Eenvoudig schoon. Bloemlezing uit de kinderlectuur voor de lagere school. Deel 5

[p. 67]

De slimme boer.

Vermoeid en door dorst gekweld, keerde een koning op zekeren namiddag van de jacht huiswaarts. Gelukkig viel hem een boerenhoeve in 't oog. Hij ging er heen en zag, dat de boer in den tuin bezig was met perziken te plukken.

‘Die perziken zien er mooi uit, vriend!’ zei hij tegen den boer. ‘Daar zou ik wel een paar van lusten, want ik heb dorst.’

De boer zocht aanstonds de beste perziken uit en bood ze den koning aan. Die at ze met smaak op en zei: ‘Dank je wel, goede vriend! Zelden of nooit heb ik zulke lekkere perziken geproefd. Wil je me morgen wel een mandje vol op het paleis brengen?’

‘Heel graag, Sire!’ was 't antwoord van den boer.

Den volgenden morgen zocht de boer de mooiste perziken uit en schikte ze netjes in een mandje. Hij legde er eenige bloemen tusschen en stapte welgemoed naar 't paleis van den koning.

Toen hij bij de poort was, wou hij ongevraagd naar binnen gaan, maar de portier hield hem tegen. ‘Dat gaat maar zoo niet, boertje!’ zei de poortwachter.

[p. 68]

‘Ja, maar de koning heeft me toch verzocht een mandje met perziken te brengen,’ zei de boer. -

‘Praatjes!’ was 't antwoord. ‘Ik laat me niets op de mouw spelden; je komt niet binnen.’

Of de boer smeekte of dreigde, het baatte hem niet. En hij wilde rechtsomkeert maken, toen de portier hem toefluisterde: ‘Als je me de helft belooft van wat de koning je geeft, laat ik je nog binnen.’

Eerst wilde de boer daar niets van weten. Maar hij zag anders geen kans den koning te naderen, en nam dus de harde voorwaarde aan.

De boer stapte door de poort, en werd door een lakei in de wachtkamer ontvangen. ‘Wat kom jij hier doen?’ vroeg deze op barschen toon. -

‘De koning heeft me verzocht hem een mandje vol perziken te bezorgen,’ was 't antwoord. -

‘Nu, dan kun je wel weer opstappen. Geef mij het mandje maar. Dan zal ik het den koning straks wel even geven,’ antwoordde de lakei.

‘Maar ik zou den koning toch graag zelf het mandje geven,’ zei de boer.

‘Ja, dat wil ik wel gelooven. Je denkt zeker

[p. 69]

een ruime belooning te krijgen,’ hernam de lakei. ‘Welaan, als je mij de helft geeft van wat de koning je geeft, zal ik je aanstonds bij Zijne Majesteit aandienen.’

‘Nu, dat moet dan maar,’ zei de boer.

Eindelijk verscheen de geplaagde man dan voor den koning.

‘Ha, ben je daar al?’ zei de vorst. ‘Ik dank je wel voor het mooie geschenk; de perziken zien er overheerlijk uit.’

Hij tastte in den zak, haalde er eenige goudstukjes uit en reikte ze den boer toe. Maar die nam ze niet aan.

‘'t Is maar beter, dat ik ze niet aanneem,’ zei de boer. -

‘Wel, waarom niet?’ zei de koning, ‘lijkt de belooning je niet groot genoeg?’ -

‘Wel zeker, Sire, veel te groot zelfs. Maar de goudstukken zijn niet voor mij,’ antwoordde de boer. -

‘Wel, voor wien zouden ze anders zijn?’ zei de vorst. -

‘Voor den portier en den lakei,’ was 't antwoord. En nu vertelde de boer, wat er was voorgevallen. ‘Daarom,’ besloot de boer, ‘zou ik liever vijftig stokslagen ter belooning ontvangen.’

[p. 70]

‘Dat is een kostelijke inval,’ zei de vorst. ‘Komaan, die grap zullen we eens hebben. Neem dezen stok en betaal mijn dienaren daarmee uit.’

De portier en de lakei werden geroepen. En in 't bijzijn van den koning telde de boer ieder vijf en twintig stokslagen toe.

‘Voor dezen keer kom je met eenige stokslagen vrij,’ zei de koning tot de kermende bedienden. ‘Maar als je 't weer probeert mijn bezoekers af te persen, word je op staanden voet weggejaagd.’

Toen wendde de koning zich tot den boer en zei: ‘Je belooning voor de perziken heb je eerlijk aan de bedienden uitgedeeld. Je bent er warm van geworden. Maar hier is iets voor de moeite van de uitbetaling.’ Nu gaf de koning hem de goudstukken en reikte hem de hand tot afscheid.

Uit: ‘Tusschen Licht en Donker’ door L. van Ankum.

Uitgave: W. Hilarius Wzn., Almelo.