|
| |
| |
| |
VI. Gesang,
Op de besoekinge van de H. Maget, gedaen aen haere Nicht Elisabeth.
Gebergt en heuvelen gestelt tot Judas paelen,
Vernedert u van daeg tot d'omgelegen daelen,
Terwyl des Hoogstens Bruyd uyt Nazareth komt aen,
Om naer Elisabeth, haer lieve nicht, te gaen.
Gy soeten Lente-tyd, verjaegt de maertsche buyën,
Door eenen frisschen wind gedreven uyt het zuyën,
Dryft Crocus, Violier en Maegde-lieven uyt,
Dekt d'aerde g'heel met Tym en ander riekend'kruyd.
Gy teelder van den wyn, die duyst en duysent planten,
Nog bloot en vers gesnoeyt vertoont aen alle kanten:
En gy Olyven-boom, in 't vlaeke land gestelt,
Bot uyt, send uwen geur nu over berg en veld.
Daer komt de Koningin des Hemels aengetreden:
Siet met wat yver sy verdobbelt haere schreden;
Geen moeyt, geen langen weg haer vierigheyt vertraegt,
't Schynt dat den zuyden-wind haer op zyn vleugels draegt.
Ik mis, de liefde maekt haer geest en leden wacker,
Die dryft haer over berg en nieuw beploegden acker,
Tot dat sy eyndelyk in Bersabees gebied
Het aengenaem vertrek van Zacharias siet.
Nauw komt Elisabeth verschynen voor haer oogen,
Of s'is haer te gemoet, in d'armen gevlogen,
| |
| |
En segt die oude Nicht, wat troost en vroylykheyt
Sy in de ziel gevoelt om haere swangerheyt.
't Scheen in dit lieffelyk en minsaem t'samen strengelen,
Dat beyder hert en bloed sig onder een ging mengelen,
Elisabeth geraekt door hemelsche genucht,
Voelt in haer ingewant opspringen haere Vrucht.
De tegenwoordigheyt van onser zielen Hoeder,
Treft syn voorloopers hert in 't lichaem van syn Moeder,
Hoe seer verscholen hy ligt in haer leden-slot,
Hy kent daer en aenbid den vleys geworden Godt.
De Godtheyt, die hem quam tot dees aenbidding wecken,
Doet syne Moeder ook dat diep geheym ontdecken:
Sy roept, geheel vervult door 's Alderhoogstens kracht,
O Nicht! gezegent zyt gy onder 't vrouw-geslacht,
Gezegent is de Vrucht van uwe reyne leden.
Waer heb ik dat verdient, dat tot my komt getreden
De Moeder van myn Godt, myn Schepper, Heer en Vorst:
Want, siet, terstond soo ik u drukte borst aen borst,
En uwe groetenis quam in myn ooren dringen,
Ik voelde myne Vrucht in mynen buyk opspringen.
Wel-salig zyt gy, die gelooft hebt aen Godts Woord;
Want alles word volbracht, het gen'gy hebt gehoort.
De Maget, wiens gemoed niet 't minste wierd verheven,
Wat lof haer Gabriël te vooren had gegeven,
Ontfangt met selven geest, en selve ned'righeyt
Al wat Elisabeth van haere grootheyt seyt.
Sy heeft geen sinnen om haer gaven te bemerken;
Maer blyft g'heel weggerukt in Godes wond're werken:
Sy kent, sy siet in hem de bron van alle goed,
En voegt na synen wil haer selven vol ootmoed.
Sy slaet haer oogen niet op haere weerdigheden;
| |
| |
Maer op d'oneyndigheyt van Godts bermhertigheden:
In dees gedachten is't dat sy haer hert ontsluyt,
't Wyl haere stemme breekt in desen Lofsang uyt:
Myn ziel, maekt groot den Heer, myn geest is opgetoogen
In Godt myne saligheyt; want hy syn minsaem oogen
Op d'onderworpentheyt syns Dienstmaegd heeft gevest.
Men sal my nu voortaen noord, zuyën, oost en west,
By alle volkeren en stammen salig achten;
Want hy, die mogend'is en onbepaelt in krachten,
Voor wie den Hemel self met syne Thronen beeft,
Wiens Naeme heylig is, my dus verheerlykt heeft.
Syn goedertierentheyt sal stadig deelsaem wesen
Van d'een in d'ander stam, aen alle die hem vreesen:
Hy heeft in synen arm betoont syn Mogentheyt,
En uyt syn hertens grond d'hooveerdige verspreyt.
De machtige heeft hy uyt hunnen Stoel gedreven,
En tot gesach en eer d'ootmoedige verheven,
Behoeftige vervult met alderande goed,
De ryken arm gemaekt in hunnen overvloed.
Den Heer heeft Israël syn kind ontfaên in vreden,
Indachtig syn genâ en goedertierentheden,
Navolgens syn beloft aen Abram en syn zaed,
Van d'een in d'ander eeuw, soo lang den Hemel staet.
Soo lang des Heeren Bruyd syn weerde Lof-gesangen,
Als sy van haere Nicht met vreugde was ontfangen,
Terwyl de selve drift Elisabeth ontstak,
En door haer ingewant in haeren Sone brak.
Wie sal de minne-tael in soetigheyt ontvouwen,
Waer mede Jesus heeft Joannes onderhouwen,
Wanneer hy dagelyks uyt syne Moeders schoot
Hem met syn goddelyk en lief gesicht beschoot?
| |
| |
Wie sal d'eerbiedigheyt en dankbaerheyt afmaelen,
Waer med'Joannes quam syn Minne-Godt onthaelen,
Doen hy van soo naby geduerig nacht en dag,
Door 't vleys geworden Woord; syn ziel bestraelen zag?
Hy laet aen syn gedacht niet eenen stond ontglyen,
Of wenscht dat d'Engels Godt met hem gebenedyen:
Of haekt, verlangt en sucht, om met geboogen knien,
Dien minnelyken Heer syn dienstbaerheyt t'aenbiên.
Mocht hy de drift voldoen, waer door hy is ontsteken,
Hy soud van stonden aen uyt syne schuyl-plaets breken,
En gaen verkondigen de komste van het Lam,
Dat op syn teeren rugg' des werelds sonden nam.
Syn voorsten vinger schynt van nu recht op te rysen,
Om Abrahams geslacht syn Vrede vorst te wysen,
En konde syne tong slaen d'alderminste thoon,
Hy riep, in 's Moeders schoot, siet daer des Hoogstens Soon.
Terwyl hy door die drift soodanig is ontvonken,
Schiet Jesus in syn hert syn Goddelyke lonken,
En stookt geduerig aen den Seraphynschen brand
In syn Voorloopers ziel door 's Moeders ingewand.
Gelyk de Somer-son haere vergulde straelen,
Door een geschifte wolk laet op het aerd'ryk daelen,
Om met een maetiger, en lievelyker vier
Te broeden bloem-gewas, geboomte, mensch en dier:
Soo dryft dien Mensche Godt dweers door de Magets leden;
Het minnelykste strael van syn bermhertigheden
In 't herte van syn Neef, op dat, door desen gloet,
Het selve sy verquikt, gereynigt en gevoed.
Maria is de wolk, door wie de straelen breken,
Waer med'den Heyland gaet Joannes ziel ontsteken;
En op dat dese vlam te vaster zy gesticht,
| |
| |
Sy blyft dry maenden lang in 't huys van haere Nicht.
Hoe hevig moet dat vier 's Voorloopers hert doen gloeyen,
Nu dit soo lang in hem uyt Jesus hert quam vloeyen,
En hoe geheyligt moest hy zyn in Moeders schoot,
Doen hy al desen tyd het byzyn Godts genoot.
O goddelyke Maegd! bevrucht en sonder vlecken,
Als gy sult uyt de woonst van uwe Nicht vertrecken,
Komt in 't voorby gaen eens besoeken uwen knecht,
Die wenscht om tot'er dood aen u te zyn gehecht.
Al draegt g'in uwen schoot den Opper-Heer der Heeren,
Geweerdigt tot een slaef u selven te vernêeren;
Niet om dat u myn dienst kan strecken tot gemak:
Maer om met uw besoek te zegenen myn dak.
'k Beken, gy zult by my nog Nicht nog Neve vinden,
Nog Bloed-vriend, die u kan tot dese jonst verbinden,
'k Beken, dat t'mynen geen Joannes word verwacht;
Die om syn heiligheyt soo hoog zal zyn geacht.
Laes! daer is geene ziel in myne woonst versteken,
Of voelt sig onderdrukt door menige gebreken;
Besonderlyk de myn', die meer dan twintig jaer
Gestrekt gelegen heeft op eene doode-baer.
Gy sult my, suyver Maegd, daer sien in etter vroeten;
Teirsuchtig en melaets van hoofde tot de voeten;
'k Weet dat u myn gelaet afsienig wesen sal,
Dog, 'k bid u, komt, en helpt my uyt myn ongeval.
Ik vrage niet dat gy myn leden aen soud raken,
Om myn versworen huyd gesond en reyn te maken;
Mag ik u maer aensien, die myn Genees-heer draegt,
Myn herte word gesont, myn siekte word verjaegt.
Stil, myne ziel, daer komt die Maget aengetreden,
Bereyd u, siet, sy wilt voldoen aen uw gebeden;
| |
| |
En klaegt niet meer, nu word gy sekerlyk gesont,
Hoe swaer gy in den geest en leden zyt gewont.
Maer ziel, wanneer gy eens ten vollen zyt genesen,
Wilt voor dat lief besoek die Maget dankbaer wesen,
En segt haer dagelyks, verlost van sulk een pyn,
O Maget, sonder u, waer soud ik heden zyn.
| |
Toesang.
Ziele, soo de snoode lust
Door haer loose vleyeryen,
Soo de wereld, hell' en 't vleys
Uwer sinnen vred' en peys
Komen stooren en bestryen:
Soo gy selfs van uw geslacht
Word gelastert en versteken,
En niet weerdig zyt geacht,
Om met menschen oyt te spreken;
Neemt in alle ramp en druk,
Smaed, beproeving, ongeluk,
Leed, vervolging en ellenden
Uwen toevlucht tot die Maegd,
Welkers goedheyd noyt vertraegt
In benauwden hulp te senden.
Jesus selfs in 't eerste werk,
In het vleys door hem bedreven,
| |
| |
Heeft van daeg een seker merk
Van syn Moeders macht gegeven.
d'Heyligmaking waer syn Neef
Heden med'gezegent bleef,
Wild' hy in syn ziele dryven,
Doen hem, nog in 's Moeders schoot,
Haeren bystand was van nood',
Om hier niet te kort te blyven,
Haer besoeking, haere groet
Waeren hoog vereyschte dingen,
In syn Moeder te doen springen.
Dat de lusten my bekooren,
Dat de weelde my aenrant,
Dat de wereld t'samen spant,
Om myn ziele-rust te stooren,
In dien nood te zyn gesteven,
'k Sal voor geen van alle, nu,
Nog na desen, immer beven.
|
|
Auteursrecht onbekend