|
| |
| |
| |
III. Gesang,
Op de gesteltenisse des Hemels, en de verkiesinge der plaetse, waer de Menschwordinge sal volbracht worden.
't Vertrek van 't eeuwig Woord uyt 's Hemels gulde Zaelen,
Genaekte, als Gabriël ter aerden nêer ging daelen,
Om d'aldervremdste maer, die immer wierd verkond,
Te dragen aen een Maegd, uyt 's Alderhoogsten mond.
Den Hemel, die te voor weergalmde duysent sangen,
Word met stilswygentheyt, op eenen stond, bevangen:
De Throonen zyn gestoort in hunne melody;
Verslagentheyt maekt stom der Eng'len Hierarchy:
De Seraphinen staen met toegesloten monden,
In 't wonderlyk bedryf der Godd'lykheyt verslonden.
Den Prince Michaël verbaest in dit vertoog,
En durft syn aengesicht niet heffen naer omhoog.
d'Arts-Eng'len weten niet hoe sig genoeg verneren,
En decken hun gelaet eerbiedig met hun veren;
G'heel door verwondering ontgeest en weggerukt.
Maer nergens siet men dees geheymenis uytgedrukt
Soo onderscheydelyk, als in't dryvoudig Wezen.
Het Woord van Eeuwigheyt uyt 's Vaders schoot geresen,
Een, met den Geest, en hem, is heden soo gestelt,
Als of het van hem word getrocken met gewelt.
d'Almogentheyt gelykt inwendig last te lyden:
Dien noyt verlegen Godt, die in't begin der tyden
| |
| |
Son, Maene, Firmament, geheel het aerds gebied
Heeft met een enkel woord getrocken uyt den niet;
Dien Heer van Majesteyt en eyndeloos vermogen,
Die negen Throonen siet voor synen Throon gebogen,
Die met dry vingeren den Aerdboom onderschraegt,
Den snellen blixem voert, den donder nederjaegt,
Is heden met een nieuw besluyt geheel bekommert.
Syn Wezentheyt, staeg aen, met rust en vred' belommert:
Geduerig ongestoort in 't eeuwig salig perk,
Schynt oneyndelyk ontroert door eenig seldsaem werk,
Dat syn voorsienigheyt en macht gelykt te praemen.
Hy blyft aendachtiglyk in syn inwendig raemen,
En houd syn onbepaelde en groote Majesteyt
In eene wonderlyke en diepe besigheyt.
Myn ziel aenmerkt het eynd' van dese onsteltenissen,
Die gy (soo't schynt) ontdekt in Godts geheymenissen:
Dien Heer der Heeren gaet vertoonen desen nacht
De kennelykste blyk van syn volkomen macht.
De pylaers die 't gewelf des Hemels ondersteunen,
Beginnen onder 't wicht van syn besluyt te dreunen;
Nature staet verstelt, wanneer haer word geseyt,
Dat suyver Maegdom word gepaert met vruchtbaerheyt.
De reden kan hier niet bemerken sonder doolen,
Hoe eenen Godt kan zyn in eene Maegd verschoolen;
Den wysen Cherubyn mist syn verstandigheyt,
Wanneer men dit geheym hem naekt voor oogen leyt.
Wat Seraphynschen Geest sal met syn strael beoogen,
Een machteloosen niet, vereent met 't Alvermogen?
Een Godt te samen Mensch, een Mensche Godes Soon,
Tweevoudig in Natuer, maer enkel in Persoon?
Want soo, gelyk een mensch geschapen om de reden
| |
| |
Te hebben in gebruyk, bestaet uyt ziel en leden;
Sal Christus, wie de Maegd in 't korte moet ontfaên,
Uyt eenen Godt en mensch te saem vereent, bestaen.
Syn Godd'lykheyt sal geen verandering gehengen,
Nog met de menschelykheyt in 't minste niet vermengen:
Maer syne menscheyt sal in dit verborgen lot
G'heel aengenomen zyn tot eenen waeren Godt.
Een Godt van eeuwigheyt uyt 't wezen van syn Vader
Geteelt, syn eygen vorm, syn eygen beeld en ader,
Een Mensch, nu in den tyd, door 's Alderhoogstens krachts,
Uyt eene Magets bloed en leden voortsgebracht.
Maer, myne ziele, waer sal desen Opper-Koning
Voorsien zyn, hier benêen, van een bequame wooning?
Wat Landschap, wat Gewest, wat Ryk, wat Stad is weerd,
Dat sy dien grooten Godt in haer begryp aenveerd?
Sag Babylon haer Slot soo hoog en trots optrecken,
Om een verwaende Vrouw tot woonste te verstrecken;
Hoe prachtig, ryk en schoon moet wesen het Paleys,
Waer in Godt selve sal ontfangen zyn in't vleys?
Maer 't schynt Augustus heeft myn wenschen voorgekomen,
Wanneer hy ons vertoont het Seven-koppig Romen,
Dat met den geheelen schat van westen en van oost,
Gelyk een gulden berg met syn pronkhoven bloost.
'k Heb schier myn oogen niet op Caesars woonst geslagen,
Of vinde daer al wat de wereld kan behagen,
En soekt den Hemel vorst de pracht op 't aerdsche-dal,
Ik gisse, dat hy hier syn woonplaets nemen sal.
Neen, myne ziel, wy zyn van 't voetpad afgeweken,
Geen eersugt heeft myn Godt op syn vertrek ontsteken,
Hy laet zyn Vaders Ryk, gesag en grooten Staet,
Uyt liefde tot ootmoed, verworpentheyt en smaet.
| |
| |
Indien hem Majesteyt en grootheyt kon bekooren,
Hy bleef in synen Throon, geëert van negen Chooren,
Waer hy op eenen stond meer heerlykheyt geniet,
Dan immer geven kan geheel het aerds gebied.
De liefde schend van daeg syn ongeschonden orden;
Hy komt om dienst te doen, niet om gedient te worden,
Niet als een Opper-Vorst, maer als een Onderdaen,
Om voor syn Schepselen sig selven af te gaen.
Hy komt ter aerden nêer, niet om te zyn verheven;
Maer om verachtelyk in ned'righeyt te leven,
Om als een aerde-worm, die in het modder vroet,
Van iegelyk te zyn vertreden met den voet.
Den rykdom, wiens genot den mensch soo doet verlangen,
Verstoot hy, om tot Bruyd behoeftigheyt t'ontfangen;
Gemak, vernoegen, lust versaekt hy, om syn hert
Te geven tot een proy aen droefheyt, lyden, smert.
Hy komt ter aerden nêer om sig g'heel uyt te putten,
En sig uytputtende ons hooveerdye te stutten;
Hy wenscht, hy haekt alree vol perssing en vol pyn,
Op dat hy t'onser heyl g'heel mag vernietigt zyn.
Ach! nu hem dit besluyt doet daelen na beneden,
Hy kiest tot syn verblyf geen vorstelyke Steden;
Hy neemt tot syne woonst geen Keyserlyk Gesticht,
Dat met syn gulden dak trotseert het Sonne licht.
Syn Goddelyke keur is op geen plaats gevallen,
Beroemt, om haer geweld en hoog verheven wallen:
Niet op een prachtig Hof, door syne toorens trots;
Maer op een Stedeken gebouwt op eene rots.
't Verlaeten Nazareth, behaegt meer aen syn oogen,
Dan Romens kostelykheyt en Caesars groot vermogen:
Hy acht geheel den bouw der wereld min dan niet,
| |
| |
Als hy, uyt Vaders Throon, dit kleyn gesticht besiet.
Is't mogelyk grooten Godt, dat gy uyt d'Hemel-zaelen
In die verworpen plaets tot ons komt nederdaelen?
Hier is schier niet een huys, het gene met gemak
Een armen borger kan verbergen onder 't dak.
Ik kan in dese vest niet een gebouw ontdecken,
'tGen' tot bequaem verblyf aen iemant soud verstrecken.
O minnelyken Heer! welk is't dan onder al,
Dat u in syn begryp terstond ontfangen sal?
Stil, myne ziel, ik sie in eenen hoek verschooven
Een Huysken g'heel bestraelt met vlammen viers van boven:
Een huysken leeg en smal, en wonder kleyn van bouw,
Waer in men qualyk plaets kan vinden voor een schouw.
Voorseker word het Woord des Vaders hier ontfangen:
Ik hoor den Engel-rey met nieuwe Bruylofts-sangen
De locht vervullen. Ach! 't gewelf des Hemels kraekt
Den aerdboom dreunt door vrees, t'wyl Godes Soon genaekt.
| |
Toesang.
Waer ik in het Hemels Hof
Tot een Seraphyn verkooren
Boven d'ander Engel chooren,
Ik verliet nu, met verlof
Van myn Koning, d'Hemel-zaelen,
Om in Nazareth te daelen.
Och! ik sie daer iets soo schoon,
| |
| |
Soo beminn'lyk, en besonder,
Soo verheven en vol wonder,
Dat ik eenen Engel-throon
Nu met vreugde soud verachten,
Om op d'aerde te vernachten.
Lieven nacht! den schoonsten dag,
Lykt my duysternis te wesen,
Die den stichter van den morgen,
Sonder luyster was verborgen.
Siet, dit wonderlyk vertoog
In veel troppen na beneden,
Uyt den silv'ren Hemel-boog,
Om naer eene Magets wooning,
Te versellen hunnen Koning.
Ach! wat hoort men soet geluyd
Onder die verheugde-schaeren,
Over het aenstaende paeren
Van een Bruydegom en Bruyd;
Uyt wie eene Vrucht sal spruyten,
Die den Hemel komt ontsluyten!
Waer ik keere myn gehoor,
'k Hoore niet dan Minne-rymen,
'k Hoore niet dan Hymen, Hymen!
Den verlichten Hemel door.
Hymen! Godt van reyne minnen,
Liefde roept u staedig binnen,
Spoeyt u, stapt ten Hemel uyt,
Leyd den Bruygom by de Bruyd.
|
|
Auteursrecht onbekend