Werken. Deel 2

4^e Hooftstuk

Van de redeninge
Het derde wesentlijk deel der tragedie

Redening is eene uijtdrukking van die dingen, die aen het onderwerp eijgen syn.

Gelijk men de werkingen niet kan naervolgen dan door de seden, soo en kan men de seden niet wel aenteekenen dan door middel van de rédening. Door de redening, kent men de seden, en door de seden het voornemen, ende de werking, en elders segt Aristoteles: gelijk de hartstochten den oorsprong syn van de gevoelens, soo syn de gevoelens den oorsprong van de rédening. Voorts het behoort aen de redenkonst de regels aen te wijsen, om sulke en dusdanige gevoelens naer hunnen Aert uijt te drukken, en de selve in andere te verwekken. Dit heeft Aristoteles betracht in syne redenkunde, waarvan den 2^den boek behelst de verhandeling der hartstochten, en den 3^den die van d'uijtspraek.

De poëten moeten in de treurspelen de selve plaetsen gebruijken gelijk de redenaers. Door plaetsen verstaet Aristoteles hier, eenen sekeren grond of versameling van algemeene of bijsondere voorstellingen op alle de stoffen, die aen de drij deelen der redenkonst toebehooren.

1^o	prijsen, of laken.
2^o	aenraden of afraden.
3^o	beschuldigen of verdédigen.

[p. 253]

Dese moeten de poëten in't werk stellen, om altijdt eijgene en noodige proeven in de rédeningen bij te brengen.