|
| |
| |
| |
Jupyn, als vader aller goden,
Verheerelykt in Parnas Heilligdom.
Ontgorder van den nagt, die uwen eerewaagen,
Uit bloed van Vrouwnatuur, doet langs de lugtstof daagen,
In 't aanzien eener drom van 't Hemelsche gestarnt,
't Welk met haar meir van vuur, langs uwen goudkloot barnt;
Leen my, één dag, uw' kar, uw vlammende gareelen,
Die Zee-meermannen in hun marm're groeven streelen;
Als zy, den teugel wars, afzakken naar de kil
Van 's werelts ingewand, en ongebooren spil,
Zo kneus ik, niet alleen den muur der steilste wolken,
En vel hun gevels af naar onderaardsche kolken;
Naar rompen van kristal, bezielt met Amberschat,
Met golven, die Neptuin in by zyne armen vat;
Als hy, verhit van moed, de stranden gaat braveeren,
Om 't zandig stof eens duins, door water om te keeren;
Maar vest een Zegeboog, een Zuil van diamant,
Voor die vier winden voor zyn as en wielen spant
| |
| |
Op 't huppelende Azuur, en omtrek van Saffieren,
Daar nimmer Noordewind kan op zyn vlerken gieren.
Nooit was Clymene's Zoon van meerder moed gespoort,
Als hy zyn Vader zag aan 't ligt der Oosterpoort;
Om op de dagkaros den stofbol om te draaijen,
Als ik genegen ben den roemstandaart te zwaaijen:
Te vesten op het vlak van 't groot en heerlyk Al,
Die fiere spreuk: 't Is God, die nooit verwelken zal.
De lendens van Jupyn, de zenuwen der starren,
De windzels van de Maan zyn nimmermeer te ontwarren;
't Draait alles op Arduin, op heillig Lugt-tyras,
Gelyk onze aardkloot danst langs Thetys pekelplas.
Die op zyn eigen wiek ten Hemel in kan vaaren,
Als hy 't rinkinken vliet der worstelende baaren;
En daar het dons beklimt van ongestoorde rust,
Waar op hy 't eigen hart met teed're vlammen kust:
Is 't raadslot van den tyt, en wisze spil der dingen,
Die teffens uit een vuist kan vuur, en water wringen,
't Geen schuimende op zyn gest tot gruis en vezels stolt,
Is 't middelpunt alleen waar langs de wereld rold:
Dien diepen Oceaan van tintelende vonken,
Waar aan de navelstreng van atlas leit geklonken,
Wiens tepels, dik van zog, de koude Poolen voên,
Als zy in 't winter-ys van slinkse togten woên:
Dat wezen zo volmaakt, uit eigen drift gesprooten,
En in een dunne vorm tot geest'lyk zout gegooten,
't Geen blyvend is, om dat het eeuwig zig herbaart,
En oogenblikkelyk van stof in stoffen vaart.
| |
| |
Zal nu een Zwaaneveer met zwarten inkt genaken?
Al zou de wuste pluim aan duizent splinters raken.
Geen nood, zo daalt Apol door 't klimmen van myn nagt,
Naar 't Tegenvoeters-hof, het geen zyn intreê wagt.
't Gaat wel, daar stapt Auroor van 't bed, in slaapgewaaden,
De zilv're Morgendauw gaat zig in 't purper baaden;
De Nagtegaal die neurt op Pindus dubblen top,
En veilt vrouw Daphne's groen ter hoogster Vierschaar op.
Staat ruim, ô Hemelliên! ô volk van barsze heuv'len!
Zo zal zyn Eccho, op uw yz're borstweêr sneuv'len.
Hoort toe: Nu slaat de krop gejuig voor 't pronkalbast,
Dat in yvoore vloên zyn held're spieren wast,
En 't bloedkoraal belonkt in natte wildernissen,
Om de eige lelygeur uit roozen op te viszen;
En gilt om Ambersmeer langs 't Indiaansche strand,
Het geen den vetten hals aan paerlesnoeren spant,
Tot altaardamp van hem, die tempelen doet ronnen
Op 't streelend zielen-vogt van onbeweegb're bronnen.
Hy wil het puimsteen ryk ontwyën van dat zweet,
Waar uit dat Cythare wel eêr is t'zaam' gekneet,
En rukt de Schilden los der kabbelende drommen,
Om op den adem van wat zouts, Gods lof te brommen;
Dog 't is vergeefs, want schoon dat Flora zelver kwam,
Van God Zephier geleit, gelyk een Offerlam,
Om met haar lieve lip dit Heilligdom te heffen;
Nog zou haar lekk're zugt die heerlykheit nooit treffen:
Al steeg zelfs de Arabier tot boven op de kruin,
Daar zig de Fenix schept uit zyn vermorzelt puin;
| |
| |
En roofde al het Kaneel, waar op hy moet verbranden,
Nog zou die Wierookschors naar schoonder leppertanden?
Al kwam de Kaffer uit zyn Ebbebos, in 't goud,
En torste op zyne schoft, den schat dien 't aardryk spout;
Het vlammend Bergkrystal, en bloozende Robynen,
Nog zou die ryke praal zyn heerlykheit verkleinen?
Dring verder met uw toon, of zwyg myn Zangheldin!
En geef uw Lier aan een verwoede Wout-Papin,
Of norschen Wigchelaar, die heet op schorre klanken,
De Slangen in hun hol doet van verbaastheit janken;
Wyl de Eiken zidd'ren gaan op broozen van metaal,
Wanneer de Toverklok geklept, hen altemaal
Verminkt, als Gras, 't geen word door droogen wind vertreeden.
Die 't hooge niet verstaat, die stappe naar beneeden,
Alwaar dat Pluto's Reu op heete koolen bast,
Wyl Charon langs 't moeras met zyne riemen plast.
Hier zal een Etna, uit zyn keel, die klippen braken,
Die met hun steile kap de Azuure vensters raken;
Dat eisz'lyk steengevaart' verstrekken tot een naalt!
Waar op de Beeltenis myns Wereld-keizers praalt.
Maar neen, dat keiïg ras, die breedgebulte Spooken,
Die uit de Moortspelonk van Typhon zyn gebroken,
Zyn veel te klein tot lof van zulk een grooten Heer,
Die Kelders opwaarts jaagt, en bonst de Zolders neêr,
Als hy Orkanen spant voor zynen Donder-raden,
Om 't Noordsche Walvis-spek in 't Oosten gaar te braden.
Ruk herwaarts aan, ô wind! gy buld'rend Reuzendom,
En ploegt de Bodems van de steig'rende Alpen om;
| |
| |
Of beurtze met uw bast op Pirineesche Bergen,
Die met hun schraale sneeuw de zomer-roozen tergen;
Zo rust de Godheit steets, op eigen werken trots,
Als Vader van de Goôn, op 't opperst' van die rots.
Neen Faëton, keer om, of duik van uwen Waagen:
Het Zonneros kan langs die steile Burgt niet jaagen.
De Schepper huist alleen in 't eeuwig Element;
In ongeworde gout, van tyden nooit gekent;
En paalt zyn eigen grond met Beer en halve Maanen:
Het vuur is zyn standaart, de Starren zyn zyn vaanen.
Hy dekt zig met een schild van donderend metaal,
Waar voor het al verstuift, en ik verschrikt neêrdaal.
|
|
Auteursrechtvrij