Het hart naar boven. Religieuze poëzie uit de zeventiende eeuw

Verwoestinge der Veluweaant.

Op den 137. Psalm.

Aen d'Yssel-stroom, alwaer wy treurich saten
Om-heen beset met Duytschen en Croaten,
En menich Pool, en menich Castellaen,
Daer leyden wy, de Velu siende aen
In lichte vlam tot aen den hemel branden,
De herder-pijp uit onse droeve handen.

Doe spraken sy die 't moorden en verjagen
Van out en jonck met droge ogen sagen;
Singt ons een liet ter eeren van den Prins.
Wy seyden, ah! hoe soude enichsins
In rechten ernst onse herte sich verblijden
Ter-wijl wy sien ons Vader-lant int lijden?

O Vader-lant! ô hooch bedruckte Kercke!
Vergeet' ick u, soo sette my de stercke
En grote God weer buyten sijn gedacht.
Mijn tong' aen mijn gehemelte versmacht
Soo ick na macht u smaetheyt niet belette,
Jae goet en bloet voor u niet op en sette.

Maer Heere, wilt oock eenmael sijn gedachtich
Den wreeden hoop van Babylon manslachtich

[p. 96]

 

Die over Sion schudden haren cop.

 

Denckt hoe sy riepen met een hant-geclop;

 

Reyn af, reyn af, dat dees Gedeformeerde

 

Eens werden uitgeroeijet vander eerde.

 

 

25

Oock salmen u, ô Romen, noch verbranden,

 

Geluckich oock men roemen sal de handen

 

Die wreken 'tquaet dat ghy ons hebt gedaen.

 

Geluckich die daer sullen grijpen aen

 

d'Afgoden snoot van u altaers onreyne

30

Om die tot stof te gruysen aen den steyne.