|
| |
| |
| |
VII. Gesang,
Op Josephs achterdenken over de swangerheyt van Maria.
Myn Sang-heldinne, wy gaen weder uyt Judeyen
Des Hemels Koningin naer Nazareth geleyen,
Waer haeren Bruydegom haer weder t'huys verbeyd,
En sig met minsaemheyt tot dit onthael bereyd.
De liefde, die haer ded'naer Hebron henen treden,
Verwackert wederom in 't keeren haere schreden,
Die geeft het eerste spoor tot alles wat sy doet,
't Zy dat-se rusten gaet, 't zy dat-se reysen moet.
Indien 't den Heer beviel haer buyten 't land te senden,
Straks soud hy haere schrêen naer syn bevelen wenden,
En soo hy verr' van huys haer liet behoeftig zyn,
Behoeftigheyt wierd haer een soetheyt, geene pyn.
Van dese sterke deugd sal sy ons in haer leven,
Spyt wat'er overkomt, staeg nieuwe proeven geven;
De liefde, die haer dryft is van soo groote kracht,
Dat sy niet moeyelyk voor Godts voldoening acht.
Sy komt dan eyndelyk in Nazareth getreden,
Waer Joseph haer ontfangt met duysent teerigheden;
De Maegschappye betuygt, met een verliefde groet,
Wat vreugden hun al t'saem haer wederkomst aendoet.
Maer ach! sy liet eer lang die vreugd door druk ontstellen,
Wanneer haer suyver lyf, door 't uytterlyk opswellen,
Den reynen Bruydegom in achterdenken bracht,
| |
| |
Van 't gene nimmer wierd in eene Maegd verwacht.
Hy staet'er op verstelt, en schynt te zyn bedrogen,
In 't geen hy naektelyk kan merken met syn oogen;
't Betrouwen dat syn ziel op haere kuysheyt heeft,
Maekt dat hy ongelyk aen syn vermoeden geeft.
In 't eynd', hoe seer haer faem en achting hem doet weyffelen,
De sake blykt te klaer om langer meer te twyffelen,
Haer Maegde-reynheyt word aen zyn gemoed verdacht,
Hy schryft den mensche toe het werk van Godes kracht.
Wat moord-priem moest dit zyn in syn rechtverdig herte,
Hy kan geen ongelyk gelyken by die smerte,
't Bedenken van syn schand verteert hem door verdriet;
Maer syn misnoegen ryst, wanneer hy haer aensiet.
Tot drymael tracht hy haer daer over aen te spreken,
Tot drymael blyft de stem in syne keel versteken,
De spraek styft op syn tong, als hy syn oogen slaet
Op haer eerbiedelyk en maegdelyk gelaet.
Hy gaet al mimeren, en suchten op en neder,
Hy trekt d'een uer van huys, en d'ander keert hy weder;
Ten lesten sluyt hy dit, als voor den jongsten raet:
't Is best, dat ik vertrek, en haer alleen verlaet.
Maria konde niet of moest de reden weten
Waerom sy Joseph sag met sulk verdriet beseten;
Nogtans sy geeft het op aen Godts voorsienigheyt,
Die 't stilleswygen haer seer nouw had opgeleyt.
Self tegen haere faem houd sy 't geheym verborgen,
En laet den hoogsten Heer voor haer bewaernis sorgen.
Ook vind haer ned'righeyt een opgeblaesen schyn,
In selfs te kondigen uyt Godt bevrucht te zyn.
Wie sal de perssing van haer suyverheyt ontdecken
Als sy haer kuysheyd sag door achterdocht bevlecken,
| |
| |
En dat van Joseph self, in welkers reyn gemoed
Sy wist, dat nimmer was oneerbaerheyt gevoed?
O Maget! 't sweerdt dat u, Bruyd zynde, komt doorsteken,
Mag by de Moeder-ween met reden zyn geleken;
Want als de suyverheyt met smetten word belaen,
Dit is den swaersten wee, die een Maegd kan doorstaen.
Den Heer jont eyndelyk vertroosting in die pynen,
Hy doet syn Engel aen den Bruydegom verschynen,
Terwylen dien vermoeyt, door een soo swaer gedacht,
Naer lang onrustigheyt tot slapen was gebracht:
Dan heeft den Engel dus syn boodschap aengevangen:
O Joseph! Davids Soon, en vreest dog niet t'ontfangen
Marie tot uw Vrouw; want 't gen'er is volbracht
In haeren reynen schoot, spruyt uyt des Hoogstens kracht.
Den Heere doet door my u heden openbaeren,
Dat sy, naer korten tyd, sal eenen Sone baeren,
Wien gy den grooten Naem van Jesus geven sult;
Want hy sal, als den loop syns levens word vervult,
Verlossen syn geslacht van hun onrechtigheden.
Dat u dan dit geheym niet langer maekt ontvreden;
Want alles is geschied, op dat nu sy verkond
't Woord, dat den Heere sprak door syn Prophetens mond:
Siet, eene Maget sal van swangerheyt beroemen,
En baeren eenen Soon, den welken men sal noemen
Emmanuël, het gen'is, Godt met ons, geseyt.
Den Engel, naer hy 't slot van die verholentheyt
Aldus geopent had, is door de locht gedrongen,
En Joseph korts daer naer uyt synen slaep ontsprongen,
Valt door verslagentheyt plat op syn aenschyn neer,
Aenbiddende 't besluyt van synen Godt en Heer.
Soo ras de morgen son haer straelen, als robynen,
| |
| |
In 't oosten op 't gebergt van Nazareth doet schynen,
Komt hy uyt syn vertrek, en wacht tot syne Bruyd
Haer stille kamer-deur wêer, na gewoont, ontsluyt.
Dan is hy vol eerbied en vreugd tot haer getreden,
Vertellend'in het kort de groote wonderheden,
Die hem, in 't nacht-gesicht, den Engel had ontdekt.
Een purper-rood, hier op, haer wangen overtrekt:
Sy slaet haer oogen met ootmoedigheyt naer d'aerde,
Bekennende vol schaemt de kleynheyt van haer waerde;
Op dat soo groot een werk in haer sy uytgevrocht.
Hier onder komt geheel dien swarten achterdocht,
Den weerden Bruydegom klaerschynelyk voor oogen,
Waer uyt de traenen, door leedwesen, uytgetoogen,
Betuygen aen die Maegd, hoedanig hem berouwt,
Dat hy van haere staet en reynheyt heeft mistrouwt.
Och, seyt hy, lieve Bruyd! ik liet dit dwaes vermoeden,
Te los en t'onbedacht in myne ziele broeden:
Hoe naekt aen myn gesicht verscheen uw swangerheyt,
Ik mocht noyt twyffelen van uwe suyverheyt.
Myn vonnis heeft te ras uw eerbaerheyt verwesen,
Ik moest voor dit besluyt 't verbond indachtig wesen,
Het gene gy met my in Godes Tempel sloot,
Als ik uw Bruygom wierd, niet tot een bedgenoot:
Maer om voor uwen roem en kuysheyt sorg te dragen.
Eylaes! 't vermoeden quam dit uyt myn herte jagen,
Terwyl ik ongerust, bekommert en ontvrêen,
Lichtveerdelyk besloot uyt Nazareth te trêen.
Maer geenen achterdocht sal myne ziel meer stooren,
Nu Godt my heeft ontdekt waer toe gy zyt verkooren;
'k Sal met eerbiedigheyt voldoen aen myne plicht,
Tot dat de bleeke dood komt sluyten myn gesicht.
| |
| |
De Bruyd heeft met ootmoed ontfangen dese reden,
En seyd verheugd te zyn hem siende wel te vreden;
Waer op dat heylig Paer den mond vol vreugd ontsluyt,
Om Godes lof en eer te singen overluyt.
Myn ziel, terwyl de drift tot 's Hoogstens Lofgesangen
Dees onbesmette twee soo hevig heeft bevangen,
Wat voordeel trekt gy uyt dit pynelyk gedacht,
Waer door Marias roem by Joseph wierd verdacht?
Kont gy hier onder niet 't lichtveerdig oordeel merken,
Waer med'gy dikwils smalt op uwen broeders werken?
Kont gy hier in niet sien hoe licht gy twyffel voed,
Of hy een aelmoes self met goede meyning doet.
Ach! om van eene Maegd met achterdeel te spreken,
G'hoeft niet in haer te sien uytwendige gebreken,
Een lossen achterdocht op eenen wenk gegrond,
Maekt dat gy met de tong haer teere faem doorwond.
Al draegt sy door ootmoed 't hert onder haere voeten,
Gy noemt-se grots van krop, mist sy u eens te groeten,
En siet sy iemant aen met een verheugd gelaet,
Dit word van u geschat voor een soo grof misdaet.
Indie'er iemant spreekt met reden tot haer voordeel,
En naekt den misslag toont van uw vermeten oordeel,
Gy steekt veel vinniger de tonge tegen haer,
En stelt haer achtbaerheyt nog dieper in gevaer.
Dus doet gy heviger die versche wonden bloeden,
En door hertneckigheyt wilt sterken uw vermoeden,
Schoon dat gy beter sag, schoon dat gy anders wist,
Gy wilt voor andere niet kennen dat gy mist.
Maer, 't gen' u moest door schaemt, tot stilleswygen raken,
Gy zyt vol vuyligheyt, en durft een ander laken,
't Stroy in uw naestens oog siet gy gelyk een valk,
| |
| |
t'Wyl in den uwen ligt verborgen eenen balk.
Schynheylige, rukt eerst dien balk uyt uwe oogen,
Voor gy het stroyken durft in uwe naestens toogen;
Wascht eerst de vuyligheyt, die u, myn ziel, besmet,
Eer g'op de kladde smalt, die synen rok beset.
| |
Toesang.
Reynen Bruydegom en Hoeder
Van de Maget, die tot Moeder
Is gekoren van Godts Soon,
Styft dog myne swacke schreden
t'Wyl ik 't voet-pad durf betreden,
Dat my leyd tot synen Throon.
Wilt my med' deelachtig maken
Van de min, die u ded' blaken,
Door een noyt gebluschten gloet,
Tot de Bron van alle goed.
Wilt my, Bruygom, sonder vlecken,
Uyt het drabbig modder trecken,
Waer ik door de lust in viel:
Maekt my suyver in de zeden,
In de sinnen, in de leden,
Maekt my suyver in de ziel:
Leert my myne trotsheyt staken,
Myn laetdunkentheyt versaken,
Stiert my, door uw wys beleyt,
| |
| |
Tot de waer' ootmoedigheyt.
Durfde ik nog een bede wagen,
'k Soude voorder van u vragen
Een kleyn deeltje van 't geloof,
Door wie 't bitter achterdenken,
Dat Marias roem wou krenken
In u wierd gebluscht en doof.
't Was tot uw geloofs belooning,
Dat den nieuw-ontfangen Koning,
Waer den Hemel van beroemt,
U, daer na, syn Vader noemt.
Kont gy my die deugd verwerven,
'k Hope met u namaels t'erven
Eene plaets in 't hoog gebied,
Eene plaets in't Ryk hier boven,
Waer men niet en moet gelooven,
Waer men't al besit en siet.
Jacobs Soon, verhoor myn bede,
Deelt my uw geloove mede;
Op dat ik van d'aerdsche kim,
Langs die leeder tot u klim.
|
|
Auteursrecht onbekend