Het Brussels moeselken
(1659)–Eustachius de Meyer, Petrus Suetmans–
Auteursrechtvrij
[pagina 10]
| |
[pagina 11]
| |
Van als ghy in den Man, waert in syn rib besloten,
Wirt der volmaecktheydts proef, in u ghedaent ghegoten,
Doen heeft u de natuer, begaeft met vrindelyckheyt,
Waer door ghy 'swerelts lust, en glans, en luyster zyt.
De ingheborentheyt van uwe soetigheden,
U minnelyck ghemoet, en schoonheyt van u leden,
U wysheyt, u cieraet, u seden, en u deucht,
U lieffelycken sangh, is al der jeuchden vreucht.
Ghy kont ons hert, en sin, en ons verstanden dwinghen,
En doet ons uwen roem, en uwen lof uyt singhen,
Ghy maeckt dat onsen wil, en allen ons ghedacht,
Tot u ghedienstigheyt, en naer u jonste tracht.
Ghy doet een Minnaers hert, door liefdens krachten branden,
En houdt een vry ghemoet, gheketent, en in banden,
| |
[pagina 12]
| |
Ghy doet een plomp verstant bedryven gheestigheyt
Wanneer hy wordt verweckt tot u gheneghentheyt,
Tot u gheneghentheyt, wirdt mynen gheest ghedreven,
Als ick tot u vermaeck, deês Sanghen heb gheschreven,
Den Soeten Moesel-Man, syn moesel heeft ghestelt,
Waer op tot uwer eer, en lof sal zyn ghespelt.
Hoort naer den Eersten clanck, die 't Moeselken sal raesen,
'Ten sal gheen ander stem, als uwen roem uyt blaesen,
Hoe dat een Minnaer wort van syn Vrindin gheplaecht,
Als hy naer haere min, en naer haer jonste jaeght.
Hoe hoogh dat hy haer acht, die hem komt te behaeghen,
Hoe dienstigh hy haer vrydt, hoe dat hy nacht, en daeghen,
| |
[pagina 13]
| |
Noch lust, noch rust en heeft, als by syn liefste dier,
En wenscht dat sy hem blust, syn brant en minne vier.
Het Tweede Pypken, sal doen clincken Herders-sanghen,
Hoe Coridon met lust, en liefden is bevanghen,
Van syne Calathé, hoe dat Menalcas vrydt,
En hoe dat Silvia, syn woorden weder-leyt.
Leander, Philis vlyt, met soete minne treken.
En Cloris leert de const, van Minnaers toe te spreken.
Elck Herder pryst syn lief, en tracht naer weder-min,
En gheeft door synen sangh, ghetuyghnis van syn sin.
Ghy sult met grof gheluyt, de Derde Pyp aen-hooren,
Maer dit sal't Maeghden volck, myns hopens niet verstooren,
| |
[pagina 14]
| |
Want al is't dat sy raest, wat plompen Dronckaerts sanck,
Het singhen van een kluyt, dient somtydts by den dranck.
Ick weet dat 'tMaeghde volck, geen Dronckaerts en kan prysen,
Maer 'tis om Dronckaerts aert, en seden te bewysen,
Hoe dat hun maegh, en buyck, met dranck moet zyn ghevult,
En hoe-men tiert, en raest, daer lustigh wort ghesmult.
Noch sal de Vierde Pyp, wat rantelinghen Pypen,
Niet om daer iemandts quaet, oft leedt door te begrypen,
Maer tot wat tydt verdryf, en lacchelycke klucht,
Tot druckx verghetentheyt, en aenghenaem ghenucht.
Noch sal het na-der-handt, vroom Helden daeden klincken,
Om tot kloek-moedigheyt, het Kryghs-volck aen te wincken,
| |
[pagina 15]
| |
Op dat een vrome daedt, en kloeckheyt van een helt,
Tot troost van 'tVader-lant, magh worden uyt-ghespelt.
Maer tusschen 'tMoesel spel, sal ick wat rymkens voeghen,
Een Neep-dicht, Klucht, oft Schimp, in't hondert naer ghenoeghen,
Soo ghy vint dat u smaeckt, oft iet dat u mishaeght,
'Ten maeckt hem bly, noch gram, die 'them niet aen en draeght
Wel aen dan gheestigh volck, neemt 'tMoeselken ter handen,
Ick schenckt op uwen schoot, ghy Maeghden vol verstanden,
Ghy roem van't Nederlandt, in't Brussels Hof ghevoet,
Voor wiens glans, en faem, elck Landtschap wycken moet.
Ghy die in schoonigheyts, en ghemanierde seden,
Sweeft boven 'tvrouw gheslacht, van menigh Landt, en Steden,
| |
[pagina 16]
| |
Ghy Nimphkens van ons Stadt, begaeft met geest en deucht,
Maeckt somtyts u gemoet, door 'tMoeselken verheucht.
En singht soo't u bevalt, 'tzy Cloris oft Clorinde,
Ghy sult in anders naem, u eyghen deuchden vinden.
Ghy sult in eenigh liedt, wat vinden dat u smaeckt,
En dencken hoe dat 'thert, van menigh Minnaer blaeckt.
Ick wensch u Maeghden dan, dat ghy moght vreuchdigh singen,
En dat dit Moeselken, magh eenigh hert bedwingen,
En die ick van u al, bemin, oft my bemint,
Dat sy toch myne jonst, en myn goet hert bekint.
Leeft Maeghden roem, en blom, myn sangh sal u vereeren,
Leert dat kan in de min, het Suer in't Suet verkeeren,
Daer toe wensch ick te zyn, u dienaer, en u slaef,
Tot dat ick in u hert, myns liefdens hoop begraef.
|
|