Het hart naar boven. Religieuze poëzie uit de zeventiende eeuw
(1999)–Ton van Strien, Els Stronks–
Auteursrechtelijk beschermdDe Geestlijcke Schipperaant.Stemme: Gelijck een Duyfjen in 't wildeWilt ghy de Zee beseylen,
Soo let wel op 't Compas,
En wilt de drooghten peylen,
Of ghy vervalt seer ras,
5[regelnummer]
Op klippen of op sanden,
Waer op ghy schip-breuck lijt:
Op dat ghy niet vergist u tijdt,
Doch op u hoede zijt.
Ghy moet u Schip bestieren,
10[regelnummer]
Met eene vaste loop,
Niet sucklen noch niet swieren,
In een onseeckre hoop,
En niet in 't wilde swerven,
Van d' een op d' ander kust,
15[regelnummer]
En wenden 't Schip nae uwe lust,
Of ghy verliest u rust.
Want menigh dief en roover,
Loert op verradery,
Indien hy u komt over,
20[regelnummer]
Dan leght ghy in de ly:
Dan is u Schip verlooren,
En in der dieven hand,
En ghy verliest dat kostel pand,
Tot eygen schaed' en schand.
25[regelnummer]
Wilt d'Opper-stierman smeeken,
Dat hy u Roer bestier,
Want hy kent alle streecken,
En voert het opper vier:
| |
[pagina 58]
| |
Waer nae dat ghy moet seylen,
30[regelnummer]
En volgen dese vloot,
Op dat ghy soo ontwijckt den doodt,
De barningen en noot.
Dees Zee, die is de Werrelt,
Die ghy beseylen moet,
35[regelnummer]
Hoe schoon die schijnt beperrelt,
s' Is een verbolgen vloet.
Die door bedrogh en lagen,
U veele stricken spreyt,
En die u Ziel ten quade leyt,
40[regelnummer]
Hoe schoon oock dat sy vleyt.
U Mast, laet zijn 't Geloove,
Het Seyl, de Liefd' ter deughd;
De Hoope stelt daer boven,
Als uytkomst van u vreughd:
45[regelnummer]
't Plicht-ancker laet dat wesen,
De grond der saligheyt,
Fonteyn van Gods barmhertigheyt,
Den vromen Mensch bereyt.
Wilt in dit Schip dan laden,
50[regelnummer]
Een schat van 's Hemels goed,
De volheyt van genade,
Een hert met ware boet'.
't Gebedt dat sal u helpen,
Schoon ghy een leck verkrijght,
55[regelnummer]
Maer ghy moet pompen dat ghy hijght,
'tGebedt ten Hemel stijght.
De Noordster moet ghy houden,
Gods Woord, voor u gesicht,
En schieten, als vertroude,
60[regelnummer]
Op Christi boogh, nae 't licht.
De Engels zijn geleyders,
Die tot u hoede staen,
En u in geene noot af-gaen.
Dus weest niet meer belaen.
| |
[pagina 59]
| |
65[regelnummer]
Wie dus door Zee kan varen,
Met Godes Geest voor wind,
Die vreest noch storm noch baren,
Noch yet dat hem verslint:
Dus pooght ter blijder haven,
70[regelnummer]
Te loopen van het strand,
Nae 's Hemels eeuwigh Vaderlandt,
Daer God u biet de handt.
|
|