Logo DBNL
Den wech des eeuwich levens (1622)

Den wech des eeuwich levens

(1622)–Antonius Sucquet–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende

Het XX. Capittel.
Contemplatie van het eeuwich leven, het eynde van onsen wech.

Het 1. voor-bereydtsel aenschouwt den hemel open, gelijck boven bewesen is in 't beeldeken van de eeuwicheydt, oft van de blijdschap die uyt de deughdt spruyt.

Het 2. bidt den Heere, dat hy uwen wech al-soo wil stieren, dat ghy mooght komen tot het eeuwich leven, ende tot het eynde, waer toe ghy geschapen zijt.

HEt 1. point Bemerckt gelijck oft ghy den hemel open+ saeght, ende ghelijck op eenen hooghen berch ghestelt zijnde, siet hoe dat de menschen op der aerden verscheydelijck arbeyden, ende over-leght waer toe dat alle dese moeyten aen-ghenomen worden, ende dat men sy selven stelt in soo veel perijckelen. Ghy sulter sommighe sien, die als door eenen schoonen wech, gelijck traps-ghewijse op-klimmen tot eeren, ende oock sult ghy sien verlanghen om tot Koninckrijcken te-moghen gheraken: slaet daer naer uwe oogen tot den hemel die open staet, ende hoort den Heere segghen: Komt ende besit het rijck,+ welck u bereydt is van het beginsel des wereldts, ende 't welck ghy daghelijcks bidt dat u soude moghen toe-komen. Maer bemerckt wat dit voor een+ rijck is. Ten eersten, hoe over-vloedich van volcke. Isser eenich ghetal van sijne mans van oorloghe? seght Iob. Aenschouwt de chooren der Enghelen,+ ende soo veel Heylighen van d'andere zijde, ende aen-siet dese, niet als borghers alleen, maer-elck in't besonder als wijse Koninghen, ende weet datse seer wijs ende machtich zijn, ende dat hare macht verre ende breedt streckt. Hier om is 't dat onsen Salich-maker ghenoemt wordt, den Koninck der Koninghen, ende hy belooft u, segghende: Soo wie verwint, die sal dese dinghen besitten, ende+ ick sal hem eenen Godt wesen, ende hy sal my eenen sone zijn. Ende wederom: Soo wie verwint ick+ sal hem gheven te sitten met my in mijnen throon, ghelijck ick oock verwonnen hebbe, ende gheseten heb met mijnen Vader in sijnen throon. Ten tweeden,+ hoeveel goeden datter in dit rijck te vinden zijn. Daer is eene seer groote macht: want al het ghene dat de gelucksalighe wenschen, verkrijghen sy. Den ghenen die winnen sal, seght den Heere, ende bewaren+ sijne wercken, die sal hy macht geven over veel volcken. Och hoe veel rijckdommen ende wel-lusten zijn daer te vinden! ende suyver ende ongemengelt sonder eenighe miserie oft ellende: ende hoe wonderlijck is hier in de wereldt het goet met het quaet+ ghemenghelt. En slaet uwe ooghen niet, seght den H. Chrysostomus, op de Konincklijcke kroon, maer

op den over-vloedt van sorghe: noch en besiet sijn purper kleedt niet, maer sijn siele donckerder dan 't purper: de kroone en omcingelt soo nau sijn hoofdt niet, als de sorghvuldicheyt sijn ziele. Bemerckt nu eens, met wat eenen arbeydt dat men (sonder goedt oft quaedt aen te sien) staet om tot hoogheden te gheraken; daer om ghy, doet doch oock ghewelt om tot het rijck der hemelen te geraken, ende nemet in+ met den gheweldighen: Ende stelt het selve voor al,+ ende versmaedt alle ijdelheydt ende glorie deser wereldt door d'armoede.

+Het 2. point. Bemerckt ten eersten, dat andere in dese wereldt met eene onversadelijcke begheerlijckheydt ghelt ende goedt vergaderen, ende nimmermeer en segghen, het is ghenoegh: maer bemerckt wat rijckdommen dat u ghereedt ghemaeckt zijn+ in de stadt van uwen Godt. De poorten van Ierusalem die u belooft zijn, sullen van sapphiren ende smaragden ghetimmert worden, ende van kostelijcke ghesteenten alle den om-ganck van hare+ mueren; ende de timmeragie van haren muer van den steen Iaspis, maer de stadt was van suyver gout ghelijck suyver gelas, ende de fundamenten van de stadts muren waren met alder-ley kostelijcke ghesteenten verciert, ende elcke poorte was uyt eene besondere peerle, ende de straten der stadt waren suyver goudt; ende dit wordt voor u ghereedt ghemaeckt, ende wordt u gheoffert. Is't dat dit waer is, waer blijft ghy ghierighe, ende die in dese wereldt staet na gheldt ende goedt? waer om acht ghy de aerde der dooden meer dan der levender? eenen+ voet aerde meer dan de schoone stadt Ierusalem? Bemerckt ten tweeden, hoe dat onsen Heere onsen Godt, op dat hy ons herte af soude trecken van de rijckdommen by een te schrapen, het rijck der hemelen vergeleken heeft by eenen thresoor die in den acker verborghen is, welcken den mensch vindende, verborght, te weten, door d'oodtmoedicheydt, ende verblijdt zijnde, gaet, ende koopt den selven acker:+ desen thresoor is de Godtheydt. Hy heeft desen anderwerf vergheleken by eene kostelijcke peerle, de welcke is't dat iemandt begheert te koopen, moet

alle dingen verkoopen. Dus Christen mensch, is't dat ghy het al hebt in eene peerle, ende in een thresoor besloten; waer om ontstelt ghy u soo seer, waer om zijt ghy in verscheyden saken gedeylt, aen-ghesien datter een sake van noode is? waer af komt het dat ghy tijdelijcke ende verganckelijcke rijckdommen meer acht, dan die u eeuwelijck bereydt zijn?

Het 3. point. Bemerckt dat sommighe andere in+ sulcker voegen tot de begeerlijckheden des vleeschs ende de wellusten trachten, datse hier door oock hare eere ende goederen verquisten; maer bemerckt ghy dat u in den hemel een paradijs oft lusthof bereydt is, vervult met alderley genoechten ende wellusten, waer mede den Vader der bermherticheydt die plaetse voor u vervult heeft, waer af den Konincklijcken Propheet David al dus seght: Sy sullen+ droncken worden van de over-vloedicheydt uwes huys, ende met den bloedt uwer wellusticheyt sult ghyse te drincken gheven. Den Heere salse spijsen met het broodt des levens ende des verstants, ende met het water der saligher wijsheydt sal hyse droncken maken. Bemerckt aldaer de maeltijdt des bruylofts soo rijckelijck ende over-vloedelijck ghereedt ghemaeckt, dat Isaias seght: Gheen ooghe en heeft+ ghesien, noch oore ghehoort, noch in des menschen herte en is niet op-gekomen, 't ghene dat den Heere bereydt heeft den genen die hem lief hebben: Leght in de weegh-schale, den troost die de wereldt mede brenght, ende daer tegen die eeuwelijck sullen dueren, ende treedt in de ghenoechten uwes Heeren. Maer op dat ghy beter soudt moghen verstaen de+ grootheydt van de hemelsche goederen, vereenight u selven, ende over-leght welcke dat hare lenghde, breede, hooghde, ende diepte is. De lenghde is soo danigh, datse eeuwelijck sullen zijn; gherust ende onveranderlijck, sy en sullen in der eeuwicheyt, noch door den tijdt, noch door het ghebruycken, noch door eenich verdriet vermindert worden. De breedde is soo groot, datse alle gheluck in haer besluyt, 't welck+ het verstandt kan begrijpen, oft den wille begeeren. Ia dat meer is het verstandt sal vervult worden met

+Godt die het opperste goedt is: want dit is het eeuwich leven, dat sy u kennen den eenighen waerachtigen Godt, ende den genen die ghy gesonden hebt Iesum Christum: hier sal oock by ghevoeght worden een vol-komen vermaeck van alle de sinnen. De rechtveerdighe sullen alle-ghelijck blincken gelijck de sonne, ende sy sullen de schoonheydt van de heylighe stadt van Ierusalem aenschouwen: sy sullen aen-hooren ghedurichlijck singhen Alleluya, ende eene seer soete melodije, sy sullen sonder op-houden Godt al-machtich hooren, loven ende dancken, jae selve oock haren eyghen lof, na het uyt-wijsen van+ dese Schrifture: wel aen goeden knecht, ende ghetrouwen, want ghy over luttel goedts getrou hebt gheweest, gaet binnen in de blijdschap des Heeren: sy sullen insgelijcks smaken ende sien, hoe soet dat den Heere is, ende sullen eten in't rijck Gods het broodt der Engelen, 't welck alle soeticheyt in hem heeft: sy sullen riecken eenen alder-lieffelijcksten reuck: ende soo veel als 't ghevoelen aen-gaet, dit en sal door gheen rouwicheydt gehindert, maer sal soetelijck sonder eenige oneer overgoten worden. Voorts bemerckt neerstelijck hoe verheven dat de hemelsche blijdschappen sullen wesen; daer en is niet van Godt gheschapen dat hier by te gelijcken is. Want de ghelucksalighe verheugen haer in Godt ende in sijne goeden. Ten eersten die inwendich zijn, gelijc zijn macht, wijsheyt goetheyt, miltheyt, soeticheyt ende schoonheyt: Ten tweeden, uytwendighe, te weten van de glorie, de welcke hem toekomt ter oorsake van de weerdicheyt van de menschelijcke nature van Christus onsen Salich-maker, vande volmaecktheyt van de H. Maget Maria, uyt de schoonheydt van de triumpherende kercke, uyt de vromicheyt ende victorien van de strijdende, ten laetsten uyt al 't ghene dat in de wereldt schoon ende uytnemende is. Van dese goeden die Godt aen-gaen, verblijdt haer de siele meer dan oftse haer eygen waren; want sy bemindt hem meer dan haer selven, ende uyt alle hare krachten. Ten laetsten, siet+ wat eene diepte datter is van den hemelschen thresoor, ende van den af-grondt sijnder goedtheydt: sy is oneyndelijck, ende over-sulcks daer uyt in

der eeuwicheydt al-tijdt nieuwe ende nieuwe blijdschappen den ghelucksalig hen toe-komen.

Het 4. point. Bemerckt ten eersten, dat ghy niet alleen+ een rijck der hemelen in den hemel sult vinden, maer soo veel als daer ghelucksalige sielen gevonden sullen worden. Want behalven datse waerachtighe hemelen genoemt mogen worden, ende alder-volmaecste woonplaetsen, soo sult ghy u hier-en-boven alsoo seer verblijden van haer geluck, als oft dit u eygen ware, ter oorsake van de volmaecte liefde. Aen-siet dan de menichte der Engelen ende der Heyligen, biedt haer veel ghelucks ende u selven oock, datse soo menichvuldich zijn, ende ontsteken zijnde met eenen ijver der zielen, soeckt dit ghetal noch meerder te maken. Ten tweeden, bemerckt wie dat ghy daer nu hebt voor vrienden ende patroonen: aenschouwt hoe datse u gestadich aensien ende met open armen verwachten uyt de zee deser werelt, daer ghy in light en worstelt ende arbeydt op dat ghy soudt mogen komen in de haven des eeuwighen levens, daer de heyligen om u veel ghelucks te bieden, van nu af beghinnen te singhen eenen blijden sanck.

Het 5. point. Bemerckt hoe schoon dat de lichamen+ van de ghelucksalighe in den hemel wesen sullen; want de rechtveerdige sullen blincken als de sonne+ in haers Vaders rijck, ende sullen wesen niet hebbende eenighe smette oft rimpele: Sy sullen onlijdelijck+ wesen, noch hongher noch dorst lijdende: sy wullen wacker wesen, ende sullen over ende weder loopen gelijck een klaer-schijnende licht in 't paradijs van haren Godt: sy sullen ten laetsten oock subtijl zijn, ende ghelijck Enghelen Godts. hier na over-leght hoe redelijck dat het is hem te laten voorstaen, dat den hemelschen Vader sijne kinderen ende uyt-verkoren onsprekelijcke goederen gereedt ghemaeckt heeft, aenghesien dat hy in de wereldt soo veel heeft willen gheven aen ballingen, misdadighe, ende die hem lasteren. Voordts let oock op de oneyndelijcke liefde van den Sone Godts, die met soo grooten prijs de selve dinghen heeft willen koopen, ende sijnen heylighen Gheest uyt den hemel seynden. Weest hier verbaest, o mijne siele, versucht

tot hem, ende bemindt hem uyt gantscher herten, ende denckt al-dus by u selven: Zijnder sulcken genoechten te vinden, ende ben ick traegh ende slap? Sijn de ghenoechten des wereldts valsch, ende sal ick daer op staen? Wat soude ick moeyten doen om tot d'eeuwighe te gheraken, waer 't sake dat ick een levendich gheloove hier af hadde, dat ick hoopte ende dat ickse beminde?

Ghebedt.

HOe minnelijck zijn uvve tabernakelen, o Heere der heyrkrachten! mijn siele verlanght, ende flaut naer uvve voorsalen,+ mijn siele heeft dorst ghehadt tot Godt de levende fonteyne, vvanneer sal ick komen ende openbaren voor u aenschijn? Siet mijne siele die verlanght naeuvve salicheydt, ende sy verlanght naer u, vvant ick heb geloopen den vvech uvver geboden, ende ick hebbe ghearbeydt in uvven vvijngaert, o mijnen Godt. O mijne ruste, vvanneer sal ick in u mijne ruste nemen! vvanneer sult ghy alle droefheyt ende tranen van mijn oogen vagen! O fonteyne der levender vvateren, vvanneer sal ick droncken vvorden van uvve over-vloedicheydt! Och hoe groot is de menichvuldicheydt uvver soeticheden, die ghy verborgen hebt voor den genen die u vreesen! Al vvaer 't dat ick maer een ure lang de selve en soude moghen smaken, ende soo soude ick nochtans veel hondert jaren alle de vvereltlijcke genoechten geerne moeten derven: maer sy zijn eeuvvich-durende, ende u rijck, o mijnen Godt, en sal niemermeer eynde nemen, uvve blijdschap is altijt durende, ende uvve+ salicheyt vvort gemeten met een goede ende getaste mate. Alvvaer o mijne siele, alle deughdt sal vvesen te sien, het ghene dat ghy bemindt; ende d'alder-meest geluck te beminnen dat ghy siet: ende al-vvaer het salich leven in sijnen oorspronck gesmaeckt vvordt al-vvaer het aenschouvven der vvaerheyt klaerlijck geopenbaert vvordt. Daer zijn d'Engelen die Godt altijt loven ende dancken+ al-daer is het geselschap van de hemelsche Borgers, aldaer is den lieffelijcken feest-dach der gener die van de moeyelijckheyt van dese pelgrimagie vveder gekeert hebben, al-daer is een vrolijckheydt sonder eynde, eeuvvicheydt sonder smette, schoon vveder sonder vvolcke. Al-daer sal 't teghen-vvoordich vvesen datter

bemint wordt, noch men sal niet verlangen naer het gene datter niet en is. Al datter wesen sal ende is, sal goedt wesen, ende ghy, o grooten Godt, ons alder-meeste goedt, sul het alder-geluckichste+ wesen. Aldaer sullen wy ledich wesen, ende sien; wy sullen sien ende beminnen; wy sullen beminnen ende prijsen het Goddelijck wesen, in't eynde sonder eynde. VVant het ghene, o goedertieren Godt, dat ghy, ghereedt ghemaeckt hebt den ghenen die u beminnen, en kan met door het geloove niet begrijpen, door de hope niet aen-raken, door de liefde niet vatten, het gaet alle begeerten ende verlangen te boven; men kan het bekomen, maer 't en kan niet geweerdeert worden. O in der waerheydt, gheluckich ende glorieus+ gheselschap! o heylige maeltijdt! o bancket daer men behoort naer te verlanghen! al-waer geen vreese en is, noch oock geene walghinghe gevonden en kan worden, maer een versadinge met groot verlangen. O gheluckich paradijs! o landt van wel-lusten! tot het vvelck ick versuchte uyt dit dal der tranen: al-waer wijsheyt gevonden wordt sonder on-wetentheydt, memorie sonder verghetentheydt, verstandt sonder dolinghe, redene sonder donckerheydt: al-waer den mensch Godt sal aen-schouwen naer+ sijne gheliefte, ende ghenieten tot sijn vermaeck ende ghenoechte: sal jeughdich vvesen in der eeuvvicheydt, sal blincken inder vvaerheydt, sal hem verblijden in de goedtheydt. Met vvat sotticheydt zijn vvy dan bevanghen, dat vvy dorsten na de bitterheydt van de sonden, na de schip-brake deser onghestadigher zee, na de onghelucken van dese verganckelijcke vvereldt, ende om slaven te vvesen van eene on-goddelijcke tyrannie, ende dat vvy onse toe-vlucht niet meer en nemen tot het gheluck der heyligen ende tot het gheselschap der Enghelen? daer vvy sullen moghen proeven ende sien hoe soet dat den Heere onsen Godt is, ende hoe over-vloedich dat sijne uyt-nemende vvel-lusten ende ghenoechten zijn. O salich aen-schouvven, Godt te sien in sy-selven, hem te sien in ons, ende ons in hem met eene gheluckighe ghenoechte, ende met een ghenoeghelijck gheluck! O leven, o levendich leven,+ leven eeuvvelijck-durende, ende ghedurichlijck salich, al-vvaer is blijdschap sonder droefheydt, ruste sonder arbeydt, vveerdichheydt sonder achter-dencken, rijckdommen sonder vreese van

ghenomen te worden, ghesontheydt sonder flauvvicheydt, overvloedicheydt, sonder ghebreck, leven sonder doodt, onverganckelijckheydt sonder bedervenisse, gheluck sonder ongheluck! O soeten+ Iesv, in uvves Vaders huyt zijn veel vvooninghen, ende ghy zijt ghegaen om my plaetse te maken; laet my doch komen in u rijck, naer dat ick de vvildernisse van mijne pelgrimagie door-reyst sal hebben; doet dat ick in u mach blijven, o vvaerachtigen vvijngaert, ende dat ick mach drincken van den nieuvven+ most in't rijcke uvves Vaders. Ick ben eenen vremdelinck ende pelgrim; maer vveest gedachtich, dat ghy my genomen hebt van het uyterste der aerden, ende van verre plaetsen hebt ghy my gheroepen. Als ick dan vermoeyt zijnde van den wech, ende uyt dit leven komen sal, soo seght tot my, o alder-goedertierensten Heere mijnen knecht zijt ghy; ick heb u verkoren, ende ick en heb+ u niet vervvorpen: en vreest niet, vvant ick ben met u, en vvilt niet af-vvijcken, vvant ick ben uvven Godt. Van den tijdt af dat ghy eerlijck zijt ghevvorden in mijnen ooghen ende glorieus, soo heb ick u lief ghehadt, ick ben, ick ben den Heere, ende daer en is sonder my gheenen behouder. hier om mijnen behouder ick dorstich zijnde sal tot u komen, als tot de fonteyne der levende vvateren, ende ghy sult my te drincken geven; hongherich zijnde, sult ghy my versaden, daer en sal niemandt honger oft dorst lijden, noch uwe dienaers en sullen geene hitte lijden, vvant ghy deernisse met haer hebbende, sult haer-lieden regeren, ende sult haer laven aen de fonteyne der vvateren; als ick droevich sal wesen, sult ghy de tranen af-vaghen van mijne ooghen; arm zijnde, sult ghy my vercieren met eene kostelijcke kroone; ellendich zijde sult ghy my salich maken; naeckt ende bloodt zijnde, sult ghy my bekleeden met de kleederen der blijdschappen; mis-troostich zijnde, sult ghy my vertroosten: ende daer en sal gheene droefheydt ghevonden vvorden, maer de selve sal in blijdschap veranderen, ende ick sal u aen-schouwen, ende ick sal over-goten worden met al-derley wel-lusten, ende mijn herte sal hem vervvorderen, ende verbreyden, ende ic sal verstaen dat ghy den Heere zijt, den vvelcken niet en sal beschaemt laten, de gene die hem vervvachten. Ic verbeyde Heere, ende ver-

langhe dat ghy mijne vervvoestheydt sult stellen als vvellustichheden, ende hare verlatentheydt als uvven hof: Ick gheloove te sien de goeden des Heeren in 't landt der levender: vvant blijdschap ende ghenoechte sullen al-daer gevonden vvorden: dancksegghinghe, lof ende prijsinghe, ende een eeuvvighe blijdschap over haer hoofden. In u, o Heere, hebbe ick ghehopt: doet doch bermherticheydt ende ghenade met uvven dienaer, op dat ick niet beschaemt en vvorde, in der eeuvvicheydt, Amen.

Practijcke om de liefde van den hemel in ons te verwecken.

WAt goederen dat ghy hier in dese wereldt siet, betrouwt dat ghy andere door Godts ghenade sult hebben, die oneyndelijck beter zijn: Ten tweeden, is 't dat u eenich quaedt ontmoet, denckt dat ghy hier af in der eeuwicheydt bevrijdt sult wesen: Ten derden, is't dat u iet ontnomen wordt, weet dat het selve door de verduldicheydt in de eeuwich durende thresooren besloten wordt; maer is't dat ghy iet versaeckt oft uyt de liefde Godts uyt-deylt, soo en moet ghy u niet alleen laten voor-staen, dat ghy dit alleen voor u selven bewaert, maer ghy moet boven dien oock voor-sekere houden, dat u van uwen heere, uwen Godt, hondert-mael meer weder om ghegheven sal worden.

Schiet-Ghebedekens.

GHeene ooghen en heeft ghesien, noch oore ghehoort, noch+ in des menschen herte en is niet in-ghevallen het ghene dat den Heere bereydt heeft, den ghenen, die hem lief hebben.

My vvordt bevvaerdt de kroone de rechtveerdicheydt, die+ den Heere vveder gheven sal in dien dach, den rechtveerdighen Rechter, ende niet alleen my; maer oock, de ghenen, die sijne toe-komste beminnen.

Ick gheloove, te sien de goeden des Heeren in 't landt der levende.+

VVeder om sal ick rontsomme over-trocken vvorden met+ mijnen velle, ende in mijn vleesch sal ick Godt sien.


Vorige Volgende