Oelie en Djum

[p. 7]

Gevangen

‘Djum, het begint aardig donker te worden, ik ga mijn tante eens opzoeken’, zegt Humpie.

Ze hebben lang geslapen. Het is nog drukkend warm en geen windje brengt er afkoeling.

‘Ik begrijp niet, dat Vader, Moeder en de andere olifanten mij nog niet gevonden hebben!’

Djum loopt onrustig heen en weer. ‘Ze zullen toch wel komen?’ ‘Och, maak je niet ongerust. Ze willen je even in angst laten

[p. 8]

zitten, omdat je weggelopen bent. Komen ze vanavond niet meer, dan zie je ze morgen wel.’ ‘En dan heb ik niets te eten’, moppert Djum. ‘Morgenvroeg kom ik wel kijken en breng misschien wat voor je mee. Anders ga je zelf maar zoeken. Nu moet ik heus gaan, tante wil niet hebben, dat ik zo lang weg blijf. Dag Djumpie!’ Met een paar malle sprongen zit de chimpansee in een boom.

Humpie woont met z'n broertje en een zusje bij zijn tante en die is erg streng. Humpie's vader en moeder zijn kort geleden door mensen gevangen. Dat is wel treurig! Djum gaat een kleine wandeling maken. Het is al donker, maar de maan schijnt helder. Alles wat hij tegenkomt, slingerplanten en struiken, trapt Djum plat en zo vindt hij zijn weg door de wildernis. Toch wel vreemd, dat hij niet één olifant of een ander dier tegenkomt. In de verte hoort Djum een hyena. Er zijn dus toch dieren in de buurt, en hij gaat op het geluid af.

Maar in de duisternis ziet hij plotseling een rossig licht. Wat is dat?

Hij staat stil, bromt heel zachtjes en zijn oren beweegt hij heen en weer.

Als hij door wil lopen, hoort hij geritsel naast zich.

Een zebra staat met wijd-open neusvleugels naast Djum te hijgen.

‘Maak dat je weg komt, er zijn jagers op pad’, fluistert hij Djum in het oor en gelijk gaat hij er van door. Hij verdwijnt tussen de hoge planten en boomstammen.

‘Wat moet ik doen’, denkt Djum. Hij is nog maar een jong olifantje.

Niemand is bij hem om te helpen. Langzaam en voorzichtig loopt hij achteruit. Zijn ogen zijn nog steeds gevestigd op het rossige licht.

Een schreeuw, een verblindend licht, rumoer en Djum is volkomen van streek.

Wat gebeurt er allemaal om hem heen? Nijdig hapt hij in de lucht en dan wordt zijn bek vastgehouden.

[p. 9]

Versuft van angst laat Djum zich meenemen. Hij sluit zijn ogen en kreunt zo zachtjes, dat geen van de jagers hem hoort.

Liefkozend klopt er een hand op zijn rug en hij verneemt een stem, die tegen hem praat. Het maakt Djum rustiger. Als hij nu heel voorzichtig zijn ogen open doet, ziet hij een mens voor zich staan. Hij schrikt weer even, want hij heeft nog nooit een man gezien. Deze streelt hem over de kop en geeft hem een banaan. Dat smaakt best en Djum peuzelt de vrucht lekker op. Hij is nog zenuwachtig. Telkens glijdt de hand van zijn bewaker liefkozend over zijn oren. Dan ziet hij plotseling voor zich een man met een donker gezicht. Hij schrikt weer, hij krijgt van den neger nog een banaan. Djum kijkt eens rond.

Mannen met blanke en zwarte gezichten zitten om een groot vuur en eten stukken

[p. 10]

gebraden vlees.

Plotseling dringt het tot Djum door! Hij is gevangen. Gevangen, waar vader en moeder dikwijls hem over verteld en voor gewaarschuwd hebben.

Een traan rolt uit zijn oog. Dat komt ervan, als je ongehoorzaam bent en stilletjes wegloopt.

Doodmoe valt hij na een tijdje in slaap.