|
| |
| |
| |
XIX. Gesang,
Jesus eerste wonder Werk op de Bruyloft van Cana.
Myn liefsten Heyland, naer soo heerelyken zegen,
Door syn volstandigheyt, op 't helsch gebroed verkregen,
Komt uyt de wildernis wêer nevens de Jordaen,
Waer hy voor weynig tyd het Doopsel hadd' ontfaen.
Joannes siend' hem wêer, seyd aen die by hem stonden,
Siet, daer is Godes Lam, dat wegneemt 's werelds sonden;
't Is desen, van wien ik u korts te vooren sey,
Die lange voor my was, komt heden achter my.
Dees woorden raekten nauw syn leerelingens ooren,
Of sy verlieten hem om Jesus naer te spooren,
Hier onder was Andries, een visscher van geslacht,
Die korts ook by den Heer syn broeder Simon bracht.
De maer' begost hier op, door d'omgelegen vlecken,
Des Saligmakers komst, en achtinge t'ontdecken,
Soo dat hy eyndelyk een grooten toeloop kreeg,
Terwylen synen Naem meer door 't gerucht opsteeg.
Maer eene Bruyloft-feest volbracht in Gallileyen,
Ded' synen weerden roem in't korte meer verbreyen;
De Moeder Godts was daer: tot dit verbond van vred',
Wierd Jesus ook genood, en syn Discipels med'.
O Cana! binnen u is heden aen te merken,
Het eerste wonder stuk van mynen Heylands werken,
Wat zegen sal dit Paer op syne trouw ontfaen,
| |
| |
Met 't welke Jesus self hier wilt ter maeltyd gaen.
O mocht ik my van daeg ook onder de gesellen,
Van Canas Bruydegom, aen dese tafel stellen;
'k Verfoeyd', om dit geluk, Assuër's ryk onthael,
Cleopatras gerecht, en Crassus lecker mael.
'k Verliet, ô Grieken-land, de maeltyd uwer Goden,
Om onder het getal te zyn van dees Genoden,
Myn eet-lust sochte daer gesoden nog gebraed,
Door Jesus lief gesicht wierd ik geheel versaed.
Ik soud daer mynen mond aen geenen roemer setten;
Maer stadig met myn oog op syn gedaente letten,
En leeren, hoe ik my naer desen dragen moet,
Als eenig voorval my ter maeltyd treden doet.
O Cana! waer ik daer in eenen hoek geseten,
Hoe maetig soud ik hem sien drinken ende eten;
Wat soete woorden soud ik hooren uyt dien mond,
In wie de soetigheyt haer eersten oorsprong vond.
Daer soud ik eerst voor-al van mynen Jesus leeren,
Met mynen even mensch vol minsaemheyt verkeeren,
Voorkomen kleyn en groot, met vriendschap en ootmoet
Aen ieder liefgetal, gemeensaem zyn en soet.
Terwyl, door die begeert, myn wenschen my wegrucken,
De maeltyd word volbracht, men snyd 't gebraed aen stucken,
Men deelt de vrienden rond, men lacht, men licht de fluyt,
Tot welvaert en geluk van Bruydegom en Bruyt.
De liefd' en vriendschap komt der gasten hert ontsteken,
Men hoort niet dan van trouw, van peys en vrede spreken;
Men groeter syn gebeur met 't glaesjen in de hand,
Men knoopt'er hert met hert, door eenen minne-band.
Dat minsaem onderhoud, maekt dat de blyde gasten,
Tot onderlinge vred', de fluyt op nieuw aentasten;
| |
| |
De vaten worden leeg, de dienaers zyn in pyn,
Niet wetend' op wat wys bekomen ander wyn,
Dog eene onder die, gaet met een vast betrouwen,
Aen Jesus Moeder hun verlegentheyt ontvouwen,
De minsaemheyt, die hy in haer gelaet bemerkt,
Maekt, dat hy syn gemoed door vaste hôp' versterkt,
't Gelukt hem naer syn wensch: de Moeder word bewoogen,
En legt haer lieven Soon den dienaers klagt voor oogen;
Maer 't schynt, dat mynen Heer haer geenen troost aenbiet,
Hy segt: wat vraegt gy Vrouw, myn uer is hier nog niet.
Dees antwoord, die, in schyn, wat bitter was om hooren,
En kond' in 't minste deel des Moeder hôp' niet stooren,
Sy segt de knechten: past wel op, en zyt bereyd,
Op dat gy alles doet, wat mynen Soon u seyd.
Daer waeren in de zael, ten dienste der genoden,
Ses kruyken, naer de wys en suyvering der Joden;
Den Saligmaker roept de dienaers en gebiet,
Dat m'in elk steene vat strakx suyver water giet.
Sy blyven op het woord van mynen Heyland hopen,
En gieten ieder kruyk soo vol dat s'overlopen;
Hier mede segt den Heer: schenkt nu uyt 't eerste vat.
En geeft d'Hofmeester eens te proeven van dit nat.
Dien heeft het nauwelykx in synen mond genomen,
Of doet den Bruydegom terstond van tafel komen,
En seyd hem, g'heel gestoort: wie vat met wat beleyt,
Gy uwe Bruyloft-feest van daeg hebt aengeleyt?
Elk doet syn gasten eerst den besten wyn uytschinken,
Den slechtsten, als sy nu versaed zyn van te drinken,
Gy geeft den goeden wyn ten eynde van den dis,
En schenkt dien als den smaek nu schier verloren is.
Den Bruygom staet hier op verwondert en verslagen,
| |
| |
En weet niet wat hy sal antwoorden ofte vragen,
Tot dat de dienaers hem eenvoudig doen verstaen,
Het gen' den Heyland heeft op hunne klacht gedaen.
Dit is het eerste werk, dat Jesus heeft bedreven,
Om van syn Mogentheyt getuygenis te geven,
Hier door wierd synen roem en achting aengemerkt,
En syn Discipelen in hun geloof versterkt.
Maer ziele, voor wy gaen uyt Canas feest vertrecken,
Ik voel, door eene lust, myn herte nog opwecken:
Ey, naer de gasten zyn gescheyden uyt het mael,
Vertoeven wy nog wat in dese vreugde-zael.
'k Heb dorst, en 'k soud wel eens van 't Hemels Nectar drinken,
Dat myn Verlosser ded' uyt dese kruyken schinken,
Sy zyn waerschynelyk soo niet berooft van wyn,
Of daer sal ergens nog voor my een dronkje zyn.
Myn hert is tot dien drank nog hooger opgeresen,
Doen hy aen tafel wierd van ieder soo gepresen,
Ook moet het, met'er daed, syn een uytstekend' vocht,
Het gen' soo wonderlyk hier binnen is gebrocht.
'k Verbeelde my daer in te vinden al de smaken,
Waer med' oyt goeden wyn kond' eene tonge raken:
Myn hert is wat benouwt, en tegen sulke pyn,
Word dit de sekerste de beste medecyn.
Stil, myne ziel, wy zyn den voet-weg mis getreden,
'k Verlies, door sin'lykheyt, een leer van goede zeden:
Men schonk twee wynen voor op dese Bruyloft-feest,
Twee dranken voor het lyf, twee lessen voor den geest.
Den eersten is den wyn, de gen' met volle glasen,
De wereld dagelykx doet schenken aen de dwasen,
Een wyn van leckernye, van vleesschelyke lust,
| |
| |
Die noyt, hoe veel men drinkt, den dorst ter degen blust.
Een wyn, die zielen maekt door geyle weelde dronken,
En in den slaep des doods, doet sonder sorge ronken;
Myn ziele, wacht u van dien schaedelyken drank,
Syn soeten smaek vergaet in bitterheyt en stank.
Drinkt van den tweeden wyn, dien sal uw hert verkloeken,
Gy hoeft dien, myne ziel, in Cana niet te soeken;
Neemt uwen Jesus waer, soo krygt gy nimmer dorst,
Hy giet met overvloet dien staeg in uwe borst.
Of dunkt hy u te lang somwylen te vertoeven,
Trekt op naer syne bron, wilt gy dit Nectar proeven,
Daer springt dat edel Nat uyt seven buysen op,
De liefde schenkt het voor in eenen gulden kop.
Het beste dat sy daer heeft immer aengewesen,
Is wyn, slechts in den schyn, maer Jesus Bloed in wezen,
Dat is een Hemel-drank, die Engels dronken maekt,
En die, hoe veel men drinkt, geduerig beter smaekt.
Ach! wilt dien Minne-Vorst, misschien om uw gebreken,
Dien goddelyken Wyn in u niet laeten leken?
Gy wierd op Canas-Feest nog heden onderrecht,
Van 't geen u staet te doen, indien hy u ontsegt.
Gaet met een rouwig hert, segt aen de lieve Moeder
Het geen gy vraegen wilt van haeren Minne Voeder;
Klaegt dat den soeten wyn van grati' u ontbreekt,
Gy word terstond verhoort, soo ras gy haer aenspreekt.
Al waert gy soo besmuert, dat gy voor Jesus oogen,
Om uwe leelykheyt, u niet en durft vertoogen,
Betrouwt op haere hulp; neemt sy uw voorspraek an,
Weest seker, dat den Soon haer niet ontseggen kan.
| |
| |
| |
Toesang.
Kom ik mynen nood ontvouwen,
Aen uw goedertieren hert;
Slaet van daeg uw minsaem oogen,
Vol ontferming en medoogen,
Op de grootheyt myn'er smert.
Moeder, 't is soo lang geleden,
Dat ik Jesus hebb' gebeden,
En ik worde niet verhoort;
Ach! hy blyft op my verstoort,
Waer myn ziele blyft in steken.
Val ik u van daeg te voet,
Om uw voorspraek te verwerven,
Legt dog uwen Jesus voor,
Hoe 't my swaer valt syn gehoor
En genad' soo lang te derven:
Myne ziele is als een land
Door de Zonn' g'heel uytgebrand;
Komt syn grati' 't niet besproeyen,
Daer kan geene vrucht in groeyen;
Haest u, neemt myn klachten aen,
Anders 't is met my gedaen.
|
|
Auteursrecht onbekend