|
| |
| |
| |
XV. Gesang,
Op de Suyveringe van de Moeder-Maegd
De son was veertig mael in 't brandend' oost verschenen,
En in den koelen west weer veertig-mael verdwenen
Naer dien verlichten nacht, die klaerder als den dag,
Het ongeschapen Woord in 't vleys geboren sag.
De reyne Moeder Maegd, indachtig Moyses Wetten,
(Schoon sy in ziel en lyf was vry van alle smetten)
Trekt, tot haer suyvering, naer 's Alderhoogstens Kerk,
En duykt haer weerdigheyt, in dit verworpen werk.
Sy hadde haeren Soon syn leden, sonder vlecken
Gesien, acht dagen oud, voor 't merk der sonden strecken,
Sy volgt syn ned'righeyt, en sonder 't minst geschil,
Let niet op haeren roem, maer op syn Vaders wil.
Den trouwen Bruydegom verselt haer op die paden
Met 't gen'er noodig was, tot d'offerand' gelaeden,
Somwyl verlicht syn arm de teere Voester-Maegt,
Die 't Vorstelyke Kind aen haeren boesem draegt.
Soo ras sy in 't beluyk des Tempels zyn getreden,
Sy buygen voor den Heer hun zielen met hun leden,
De suyver Moeder legt terstond op Godts Autaer
Vyf sykels voor haer Soon, twee duyvekens voor haer.
Dit doet sy om de Wet in 't minste niet te krenken;
Maer s'offert in haer Soon veel weerdiger geschenken,
In dien is't dat sy Godt opdraegt dat suyver Lam,
| |
| |
Het gen' op synen rugg' des werelds sonden nam.
O Jesu! sal ik niet van uw kleyn herte spreken,
Dat op dien oogenblik soo vierig is ontsteken?
Daer is't, dat uwe ziel haer krachten stil doet staen,
Om met den wil alleen in Vaders hert te gaen:
Daer segt gy, nu hem geen Slagoffer kond behagen,
Dat gy u selven komt aen synen wil opdragen:
Daer stelt gy voor syn oog een Offerand' ten toon,
Soo weerdig sulk een Vaêr, als weerdig sulk een Soon.
Den Vader onder dies en wilde niet gedoogen,
Dat een soo godd'lyk werk verborgen bleef voor d'oogen:
Hy wekt in dit besluyt den ouden Simeon:
Een man, wien geen geval tot onrecht brengen kon,
Die in Jerusalem, vol liefde en hop', verwachte
Den lang beloofden troost van Israëls geslachte,
En wien des hoogstens Geest voorseyt had bovendien,
Dat hy voor syne dood Messias soude sien.
Hy komt in desen geest den Tempel ingetreden,
Als d'Ouders van het Kind hun Offerande deden,
Hy siet, en siende kent den ongeschapen Godt,
Verborgen voor syn oog in 't swacke leden slot.
Den yver, die 't geloof doet in syn herte gloeyen,
Doet hem, met volle drift, naer syn Verlosser spoeyen,
Hy neemt in synen arm dien jongen Vrede vorst,
En singt dus, vol genucht, Godts lofsang uyt'er borst,
Laet, Heere, naer uw Woord, uw dienaer gaen in vreden,
Nu heeft myn oog gesien uw Heylig hier beneden,
Dat gy voor 't aenschyn hebt van alle volk bereyt,
Tot licht der heydenen, en Israëls Heerlykheyt.
Het goddelyk geheym van Simeons gesangen,
Heeft, met verwondering, het heylig Paer bevangen,
| |
| |
Terwyl den Ouderling op hun de handen legt,
En aen de Moeder-Maegd dit droef orakel segt.
Siet, desen is gestelt, ô Moeder, tot verderven
En tot verrysenis van veel uyt Jacobs erven;
Den Alderhoogsten schikt hem in het aerdsche dal,
Tot teeken, aen het welk men tegenspreken sal.
Door uwe, syne, ziel, sal gaen een sweerd van smerten,
Op dat men naekt ontdekt 't gedacht van vele herten.
Vrouw Anna, dochter van den weerden Phanuël,
Was dan voor Propheters bekent in Israël,
Uyt Asers Stam, een Vrouw door ouderdom ervaeren,
De gen', met haeren man, doorbracht had seven jaeren,
Van haeren maegdom af; en dese was naer dien
Nog weduwe, nu oud vier jaer en achtmael thien.
Men sag haer al dien tyd noyt uyt den Tempel treden,
Bedienstig dag en nacht in vasten en gebeden.
Sy quam ter selver uer ook op de plaetse, waer
De Bruyd met haeren Soon stond nevens Godts Autaer,
Belydende, vol vreugd, den Heer der Engel-Krachten,
Voor al, die Israëls verlossinge verwachten.
Den Hemel wierd ontschud door't vroyelyk gedruys,
Dat op dien oogenblik oprees in 's Heerens huys:
Het uytgebreyd gerucht van dese blyde maeren,
Doet 't volk van alle kant ontrent de Kerk vergaeren,
Een iegelyk dringt voor, om eens te sien dit Kind,
Dat hunne tongen reeds tot Godes lof ontbind.
Wiens oogen konnen niet versaed zyn door 't aenschouwen
Van 's Hoogstens lieve Bruyd, den roem van alle vrouwen;
Dien staet als weggerukt, siend' aen haer reyne borst,
In een soo kleynen Soon, den grooten Hemel-vorst.
De minne-straeltjes, die in Jesus oogjes gloeyen,
| |
| |
Doen traenen van genucht langs ieders wangen vloeyen,
Daer kan niet eenen mensch op hem 't gesichte slaen,
Of voelt syn hert terstond door liefde g'heel bevaên.
O minnelyken Heer! ô Heyland aller Stammen!
Gy doet myn ziele med', naer uw aenschouwen vlammen,
Ik kom met dese schaer naer 't goddelyk gesticht,
Om eens bestraelt te zyn van uw verlieft gesicht,
Ik wensch u daer te sien aen Vaders welbehagen,
Met Lichaem ende Ziel, gewillig opgedragen;
Op dat uw voorbeeld my verstrecken soud tot leer,
Om staeg ten dienst te staen van mynen Godt en Heer.
O onderdanig Kind! soo gy begint te leven,
Begint gy u geheel aen Vader t'overgeven;
Gy levert hem uw hert, gy offert hem uw bloet,
Het eene t'syn'er minn', het ander t'onser boet.
Hoe kleyn uw herten zy, hoe traeg uw aders swellen,
Gehoorsaemheyt kan die genoeg in vlammen stellen:
't Ontbreekt u niet aen moed, ontbreekt het u aen macht?
Gy wenscht alreeds te zyn tot onser soen geslacht.
Waer blyft gy, myne ziel, in uwe traegheyt steken?
Word uw vervrosen hert van daeg nog niet ontsteken?
Siet, Jesus brand en blaekt slechts veertig dagen oud,
Gy telt nu veertig jaer, en blyft nog even kout.
Terwyl gy hem soo teer, soo vierig siet beminnen,
Sult gy soo kloek en sterk niet syn'er min beginnen?
Gy toont, ô traege ziel, door een soo slappe daet,
Dat syn verliefde drift u niet ter herten gaet.
O Jesu! ik stae beschaemt, als my uw minne-werken,
Myn ongevoeligheyt en traegheyt doen bemerken;
De vierigheyt, waer door gy aengedreven wert,
Verwyst de slappigheyt van myn versteven hert.
| |
| |
Ik moeste van jongs af g'heel t'uwer liefde leven,
Ik moest u hert voor hert, en ziel voor ziele geven:
Maer ach! terwyl gy my self door uw voorbeeld port,
Ik blyve, niet-te-min, aen myne plicht te kort,
Wanneer sal ik voor goed door uwe liefde branden!
Wanneer sal ik myn ziel geheel aen u verpanden!
Wanneer? ha traegen tyd! het is te lang vertoeft,
Gy maekt myn minne-Godt tot in de ziel bedroeft.
Neen Jesu, neen, gy sult myn hert niet langer derven,
'k Wil t'uwer min voortaen en leven ende sterven;
Ik volg uw voorbeeld naer: staet toe dat ik van daeg
Aen Vader mynen wil, met uwen wil opdraeg.
Al is myn herte vol van allerley gebreken,
Verbergt gy 't in uw hert, hy sal het niet versteken:
De gaven, die in 't uw soo menigvuldig zyn,
Bedecken voor syn oog de feylen van het myn.
Indien myn sonden hem tot toornigheyt verwecken,
Uw deugden sullen hem het sweerd uyt d'handen trecken;
Voor haet verwerf ik min, voor straffe kryg ik loon,
Soo ras hy d'oogen slaet op synen lieven Soon.
Wel aen dan, 'k offer hem myn herte met myn sinnen,
'k Wil u in hem voortaen, en hem in u beminnen.
Draeg Jesu, draeg hem op al wat my toebehoort,
Op dat my geene saek in syne liefde stoort.
| |
| |
| |
Toesang.
Grooten Vader, door dien Soon,
Die van daeg aen uw gebôon
Offert syn onnoosel leden,
Wilt my dog een herte geven
Vol leetwesen en ootmoet,
't Geen ik al myn levens dagen
T'uwer glori' mag opdraegen.
Maekt, ô Vader! dat dit hert
U te vieren en te minnen!
Maekt, dat ik by daeg en nacht
Door uw reyne liefde brande,
Om met iever ziele-kracht
Voor uw goddelyk vermogen,
Soo gehoorsaem nêergebogen,
'k Voel inwendig mynen moed,
Ieder oogwenk, meer gedreven,
Om myn leven, goed en bloed
T'uwer minne t'overgeven:
't Vier, dat in syn hertje blaekt,
Heeft myn herte soo geraekt,
Dat myn uytterste begeeren
Is door liefde te verteeren.
|
|
Auteursrecht onbekend