menig wonder feyt,
Versoeken wêer een nieuw door ongeloovigheyt.
Den Heyland seyd, geraekt door een rechtveerden tooren,
Dat overspeelig volk, uyt smettend' zaed gebooren,
Vraegt my een teeken af, met een geveynsden schyn,
Maer Jonas moet voortaen hun eenig teeken zyn.
Den Niniviter sal hier naer ten oordeel rysen,
En door syn strenge boet dit snood geslacht verwysen,
En Sabas Koningin, die uyt den oosten quam,
| |
| |
Om Salomon te sien, verdoemen dese stam.
Den Heer verlaet daer med' die blinde Phariseyen,
En gaet eens wandelen langs 't meir van Galileyen;
Dog, siende hoopen volk vergadert op den strand,
Hy trapt in eene schuyt, en steekt dan van het land.
Daer sittende begint hy aen d'omstaende schaeren,
In menig Parabool, syn Leering t'openbaeren;
Nu spreekt hy van Godts Woord, dan maekt hy 't Hemelryk
Aen Graen of Mostaert-zaed, of eenen Schat gelyk.
Hy keert dan van de zee ten westen syne gangen,
En word in Nazareth verachtelyk ontfangen;
Daer siet men 't volk, door haet, tot raesernye getergt,
Sy willen hunnen Heer nêersmyten van 't gebergt.
Dies gaet hy wêer van daer door Galileyen trecken,
Met syn Apostelen, om syne Leer t'ontdecken:
Veel Vrouwen volgen hem tot synen dienst gereet,
Waer onder een uyt wie hy seven duyvels smeet.
De grootheyt van den Ougst ontdekt aen alle kanten,
Dryft syne Apostelen om Godes Woord te planten;
Hy stort syn macht in hun, en naer een lang vermaen,
Doet s'alle twee en twee in synen Acker gaen.
Terwyl hy dit volbrengt, de maer' van syne werken
Vliegt 't g'heele Landschap door, gelyk op Arends vlerken:
Herodes staet verstelt, en vraegt met open mond:
Soud 't wel den Dooper zyn, die van de dood opstond?
Syn twyffel scheen gegrond; hy had voor korte tyden,
't Hooft van dien grooten Man doen van den hals afsnyden,
Tot soo onrechte daed, gestookt door een Boelin,
Die syne ziel besat met tuchteloose min.
't Was Herodias, 't wyf van syn eygen broeder,
Een eereloose vrouw, nog eerelooser Moeder,
| |
| |
Die eerst Joannes smeet in eenen kerker grond,
En dan tot syne dood den tyd en middel vond.
Haer boels geboorte-dag geschikt tot gulsig brassen,
Scheen tot haer snôo besluyt ten hoogsten wel te passen,
Sy dacht Herodes hert, vol wulpsheyt en vol wyn,
Sal door myn vleyerye licht t'overhaelen zyn.
De weelde speelt haer roll' den wyn in't rond geschonken,
Vermengelt synen brand met Venus heete vonken,
De jeugd en dertelheyt staen op den hoogsten trap
Van uytgestorte vreugd, en van brood dronkenschap.
Gesang en snaeren-spel betoovert ieders ooren,
T'wyl al de lusten t'saem een ieders hert bekooren:
Het ongebonden vleys heerscht over het gemoet,
De schaemt en reden word vertrappelt met den voet.
Wat ziel soud blyven staen, wanneer sy word bevochten,
Door d'uytgelaetentheyt van alle dese tochten?
Daer is geen eerbaerheyt, geen trouw soo kloek en sterk,
Die niet beswyken moet in sulk een worstel-perk.
Te midden in 't gewoel van dese dertelheden,
Komt in die wulpsche zael een danster aengetreden,
De dochter van een vrouw, die 't hoogste woord daer voer,
In boosheyt, list en lust gelyk aen haere moêr.
Sy danst voor Antipas soo aerdig onder 't spelen,
Dat sy, al danssende syn herte weet te stelen:
Den wulpschen Konings ziel schynt uyt syn lyf vervoert,
Terwyl de losse meyt haer geyle leden roert.
De gasten voelen sig, door haer bevallig springen,
Niet min als hunnen Heer tot soete vreugd bewingen,
Daer is niet een van al, of spreekt van haeren lof,
Sy wint de danssers Prys in vorst Herodes hof.
't Is weynig desen lof, en desen prys te winnen,
| |
| |
Het schynt, dat haer geluk en glori'eerst beginnen;
Den Koning roept haer naer: O dochter! 'k ben verleyt,
Bekoort en weggerukt door uw bevalligheyt,
Eyscht, al wat gy begeert, 'k voldoen aen uw behagen,
Al viel't u in de helft van myne Kroon te vragen:
Dit woord bevestigt hy met eenen dieren eed.
De danster, tot dit stuk arglistig uytgereed,
Na dat de moeder haer quam tot dien eynd'aenwecken,
Versoekt van hem het hooft des Doopers in een becken.
Wat doet gy nu Herod'? Wat segt gy op die vraeg,
Die aen Rechtveerdigheyt legt sulk een hinderlaeg.
Wel aen, toont dat gy zyt voorstaender van de wetten,
Door geene vleyerye nog opsicht om te setten:
Het recht en onrecht syn te saem in uwe macht,
Men siet nu wie van beyd meest by u word geacht.
Bedenkt in uw gemoed de reden voor en tegen,
Naer wie de weeg-schael moet ten lesten overwegen.
Daer staet Joannes: siet, wat vonnis hy verdient;
Een onberisp'lyk Man, des Alderhoogstens vrient,
Een heyligen Propheet, die door syn wonder leven
De waerheyd, trouw en recht, en Godtsdienst heeft gesteven,
Syn ziele voor Godts Woord in doods-gevaer geset,
G'heel vry, en ongeraekt van d'alderminste smet.
Uw herte, dat soo traeg kan voor de waerheyt buygen,
Moet echter dit van hem bekennen en betuygen;
Uw herte, spyt de lust, waer in het ligt versmoort,
Heeft syn berisping self geduldiglyk gehoort.
Wel hoe? wat twyffelt gy? wat valt'er t'overleggen,
Om dit ontuchtig stuk haer snood versoek t'ontseggen?
Ik sien wel wat u schort, de weeg-schael word belet,
Door 't opsigt van een wyf, dat sig daer tegen set.
| |
| |
Een overspelige heeft soo uw hert betovert,
Dat daer het grootste recht door't onrecht word verovert,
Gy zyt, gy zyt gevat; gy schaemt u voor uw woord,
En schaemt u niet voor een soo onrechtveerde moord.
Gy staet de vrage toe; het Hooft word afgeslagen:
Siet daer, de danster komt het aen de moeder dragen.
Bloed-schender! zyt verheugd in uw besmette min,
Joannes Hooft vernoegt uw haetige boelin,
Hy sal en u, en haer, hier naer niet meer verwyten
Een feyt, dat d'aerde tergt, om midden door te splyten:
Wel aen, voldoet voortaen uw ongebonden lust,
Geniet uw broeders vrouw, besit-se nu gerust.
Terwyl ik spreek, siet hier, voor dees onsuyver oogen,
Te midden op den disch, dat suyver Hooft vertoogen:
Onsalig moord banquet! vervloekt geboorte-feest,
Het gen'aen Godts Propheet gekost heeft synen geest.
Wie soud in spel en jok, en minne koseryen,
Het vonnis van de dood van sulk een dood verbeyen?
Herodes, is het soo, dat gy verheugen moet?
Smaekt u dan geenen wyn, 't en zy gemengt met bloet?
Hoe, kond gy heden niet dit schendig mael voltrecken,
Of moet men met dat Hooft sien uwe tafel decken?
Besiet dat suyver oog, dat geene lust ontstak!
Besiet die weerde tong, die staeg de waerheyt sprak!
Hoort toe: hoe stom sy is, sy komt nog tegenspreken,
Den eereloosen brand waer door gy zyt ontsteken.
Onthoud, ô moordenaer, het vonnis dat sy velt,
Meer tegen uwe min, dan tegen uw gewelt.
En gy, ô salig Hooft! soo tegen recht verwesen,
Dat met een dobbel kroon verdient gekroont te wesen!
O onwaerdeerbaer hooft! ô Hooft des grootsten Mans,
| |
| |
Hoe word gy soo den prys van eenen lichten dans?
O Hooft! wiens waeren mond Godts Ryke quaem verkonden,
Hoe zyt gy door den haet der menschen soo geschonden?
Hoe ligt gy hier aldus, ô noyt volpresen Hooft
Van glori', achtbaerheyt en heerlykheyt berooft?
Naer dien het was geschikt, dat met verlies van 't leven,
Gy voor de waerheyt soud getuygenisse geven,
Ten minsten had gy nog den dood slag onderstaen,
Of in de Wildernis, of nevens de Jordaen.
Daer waert gy in den Doop, of besig met te spreken,
Vol eere, prys en roem en achtinge besweken;
Maer in een wulpsche zael, waer menig dronken gast
Syn hert en lust versmoort, syn ziel in wyn verbrast.
Waer d'ongebondentheyt der dertele boelinnen,
Der mannen herten stookt tot eereloose minnen,
Daer mengelen uw bloed met d'uytgebrakte wyn,
Wat schandelyker dood kan u beschooren zyn!
Swygt, myne ziel, gy zyt in 't vonnissen bedroogen.
Was 't leven van sint Jan soo dierbaer voor Godts oogen,
Het scheen aen syn gemoed soo nietig soo veracht,
Dat hy sig selven noyt het minste weerdig dacht.
In dese ootmoedigheyt vind Godt soo groot vernoegen,
Dat hy syn schickingen doet naer de selve voegen,
Hy wilt, dat dien Propheet, Voorlooper van syn Soon,
Syn weerdig Hooft aflegt tot eene dansters loon.
Ach! verre dat die dood den Dooper soud onteeren,
Het is een schoone dood, een dood vol glans en eeren;
En siet den mensch daer iet, dat strekt tot smaed of spot,
Sy is seer kostelyk voor d'oogen van syn Godt.
Maer t'wyl Joannes dood my schynt vervult met gaven,
k' Sien syn Discipelen het heylig Lyk begraven,
| |
| |
Waer naer sy al te saem naer mynen Heyland gaen,
Om hunnen Meesters eynd' aen hem te doen verstaen.
| |
Toesang.
Wat hebt gy al pesten in!
Als gy blaekt in eenig herte,
Want uw doodelyke smerte,
Laet geen zielen levend' zyn:
Waer gy eens kont binnen raeken,
Alles gaet gy neder maken.
Nog met dese proy gerust!
Maer gy gaet al voorder woeden:
Doet gy lyden, doet gy bloeden,
Tot hy med' ten onder gaet:
Wie u oyt durft tegenspreken,
Word van uwen haet doorsteken.
Siet dien goddelyken Held,
Hier door u ter nêer geveld.
Hy, wien d'alderwoeste dieren,
Altyd vrêdsaem, noyt gestoort,
In de bosschen quaemen vieren,
Ligt door u bedryf vermoort;
| |
| |
't Gen' geen leeuwen oyt vermochten,
Voert gy uyt door uwe tochten.
Woonen in myn hert en sin.
Komt my g'heel en gansch besitten,
Op dat geen onreyne drift,
Door soo schadelyke hitten
Op dat geene vuyle lusten
My naer desen noyt ontrusten.
|
|
Auteursrecht onbekend