Het hart naar boven. Religieuze poëzie uit de zeventiende eeuw

[p. 30]

Gebed, Op d'Overdenckinge van 't uyterste Eyndeaant.

O Heere my verlost van 't eewig Doots benouwen,
En mijn besmette Siel genadig wilt aenschouwen,

Die treurende is, verbaest, ja bevet met geklagh,

Ond'r uwe Vleugels haer bedeckt ten Jongsten Dag

Als Aerd' en Hem'len med' voor u Heer sullen vlieden,
Siende u soo groot van macht en sulcken eere bieden,

Als ghy daer komen sult in uwe Heerlijcheyt,

Om desen grooten Al te richten met bescheyd:

Die ghy vernieuwen sult door u ontsteken Vieren,
O Dag, O Dag vol schrix, vol gramschaps, u bestieren

Tot alle elende streckt, Tand-knersing ende Pijn,

Wie sal dan sonder vrees, ducht ofte suchten sijn?

Eylaes! van grooten angst al mijne Leden beven,
De vrees ontstelt mijn Siel, t'Hert treuret, daerbeneven,

Mijn krachten mij vergaen, mijn bloedt als ijs verkout

Mijn Haer te berge staet, ende overend sich hout,

Mijn Geest en mijn Gemoet soo seere my ontstellen,
Dat ick mijn Mond en tong om roopen niet kan quellen,

Als dan soo sullen selfs u Englen citt'ren, och!

Waer sullen lieve Heer de Boose schuylen doch?

Waer sullen alle die verworpen sijn dan blijven?
En waer kan ick in 't eynd O Heere me beklijven?

Soo die rechtvaerdig is t'Rijck naulijx in sal gaen,

Hoe sal ick arm Katijf vol sonden dan bestaen?

Wat sal ick nemen voor? wat sal ick doen mits desen?
Al 'tgeen ick vinden sal my gans sal tegen wesen.

[p. 31]

 

Mijn sond sal tegen my aennemen een gevecht,

 

Mijn Richter rechtich is, en ick ben ongerecht.

 

Ick afgevallen moet mijn Koning sien voor oogen,

30

Die blinckende is vol schijns: waer toe sal ick dan doogen,

 

Die swart van sonden ben, als m' op der aerden hoort

 

Dees vreeselijcke stem? Gy Doode kom nu voort,

 

Staet op nu Rijck ende Arm, gy Heeren ende Slaven,

 

Gy Aes der Wormen komt in 't licht, verlaet u Graven,

35

En stelt u voor den Stoel des Richters nu ten thoon,

 

Die groote God nu sit om richten in sijn Throon,

 

Sijn leste Uit-spraeck aenhoort. O Heere die dat Leven

 

Al uwe Schepselen gegont hebt en gegeven,

 

Die alle Sonden hebt gesuyvert door u Bloedt,

40

Die 't rotte Vlees verweckt, een yder opstaen doet,

 

Verstaet doch mijn geschrey, u Schepsel wilt verhooren,

 

Mijn vierig bidden doch laet komen tot u Ooren,

 

Ach God! Ach God! genaed, genade lieve Heer,

 

Op u Barmherticheyt gestadich kniele neer.

45

U Gramschap over my soo seer niet laet ontsteken,

 

Maer wel daertegen een genadig Vonnis spreken:

 

Op dat ick soo verlost van d'eeuwig' helsche Doot,

 

Werd met die salig sijn gevoert in Abrams schoot:

 

En dat ick uwen Loff, O Schepper aller dingen,

50

In uwe Heerlicheyt mag eeuwelijcken singen.

 

Geeft dan na 't recht Geloof te trachten sy gewent,

 

En soo volstandich blijf tot in mijn uyterste END.