|
| |
| |
| |
XXI. Gesang,
Jesus stilt een schroomelyk Onweder, en doet verscheyde wonder werken.
Den Heer in 't Galilees gebied wêer aengekomen,
Heeft 't Ampt van Prediker met iever opgenomen,
Hy roept, den tyd is hier, weest rouwig, en versaekt
Uw sonden, want het Ryk der Hemelen genaekt.
't Was hier, dat hy een soon van doods-gevaer verloste,
Het gen' niet dan 't Geloof aen synen Vader koste:
't Was hier dat Simon wierd gehoorsaem aen syn stem,
En Zebedaeus sag syn Sonen gaen naer hem.
De Stad Capharnaum getuygt van een beseten,
Uyt wie myn Minne-Godt den duyvel heeft gesmeten,
Als mede van het huys, waer Petrus Schoon-Moêr was,
Die hy op staende voet van haere kors genas.
Dien leerling wierd dan niet met minder vrees bevangen,
Dan als hy syne schuyt vol visschen hadd' gevangen,
Waer over hy uytriep: vertrekt van my, ô Heer,
Ik ben een sondig mensch, niet weerdig sulk een eer.
Het vliegende gerucht van soo veel wonderheden,
Beset voor d'avond-stond syn deur met sieke leden,
Hy raekt die altemael met syne handen aen,
En doet terstond naer huys soo veel gesonde gaen.
Met dese drift trekt hy door Steden ende Dorpen,
Genesend'al wie was aen siekten onderworpen:
| |
| |
Soo dat in Syrien syn naeme wierd verkond,
Van waer men dagelykx veel kranken tot hem sond.
Soo gaet myn Jesus voort in wonders uyt te werken,
Om syn Apostelen in hun Geloof te sterken,
Die in dien grooten klank van syn verheven daên,
Verheugden aen syn zyd'het Landschap rond te gaen.
Maer hy, om hun Geloof en iever te beproeven,
Wild' hun door een geval benauwen en bedroeven,
Ten eynde sy met een onwankelbaer gemoed,
Staeg veerdig souden zyn tot voor en tegenspoed.
't Was avond, en de son nu besig met te daelen,
Bescheen het aerdsche-dal met flauwe en bleeke straelen,
Wanneer den Heyland sig by syn Discipels set
In eene Visschers schuyt, op 't meir Genesareth.
Men haelt het zeyl in top, al swaeyen en al gieren,
En Petrus vat het roer om 't wankel schip te stieren,
't Voorsteven word gekeert naer 't Geraseens gewest,
t' Wyl in de zeylen blaest een windjen uyt den west.
Dus zyn sy welgerust in't donker voortgevaeren,
Bly, om den goeden wind en ongestoorde baeren;
Het scheeps volk song een lied, en vreef, uyt vreugd in d'hand,
Vol hôp' van voor de son te raken aen het land.
De nacht komt onder dies met haere swarte wolken,
Te saem verduysteren den oever en de kolken,
Daer is in't schip niet een soo wacker van gesicht,
Die in de locht kan sien het minste sterre-licht.
Maer siet, op eenen stond schiet over 't stroomend'water
Het vlammig blixem-vier met yselyk geklater:
De wolken scheuren; 't swerf gestoort in synen swier,
Dryft 't dampig element nu ginder dan alhier.
't Schynt, dat in' t firmament een deel metaele bollen
| |
| |
Geduerig kante-wys, en door malkander rollen,
De winden staen van noord en zuyden op de been,
En jagen door hun vlucht de wolken tegen een.
Den grond van 't water word naer boven opgedreven;
De baeren vol van schuym tot aen de locht geheven,
Die breken midden door en storten seffens nêer.
Het meir geheel vervoert door 't ongenadig wêer,
Smyt al, wat op hem dryft, nu onder, dan wêer boven,
En gaept somwylen, als ten gronde doorgekloven.
Het scheeps-volk door den storm soo onvoorsiens verrast,
En weten niet waer eerst: 't zeyl slingert van den mast,
Te midden doorgescheurt, en hier en daer beknepen,
En onder een verwert met touwen ende repen.
't Gehuyl der swaere-zee, den fellen donderslag,
Het schuyff'len van den wind, der menschen droef geklag
En jammer, doen het bloed in 't stoutste hert verstyven,
Terwyl de baeren, 't schip nu op, dan onder dryven,
En storten in het hol, als in een volle zee.
Dan quam de wanhop' met een overvloed van wee,
Benouwtheyt, schrik en schroom in ieders hert gekropen;
Dan ging den boesem in gekerm en klachten open,
Geperst en toegeknelt door doodelyke vrees,
Soo dat 't getraen in d'oog, het hair te berge rees.
O Galilees geslacht! hoe komen die gevaeren,
En angsten uwen moed soo hevig te vervaeren?
Vergeet gy wie gy voert? Siet, daer ligt Jesus nêer,
Den Meester van de zee, van stormen, wind en wêer.
Hy heeft sig tot den slaep daerom alleen begeven,
Op dat gy eene proef van uw geloof soud geven:
Vergeet gy dan alreed de wonderlyke daên,
Die hy door't gansche land heeft voor uw oog gedaen?
| |
| |
Kleynmoedige! gedenkt het goddelyk vermogen,
Waer mede hy, voor hem, den duyvel heeft gebogen:
Gy Petrus, eerst voor-al, gedenkt wat syne macht
Tot uwe Schoon-moêrs troost nog onlangs heeft volbracht.
Al waer dit krakend' schip tot aen de mast versonken,
Gy moed' en ademloos tot aen de keel verdronken,
Gebonden op een riem, of afgebroken ree,
Of dryvend' op een plank te midden in de zee:
Al quaem in desen staet, met opgespalkte blicken,
Een vreeden Wallevis u spartelend' inslicken;
Al wierd gy by de nek gegrepen van de dood,
Roept Jesus aen, gy word bevryd van alle nood.
Maer 't schynt dat s'eyndelyk hun misverstand ontdecken;
Sy loopen naer den Heer, om hem uyt slaep t'ontwecken,
En roepen overhoop, met schroom en angst bevaên:
O Meester! deirt 't u niet, dat wy te gronde gaen?
Hy antwoord op dien roep: ô kranke in't gelooven,
Hoe laet gy soo door vrees uw ziel en hert verdooven?
Dus rysende, gebied hy baeren, wind en wêer,
Dat ieder stille blyf, en in syn paelen keer.
Gelyk in eene school, waer menig dertel jongen
Door gramschap, nyd en spyt zyn tegen een gedrongen,
De toornigheyt en vraek gestilt is en verdwynt,
Soo ras den Meester daer gehoort word en verschynt,
Dus keeren wind en zee, en wolken op hun orden,
Soo sy daer toe gemaent door hunnen Schepper worden;
Op eenen oogenblik de locht word opgeklaert,
De baeren sinken nêer, het ongeweert bedaert.
De Leerelingen, die dit voor hun oogen sagen,
Staen, met al 't ander volk, verwondert en verslagen,
En roepen onder-een, vol vreese, wie is dien,
| |
| |
Wiens woorden self de zee, en storm, en wind ontsien?
Grootmogende Monark, die, met een woord te spreken,
Tempeest en baeren siet voor uwe macht geweken,
Ey, spreekt dog nog een woord, wanneer in myn gemoet
Den wind van dolle lust het onwêer rysen doet.
't Geschied soo menigmael, dat door verscheyde tochten
Myn ongestadig hert bestormt word en bevochten,
Nu hemel hoog gevoert, door trotsheyt ende pracht,
Dan in onsuyverheyt gedompelt en versmacht.
Nu komt de vrekens-lust myn boesem openrucken,
Dan wilt de gierigheyt die wederom toedrucken:
Ik ben niet min ontstelt dan een geborsten schip,
Dat vol van water word gedreven op een klip.
O Jesu! spreekt een woord, doet stillen dese baeren,
O Jesu! spreekt een woord, doet desen storm bedaeren;
Helpt, helpt de kranke schuyt van myn verzeylde ziel,
Die, och te jammerlyk! in desen nood verviel:
Soo ras gy met een woord myn tochten sult bedreygen
Sy sullen dadelyk gehoorsaem voor u neygen:
Spreekt Jesu! spreekt een woord, myn pracht, myn geyle lust,
Myn vraek, myn gierigheyt, die worden al geblust.
Terwyl my uwen nood doet Jesus hulp afvragen,
Myn ziel, de duysternis vertrekt, 't begint te dagen;
Siet daer, het land verschynt; daer stut de visscher schuyt,
Op 't Geraseensche strand; daer stapt den Heyland uyt.
Hy treed het drooge land soo ras niet met de voeten,
Of twee besetene die komen hem ontmoeten,
Waer uyt hy, sonder eens daer toe te zyn gevraegt,
Een gansche legioen van duyvelen uytjaegt.
Maer 't onverwacht verlies van menig hondert swynen,
| |
| |
Doet Jesus wonder werk in dat gewest verdwynen,
Het volk sag dese schaed met droevige oogen aen,
En bid, dies mynen Heer van daer te willen gaen.
Dog dese ondankbaerheyt kan geene plaetse vinden,
In die den Heyland wilt van 't helsche jok ontbinden,
Sy melden, vol van drift, door 't omgelegen land,
De jonsten hun gedaen door Jesus milde hand.
| |
Toesang.
Jesu, t'wyl die dwaese benden
U soo onbedacht versenden,
Komt dog woonen in myn huys,
Komt, en wilt daer buyten jagen
Al het stinkende gespuys,
't Gen' u daer in kan mishagen:
Laes! de sonden die daer zyn
Treffen uwe suyver oogen,
Met veel haetiger vertoogen,
Als het haetelykste swyn.
Ik verdwyne door berouwen,
Als myn ziel my doet aenschouwen
't Gen'ik nu soo lange tyden
t'Myner schande, t'uwer lyden:
Jesu, suyvert dog myn hert
| |
| |
Van die leelyke gedrochten,
Die myn arme ziele brochten
Soo my uw bermhertigheden,
Weiren al die vuyligheden
Ik sal komen vol ootmoet,
Die soo krachtig en soo soet
My ontsloegen van die banden;
Spyt den nyd der helsche troepen,
Tot gy myne ziel sult roepen
Wiens geluckig' ingeseten
Altyd syn door u beseten.
|
|
Auteursrecht onbekend