|
| |
| |
| |
Hoofdstuk XIII
Het vlugge telefoontje
‘Ik kan u hier in de buurt geen taxi bezorgen,’ zei de zichzelf tot assistent bevorderd hebbende detective tot Thea, toen ze goed en wel buiten stonden. ‘U zult waarschijnlijk met de Sloterdijktram willen gaan? Mag ik u dan naar de halte brengen? Tusschen haakjes, waar was het zoo ongeveer, dat u dien doode achterliet?’
‘Aan den overkant van den weg in elk geval,’ antwoordde ze. ‘We zijn er nog niet, maar precies weet ik het niet meer. We kunnen kijken.’
Zij zelf begon den straatweg over te steken, daarmee hun eerste gezamenlijk verrichte daad beginnend. Het duurde niet lang, of ze zagen in de duisternis een vage gedaante voor zich liggen; de vermoorde man, door de misdadigers dus niet verdonkeremaand. Wat zouden ze daar ook aan hebben, nu de plaats van den moord door Thea ongeveer en dan door de stellig achtergebleven sporen precies kon worden aangegeven? Jimmy bukte zich, alsof hij op zijn beurt wilde vaststellen, dat de man wel goed dood was; dan knielde hij naast het lijk
| |
| |
en begon te doen, wat Thea reeds vóór hem gedaan had, doch waarvan ze hem, uit een wellicht overdreven voorzorg, nog niets had verteld: de zakken van den doode te doorzoeken. Hij had Thea verzocht, hem met haar lantaarntje bij te lichten; ze deed dit, opdat ze dan zelf nog eens het gezicht van dit tweede slachtoffer in zich kon opnemen. Ze stoorde zich er al niet meer aan, dat haar metgezel deze handeling kon opvatten als een toegeven aan zijn verzoek om samenwerking. Natuurlijk vond Jimmy niets van beteekenis.
‘Dat een doode nog zoolang aan den kant van den weg kan liggen, zoo dichtbij Amsterdam toch,’ verbaasde hij zich, ‘zonder door iemand te worden opgemerkt. Anders zou de politie al ter plaatse geweest zijn, nietwaar? Vandaag of morgen is het zelfs in een balzaal al niet druk genoeg meer, ik bedoel, dan wordt je daar om zeep gebracht, zonder dat er iemand naar je omkijkt.’ Hij had zich opgericht, klopte zijn onder de knie gepoften broek af. ‘Ik vind niets, waar ik wijzer uit zou kunnen worden. Als u het nog eens wilt probeeren? Zal ik u bijlichten?’
‘U schijnt te vergeten, dat het door de politie nu niet bepaald als een voorkomendheid zal worden beschouwd, als ze merken, dat u de kleeding van dien man zoo gehavend hebt,’ antwoordde ze. ‘En om u er dan uit te draaien, door medeplichtig te zijn, ik voel er eerlijk gezegd niets voor. Bovendien vertrouw ik, dat u uw werk grondig hebt verricht.’
| |
| |
‘Dat is geen kwestie van vertrouwen, maar een kwestie van weten,’ zei hij lakoniek. ‘U hebt het wel degelijk gezien en geëxamineerd, hoe ik bij mijn speurtochtje te werk ging, nietwaar? Maar hoe het ook zij, we schieten hier niets op. Laat ik u op de tram zetten en zelf het eerste begin van het mij door u toegemeten etmaal niet verbeuzelen.’
‘U wilde dus nu nog uw onderzoek naar du Maurier beginnen?’ vroeg Thea.
‘Als het moet, breek ik in het hotel in en verschijn als een spook in de kwade droomen van dien bendeleider. Dat zou voor ons het niet te onderschatten voordeel opleveren, dat ik dan kan vaststellen, of zijn gezicht als du Maurier werkelijk zijn èchte gezicht is.’
‘Hij zal nog niet naar bed gegaan zijn. Het is even over half elf nu; bandieten slapen niet zoo vroeg, daar hebben ze een te plagend geweten voor,’ veronderstelde Thea en ze wist zelf wel, dat ze onbenulligheden zei. Maar ze moest dan ook met zichzelf in het reine komen over wat haar te doen stond. Het aanbod van haar metgezel-speurder ontsloeg haar van het verre van pleizierige baantje, dat hij nu op zich wilde nemen. Naar huis gaan en troost zoeken bij Nederlandsche literatuur, ze kon het toch evenmin doen als nog ergens heen om verstrooiïng. Ze bevond zich eigenlijk op een dood punt; het leek haar het beste, voorloopig naar huis te gaan en van daar Vreeland op te bellen.
| |
| |
Ze stapte de tram in, zag Jimmy zijn tocht vervolgen over den stikdonkeren Haarlemmerweg in de richting van de stad, terwijl de tram, die ze maar net had gehaald, den Admiraal de Ruyterweg opstoof. Haar plezier in den avond alleen te zijn was vergald; ze had heel wat te doen, maar moest er tot morgen mee wachten. Aan de vier haar door Jimmy verstrekte adressen moest ze informeeren naar de andere bendeleden en van elk hunner zooveel te weten zien te komen, dat een arrestatie gerechtvaardigd zou zijn. Pas wanneer die allen achter slot en grendel zaten, zou ze aan Vreeland kunnen zeggen, dat hem geen gevaar meer dreigde en dàt was tenslotte het oorspronkelijk doel van haar bemoeiïngen. Het hóófddoel was echter: du Maurier te betrappen bij iets, waarop een geduchte straf stond. De samenkomst in het eenzame huis had hem als leider van de bende doen kennen, maar op zichzelf was, wat zij daar gehoord had, niet voldoende om tegen hem een strafvervolging in te stellen. Ze hoopte dat Jimmy er in zou slagen, uitvoerige gegevens over hem te verkrijgen; maar ze geloofde daar niet in, omdat ze, hoe handig Jimmy ook mocht zijn, den tegenstander nòg handiger en listiger taxeerde.
Het was bij elven toen zij den sleutel stak in haar eigen huisdeur. Ze draaide het licht op, nam een tweetal brieven uit de bus, trok loom haar jasje uit en sloeg met haar muts naar den haak van den kapstok. Dan trad ze de zitkamer binnen, vanwaar een behagelijke warmte haar tegemoet
| |
| |
kwam. Naast een der vensters stond, op een klein, laag tafeltje het telefoontoestel. Ze moest Vreeland opbellen en hem voorzichtig onder het oog brengen, dat hij van de zijde van zijn buurman een minder aangenaam optreden kon verwachten. Per saldo stelde Vreeland teveel vertrouwen in zijn dandy-achtigen buurman en maakte daardoor een aanslag al heel gemakkelijk. Ze liet zich op de rustbank vallen, schurkte haar rug eens behagelijk in de kussens. Ze wilde voor alle dingen die twee brieven wat nader bekijken; Vreeland liep tenslotte niet weg. Die brieven óók wel niet, maar nou ja. Ze was gemelijk en toen ze zich de reden daarvan had duidelijk gemaakt, vond ze zichzelf flauw en kinderachtig. Nu was het waar, dat ze tot dusver altijd alléén gewerkt had en op assistentie niet gesteld was, maar mocht zij zich daarom gerechtigd achten, dadelijk den eersten keer dat een helper uit de lucht viel, op haar teentjes getrapt te zijn? Ze opende den eersten brief, die van een vriendin uit Boskoop kwam, waar haar man een bloemkweekerij bezat. Ze verlangde er naar, weer eens in de stad te zijn, schreef ze. Zeker, dacht Thea, maar in de stad is het ook niet alles 's winters. Ze zou binnenkort overkomen, berichtte ze verder, omdat ze inkoopen moest doen voor Sinterklaas. Of Thea even wilde schrijven, welke dag haar het best schikte om met haar samen te gaan winkelen. Toemaar, dacht Thea. En ze opende den tweeden brief. Van tante Cato, uit Utrecht. Of Thea Kerstmis en Oudejaar bij haar wilde doorbrengen? En of ze,
| |
| |
als ze er lust in had, dan maar al vóór Sinterklaas komen wou, dan konden ze ook daarvan een gezelligen avond maken. Ja, mijmerde Thea, ben ik eigenlijk niet gek, dat ik me uitsloof voor dien vreemden ouden kerel? Was hij niet lid geworden van die idiote vereeniging twintig jaar geleden! Dan zou ik nu allang te bed hebben gelegen met mijn boek, dan zou ik gezellig gezocht hebben naar het zaakje, dat ik nu eens het liefst zou uitzoeken. Ze wist, dat ze zich een beetje aanstelde, dat ze heelemaal geen afstand meer van dit avontuur zou willen doen. Ze herinnerde zich, dat ze uit de papieren van den tweeden vermoorde wellicht nog iets wijzer zou kunnen worden en, terwijl ze in haar gemakkelijke houding bleef liggen, trok ze haar taschje naar zich toe, opende het, haalde de paar gevonden blaadjes er uit en keek er op.
Onbegrijpelijke aanteekeningen waren het. Behalve misschien dat oude, verfrommelde kwitantietje. Voor geleverd aan den heer J. Groen, met volledige adresvermelding, die, gezien den datum, een raadsel toevoegde aan zijn dood. Gedateerd op 15 November, was het ding nog geen twee weken oud. Het adres van den heer Groen luidde: Spaarndammerdijk No..... Als de vermoorde J. Groen heette, wat deed hij dan vanavond zoo'n kolossaal eind van zijn huis vandaan? Ook naar hem zou ze morgenochtend dadelijk informeeren. Ze legde de paar papieren naast zich op den divan, kruiste de armen achter haar hoofd en staarde naar het plafond. Ze zou die dingen op een
| |
| |
of andere manier aan de politie in handen moeten spelen, vooral dat kwitantietje over een twee weken geleden geleverd en, blijkbaar, contant betaald radiotoestel van tweehonderdnegentig gulden. Een aardige hap geld voor zoo'n schooierigen kerel. Ze keek op de klok, het kon nu niet meer, jammer genoeg. Ze had opeens, de beide brieven vergetend, een enorm verlangen, nu dadelijk nog aan den slag te gaan, te beginnen met een onderzoek aan den Spaarndammerdijk, waar een doodeenvoudig man moest wonen, die een kostbaar toestel contant betalen kon en dan zoo slordig met zijn kwitantie omging. Of zou de vermoorde misschien loopknecht van een winkel zijn en een ònbetaalde kwitantie in zijn zak gehouden hebben? Na de gedeprimeerde stemming van bij haar thuiskomst, was ze nu opeens een en al leven, al bleef ze roerloos op de rustbank liggen. Er haakte weer iets, voelde ze. Ze zag zich in het bezit van verschillende stukjes van een legkaart, die ze alleen nog maar niet sluitend aan elkaar passen kon, omdat er nog teveel andere stukjes ontbraken. Een deel van die andere stukjes, misschien zelfs wel alle, zou ze kunnen vinden aan de door Jimmy verstrekte adressen en aan den Spaarndammerdijk, doch ze kon ze bezwaarlijk nu nog gaan halen. Het middelpunt van de kaart verkreeg ze ongetwijfeld, wanneer ze alles wist van du Maurier. Ze hoopte maar, dat Jimmy tenslotte toch iets te weten kwam. Jimmy had haar een telefoonnummer, doch geen adres opgegeven. Ze wilde nu plotseling weten,
| |
| |
waar hij woonde, opdat ze ook naar hem, zij het slechts zijdelings, morgenochtend eens informeeren kon. Ze stond loom op van de bank en begaf zich naar de telefoon. Het was bespottelijk laat, om nou nog de informatie op te bellen voor zulk een bijkomstigheid, maar omdat ze dan tenminste nog iets deed voordat ze naar bed ging, zette ze door. Ze zou vragen, wie onder het aangegeven nummer bij de telefoon stond ingeschreven.
Ze stond op het punt, den hoorn van den haak te nemen, toen het toestel rinkelend waarschuwde, dat zij zelf werd opgebeld. Jimmy, schoot haar door het hoofd, omdat het haar net iets voor hem leek, haar nu al weer lastig te vallen. Maar ze was toch ook nieuwsgierig. Toen hij van haar wegging, zou hij dadelijk bijzonderheden omtrent du Maurier op het spoor zien te komen. Ze nam den hoorn en riep: ‘Hallo!’
‘Met juffrouw Zwart?’ klonk het aan den anderen kant van de lijn.
‘Ja, daar spreekt u mee, mijnheer Hoogstraten.’ Ze had Jimmy's stem dadelijk herkend, zou hem uit duizend herkennen.
‘Ik ben op het oogenblik in hotel X***, op de kamer van uw protegé, die in onmacht ligt. Kunt u direct komen? Ik moet namelijk den vluchteling achterna, ik heb nog een kans, dat ik hem inhaal, al verlies ik veel tijd met dit opbellen. Maar komt u direct, dan ga ik nu meteen weg. Ik kwam net bijtijds, om den aanslag, dien du Maurier zooeven op dien ouden heer pleegde, te verijdelen. Maar du
| |
| |
Maurier heeft de beenen genomen en als hij nú verdwijnt, zien we hem misschien nooit meer terug. Vreeland ligt buiten westen van schrik; als hij bijkomt en u bent dan al hier, dan zou u misschien iets uit hem kunnen halen. Je weet nooit, misschien zag hij meer dan ik. Ja, hallo, bent u daar nog? U zegt niks?’
‘Omdat u aan één stuk door ratelt,’ antwoordde ze. ‘Ik kom.’
‘Dàn ga ik,’ klonk het ondeugend.
Thea glunderde, ondanks den ernst van den toestand. ‘Daarom kom ik dan ook,’ zei ze ironisch.
‘Ik zal u dadelijk trachten te bereiken als ik iets naders weet, hetzij bij u thuis, hetzij in het hotel van Vreeland, op de kamer van den ouden heer. Accoord?’
‘Accoord,’ bevestigde ze, daarmee zichzelf voor de komende uren opsluitend in één van de beide kamers, die in het hotel of deze in haar flat. ‘Bel maar af, dan bel ik een taxi. Ik ben er in vijf minuten. Weet iemand in het hotel er al van? Neen? Mooi, dan praat ik er natuurlijk ook niet over.’
Ze belde af, draaide dadelijk daarna het nummer van haar taxikantoor en bestelde, ja met ijlende haast, een wagen. ‘Ik wacht aan de deur,’ riep ze door den hoorn, bij wijze van laatste spoedaanmaning.
Ze raapte de papieren van den vermoorde en het briefje, waarop Jimmy de adressen der bendeleden geschreven had, bij elkaar, stak ze in haar taschje,
| |
| |
haastte zich in haar mantel, een anderen kiezend omdat het bontjasje nog klets was, en stoof het huis uit. De taxi reed juist voor en bijna zonder te hebben stilgestaan, zette de chauffeur koers naar hotel X***.
|
|
Auteursrecht onbekend