De man met de vele gezichten

[p. 35]

Hoofdstuk V
De vijand laat de tanden zien

De afstand tusschen het obscure hotelletje en het hotel X*** was niet groot en de weg er heen aan Thea natuurlijk wel bekend, zoodat, zelfs indien de chauffeur niet was voor wien hij zich uitgaf, het gevaar voor de spoorzoekende detective niet bijster groot kon zijn. Zij behoefde niets anders te doen, dan onraad te zien in elken van den rechten weg voerenden zijstap, op dat oogenblik desnoods met behulp van haar revolver den chauffeur te dwingen tot stoppen en zelf den wagen uit te springen. Het gezochte hotel lag dicht bij de Munt; de kans, dat zij door de tegenpartij kon worden overvallen was dus, ook al zou de chauffeur stoppen op een niet door haar gewenscht punt, vrijwel uitgesloten. Dat zij daar achterin den wagen zat zonder een spoor van ongerustheid, was minder een kwestie van moed, dan wel van besef van veiligheid. Niet alleen voelde ze zich op haar gemak, ze voelde zich tevens voldaan, omdat ze weer eens een voorsprong op de politie had. Al zou de inspecteur, aan wien deze zaak opgedragen werd, er zeker geen gras over laten groeien.

[p. 36]

De taxi reed op den N.Z. Voorburgwal, de lange, breede en vrijwel rechte straat, waar het verkeer met groote snelheid kan gaan. Alleen bij het postkantoor, waar de verkeersagent eerlijk den uit vier richtingen komenden automobilisten hun beurt tracht aan te geven, moest worden gestopt, totdat de file uit de Raadhuisstraat haar weg zou hebben gevonden. En hier was het, dat, terwijl de taxi stilstond, Thea plotseling afstand deed van elke neiging tot innerlijke rust, omdat ze, in het spiegeltje boven de voorruit, het door een straatlantaarn verlichte gezicht van den bestuurder zag. Tusschen zijn smal geopende lippen schemerde het wit van zijn grimmig op elkaar gebeten tanden; aan weerszijden was de mond ietwat omhoog getrokken, wat hem de verbeten grijns gaf van een zich in door hem veroorzaakt onheil verlustigenden booswicht. Ook hij keek in het spiegeltje, waarschijnlijk of achter zijn auto een ander voertuig gekomen was, waarop hij zou moeten letten indien hij, je kon nooit weten, een meter of wat achteruit moest rijden. Maar toch tevens keek hij háár aan, een seconde, korter nog dan een seconde, met een zoo dreigenden blik, dat het haar de grootste inspanning kostte, niet te laten bemerken dat ze van hem schrok. Vanaf dit oogenblik hield ze de hand bij de taschopening, alsof ze voortdurend bereid was, bliksemsnel haar revolver voor den dag en in den rug van den man te brengen. Indien zij nog getwijfeld mocht hebben, of hij met opzet haar weg had gekruist, dan was die twijfel nu wel opge-

[p. 37]

heven. Tegelijkertijd echter was zij nieuwsgierig naar wat hij zou doen; als het hem gelukte, haar de door haar nu vrijwillig opgenomen taak niet te laten volbrengen, warempel, ze zou behalve afschuw ook nog respect voor hem hebben gekoesterd.

De wegkruising werd vrijgegeven voor het verkeer, dat de Raadhuisstraat wilde passeeren. Thea's chauffeur schakelde op de eerste versnelling en de oude wagen kwam knerpend op gang. Hetzij de claxon stuk was, hetzij de bestuurder zijn accu wilde sparen, de noodige, toen nog niet door beperkende bepalingen tot noodzakelijke signalen verminderde waarschuwingsgeluiden werden voortgebracht door een schorren toeter, waaraan de venijnige knepen van den chauffeur in den hardgummi bal onheilspellende kreunen ontlokten. Misschien wilde de man voor zichzelf de illusie van groote snelheid verhoogen, door te doen, alsof zijn vaart niet te stuiten was; op zichzelf was die vaart niet zoo geweldig, dat het stuurwiel zóó stevig behoefde te worden vastgeklemd.

De wagen schokte en hobbelde over elke oneffenheid van het plaveisel; de motor zwoegde en rikketikte, alsof hij alle andere geluiden moest dempen. De chauffeur had het raampje naast zich opengedraaid, ofschoon de temperatuur niet naar tocht deed verlangen. Hij kon daar de bedoeling mee hebben, iemand die in een inhalende of in een zeer langzaam van de andere zijde passeerende auto zat, in staat te stellen, op zijn passagiere te

[p. 38]

schieten. Nu Thea eenmaal die mogelijkheid overwoog, berekende ze, dat de door den bestuurder aangehouden snelheid daartegen slechts matige moeilijkheden in den weg legde. Zij was voortdurend op haar hoede en schoof zoover mogelijk naar rechts, opdat het lichaam van den man vóór haar grootendeels de baan van het geopend portier naar haar afsloot. Aan deze voorzorg zou ze weldra haar leven te danken hebben. Zij hield de rechterhand op de kruk, waarmee ze het portier zou kunnen openen dadelijk wanneer er rechtstreeks gevaar dreigde. Op bijstand van het publiek behoefde ze hier niet te rekenen, want slechts een enkele voetganger haastte zich over het verlaten trottoir. Bovendien, hoe zou zij kunnen weten, of die voetganger niet een rol te spelen had in een voorbereide scène? Thans hield de chauffeur zoo dicht langs het trottoir, dat de veronderstelling als zou hij met een voetganger samenspannen niet te ver gezocht was.

Wanneer men een vijand bestrijden wil, moet men zijn wapenen kennen. Nu Thea eenmaal de overtuiging had, dat de chauffeur haar, op zijn gunstigst uitgedrukt, niet goed gezind was, doorleefde ze in enkele seconden alle aanslagen, die in deze op dit uur vrijwel verlaten straat op haar gepleegd zouden kunnen worden. Natuurlijk, zij had het volste recht, om uit te stappen waar zij het zou verkiezen; ze zou den chauffeur kunnen zeggen, dat hij stoppen moest, hem dan betalen en te voet verder gaan. Als ze dit echter deed, dan

[p. 39]

zou zij niet meer in deze richting kunnen zoeken. Ofwel de man zou haar laten gaan en bleek dan onschuldig aan wat ze in stilte van hem dacht, ofwel hij zou trachten, haar te weerhouden en zij zelf zou daardoor genoodzaakt zijn, tot geweld over te gaan. Wilde zij dus de haar door den tegenstander zelf geboden kans benutten, dan moest zij kalm afwachten, wat de bestuurder in zijn schild voerde. Om oogenblikkelijk te weten, wat haar te doen zou staan, overwoog ze, op welke manier een verrassing zou kunnen komen.

Ze vond echter geen oplossing, die haar bevredigde. De auto in brand laten geraken had voor den vijand geen zin, omdat dan in ieder geval spoedig politie ter plaatse zou zijn en zij zich bovendien zelf al in veiligheid zou hebben gesteld. Indien althans de portieren niet waren afgesloten. Ze probeerde de kruk te draaien. Het ging zonder eenige belemmering. De tweede mogelijkheid, een auto-ongeluk, een botsing of een te pletter rijden tegen een muur, zou niet te veroorzaken zijn, zonder dat ook het leven van haar begeleider in de waagschaal gesteld werd. Wat overigens het te pletter rijden betreft, de oude kar kon onmogelijk een daarvoor vereischte vaart maken. Te zeggen, dat Thea voor een groot deel leefde op ingevingen, zou ongerijmd zijn; zoo nu en dan evenwel, juist wanneer haar gedachten in een kringetje begonnen te loopen, wist ze eensklaps met ontstellende zekerheid, wat er zou gaan gebeuren, ook al leek zulk een inval absoluut ongegrond. Een glimlachje

[p. 40]

lichtte in haar oogen. Ze wist niet hoe, ze wist zelfs niet eens zeker òf een aanslag op haar leven zou worden gedaan. Wat zij echter wèl wist, was dat zij op het juiste oogenblik en de juiste manier optreden zou.

De taxi had het Spui bereikt en reed naar het Koningsplein, om aan de overzijde van den Singel te komen, vanwaar hotel X*** weldra bereikt zou zijn. De wagen kreunde den hoek om; alleen wanneer hij een poosje rechtuit reed, kon de snorder-chauffeur zich een houding aanmatigen, alsof hij zijn klanten niet blootstelde aan het gevaar, het doel niet of althans niet zonder onderbreking te zullen bereiken. In bochten en bij het bestijgen van een brughelling zou Thea zijn grimmige gelaatsuitdrukking echter kunnen toeschrijven aan schaamte over het ongemak, dat zij in den hotsenden wagen moest ondervinden. Aan de auto zou niet veel verbeurd zijn, indien er een ongeluk mee plaats had, stelde ze voor de zooveelste maal vast. En omdat ze dit vaststelde op het oogenblik, dat de wagen linksaf zwenkte den duisteren Singel op, begreep ze eensklaps, gesteld althans dat de bestuurder kwade bedoelingen had, den geheelen toeleg. Ze zat op het randje van de bank, uiterst rechts, met de hand op de kruk van het portier. De chauffeur zat links voor haar. Ze was er voortdurend op voorbedacht het portier open te duwen en de straat op te springen.

Het gedeelte van den Singel tusschen Koningsplein en Vijzelstraat is slechts kort, doch 's avonds,

[p. 41]

bij een schaarsche verlichting van trottoirlantaarns, verre van aanlokkelijk voor automobilisten. Er is aan één zijde trottoir, dus ook aan één zijde licht; links, achter de op betrekkelijk grooten afstand van elkaar geplante iepen, ligt de breede en diepe gracht. Eenmaal per week is hier gedurende de morgenuren bloemenmarkt; dan liggen de schuiten met bloemen en planten als onoverdekte winkels aan de kade. De dagen, dat er geen bloemenmarkt wordt gehouden, ligt er een enkel, laag, met kolen geladen schip, doch is er rijkelijk gelegenheid, om het water in te rijden. Gelukkig komt dit vrijwel nooit voor; anders zouden trouwens maatregelen ertegen getroffen worden, want raakt op die plaats een auto te water, dan is de kans, de inzittenden er levend uit te halen, miniem, omdat er minstens een kwartier heengaat, voordat de verongelukte auto door een takelwagen op het droge geheschen is.

De bestuurder had, in de bocht bij het Koningsplein, overgeschakeld op de tweede versnelling. In aanmerking genomen, dat zijn wagen een, wat de volksmond noemt aschkar was, zou men hierin niets vreemds kunnen zien. Het voertuig sukkelde nu met een zeer gematigd gangetje de duisternis in en behield dezen gang, ook al werd zijn weg niet door andere voertuigen versperd. In den wagen was het thans zoo donker, dat Thea niet kon zien, wat de chauffeur, die eens was gaan verzitten alsof hij voordien niet geheel op zijn gemak zat, deed. Zij spande haar oogen in tot ze

[p. 42]

er pijn van gingen doen, waarbij ze tevens links en rechts door de kleine raampjes moest opletten, of er niet van buitenaf gevaar dreigde. Want indien een aanslag beraamd was, dan zou die nergens beter dan hier kunnen worden gepleegd. Zij zag echter niemand, noch aan de kade, noch op het trottoir en ofschoon ze de hand aan het portier bleef houden, begon ze zich al te verzoenen met de gedachte, dat de snorder werkelijk niet anders dan een snorder was en hij haar over een minuut zou afzetten voor den ingang van hotel X***. Totdat, juist tusschen twee boomen, de chauffeur het stuurwiel opeens een ruk naar links gaf, waardoor de wagen een zoo snelle zwenking maakte, dat de motor dreigde af te slaan. Wat nu volgde, gebeurde wederom veel sneller dan het zich laat beschrijven. Zelfs wanneer men het in werkelijkheid gezien zou hebben, zou men niet àlle handelingen van den chauffeur en van Thea, en daarbij nog hetgeen met de auto gebeurde, hebben kunnen volgen. De wagen had, zooals reeds gezegd, een zeer gematigden gang, maar deze was nog wel zoo snel als die van een hardlooper. Van den rijweg naar de kade was nauwelijks een zestal meters en op het moment, dat de taxi recht op het water toereed, was deze korte afstand door de bocht bovendien verminderd tot twee of drie meter. Nog een seconde en het oude vehikel zou, met den kop omlaag, de gracht inrijden. Nu was het Thea duidelijk, wat de bestuurder, toen hij zooeven ging verzitten, had voorbereid. Voordat de boomenrij

[p. 43]

gepasseerd was, had hij, na een stevig intrappen van het gaspedaal, zoodat de motor ronkend aanzette, het portier geopend, zijn linkerbeen op de treeplank geplaatst en zich van zijn zitplaats achter het stuurwiel vrijgemaakt. Nu sprong hij op straat, het portier, waarvan hij het raampje met voorbedachtzaamheid gedurende den geheelen rit had opengelaten, achter zich dichtklappend. Eén stap, twee stappen méé met de hem door de auto gegeven vaart, sprong hij in de richting van de grachtdiepte, dan stond hij stil en zag de zwarte massa in de duisternis omlaag glijden. Een kreet weerklonk, de kreet van een vrouw in nood. Hij grinnikte spottend en voldaan. Hij had hier niets meer te zoeken, doch begreep stellig, de achterdochtige belangstelling van het nu aan alle zijden toeschietende publiek te duchten te hebben, indien hij zich thans weghaastte. Dus begaf hij zich dichter nog aan den waterkant en gebaarde heftig met de armen, dat hier een vreeselijk ongeluk gebeurd was en dat hij, terwijl hij uit de Geelvinksteeg, ja, hier rechttegenover, kwam aangeslenterd, het voor zijn oogen zag gebeuren, zonder er iets tegen te kunnen doen.

Gelukkig voor hem, hadden meerdere menschen, volgens hun luid geroepen verklaringen, het ongeluk zien gebeuren, waardoor hij niet als eerste door de inmiddels toegesnelde politie werd ondervraagd. Trouwens, voor ondervraging was het nu de tijd nog niet. Eerst diende het mogelijke te worden gedaan, om de inzittenden van de auto te redden.

[p. 44]

Een der omstanders trok, ondanks de koude, jas en vest uit, sprong de gracht in, om duikende de portieren te openen.

‘D'r zit een vrouw in,’ klonk een van sensatielust zoowel als van schrik bevende stem.

En meerdere toeschouwers bevestigden, dat ook zij den kreet om hulp hadden gehoord. Het verkeer, overigens hier aan den Singel niet druk, stond geheel stil, belemmerd door de steeds toenemende groep van nieuwsgierigen, die het nieuws moesten hebben van hooren-zeggen, waardoor het al meer en meer verminkt, meer en meer opgesmukt werd, totdat niemand meer wist, of er nu eigenlijk wel een auto te water was geraakt, of dat het een fiets was. Tusschen twee boomen bakende de politie een klein terrein af voor vrije handeling van de reddingsploeg, bestaande uit een takelwagen en den reeds te water gesprongen, vrijwilligen duiker. Enkele politie-auto's en motorrijwielen werden opgesteld aan de overzijde van de gracht, vanwaar ze met hun koplampen het water in een onheilspellende belichting zetten, die de bezige mannen van den takelwagen spookachtig bescheen bij hun lugubere taak. In de drukte had de chauffeur van de gezonken auto de overvloedig aangeboden gelegenheid aangegrepen, om onopvallend te verdwijnen. Hij kuierde verder in de reeds per taxi gevolgde richting, naar het Muntplein. Hij stak een sigaret op, die erg dúúr rook voor een doodgewonen snorder. Maar hij had die sigaret dan ook verdiend met levensgevaar. Alleen zijn groote be-

[p. 45]

hendigheid had hem bewaard voor het lot, door hem gewelddadig toegewezen aan de vrouwelijke detective, die nu op den bodem van de stinkende gracht in de al lang volgestroomde auto-gevangenis haar te groote belangstelling in haar niet rakende zaken met den dood moest bekoopen.

Het duurde meer dan een half uur, voordat de verongelukte taxi boven water gehaald was. De vier portieren waren allen gesloten; alleen het raampje bij de plaats van den bestuurder stond geheel open. Men kon niet zien, wat in de auto verborgen was. Doch van de nu aanwezigen zou niemand zijn weg vervolgen, voordat de lugubere inhoud was vastgesteld.