Het hart naar boven. Religieuze poëzie uit de zeventiende eeuw

Hy droech onse smertenaant.

T'en zijn de Joden niet, Heer Jesu, die u cruysten,

Noch die verradelijck u togen voort gericht
Noch die versmadelijck u spogen int gesicht,
Noch die u knevelden, en stieten u vol puysten,

T'en zijn de crijchs-luy niet die met haer felle vuysten

Den rietstock hebben of den hamer opgelicht,
Of het vervloeckte hout op Golgotha gesticht,
Of over uwen rock tsaem dobbelden en tuyschten:

Ick bent, ô Heer, ick bent die u dit heb gedaen,

Ick ben den swaren boom die u had overlaen,
Ick ben de taeye streng daermee ghy ginct gebonden,

[p. 95]

 

De nagel, en de speer, de geessel die u sloech,

 

De bloetbedropen croon die uwen schedel droech:

 

Want dit is al geschiet, eylaes! om mijne sonden.