|
| |
| |
| |
XVIII. Gesang,
Jesus van Joannes gedoopt zynde in de Jordane, vertrekt in de Woestyne, en word daer van den duyvel bekoord.
Tiberius, Monark van 't albeheerschend'Romen,
Was in't vyftiende jaer van syn gebied gekomen,
Als Annas 't Priesterschap, met Caïphas, in de Stadt
Jerusalem, als 't Hooft van Moyses Wet besat.
Die'r tyd is 's Heerens Woord, met g'heel syn kracht, gedreven
In Zacharias Soon, Joannes, die syn leven
Doorbracht in d'eenigheyt, en nevens de Jordaen,
Door d'hoogste Strengigheyt, bereyde 's Heerens baen.
Hy predikt' overluyt, aen ieder, tot voldoening
Van alle onrechtigheyt, een Doopsel van versoening,
Uytroepende: wykt af van sonden, en versaekt
Uw boosheyt; want het Ryk der Hemelen genaekt.
't Is desen, van wie staet in Isaias boeken:
Een stem des Roependens, in d'afgelegen hoeken
Der woeste wildernis, die alle menschen segt,
Bereyd des Heerens weg, maekt syne paden recht.
Dan quaemen naer hem toe, uyt d'omgelegen Steden
Van Juda, 't Jodsche volk met hoopen aengetreden,
Belydend' hunne schuld, met een bedroefden schyn,
Om in Jordaenens vloet van hem gedoopt te zyn.
Daer is den Heyland ook met dit besluyt gekomen:
Maer vind Joannes door eerbied soo ingenomen,
| |
| |
Dat hy dit wederlegt, en uytroept vol ootmoet:
O Heer, komt gy tot my, wien gy selfs doopen moet?
Hier op seyd Jesus hem, dit moet gy nu gehengen;
Want soo betaemt het ons, wat recht is te volbrengen:
Den Dooper, op dit woord, voldoet aen syne plicht.
Maer siet, op selven stond gaen met een helder licht
De wolken open, Godt doet, g'heel omringt met sraelen,
Syn Geest, in duyve schyn, op Jesus nederdaelen,
Terwyl den Hemel spreekt, als uyt een donder-vlaeg,
Dit is myn lieven Soon, in wie ik my behaeg.
Die woorden waeren schier nog niet g'heel uytgesproken,
Of 's Alderhoogstens Geest komt syne vlammen stoken
In myn Verlossers hert, en dryft hem met'er spoet
Diep in de wildernis, ontrent Jordaenens vloet.
Daer gaet hy in gebêen en vasten, veertig dagen,
Syn Vader het begin van synen stryd opdragen,
En, door verstervinge, bereyden syn gemoet,
Om moedig t'onderstaen den kamp, die volgen moet.
Wat schoone les kont gy, myn ziele, hier uyt trecken,
Gy, die soo quaelyk zyt tot bidden te verwecken,
Gy, die soo tegen wil uw eygen lust versterft,
Gy, die soo kreunt en klaegt, wanneer gy 't minste derft.
Hoe wilt gy, dwaese ziel, dat dertel vleys bedwingen,
Dat soo genegen is om uyt den band te springen,
Indien gy met geweld u-selven niet ontrekt,
Van 't geen tot koestering der vuyle wulpsheyt strekt?
Hoe wilt gy satans list en lagen overwinnen,
Die uyt, en innerlyk bekooren uwe sinnen?
Indien gy met het sweerd van 't ieverig gebedt,
U tegen syn geweld niet in verweering set?
Siet, uwen Meester wyst u aen, door welke wegen,
| |
| |
Gy met betrouwen moet dien vyand trecken tegen:
Sa wacker, toont dat gy syn waere leerling zyt,
Versoekt gy deel in loon, neemt deel in synen stryt.
Denkt gy 't genoeg te zyn, een Christen naem te voeren?
Neen, neen, gy moet aen 't werk, gy moet de handen roeren;
Verwacht niet, dat dien naem u eenig voordeel geeft,
Indien gy, laffe ziel, niet als een Christen leeft.
Het Christen leven is versuchten, waeken, stryden,
Het Christen leven is versterven, vasten, lyden,
Geduerig in de weir, geduerig op de wacht,
Noyt rusten, altyd zyn gewapent, dag en nacht.
Den vyand, die op ons bereyd heeft syne stricken,
Blyft onophoudelyk op ieders ziele micken;
Hy sluymert noyt, hy waekt, hy gaet geduerig rond,
Hy houd syn klauw gereed, hy mist niet eenen stond.
Uytwendig stelt hy voor al wat ons kan bekooren,
Inwendig trekt hy aen al wat ons kan verstooren;
Hy siet, hy weet waer toe een ieder is gesint,
En lokt hem met een aes, het geen hy meest bemint.
Hy houd een prachtig hert de glori' staeg voor oogen;
Hy komt den gierigaert een schoone kans vertoogen;
Hy wyst het wulpsch gemoed een geyle venus aen,
Die hem al streelen wilt in d'aremen ontfaen.
Somwyl word door syn list, met al die dolle tochten,
Het ongestadig hert op eenen tyd bevochten:
Gesichte, reuk, gehoor, gevoelen ende smaek
Gebruykt hy, om de ziel te dooden door 't vermaek.
Ach! als een kranke ziel soodanig is besprongen,
Ontbreekt haer 's Hemels hulp, sy word seer licht gedwongen;
Sy struykelt, sy beswykt, sy valt, ter dood gewond,
Sy word Godts vyandin, en slave van de sond'.
| |
| |
O ziele, voor gy u soo verre laet bederven,
Neemt Jesus voorbeeld waer, leert uwe lust versterven,
Vertrekt in eenigheyt, begeeft u tot 't gebedt,
Soo blyft gy Godts vriendin, en vry van alle smet.
Maer, t'wyl myn zielens nood my komt het herte raken,
Wat mag in 't diepste wouwt myn lieven Heyland maken?
Hoe onderhoud hy sig, in een verlaeten oort,
Waer hy niet als gehuyl van wilde beesten hoort?
Laes! naer hy, vastende, heeft doorgebracht ses weken,
Is syn kloekmoedig hert door hongers-nood besweken:
Dit neemt den vyand waer, hy komt tot hem gegaen,
En spreekt hem listelyk met dese woorden aen:
Zyt gy den Sone Godts, doet blyken uw gebooden,
Segt dat die steenen strakx veranderen in brooden.
Den Heer, intoomende syn goddelyk gebiet,
Doet syn bekoringe met dese spraek te niet:
Den redelyken mensch, gelyk'er staet geschreven,
Word niet met brood alleen gehouden in het leven;
Maer 't geen hem aldermeest versterkt, is alle woort,
Dat Godes mond uytspreekt, en hy inwendig hoort.
Myn ziele, leert hier uyt, waer med' gy u moet voeden,
Soo gy u eygen-selfs wilt van de dood behoeden:
Acht weynig dat uw vleys doorstaet den hoogsten nood,
Soo lang gy word gespyst met sulk een voedsaem brood.
Ach! wie dit Heylig Brood tot voedsel word gewesen,
En sal noyt hongerig naer and're spyse wesen;
Syn swakheyt word versterkt, syn eetlust word gestut,
Syn honger g'heel verzaed, als hy dat voedsel nut,
Hoe meer hy 't selve smaekt, hoe meer hy 't wenscht te smaeken,
Het dikwils nutten komt dat Brood nog soeter maeken;
| |
| |
De ziele proft'er in, dat verr' te boven gaet,
Den alderbesten wyn, den soetsten honigraet.
O goddelyke Spys, komt myne ziel versterken,
Op dat des Heerens will' volbracht sy door myn werken:
Komt, komt uyt Godes mond, ô soet, ô heylsaem Woort,
Myn hert word krachteloos, wanneer 't u niet en hoort.
Maer stil, den helschen geest begint al weer te roeren,
Ik sien hem door de locht myn Saligmaker voeren;
Hy stelt hem op het sop des Tempels, en segt wêer,
Zyt gy den Sone Godts, smyt u van boven nêer;
Want daer is in den Boek, door u vermelt, geschreven,
Hy heeft syn Engelen een streng gebod gegeven,
En wilt dat ieder u met d'handen self behoedt,
Soo dat gy geenen steen en stoote met den voet.
Weg Satan, ruymt van hier met al den list der hellen,
Want desen is te krank, om Jesus hert t'ontstellen,
Tot synen wederstand ontbreekt hem geen geweir,
Al quaem gy tegen hem met g'heel 't afvallig Heir.
Hy seyd u: wederom gebied het Schrift des Heeren,
Gy sult uw Heer en Godt in geen geval tenteeren.
Wat sien ik? Wat nieuw feyt beraemt het helsch gedrocht?
Daer vliegt hy wederom met Jesus door de locht;
Daer stelt hy hem op een van d'alderhoogste bergen,
Die met syn steyle kruyn den Hemel schynt te tergen,
Van daer doet hy hem sien geheel des werelds macht
En Ryken, in hun glans, verheventheyt en pracht,
En seyd hem: siet, ik stel dit al in uw vermogen,
Indien gy my aenbid, ter aerde nêergebogen.
Gaet Satan, segt myn Vorst, want ik van myne plicht
Dus worde, door het Schrift van Moyses, onderricht:
Gy sult uw Heer en Godt g'heel uwen dienst opdragen,
| |
| |
Aenbidden hem alleen al uwe levens-dagen.
Myn ziel, hoe naekt ontdekt my Jesus moedigheyt
Uw schandelyken val, en ongetrouwigheyt!
Den Vyand moest op u die listen niet besteden,
Om sig op zynen throon te sien van u aenbeden,
Hy heeft u om wat gelt, om eenen schyn van eer
Soo dikwils doen afgaen uw wettelyken Heer.
Wat segg'ik? Om een dronk, een lecker stukje eten,
Hy ded' u uwe plicht en uwen Godt vergeten;
De hôp' van eenen kus, een geyle minne-groet
Sag u, rampsalige, gestrekt voor synen voet.
O wee! hoe komt de rouw myn hert niet toe te drucken,
Wanneer ik overdenk al myne snoode stucken!
Aenbidden 't helsch serpent, versaken mynen Godt,
Om een soo korte vreugd, om een soo vuyl genot!
Vermaledyde lust! vervloekte minne-tochten,
Die myn ondankbaer hert tot sulk een boosheyt brochten!
Dat myne snoode ziel geperst zy uyt dit lyf,
Eer ik na desen nog zoo schandig feyt bedryf.
Terwyl myn sonden my benouwen boven maeten,
Den helschen dwingeland heeft mynen Heer verlaeten;
Daer komen d'Engelen met vlyt tot hem getrêen,
Sy bieden vol eerbied hem hunne dienstbaerhêen.
Sy wenschen hem geluk, om een soo schoonen zegen,
Door syn getrouwigheyt, op 't helsch gebroet verkregen;
O ziele! wilt gy ook van d'Engels zyn gedient,
Siet dat gy dit van hun door uwe trouw verdient.
| |
| |
| |
Toesang.
Engel, wien den hoogsten Heer,
Uyt medogen en ontferming,
Heeft geschikt tot myn bescherming,
Leert my t'syner lof en eer
Mynen will', verstand en reden
Ieder oogenblik besteden:
Houd my, Engel, stadig voor
Op dat ik het heylig spoor
Syner Wet niet kom te missen.
Toont my t'allen tyd de baen,
Waer ik moet langs henen gaen,
Om eens tot dien Godt te raeken,
Die my moet geluckig maeken.
Och! als my het helsch gedrocht
Komt met hooveerdy' bekooren,
Sluyt voor syn gestreel myn ooren:
Als hy met een geylen tocht,
Komt ontsteken myne sinnen,
Leert my myn te dertel vleys,
Leert my myne lusten temmen,
Noyt en kome toe te stemmen.
Maekt, Bewaerder van myn hert,
Dat myn ziele indachtig wert
| |
| |
Haere trouw, die sy te vooren
Heeft soo hoog aen Godt geswooren.
Goeden Engel, als de dood
My in d'hoogsten nood geknepen,
Nu sal dreygen weg te slepen,
Komt my bystaen in dien nood;
Stelt in 't werk al uwe krachten,
Tegen d'onderaerdsche machten,
Sullen t'allen kant bespringen,
Om door myner sonden schrik,
My tot wanhôp te bedwingen.
Helpt my in dien vreeden stryd,
Helpt my op dien jongsten tyd,
Waer van sal voor eeuwig hangen
Myner saligheyts belangen.
|
|
Auteursrecht onbekend