|
| |
| |
| |
XXIII. Gesang,
De bekeeringe van eene openbaere Sondaeresse, door Jesus volbracht, naer verscheyde wonderheden.
't Geruchte van een werk, soo wonderlyk om hooren,
Komt in den kerker self tot aen Joannes ooren;
Dies send hy op den roep van dese groote faem,
Twee Leerelingen uyt, tot Jesus in syn naem.
Sy vraegen, mynen Heer, van hunnen Meesters wegen:
Zyt gy, die komen moet tot aller menschen zegen,
Den Vrede-Vorst, geschikt tot onse saligheyt,
Of word'er buyten u een anderen verbeyt?
Terwyl die vraege wierd aen Jesus voorgelesen,
Was syne hand in 't werk, om kranken te genesen;
Dies seyd hy: keert te rugg', en legt Joannes voor,
Het gen'u wierd bekent door d'oogen en 't gehoor:
De blinde menschen sien, de kreupele recht treden,
De vuyle lazery verlaet de sieke leden,
Den dooven krygt gehoor, den dooden is verwekt,
En aen den armen word het Ryke Godts ontdekt.
Wel-salig, die in my en alle myne werken,
Tot syn verergernis niet 't minste sal bemerken.
Hier mede keeren die twee Leerelingen wêer:
Maer Jesus slaet alsdan op 't volk syn oogen nêer,
En vraegt hun: wien hebt gy in't woeste wouwt gaen vinden?
Een ongestadig riet, gedreven door de winden,
| |
| |
Of eenen wulpschen mensch, naer syn gemak gekleed?
Siet, soo zyn hedendaegs de Ryken uytgereed.
Wien hebt gy dan gesien in d'eenigheyt geseten?
Ik seg u een Propheet, den grootsten der Propheten,
Die oyt uyt vrouwens schoot, op aerden wierd gestelt,
Een Man, die d'eerste heeft des Heerens weg vermelt,
Ja selve dien getoont, door strengigheyt van leven;
Wat mensch voortaen wilt zyn in Godes Ryk verheven,
Moet selve met geweld en arbeyd vallen aen:
Geweldigen alleen die sullen daer in gaen.
Maer aen wie sal ik 't volk van desen tyd gelyken?
Sy laeten overal hun hertens blindheyt blyken;
Joannes vast en sucht, en wandeld barrevoet,
Sy roepen dat hy vriend met Satan wesen moet:
Den Soon des menschen eet en drinkt als and're menschen,
Sy tieren, siet een vraet, een gulsighaert, wiens wenschen,
Te saemen met syn keel, staed open naer den wyn,
En die geduerig wilt by Publicaenen zyn.
Dan keert den Heer syn oog naer d'omgelegen steden,
En, met een diepen sucht, valt uyt in dese reden:
Wee u, Corofaïn! wee u, Betsaïda!
Wat schrickig vonnis stort u over 't hooft hier na!
En gy, Capharnaum, uw nood lot doet my ysen!
Denkt gy in uwen trots ten Hemel op te rysen?
Gy sult door hooveerdy ten afgrond nedergaen:
Hadd'ik voor Tirus volk die wonderen gedaen,
Sy hadden over lang, in hairen-kleed en asschen,
Met traenen van berouw, hun sonden afgewasschen;
Ja 't sondig Sodoma stond nog op desen dag,
Indien het hadd' gesien de werken die gy sag.
Voorwaer, ik segge 't u, dat in de jongste tyden,
| |
| |
U een veel swaerder straf en oordeel staet te lyden,
Als die voorseyde Stêen, aen wie noyt wierd verkont
Den tyd van Saligheyt, die u den Hemel jont.
Terwyl myn Vrede-Vorst, door dese dreygementen,
't Boetveerdig leven tracht de menschen in te prenten,
Word eene sondaeress' soo in het hert geraekt,
Dat sy in traenen smelt, en haere sond' versaekt.
Sy kan haer snôo bedryf niet eenen stond aenschouwen,
Of voelt, door innig leet, haer ingewand benouwen;
Dies soekt sy, vol berouw en suchten, overal
Waer sy den Medecyn haers zielens vinden sal.
Ten lesten komt sy nog op seker dag te weten,
Dat by een Pharisey den Heyland was ten eten;
Den iever dreef haer soo, dat sy de schaemt' vergat,
En in de kamer quaem, waer hy aen tafel sat.
De tegenwoordigheyt van alle de genooden,
Doet haer bekreten wang' in 't minste niet verrooden,
Den weedom, die haer ziel en boesem overlast,
Belet dat sy op haer, nog op d'omstaenders past.
Sy valt ter aerden nêer, recht achter Jesus voeten;
By dees is 't dat sy gaet voor haere sonden boeten,
Die wascht sy met getraen, die droogt sy met haer hair,
Die kust sy vol van minn', die balsemt sy daer naer.
Sy blyft'er op gestrekt, en schynt all' oogenblicken
In haren traenen-vliet en suchten te versticken,
Der sonden lastig pak, waer med'sy is beswaerd,
Maekt dat s'haer aengesicht niet heffen durft van d'aerd.
Den meester van het huys aenschouwt dit van ter zyden,
Met een hooveerdig hert en niet met medelyden,
Ja hy verwyst den Heer uyt een verwaent gemoet,
Om dat hy van die vrouw laet raeken synen voet.
| |
| |
Myn Jesus, voor wiens oog geen schutsel is te stellen,
Siet in diens Jodens ziel dat valsche vonnis vellen;
Dies seyd'hy: Simon hoort, ontvouwt my geen geval,
Het gen' u naderhand tot voordeel strecken sal.
Twee menschen waeren aen een Wisselaer verbonden,
Dees over twee mael thien, dien over hondert ponden,
Hy scheld hem alles quyt, beweegt door deerenis,
Segt, wie van beyde hem meer liefde schuldig is.
Hy antwoord: 't dunkt my dien, wien 't meest is quyt gegeven.
Uw oordeel is oprecht, maer tegen u gedreven,
Seyd' Jesus; siet gy daer die troosteloose vrouw,
Geraekt tot in de ziel door ongemeene rouw?
't Is liefde, die haer hert met droefheyt doet bevangen.
Gy hebt my in uw huys als eenen gast ontfangen,
En niet met 't minste nat gewasschen mynen voet;
Dog, wat gy hebt versuymt, doet haeren traenen-vloet.
Gy hebt met geenen kus myn wangen komen decken,
Sy kan haer lippen niet van myne voeten trecken:
Siet daer, t'wyl gy myn hooft met oly niet besproeyd,
Haer ryke balsem-salf, die van myn voeten vloeyd.
En om dat haere minn' soo groot was en verheven,
Om dese reden zyn veel sonden haer vergeven;
Dog wie men min vergeeft, bemint met minder maet.
O wonderlyke minn'! aen welke selfs 't misdaet,
Wanneer het word beweend, tot wasdom kan verstrecken!
O liefde! wat verstand sal uwen grond ontdecken?
Die vrouwe, die haer self seer snood en plichtig acht,
Bemint hem wonder seer, wiens deernis sy verwacht:
Terwyl de sonden haer tot spoor van liefde dienen,
Die liefde gaet by Godt vergiffenis verdienen,
In dien geluckigen en wonderlyken keer
| |
| |
Bewyst sy door de sond' meer liefd' aen haeren Heer.
Maer met den Pharisey en is't soo niet gelegen,
Hem dunkt dat hy verdient den goddelyken zegen,
En syn vermeynde deugd leyd hem soo verre mis,
Dat hy aen Godt niet geeft het gen' hy schuldig is.
Terwylen hy soo veel betrouwt op eygen daden,
Verhopt hy dies te min van d'opperste genaden;
En daerom neemt syn hert Godts liefde niet in acht,
Om dat hy weynig jonst van synen Godt verwacht.
Wel sal ik dan van daeg die schuld niet salig noemen,
Door wie de liefde mag van haeren wasdom roemen?
Door wie die sondaeress' het hert van Jesus wint,
T'wyl desen Pharisey daer geene plaetse vint?
O zegenryke Vrouw! het is met groote reden,
Dat gy de weeld' en pracht voor eeuwig gaet vertreden,
Dat gy aen Jesus minn' en liefde wedergeeft,
Al wat uw dwaese lust van hem ontrocken heeft.
D'ootmoedigheyt, waer med' gy alles komt opdraegen,
Doet alles wederom aen uwen Godt behaegen,
Gy zyt hem aengenaem, en schoon en lief en soet,
Daer gy ter aerde ligt gestrekt voor synen voet.
Dit doet hem wêer op nieuw, door uwe minn' gedreven,
Van syn vergiffenis versekeringe geven;
Siet, spyt de tegenspraek van 't Pharisees gespuys,
Hy stort syn vred' op u, en send u soo naer huys.
Maer Jesu! soo den mensch door syn vergeven sonden
Meer tot erkentenis en liefde word verbonden,
Met wat verbintenis is myne ziel belaên,
Wie gy vergeven hebt soo menige misdaên?
Hoe sal ik, flauwen mensch, door liefde dit uytwerken!
Versoekt gy tyd voor tyd, en werken tegen werken?
| |
| |
Moet ik voor eenen dag, besteed naer eygen sin,
Besteden eenen dag in uwe reyne min?
Moet ik voor ieder werk, volbracht naer myn behaegen,
U wêer een ander werk, naer uwen will' opdraegen?
En naer ik twintig jaer versleet in wulpsche vreugt,
Verslyten twintig jaer, in rouw en ongeneugt?
't Is 't minste van myn plicht. O kond'ik soo beminnen,
Dat ik die jaeren mocht op eenen dag inwinnen!
En leven nog soo lang in droefheyt en geklag,
En u soo ieverig beminnen ieder dag!
De liefde soude my verheugen in die pynen,
De liefde soude my die jaeren kort doen schynen,
In d'overdenkinge dat ik dit al doorstond,
Voor u, die my vergaf soo menig snoode sond'.
Maer nu in slappigheyt myn jaeren zyn verloopen,
Wat kan ik van myn minn' by uwe jonsten hopen?
Uw jonsten onbepaelt, myn liefde soo gemeen,
Uw deerenis soo groot, myn dankbaerheyt soo kleen!
Wat sal het van my zyn, indien naer weynig weken,
In dese slappe minn', myn leven is verstreken?
En vrees ik niet met recht, in eenen wedersin,
Dat uw bermhertigheyt verslapt met myne minn'?
Om dat die sondaeress' u groote liefde toonde,
Was 't dat uw goetheyt haer met groote liefde loonde;
Dog soo ik u alleen een kleyne liefde toon,
Een kleyne liefde word misschien myn weder-loon.
Och! 't waer een laster stuk dit van u te gelooven:
Neen Jesu, neen, gy wilt in alles gaen te boven,
Uw goedertierentheyt bewees my desen dag,
Het gen' gy pleegt te doen, en ik verhopen mag.
O Jesu! hebt gy my, als vyand, niet versteken,
| |
| |
Wat doet gy, als ik u als vriend sal komen spreken?
O Jesu! socht gy my, wanneer ik van u vloot,
Wat doet gy, als ik kom gevlucht naer uwen schoot?
'k Vertrouw, dat gy myn hert sult met die vlam bestraelen,
Die gy in dese Vrouw liet heden nederdaelen,
En dat ik hooren sal uyt uwen lieven mond:
Om dat hy my bemint, 'k vergeef hem syne sond'.
| |
Toesang.
Die in 't hemels Hofgesin,
Sonder weedom, sonder pynen
Brand en blaekt door reyne min,
'k Ben gedwongen te benyden,
Niet uw ongestoort verblyden,
Maer den ongebluschten gloet
Kond'ik soo als gy beminnen,
Mynen Godt uyt g'heel myn hert,
Al myn krachten, al myn sinnen:
Schoon ik waer in al de smert,
Al het hertzeer, al de rouwen,
Niet soud myne ziel benouwen,
Als sy mocht ontsteken zyn
Ach! dan soud ik meest verheugen,
| |
| |
Als ik midden in de straf,
Jesus soud beminnen meugen,
Die my myne sond' vergaf,
Syn genade sonder gronden,
Heeft myn herte soo verbonden,
Dat ik nimmer kan voldoen
Aen syn lieven minne-soen.
Laes! my, myne ziele krachten,
Tot die liefde, zyn te krank:
Mint gy hem, ô Hemel-machten,
Voor my duysent eeuwen lank;
Blyft, ô liefdens offeranden,
Blyft voor mynen Jesus branden
Sonder eynde, sonder maet
Eeuwig in den selven staet.
|
|
Auteursrecht onbekend