|
| |
| |
| |
XVI. Gesang,
Op de Vlugt naer Egypten.
Den woesten dwingelant op Davids throon gestegen
Gevoelde noyt syn hert door meerder spyt bewegen,
Dan als hem het vertrek der Wysen wierd geseydt.
Syn aders swollen op, door vraek en toornigheyt:
Dien afscheyt, waer toe hun den Engel had bewogen,
Nam hy voor eenen smaed van 't Vorstelyk vermogen:
Hy wierd door gramschap bleek, en swoer by syne Kroon,
Op 't nieuw-geboren Kind te vreken desen hoon.
Syn belgsucht dreef hem uyt de palen van de reden,
Wanneer verkondigt wierd de maer' der wonderheden
Ten offer van dat Kind, in 's Heerens woonst gesien;
Dan gaf hy vollen toom aen syne rasernien,
En toont in 't openbaer, voor Heydenen en Jooden
Syn wetteloos besluyt, van Jesus te doen dooden.
Waer hêen geweldenaer, met u verwaent vernuft,
Uw listen zyn om niet, uw oordeel is versuft.
Gy stelt vergeefs in 't werk soo veel doortrapte stucken,
Hoe loos, hoe snood sy zyn, Godt sal se doen mislucken.
Daer is voorsichtigheyt, nog wetenschap, nog raet,
Die tegen syn besluyt op vaste gronden staet.
Den nacht, die iegelyk gewoon is rust te geven,
Doet vruchteloos den slaep rondom Herodes sweven,
Den onrust sit te diep in syn eersuchtig hert.
| |
| |
Hy denkt, en overdenkt, wat weg den besten werdt,
Om tot d'uytwerkinge van synen haet te raeken:
In dese sorge blyft syn moordsiek herte waeken,
Terwylen Gabriël, gedaelt uyt 't Ryk van vred'
Aen Jesus Voester-heer in slaep dees bodschap ded'.
Ryst Joseph, spoeyd u, neemt het Kind met syne Moeder,
En vlucht van hier met hun, als eenen trouwen Hoeder,
Naer 't swart Egypte-land, waer gy verblyven sult,
Soo lange, tot den tyd der wêerkomst zy vervult,
En ik u waerschouw; want Herodes, Vorst der Jooden,
Sal soeken naer het Kind, om 't selve te doen dooden.
Die stem quam nauwelykx aen Josephs ooren slaen,
Of hy springt uyt den slaep, trekt syne kleeren aen,
Ontwekt syn lieve Bruyd, segt haer den last des Heeren,
En sonder sig in't minst tot achterdocht te keeren,
Neemt Jesus op syn arm, Maria byder hand,
En, midden in den nacht, trekt uyt syn Vaderland.
Waer hêen, getrouwen Man, in dese duysternissen?
Men siet geen hand voor d'oog, gy sult het voet pad missen,
Vertoeft tot 't eerste licht der morgenstond verschyn,
En dat gy seker moogt van uwe wegen zyn.
Waer hêen, soo onvoorsien van die noodwendigheden,
Wie niemant derven kan, die uyt het land moet treden.
Waer henen, met een Kind op uwen arm, te voet,
En eene teere Maegd, die g'ondersteunen moet?
Waer sult gy, met die twee, u bergen onder wegen?
Waer schuylt gy voor de koud', sneeuw, hagel, wind en regen,
Wanneer gy in een Land, soo woest, als onbekent,
By nachte, soeken sult naer eenig herders tent?
Wierd gy van uw geslacht in Bethle'm uytgesloten,
Wat vremden, goeden Man, en sal u niet verstooten,
| |
| |
Als gy aen syne deur sult kloppen, soo gestelt,
Behoeftig, nat en moed', schier naekt, en sonder gelt?
Swygt, myne ziele, niet kan Josephs hert benouwen,
Hy voordert synen weg, vol iever en betrouwen;
Had hy een oogenblik naer Godes last verbeyt,
Hy dacht besmet te zyn met ongehoorsaemheyt.
De Maget, die gy siet aen syne zyd' vertrecken,
Gevoelt haer herte niet door minder drift opwecken;
Haer ziele, t'eenemael verslonden in de min,
Siet niet haer ongemak, maer Jesus welvaert in.
Den wensch van haeren Soon voor lyfs-gevaer te bergen,
Maekt dat sy willig gaet opklimmen d'hoogste bergen,
Doortrecken 't woeste wouwt, en spoeyen naer een lant,
Waer t'haerder hulpe woond nog vriend nog bloedverwant.
Myn ziele, soo gy wilt naer desen spiegel keeren,
Gy kont met een gesicht veel t'uwer voordeel leeren:
De vlytigheyt, waer med'Mari' en Joseph vliên,
Doet uwe traegheyt hier voor ieders oogen sien.
Soo ras hun word geseyd 't gevaer van Jesus leven,
Gy siet hoe sy terstond sig op den weg begeven,
En als u word getoont de plaets van uw gevaer,
Gy blyft'er in gerust, en roert niet eens van daer.
Hoe dikwils heeft den Heer u innig aengesproken?
Vlugt, ziele, waer gy zyt, ligt eene slang gedoken;
Vlugt, ziele, 't is hoog-tyd, verlaet dit snôo gewest,
Wiens locht in sig besluyt een doodelyke pest.
Gy hoorde dese stem, en scheen-se niet te hooren,
Gy liet u in't gevaer, door 'k weet niet wat, bekooren,
't Genot van weynig vreugd, de hôp' van luttel eer
Verdoofden uw verstand, voor d'inspraek van den Heer.
Ha! ziele, wilt voortaen meer voor u selven sorgen,
| |
| |
Hoort gy die stem van daeg, en stelt niet uyt tot morgen:
Vlugt, ziele, vlugt, soo ras den Hemel u aenport,
Eer gy, door doodsgevaer, eens overvallen wort.
Terwyl die reyne twee tot leering my verstrecken,
Beginnen sy 't gebergt van Bethle'm op te trecken,
Die minnelyke plaets, van d'Engels soo geviert,
Waer d'onbevlekte Maegd haer Scheppers Moeder wiert.
Dan voelde sy, door vreugd, haer ingewand opspringen,
Dat nu, door weedom, schynt sig selven toe te vringen;
Dan hiel sy haeren Soon gedoken aen haer hert,
Die nu, door koud'en wind uyt 't land gedraegen wert.
O Moeder! desen weg is eenen weg van rouwen!
't Was hier, dat Jacob moest syn Rachels dood aenschouwen,
Als sy, in baerens-nood, gebroken door de pyn,
Haer ziel ten lyv'-uyt dreef, met haeren Benjamyn.
Gy sult, eer korten tyd, de steene graf-sted' naken,
Die d'ouden Jacob ded' tot haere rust plaets maken,
Ach! waer uw herte niet versterkt door Godes kracht,
Misschien wierd gy by haer van daeg daer in gebracht.
Al stierf gy hier ter plaets, gy stierf niet sonder reden,
Nadien uw herte word door sulk een sweerd doorsneden;
D'ellende, waer in gy dien weerden Sone siet,
Veroorsaekt uwe ziel een doodelyk verdriet.
My dunkt, dat ik u hem hoor op die wys aenspreken:
Myn alderliefste Kind! gy doet myn herte breken!
Benony! Soon van rouw, van weedom en getraen,
Gy doet my in een zee van ongenucht vergaen!
Wie kan d'uytnementheyt van sulk een ramp afmaelen?
Den waeren Koning word gedreven uyt syn paelen:
Den Heer wykt voor syn slaef, het leven voor de dood,
Een Godt voor eenen Mensch, myn Jesus voor Herood...
| |
| |
Stakt, Moeder, dese klacht, droogt uw bekreten oogen,
Ik sien de boomen self voor Jesus nêergeboogen,
De steene bergen zyn genegen t'syner eer,
Terwylen 't Jods geslacht ontkent syn waeren Heer.
Daer sal aen uwen Soon nog prys, nog lof ontbreken,
Al moeste voor den mensch het stom gedierte spreken;
Geen schepsel vind gy hier van wezen soo ontaerd,
Dat t'syner dienstbaerheyt sig niet geheel bewaerd.
De Stad Hermopolis, beroemd in Memphis Steden,
Bereyd wat noodig is tot uw behoeftigheden;
En Isis beeft alreeds, als sy naer haer gebiet,
U met des Vaders Soon uyt Juda komen siet.
Verheugt u, Nilus-Ryk, den Opper-Vorst der Joden
Komt uyt 't beloofde Land, naer uwen grens gevloden;
Zyt niet indachtig meer den tocht door 't roode Meir,
Nog Pharos ondergang, nog syn verdronken Heir.
Den Koning, wien gy siet naer uwe palen treden,
Is minnaer van den peys, en stichter van de vreden;
't Is Joseph, die hem leyd, een Held, gelyk aen dien,
Door wien gy seven jaer van kooren wierd voorsien.
Den eersten quam u spys in uwen honger geven,
En desen brengt u med' het brood van 't eeuwig leven.
Ach! die eens met dat brood word waerlyk gevoed,
Krygt in syn eygendom de bron van alle goed.
Stil, myne ziele, laet dien Vrede-Vorst vertrecken,
Herod' Ascalonyt, begint syn sweerd te trecken,
Het dorst naer kinder-bloed, en keert niet in de schee,
Voor Bethle'm zy vervult met rouw en herte-wee.
Het schrickig moord-geschrey schuert daer den Hemel open,
Terwyl men 't lammer-bloed siet langs de straeten lopen;
Wat Kind, in dat gewest, twee jaer of min optelt,
| |
| |
Word, naer Herodes last, door 't bloedig stael gevelt.
Dan was't dat wierd volbracht, 't gen' Jeremias seyde;
In Rama is gehoort een stem, die huyld' en schreyde,
Vrouw Rachel smolt in rouw, geen troost stild' haere pyn,
T'wyl sy beweend haer Soons, om dat sy niet en zyn.
Wat eeuw hoort oyt voor hêen van sulk een vreedheyt spreken?
Ontaerden dwingeland! denkt gy u soo te vreken?
Denkt gy op dese wys te styven uwen throon,
Te senden in het graf den waeren Davids Soon?
Gy doet veel duysenden, om een, het herte breken;
Maer wien gy treffen wilt en hebt gy niet doorsteken,
Den Alderhoogsten lacht uw vreede loosheyt uyt,
Hy keert, tot synen roem, uw eereloos besluyt.
D'onnoosele, die gy doet door den degen sneven,
Gaen van dit sterffelyk in't onverderff'lyk leven,
Terwyl 't vervolgde Kind, dat gy soo vinnig haet,
Spyt al uw listigheyt, uw raserny ontgaet.
Bloedgierigen Tyran! die om het minst vermoeden,
Uw Vrouw en kinderen ded' door den sweerde bloeden;
Hoort wat voor tytel u de waerheyt achterlaet:
Godts-moorder, door den wil, al was't niet met'er daet.
En gy, geluckige geslachte Suygelingen,
Gesellen van het Lam, Messias Eersteligen,
Gesonden naer het graf, uyt uwe moeders schoot,
In 's levens dageraed verdonkert door de dood:
Gy, die den Sone Godts kond' sonder spraek belyden,
Ja self uw leven gaf, om 't syne te bevryden!
Manhafte Kinderen, ik sien in 's Hemels Throon,
Voor iedereen, bereyd de gulde Martel-kroon;
Der Geesten Hierarchy voelt syne stemmen dwingen,
| |
| |
Om t'uwer eer en prijs een vreugde-lied te singen.
Sy houden onder hun voor u de plaets gereet,
Waer uyt de hooveerdy d'oproerig Engels smeet.
Wy, die op 't aerdsche dal uw Martel-feeste vieren,
Bekranssen vol eerbied uw graven met lauwrieren;
En roepen t'uwer lof: ô uytgelesen schaer,
Wiens dood Messias heeft verlost van lyfs-gevaer!
| |
Toesang.
Moeder, die met uwen Soon
Trekt naer 't Ryk van Pharaoon,
Uyt het Land van Palestynen,
Als my eens dien droefsten dag,
Dag van traenen en geklag,
Dag van scheyden sal verschynen,
't Jagend' herte toe sal drucken,
Om myn ziel door d'hoogste nood
Met geweld daer uyt te rucken;
Als ik uyt dit traenen-dal
D'eeuwigheyt intreden sal,
Om myn vonnis t'hooren lesen,
Komt dan mynen bystand wesen.
'k Bidd' u door den vreeden stryd,
| |
| |
Wilt myn ziele niet verlaeten
Van die haeren welvaert haeten:
'k Bid u, Moeder, staet my by,
Als den helschen wolf syn blicken
Om my, sondaer, in te slicken,
Uyt den tyd naer d'eeuwigheyd,
Door den swaersten aller wegen,
Die myn hert soo maekt verlegen.
Weerde Moeder, indien ik,
Op dien lesten oogenblik,
Uwe hulp en troost moet derven,
Laes! hoe sal't met my vergaen,
Als men tegen veel misdaen,
Weynig deugden sal afkerven!
Ik betrouw, dat gy dier tyt,
Voor my sult ten besten spreken,
Om de strenge toornigheyt
Van myn Rechter wat te breken.
Ach! als ik dit hopen mag,
Dat verschynt myn jongsten dag;
'k Vreese niet van hier te scheyden.
|
|
Auteursrecht onbekend