|
| |
| |
| |
Aen de alderheyligste dryvuldige Eenigheyt,
en den twee-wezentlyken Persoon Jesus Christus, Godt ende Mensch.
Oorspronkelyke Bron van adem ziel en leven,
Wat Tytel sal ik u, wat Naem sal ik u geven?
Myn tong, in dit besluyt, roert min dan eenen steen,
Uw Wezen is te groot, en myn begryp te kleen.
Den wysen Cherubyn, door u soo hoog verheven,
Kan uwe Majesteyt niet aensien sonder beven,
En sal een aerde-worm, gebroed in slyk en stof,
Voorgeven, dat hy iet kan seggen t'uwer lof.
Neen, verre zy van my een soo verwaent vermeten;
Uw lof en heerlykheyt syn nimmer af te meten,
Uw grootheyt lyd geen plaets, uw wezentheyt geen tyt,
Soo kan my geene saek verbeelden wat gy zyt.
Gy, wien geheel den Al niet machtig is t'omwinden,
Zyt niet-te-min geheel in 't menschen hert te vinden;
Dog, hoe gy daer geheel word van dat hert omvaên,
En kan geen aerds vernuft geen Hemels Geest verstaen.
De minste sonden doen uw rechte gramschap gloeyen,
De meeste boosheyt kan uw goedheyt niet vermoeyen;
Uw wysheyt straelt soo sterk, dat sy d'Arts-engels drukt,
Uw schoonheyt blinkt soo soet, dat sy den mensch wegrukt.
Uw kennis word vergeefs betracht door aerdsche sinnen,
| |
| |
Geen reden reykt daer toe: u kennen is u minnen,
Dog, hoe die u bemint uw kennis achterhaelt,
Heeft geenen Minnaer oyt te degen afgemaelt.
Ach! als ik met den geest wil tot die kennis klemmen,
Ik ben gelyk een spons, die in de zee gaet swemmen,
Sy vind sig t' eenemael doordrongen van het nat;
Maer vat niet wat het zy, 't gen' haer geheel omvat.
O Zee vol wonderhêen! ô diepte sonder gronden!
Wat ken ik, als ik ben geheel in u verslonden?
Als ik met myn begryp in uwen afgrond swier,
Veel minder dan een spons, ja minder dan een sier.
't Gesicht van uwen glans en seldsaem eygendommen,
Maekt 't hert in myne borst, 't bloed in myn hert verklonnen,
'k Gevoel u met'er daed rondom en binnen my;
Maer ach! 't gen' ik gevoel, ik weet niet wat het zy.
In eenen diepen nacht van duysternis versonken,
'k Sie uyt uw eeuwig licht in my een straeltjen vonken,
Dog, ik en heb soo ras dien glinster niet ontfaên,
Of vinde dien geheel in uwen glans vergaen.
Gelyk een keers verdwynt door middag sonne-straelen,
Soo moet dit schemer-licht voor uwen luyster daelen;
Myn herte word geheel door liefde weggerukt,
T'wyl uw verheventheyt myn reden onderdrukt.
In dese reden-vang, komt my 't Geloof vertoonen
Een wonderlyk geheym, een Godt in dry Persoonen,
Een even-veel als Dry, en Dry niet meer als Een
Verschillig inder daed, in Wezentheyt gemeen.
Voor dat het Aerd'ryk was door d'Hemelen omwonden,
Voor 't scheppen van den mensch, voor 't rekenen der stonden,
Voor son en maene-licht, voor 't sterrenryk gewelf,
Is Godt Dryvuldig Een, van eeuwig in sig self.
| |
| |
Door geene plaets bepaelt, door geenen tyd versleten,
Door geen begryp gevat, door geene maet gemeten,
Een Vader, eenen Soon, een Geest, Dry in getal,
Dog, eenen Godt in Dry, een Schepper, eenen Al.
Gelyk den Vader word van synen Soon verscheyden,
Soo is, door syn Persoon, den Geest verdeelt van beyden.
Maer Vader ende Soon, en Geest zyn alle dry
Gelyk in Eeuwigheyt, gelyk in Heerschappy.
Den Vader is 't begin van 't eyndeloos Vermogen,
't Gen' hy, als Vader, heeft uyt sig alleen getogen,
Dog, in dit wonderlyk en goddelyk begin,
Den Soon is even-veel, den Geest en is niet min.
Den Vader is de Bron van d'eerste Levens-ader,
Den Soon is 't even-beeld, 't uytschynsel van den Vader,
Syn kracht, syn rechte hand, syn ongeschapen Woort,
Uyt beyde komt den Geest voor alle eeuwen voort.
Gelyk men uyt de Son siet vonken gulde straelen,
Uyt Son en straelen voelt de hitte nederdaelen.
Soo brengt den Vader voort syn Luyster, synen Soon,
Soo spruyt uyt beyd' den Geest, dien vierigen Persoon.
Den Vader en den Soon zyn in de Hemel-wooning,
Te samen met den Geest, Godt, Heer en Opper-koning,
Dry voeren daer gelyk 't Almogende Gebodt,
Dog alle Dry en zyn maer eenen Heer en Godt.
Een onbepaelde Macht, een onbegrepen Wezen,
In een Natuer versaemt, in een begin geresen,
Een Werking, een Verstand, een onverscheyden Wil,
In Dry is alles Een, in Dry is geen verschil.
En om dat eeuwig sal den Vader Vader blyven,
Soo sal hy uyt sig self den Soon ook eeuwig dryven,
En om dat eene min altyd in beyde gloeyt,
| |
| |
Soo is't dat eenen Geest altyd uyt beyde vloeyt.
Des Vaders vruchtbaerheyt oneyndig in 't bemerken,
Brengt synen Sone voort oneyndig in syn werken;
Maer hem voortsbrengende, hy mint en word bemint,
In welke weder-min den Geest syn oorsprong vint.
Die werking van 't verstand en wille gaen te gader,
Soo zyn den Soon en Geest soo eeuwig als den Vader,
Godts wezentheyt, gedacht en liefde syn noyt stil,
In hem heeft kennen, zyn, en willen geen verschil.
O eeuwig Vaderschap! vruchtbaerige gedachten,
En wonderlyke min, die dat geheym volbrachten,
In wiens bemerkinge het Seraphyns vernuft,
Met g'heel den Hemel-stoet verslagen en versuft.
Hoe meer ik u beoog, hoe min ik u kan vatten;
Ik laet in dit gedacht vergeefs myn geest uytspatten,
De krachten van myn ziel die worden uytgeput,
T'wyl uw oneyndigheyt, verstand en sinnen stut.
In desen onmacht soud myn hert geheel verflouwen,
Ded' my een ander licht uw schoonheyt niet aenschouwen,
Een licht, dat t'myner troost op aerden is gedaelt,
Een licht, dat met fyn glans in alle herten straelt.
O Vleys-geworden Woord! uyt eene Maegd geresen,
Eenvoudig in Persoon, tweevoudig in uw wezen,
Gy zyt het, die myn ziel voortaen de loop-baen wyst,
Waer langs sy vol begeert tot haeren Schepper ryst.
Wanneer ik u aenschouw, 'k aenschouw in u den Vader,
'k Aenschouw in u met hem, den heyl'gen Geest te gader,
Door u siet myn gedacht, door u bemint myn hert
Dien Godt, die sonder u voor my verborgen wert.
Uw klaerheyt doet myn oog door d'oude nevel breken,
Uw liefde, mynen wil door nieuwe vlam ontsteken,
| |
| |
Den middag ryst voor my, de duysternis verdwynt,
Soo ras uw reyne Leer aen myn gemoed verschynt.
O Leeraer van myn hert! ô Meester van myn tuchten!
Komt, leert my gaen naer Godt en van my selven vluchten,
Verheft my g'heel tot hem, berooft my g'heel van my,
Op dat ik g'heel door u in hem verslonden zy.
Doet myne ziel voortaen in uwe min verteeren,
Versaken 't aerdsche goed, en Godt alleen begeeren;
Op dat sy sonder hem niet aengenaem bevint;
Op dat sy buyten hem ter wereld niet bemint.
O alderwysten Tolk van Godts geheymenissen,
Sy dwaelen van den weg, die uw bestiering missen,
't Is uwe lieve Wet, die my ontdecken doet,
Wat Godt van my begeert, en ik hem geven moet.
Om in die lieve Wet myn ziele te doen treden,
Zyt gy uyt 's hemels Throon gekomen hier beneden;
En om soo groote jonst t'erkennen naer myn plicht,
Wil ik dat dese Wet zy in myn hert gesticht.
Ach! myn erkentenis moet hooger zyn verheven,
Gy komt uw eygen hert my in besitting geven;
Die weldaed is te groot: dog mits u dit behaegt,
Ontfangt myn rouwig hert, dat sig aen u opdraegt.
Ontfangt myn rouwig hert, dat door de min beseten,
Uw goedheyt en myn sond' sal nimmermeer vergeten;
Uw goedheyt, die soo lief my myne schuld vergaf,
Myn sonde, die ik sal beweenen tot in 't graf.
Om door dien minne-rouw staeg aen te zyn bewoogen,
Stel ik by dag en nacht uw leven voor myn oogen;
Op dat by dag en nacht ik in dien spiegel ken,
Wat gy my weerdig zyt, en ik u schuldig ben.
Och! of ik ieder stond myn ziel en myne leden
| |
| |
In die bespiegeling soo lange kond besteden,
Tot dat myn herte wierd van alle smetten vry,
Tot dat uw herte wierd geheel gedrukt in my.
Ick wil, op dat gy my die jonste soud vereeren,
In uwe Wonden gaen by dag en nacht verkeeren,
Vervloeken myn bedryf, belyden myne schult,
Tot dat gy my met u geheel doorwonden sult.
Terwyl ik dit van u, ô Jesu! sal verwachten,
Leg ik voor uwen voet dit werk van myn gedachten,
Waer in ik my met u soo lange besig hiel,
Waer med' gy uwe min ontstak in myne ziel.
Geweerdigt, liefsten Heer! indien't u kan behagen,
Het selve, met myn hert, den Vader op te dragen,
Met wien gy eeuwig blyft, en eeuwig zyt geweest
Den oppersten Monark in d'Eenigheyt des Geest.
AMEN.
GODT ALLEEN, ZY ALLE EERE EN GLORIE, NU EN INDER EEUWIGHEYT.
|
|
Auteursrecht onbekend