|
| |
| |
| |
V. Gesang,
Op het verholen Mysterie der Menschwordinge.
Vertrekt uyt myn begryp oneerelyke beelden,
Waer op myn sinlykheyt en driften eertyds speelden,
Vertrekt uyt myn begryp al wat de Maegden praemt,
Al wat de suyverheyt op 't alderminst beschaemt.
'k Verdiene niet soo hoog in gaven uyt te schynen,
Dog wensche nu in my 't gesicht der Seraphinen,
Om met een eerbaer oog, door geene smet vervuylt,
Te daelen in den schoot waer mynen Schepper schuylt.
Ik wensche nu te zyn bevryd van alle sinnen,
Om, met een vast geloof alleen, te treden binnen
Het goddelyk vertrek van een bevruchte Maegd,
Die eenen Mensche-Godt in haere leden draegt.
Verlosser van myn ziel op d'eersten wenk der oogen,
Dat mynen geest u daer verborgen gaet beoogen,
'k Verberge my geheel in myn verdorven niet,
Aenbiddend' in het vleys uw onbepaelt gebied.
'k Erken u voor myn Godt, van wie myn ziele, leven,
Verstand, al wat ik heb, milddaedig is gegeven;
De nietige gedaent waer med' gy zyt omvaên,
Belet my niet van u dien eer pligt toe te staen.
Kost ik u, grooten Godt, soo veel aenbidders geven,
Als letters van my zyn of zullen zyn geschreven;
Ik liet myn vingeren in 't schryven noyt gerust,
| |
| |
Tot dat de levens-kracht in my waer uytgeblust.
De weldaed my door u van desen nacht bewesen,
Soud noyt, op dese wys, in 't minst vergolden wesen;
Want schoon gy my hier toe duyst jaeren leven liet,
Myn schryven wierd bepaelt, maer uwe jonste niet.
Ach! nu gy, om den mensch uyt zyn verderf te trecken,
Uw eeuwig Wezen wilt met syn gedaent bedecken
Geheel het aerds geslacht, en 's hemels Hierarchye
Vermogen noyt die jonst t'erkennen na waerdye.
Maer segt my, grooten Heer, in wat gedaent gy heden
't Vleys aengenomen hebt in dese Maegde-leden;
Hebt gy u daer versaemt met een gesteven vocht
In haer, g'heel sonder vorm en orden voortsgebrocht?
't Beginsel van den mensch in eene vrouw ontfangen,
Is niet dan weynig slym met veseltjens omvangen,
Dat tot den derden dag verschynt als melk soo wit.
Men vind geen onderscheyd van 't alderminste lit:
Maer slechts een mengel-klomp van buyte en binne-leden,
Die, niet gelyk een beeld, dat nu en dan gesneden,
Met stucken hier en daer, tot syn vorm geraekt;
Maer t'samen op een maend allengskens zyn volmaekt.
Dees orden volgt natuer in menschen voort te telen,
Maer heden send gy haer met haere krachten spelen,
Om boven allen aerd het wonderlykste merk
Van uwe Almogentheyt te toonen in dit werk.
Op d'eersten oogenblik, doen gy uyt d'Engel-zaelen,
O ongeschapen Woord, komt in de Maget daelen,
Schiet sy een weynig bloed uyt haer ontsteken hert,
Dat in een mensche lyf terstond veranderd werd.
De kracht van uwen Geest, in geen besluyt verlegen,
Doet seffens door de ziel, dit kleyn gestel bewegen,
| |
| |
Waer med', wanneer gy u inwendiglyk versaemt,
't Schynt dat uw wezentheyt sig in een engte praemt.
Mydunkt, dat ik u dan uw grootheyt sien verleenen,
Om met dien kleynen mensch die nauwer te vereenen,
My dunkt dat gy u dan naer syne krankheyt voegt,
Om u volkomentlyk met hem te sien vernoegt.
Ach! als ik overdenk die wondere eygendommen,
Met wie gy eeuwig zyt uyt Vader voortsgekomen,
Om wie gy eeuwig word aenbeden in uw Rijk;
Ik sie van geen uyt al hier d'alderminste blyk.
Ik sie hier 't minste kind, dat nimmer in 't voorleden
Ontfaên wierd, en gevormt in moederlyke leden:
Ik sie hier geene proef van sterkte en Majesteyt;
Maer van vernietinge, gebrek en swackigheyt.
Dog, schoon men dit gebrek en swackigheyt mag noemen,
Den hemel kan sig van niet weerdiger beroemen,
Nadien gy, haeren Godt, meer dan duyst Hemels waert,
De Majesteyt aflegt, en met die swakheyt paert.
Dit merkt de mensch'lykheyt in wie gy zyt gezegen,
Sy voelt sig tot eerbied op selven stond genegen;
Sy viert u, sy aenbid uw onbepaelde macht,
En groote wesentheyd met ieder ziele-kracht.
Gy hebt soo veerdig niet u in dat hert gevonden,
Of siet het t'eenemael in uwe min verslonden;
En om die teerigheyt t'ontfaên met weder-min,
Gy storter uwe vreugd en vergenoegen in.
Hoe moet die Mensch'lykheyt nu uyt haer selven rysen,
Om u erkentenis naer weerde te bewysen!
En met wat soetigheyt wort sy van u ontfaên,
Als u dien prys en lof van haer word aengedaen.
O Minne-Godt, nu is geëyndigt het verlangen,
| |
| |
Waer med' gy eeuwiglyk geperst wierd en bevangen,
Doen gy, als door de min gepynigt en beswaert,
Versuchte, om met den mensch vooral te zyn gepaert.
Ey, staekt die wenschen, die u nu soo lang aenporden,
Gy zyt tot dit besluyt nu selve Mensch geworden,
Het scheen gy nimmer kost voldaen sien uwen wensch,
't En zy gy selve aentrok het wezen van den mensch.
Myn ziel, terwyl dien Heer van onbepaelt vermogen,
Uw slaefsche wezentheyt en vorm heeft aengetogen,
En hier, onaengesien syn groote Majesteyt,
Sig selfs versamelt heeft met uw verdorventheyt,
Waer hêen vervoeren u uw driften en gedachten?
Sal uwen wille nog naer eer en staeten trachten?
Sult gy, ô trotse ziel, met een verwaent gemoed,
U nog verydelen, om uw verstand en bloed?
Sult gy om weynig geld, of goed door u beseten,
In opgeblaesentheyt, u selven nog vergeten?
Sult gy om weinig rood, dat uw gelaet verciert,
Nog wenschen, dat men u verheft, bemint en viert?
Indien gy die begeert wilt voorder onderhouwen,
Gy hoeft dien Mensche-Godt hier na niet meer t'aenschouwen;
Want uw verworpentheyt waer med' hy is omvaên,
Wyst klaerlyk, dat gy zyt den doolweg ingegaen.
Laes! heeft syn ned'righeyt uw trotsheyt niet bewogen,
Myn ziele slaet op hem voortaen niet meer uw oogen,
Trekt uw gedachten af van die ootmoede Bruyd,
Die hem soo vol eerbied in haere leden sluyt.
Den nederigen schoot, waer in hy ligt gedoken,
Blyft voor een trots gesicht geduerig toegeloken;
Hy schuylt hier vol ootmoed in een soo kleyn vertrek,
Op dat hem geen verwaent of ydel oog ontdek.
| |
| |
Ach! t'wyl het eeuwig Woord om myn hooveerdigheden,
Met myn verkleyning en syn grootheyt laet bekleeden,
Wat kan ik anders doen dan in my selven gaen,
Om myn laetdunkentheyt en trotsheyt te versmaên.
Eylaes! indien ik die wil uyt myn herte rucken,
'k Sal 't leste van myn bloed uyt 't selve moeten drucken;
Want haere wortels zyn soo diep in myn gemoed,
Dat die uytroeyinge my 't leven kosten moet.
'k Ben 't snoodste schepsel, dat op aerden word gevonden,
Myn hoogmoed en ellend zyn nimmer te doorgronden,
Katyvig sonder eynd, hooveerdig sonder maet,
Vol van vermetentheyt, en t'samen vol van smaet.
Hoe klaer de waerheyt my doet merken myn gebreken,
De waerheyt kan daer med'myn grootsen krop niet breken;
Hoe levendig myn ziel haer swackigheyt beseft,
Nog voelt s'inwendig iet, het gene haer verheft.
Hier tegen wierden my noyt middels aengewesen,
Dan, door dien Godt, van daeg vereenigt met myn wezen,
't Is desen, die den mensch bequaeme bystand send,
En tegen hooveerdye, en tegen syn ellend'.
Hoe kan hoogmoedigheyt een aerd-worm bevangen,
Als hy Godts Sone siet met nietig vleys omvangen?
En hoe sal ramp of leet hem perssen met verdriet,
Als een soo groote Vorst hem syne hulp aenbied?
Vertrekt uyt myn verstand laetdunkende gedachten,
t'Wyl Godt syn glorie komt in mynen niet versmachten,
Vertrekt uyt myn gemoed verdriet en swaerigheyt,
Ik sie den Heer van Al tot mynen troost bereyd.
Gelyk my hooveerdye noyt meer sal op doen swellen,
Soo sal katyvigheyt my nimmermeer ontstellen;
Want heden sie ik naekt voor d'oogen van 't gemoed,
| |
| |
En wat ik weerdig ben, en wat ik lyden moet.
Myn Heylant, sonder u kond'ik dit noyt ontdecken,
'k Sal uyt uw Menschwording dit dobbel voordeel trecken:
't Is sy, die my vertoont myn grondeloosen niet,
't Is zy, in wie myn ziel haer troost en hope siet.
Om my tot sulk een jonst nog meer bequaem te maken,
Sal ik, om uwen wil, myn eygen selfs versaken;
Op dat, wanneer van u myn ziele bystand vergt,
Gy voor myn oogen niet uw lief gelaet verbergt.
'k Versaek dan myn verstand, met al syn losse gronden
Om in uw ned'righeyt geheel te zyn verslonden,
'k Versake mynen wil, drift, lusten en begeert,
Om in uw reyne min geheel te zyn verteert.
| |
Toesang.
Quam'er immermeer op aerde
Eenen Vorst van groote waerde,
Die verdient te zyn gelooft;
Die verdient met lauwerieren,
d'Haire-vlechten van syn hooft.
Het sal desen zyn, die heden
Is ontfangen in het vleys,
Met wie t'samen na beneden
Komt gezegen vred' en peys.
Het sal desen zyn, wiens wezen
| |
| |
Godt met hem van eeuwigheyt:
Vol van liefd', heeft aengenomen
De verdorven menschelykheyt,
Om van dese twee te maken
Eenen lieven Mensche Godt,
Die de menschen doet geraken
Tot hun saligheyts genot.
Grooten Koning! Heer der Heeren,
Om uw grootheyt te vereeren
Wensch ik met myn tong te paeren
Al de stemmen, al de snaeren
Wensch ik dagelyks te quynen
Door dien minnelyken gloet,
Die de hoogste Seraphinen
Staeg in uwe liefde voed.
Ach! wie stookt die in myn sinnen,
Om u weerdig te beminnen!
|
|
Auteursrecht onbekend