|
| |
| |
| |
XXII. Gesang,
Jesus, naer vele wonder Werken en Leeringen, verwekt by Naïm, den Soon van eene Weduwe.
Myn Heyland uyt het land van Gerasa gekomen,
Heeft over 't bracke-meir de reys wêer aengenomen,
En vind Capharnaum, met al de borgerye,
Op syne wederkomst, getroost en wonder blye.
Een gichtigen, door 't dak van boven nêergelaeten,
In't huys waer Jesus was, bewandelt strakx de straeten,
En Levi, soo hy hoort syn goddelyke stem,
Verlaet den wissel bank, en loopt dan achter hem.
Een Vrouw, wiens bloed-vlied was, als hulpeloos verwesen,
Raekt myn Verlossers kleed, en word terstond genesen,
En Jaïrus verheugd, naer een soo groot verdriet,
Wanneer hy van de dood syn dochter opstaen siet.
Den Heer is nauwelykx ten huysen uyt getreden,
Of vind twee Blinden, die hem volgen op syn schreden,
Sy roepen: Davids Soon, wilt ons uw hulpe bien;
En Jesus maekt terstond, dat s'alle beyde sien.
Een stommen, korts daer naer, van 't helsch gedrocht beseten,
Voelt syne tonge los, den duyvel uytgesmeten;
De Schaeren staen verbaest, en roepen, noyt voor hêen,
En sag m'in Israël soo groote wonderhêen.
Dog 't en is niet alleen in 't land van Galileyen,
Dat hy, door syne daên, syn achting doet verbreyen,
| |
| |
Jerusalem bleef lang verwondert om een feyt,
Dat Jesus daer volbracht ontrent den Paessche-tyt.
Daer was een kranken Mensch, in't lyden g'heel ervaeren
Geworden, op den tyd van acht-en-dertig jaeren,
Die 't wyl hy aen een bad, des Engels hand verwacht,
Syn quelling voelt geweerd door mynen Heylands macht.
Maer 'k sie den Pharisey, door haet en nyd gedreven,
Om dat dit wonder is op Sabboth-dag bedreven:
Te meer, doen korts daer naer een man op selven dag,
Syn ingekrompen hand, vol jeugd, erstellen sag.
Dies laet myn Vorst dat land, en al de Phariseyen,
En keert met syn gevolg te rugg' naer Galileyen:
Hier is't, dat hy met hun op eenen berg vertrekt,
En uyt geheel den hoop syn twaelf Apostels trekt.
't Was dan, dat mynen Heer, tot aller zielen vrede,
Dat goddelyk Vermaen voor syn Discipels dede,
Waer in hy zegen-ryk, vernoegt en salig acht,
Die hier behoeftig zyn verstooten en veracht.
't Was dan, dat syne leer de menschen quam vertoonen,
Dat, wie hem volgen wilt, geen quaed met quaed mag loonen,
Geen vonnis van syn broêr uytspreken t'synder smaet,
En staen naer eenen schat, die eyndelyk vergaet.
Naer dese Leering is hy van den berg getreden,
En neemt de smetten weg van een Melatschens leden,
Waer naer Capharnaüm veel wonders van hem segt,
Terwyl den Hopman siet erstelt syn lammen knegt.
Maer 't gene Naïm heeft doen roemen op syn werken,
Moet gy, myn kranke ziel, met meerder tyd bemerken;
Myn Saligmaker trekt recht op naer dese Sted',
Gevolgt van menig volk, en syn Discipels med'.
Op selven tyd, doen hy komt naderen de wallen,
| |
| |
Men hoort een groot geluyd tot in de wolken schallen;
Daer treed te poorten uyt een groot gesleep in rouw,
Naer eene doode baer, met menig man en vrouw.
Het was een eenig kind, dat grafwaerts wierd gedragen,
Een droeve weduws soon ontzielt nu korte dagen:
De moeder selve quaem al weenen over 't lyk,
Gemergelt door den rouw, een stervende gelyk.
Een over groot getal van vrienden en bekenden,
Verselden 't droevig wyf, geraekt door haer ellenden,
De klachten, die sy ded' in een soo groote smert,
Ontroerden innerlyk het aldersteenigst hert.
Bedrukte, schept dog moed; siet, Jesus komt genaken,
Uw rouwig ongeval sal hem voorseker raken,
Hy heeft een minsaem hert, een hert, dat geen verdriet,
Geen droefheyt ongeraekt en onbeweegt aensiet.
De goedertierentheyt, de deernis en medoogen,
Die straelen, waer hy gaet, uyt syn bermhertige oogen,
Het is syn meeste vreugd, syn innigste geluk,
Te troosten een gemoed, dat in benauwtheyt sucht.
Den droeven Jaïrus heeft troost by hem verworven,
Als in haer eerste jeugd syn dochter was gestorven:
Schept moed, ô weduw vrouw! schept moed, hy siet u aen,
En sal eer korten tyd uw weedom doen vergaen.
Maer siet, terwyl ik spreek, myn Jesus kan de rouwen
Van die mistrooste vrouw niet langer meer aenschouwen,
Syn medelydend'hert beweegt sig over haer,
Hy segt: ey Moeder, staekt dat jammerlyk gebaer.
Hier mede raekt hy aen de kist des overleden,
(De draegers waeren reeds belast niet voort te treden)
En seyd: ô jongeling, 'k gebiede 't u, staet op.
Terstond den dooden ryst, met synen bleeken kop;
| |
| |
Sit recht op syne lêen, begint kloek uyt te spreken,
Als een gesonden mensch, wien moed nog macht ontbreken.
Dus stapt hy, fris en sterk van syne dood baer nêer,
En mynen Heyland geeft hem aen syn moeder wêer.
Den angst bevangt hier op de herten van de schaeren,
Die in soo seldsaem werk daer tegenwoordig waeren;
Sy roepen uyt: Godt siet syn volk ten lesten aen,
Een wonderen Propheet is heden opgestaen.
Myn ziel, den jongeling, die gy hier siet verresen
Kan u, en ieder een een schoone leer voorlesen:
Geeft aen dit wonderwerk een zedelyken sin,
Gy vind'er uw profyt en onderwysing in.
De weduw', die gy siet haer sonens dood beklaegen,
En die het lyk verselt, soo 't grafwaerts word gedraegen,
Verbeeld ons Godes Kerk, die op dien droeven dag
Haer lieven Bruydegom soo schandig sterven sag.
Die Bruyd, die Weduwe, die troosteloose Moeder,
Berooft van haeren Vriend, Besorger ende Voeder,
Volgt dagelykx vol rouw, vol weedom en verdriet,
Wanneer sy naer het graf haer kinders draegen siet.
De kinders, die sy siet naer 't duyster graf vervoeren,
Zyn niet gelyk dit lyk, dat voelen kan nog roeren,
't Zyn zielen gelyk gy, van wie elk eeuwig moet
Of lyden 't meeste quaed, of erven 't meeste goed.
Geen poignaert, kors of pest heeft macht op dese zielen.
De doodelyke sond'kan die alleen vernielen,
Waer aen, soo ras een ziel haer selven overgaf,
Dan word sy dadelyk gedraegen naer het graf.
Haer vreede draegers zyn al d'ongebonden tochten,
Al de begeerlykhêen, die haer ten onder brochten:
Die loopen met haer voort, die voeren, slepen haer
| |
| |
In 't wel-gekoestert vleys, als in een doode baer.
Men siet'er dagelykx, die, door de weelde dronken,
Alreeds ten halse toe syn in het graf versonken:
Die word door hooveerdy naer haeren put gerukt,
En dees door gierigheyt daer dieper ingedrukt.
De huylders, die dit lyk, dit levend' lyk versellen,
Syn haere vyanden, gebroedselen der hellen,
Die springen om en d'om, die maken groot gerucht,
Geen teekenen van rouw; maer teekens van genucht.
Sy lachen in de vuyst, sy danssen ende singen,
Terwylen sy de ziel aldus ter hellen bringen,
En die rampzalig' is soo dwaes en onbedacht,
Dat sy, in haer verderf, ook schuyffelt, singt en lacht.
Was Naïms weduwe met sulk een rouw bevangen,
Als sy haer sonens lyk verselde met haer gangen,
Hoe moet de Weduwe van Jesus zyn gestelt,
Als sy een ziele siet in 't onder-aerds gewelt?
Die Moeder wierd verseld van vrienden, die haer klachten,
En rouw en herte-wee met soeten troost versachten;
En dese vind rondom haer soons onsalig lyk,
Veel duyvels, in haer leet, verheugd en vroylyk.
Die wierd van haere vrucht, maer voor een tyd gescheyden,
En dese siet haer kind voor eeuwig van haer leyden;
Die schreyd hier en beweent een lyk van nu half rot,
Dees een verlaeten ziel gehaet van haeren Godt.
O Moeder van myn ziel! wat hebben myn misdaeden
U, over myn gevaer, met rouw en wee gelaeden!
Hoe smolt uw quynend' hert in sucht en traenen af,
Terwyl de geyle lust my voerde naer het graf.
Eylaes! wat dat gy riep, hoe dat gy my vermaende,
Ik volgde toomeloos den weg, die weelde baende:
| |
| |
Ik keerd'u mynen rugg', ik danste, song en loeg,
Terwyl d'onsuyverheyt myn ziel ter hellen droeg
Den boosen, die my vreugd of wellust voor quam stellen,
Ontfing ik in myn hert met alle syn gesellen,
'k Onthaelde hem als vriend, terwyl hy myne dood,
Myn eeuwig ongeluk en ziel-verderf besloot.
O Moeder! uw gekerm, uw traenen, uwe rouwen,
Die hebben my dien tyd nog van de dood behouwen!
Gy suchte, weend' en kreet soo over myn gevaer,
Tot Jesus syne hand sloeg aen myn doode-baer.
Hy ded' door quellingen, myn dertel lyf afsmelten,
Hy ded', door vrees van straf, myn heete lust verkelten,
De dragers stonden stil, myn doode ziel verrees,
En sag, hoe diep sy lag begraven in het vlees.
Wat vreugd, wat blydschap scheen in uw med'lydend'oogen,
Wanneer gy uyt dat graf myn ziele sag getoogen!
Met wat danksegging liep gy Jesus te gemoet,
Die my van desen nood soo minsaem hadd' behoet.
Ach! om in myne plicht ook niet te kort te blyven,
Soo lang myn herte sal het bloed in d'aders dryven,
Sal ik met innig leet, berouw en ned'righeyt,
Erkennen syn genad' en goedertierentheyt.
| |
Toesang.
Jesu! met een vast besluyt
Van u nimmer te mishaegen
| |
| |
Schud ik al de lusten uyt,
Die myn ziele quaemen plaegen;
Peste van de rechte reden,
Ik ontrecke ziel en leden
Aen uw slaefsche heerschappy;
Noyt en sal ik met betrouwen,
Op myn eygen krachten bouwen.
Gy, verblinde gierigheyt,
Die, hoe veel u wierd gegeven,
Altyd door begeerlykheyt,
Om te hebben, word gedreven;
Door geen overvloed te stutten,
Altyd graeg om uyt te putten,
Noyt vernoegt, noyt uytgebluscht;
Gaet een anders ziel ontroeren,
Myne sult gy noyt vervoeren.
Die het herte noyt laet rusten,
Maer, terwylen het verteert,
Altyd voorhoud nieuwe lusten;
Welkers hitte weet te dringen,
Selfs door 't merg der ouderlingen,
'k Wensch om u daer uyt te dryven,
Strakx als marmer te verstyven.
|
|
Auteursrecht onbekend