|
| |
| |
| |
XVII. Gesang,
Jesus van syne ouders verloren zynde, en gevonden in den Tempel, woont met hun tot Nazareth tot syn dertigste jaer, in onderworpentheyt en verachtinge.
Naer dat Herodes was van 't onkruyd opgeëten,
Den Heer laet Joseph wêer in Memphis Landschap weten,
Door synen Afgesant, dat hy in't Ryk der Jôon
Soud keeren met syn Bruyd, en haeren lieven Soon.
Den vlyt, waer mede hy past op 't bevel des Heeren,
Doet hem, gelyk hy ging met spoed, te rugge keeren:
Dog mits hy voor Herod' daer Archelaüs vind,
Hy leyd naer Nazareth de Moeder met het Kind;
Op dat volbracht soud zyn 't voorseggen der Propheten,
Die seyden, dat men hem soud Nazareyer heeten.
Dus hielden sy te saem hun woonst te Nazareth,
Seer nouw bewaerende den last van Moyses Wet,
Waer toe sy jaerelykx des Heeren Kerk besochten,
En in Jerusalem den Paesch-tyd overbrochten.
Den Saligmaker was nu in syn twaelfste jaer,
Als sy tot dese Feest getrocken syn te gaer;
Waer hebbende voldaen aen hun Godtsdienstigheden,
Beyd' d'Ouders zyn te rugg'naer Nazareth getreden,
En Jesus missende, geloofden sy, dat hy
Voor uyt vertrocken was met hunne maegschappy.
Sy reysden g'heel den dag, getroost door dit betrouwen:
Maer 's avonds wierd hun hert bevaên met duysend rouwen,
| |
| |
Wanneer sy, vindende de vrienden al by een,
Niet vinden, die hun ziel vertroosten kond alleen.
Den stillen nacht geschikt tot ruste van de menschen,
Ontruste hun gemoed door vruchteloose wenschen;
Sy sleten g'heel dien tyd in pynelyk getreur,
Een oogenblik geleek hun langer dan een uer.
Des Moeders herte kan dien weedom niet verdueren,
't Schynt, dat het ieder stond sal moeten openschueren,
Sy word inwendiglyk gepraemt tot sulk een nood,
Als of haer boesem wierd bevochten van de dood.
O Moeder! uwe smert en is niet vremd om hooren;
Hoe kont gy anders zyn, die Jesus hebt verlooren?
Die hem besit, geniet het eeuwig waere goet,
Hoe arm moet hy zyn, de gen' hem derven moet?
In hem is alle vreugd en vroylykheyt te smaken,
Hoe droevig moet hy zyn, die hem niet kan genaken?
De waere rust en vred' woont in dit heylig Kind,
Is 't wonder Moeder-Maegd, dat gy geen ruste vind?
Al mochte gy 't geluk der Hemelen genieten,
Der Hemelen geluk soud sonder hem verdrieten;
Met recht dan treurt en sucht, en kermt gy ieder stont,
Nu gy die Bron van vreugd, en rust niet vinden kont.
Maer Moeder, wat mocht my ellendig mensch gebeuren,
Die Jesus dikwils hebt verloren sonder treuren?
Wat monster was 't, dat ik in myne borst besloot,
Als ik van Jesus self, als van een vyand vloot?
Nogtans het is geschied in myne jonge dagen,
Dat ik hem niet en kond' voor myn gesicht verdragen:
Nogtans het is gebeurt ('k beken het vol verdriet)
Dat ik hem uyt myn huys, ja uyt myn herte stiet.
Wie geeft een water-bron aen myn misdaedig' oogen.
| |
| |
Dat sy myn goddeloos bedryf beweenen moogen.
O Jesu! overvalt my met de vreedste doot,
Voor ik u wederom uyt myne ziel verstoot.
Ach! eer ik u nog eens al willens soud verliesen,
Dat d'aders van myn hert verstyven en vervriesen;
'k Gaen myn uytsinnigheyt beweenen nacht en dag,
Tot ik u eens voor goed, ô Jesu, vinden mag.
Terwyl dit wettelyk leetwesen my komt treffen,
Ik sie den morgen-bloos sig in de locht verheffen,
Wiens eerste schyn soo ras Maria word gewaer,
Sy keert naer Sions vest, en Joseph nevens haer.
Den derden dag ontsluyt de swarte nacht-gordynen,
Wanneer sy wederom in dese Stad verschynen,
Waer sy in Godes woonst, vol van verwondering,
Sien sitten hunnen Soon, by menig Ouderling.
De wysheyt, die hy liet nêervloeyen met syn woorden,
Verbaesde het vernuft der Wysen, die hem hoorden;
Syn tong was als een schicht, die hun door liefd' ontstak,
Als hy soo goddelyk van 's Vaders werken sprak.
Hy gaf soo wys bescheed op alle hunne vragen,
Dat ieder in syn ziel verstelt stond en verslagen,
Daer scheen op syn gelaet een soete Majesteyt,
Die al de herten trof door syn welsprekentheyt.
De Moeder siend'hem wêer soo vol lieftalligheden,
Indachtig van't verdriet, door syn verlies geleden,
Seyd: Soon, hoe hebt gy ons tot sulk een smert gebrocht?
Uw Vader heeft met my, al treuren, u gesocht.
Ach! waerom socht gy my, seyd 's Moeders Welbeminden,
En wist gy niet, dat ik verplicht was my te vinden,
Waer mynen Vaders roem en heerlykheyt my vraegt?
Dit woord wierd niet gevat van Joseph nog de Maegt;
| |
| |
De blydschap, die hun treft in Jesus wêer t'aenschouwen,
Belet hun aen't gemoed iet anders voor te houwen;
Dies keeren alle dry naer 't vrêdsaem Nazareth,
Waer Jesus vol ootmoed op syn bevelen let.
Hier word gy uytgedaegt, ô Engels hoogverheven,
Die uwen Heer niet durft aenschouwen sonder beven;
Hier word gy uytgedaegt, ô Hemels Hierarchy,
Die synen last uytvoert soo vlytig en soo bly.
Daelt, voor een oogenblik, uyt uwe gulde boogen,
En siet wat Nazareth u heden stelt voor oogen;
Een wonderlyker werk word in haer vest vertoont,
Als in het salig Hof, het gene gy bewoont.
'k Weet, dat gy daer geheel verrukt zyt en verslonden
In Godts Almogentheyt, en Wysheyt sonder gronden,
'k Weet, dat uw diep vernuft daer boven word gestut,
Door syn oneyndigheyt, die u geheel uytput.
Maer wat verwondering sal u hier overkomen,
Hem siende, door ootmoed, soodanig ingenomen,
Dat hy syn Wezentheyt en Majesteyt vergeet,
En sig in menschen-dienst vol ned'righeyt besteet?
O Engelen! wat dunkt u van syn Alvermogen,
Als gy, voor eene Maegd, hem neder siet gebogen?
Hoe staet u het beleyd van syne Wysheyt an,
't Wyl hy op d'orders past van eenen Timmerman?
Verkent gy uwen Godt, in een verworpen jongen,
Die door gehoorsaemheyt word van een mensch gedwongen?
Verkent gy uwen Vorst in een ootmoedig Kind,
Het gen' in dienstbaerheyt syn vergenoegen vind?
Siet, Joseph vraegt van hem een byl om hout te klieven,
Hy spoeyt met alle vlyt, om Joseph te believen:
De Moeder segt, hy soud een kruyk vol water slaen,
| |
| |
Hy grypt het aerde-vat met vollen yver aen.
Geen soo geringen dienst, waer toe een slaef syn leden
Pleegt in het huysgezin gewillig te besteden,
Of uwen Opper Heer volbrengt die vol ootmoet,
Wat werk hem word beschikt, hy vind het, licht en soet.
O hemelschen Monark! wie sal naer grootheyt steken,
Die u door ned'righeyt soodanig siet besweken?
Wie sal den eersucht broên in syn hooveerdig hert,
t'Wyl gy hier soo verkleent, soo verootmoedigt wert?
Ach! d'overdenkinge van uw verworpentheden,
Raekt, door verslagentheyt, myn menschelyke reden,
Sy suyselt, sy verliest, sy put haer selven uyt
In 't grondeloos geheym van 't goddelyk besluyt.
Hoe soud sy hier benêen in eenen winkel vinden
Dien Godt, wiens hand betoomt de stormen en winden?
Die desen Al uyt niet ded' met een woord opstaen,
En weder met een woord kan doen in niet vergaen?
Dog 'k onderwerpe my aen uwe liefdens-orden,
Die u, om myn geluk, doet soo ellendig worden,
Die u, om mynen troost, met rouw en hertseer quelt,
Die, om my vry te sien, u als in boeyen stelt.
'k Weet, dat die liefd' uw hert soo sterk heeft aengedreven,
Dat gy u selven komt voor myn verlossing geven,
Dat gy uw roem en eer, en Majesteyt afleyt,
Om myne ziel t'ontslaen van haer bederflykheyt.
Maer lieven Minne-Godt, zyt gy met sulk verlangen
Tot myne saligheyt, en eeuwig heyl bevangen:
Waerom soo lang vertoeft? Waerom soo traeg volbracht,
Het gen' gy soo begeert, myn ziele soo verwacht?
Gy hebt met sulk een drift, dat werkstuk aengenomen,
En 't schynt gy nu vergeet, waerom gy zyt gekomen;
| |
| |
Uw leven gaet voorby, men word u niet gewaer,
Gy timmert, werkt en slaeft van twaelf tot dertig jaer.
De menschen, die u dus sien in een winkel vroeten,
En weten niet wat sy van u gevoelen moeten;
Gy zyt doorgaens versmaed, veracht van uws gelyk,
Als een kleynhertigen, als eenen botteryk.
Gy hoort dit, en gaet voort in kappen en in kerven,
T'wyl in onwetentheyt soo vele menschen sterven.
't Schynt dat gy, eeuwig Woord, niet meer indachtig zyt,
Wat gy volbrengen moet, en wat de wereld lyt.
O Alvoorsienigheyt, die nimmermeer kan faelen!
O Wysheyt sonder eynd! wie sal dit achterhaelen?
Terwyl ik my verberg in myn verworpentheyt,
'k Aenbidd' uw goddelyk en minnelyk beleyt.
| |
Toesang.
Ziele, die aen menschen-oogen
Altyd wilt uw gaven toogen,
Om daer door te syn geacht,
Die flouwhertig zyt in 't werken,
Als het niemant komt bemerken,
Wiens lofreden gy verwacht;
Wilt van daeg van Jesus leeren,
Hoe dat gy u dragen moet,
Als den dollen wind van eeren
Blaesen komt in uw gemoet.
| |
| |
Siet hem hier syn groote gaven,
Als verbergen en begraven
In vergetentheyt en smaet;
Hy ontrekt sig aen de menschen,
En schynt niet soo seer te wenschen,
Als dat ieder hem verlaet;
Sonder eene proef te geven
Van syn Wysheyt ende Macht,
Blyft hy dertig jaeren leven
Dat de menschen hem versmaeden,
En met lasters overlaeden,
En uytjauwen als een sot,
Hy verandert niet van zeden,
Hy verdraegt het wel te vreden,
t'Wyl een ieder hem bespot.
En gy, ziele, blyft hooveerdig,
Altyd zyt gy even veerdig
Naer een valsche lof en eer:
Leert verworpentheyt beminnen,
Wilt gy Jesus herte winnen.
|
|
Auteursrecht onbekend