|
| |
| |
| |
Een roover die zich zelf ving.
I.
Een dierenplager.
Twee spreeuwen hadden in 'n boomgaard hun nest gemaakt. Ze hadden 'n mooi plekje uitgezocht, namelijk 'n gat in 'n ouden pereboom.
'n Spreeuw is 'n liefhebber van holletjes en
gaatjes. Als de opening maar ruim genoeg is voor hem zelf, dan is spreeuwtje klaar.
Visite krijgt hij toch nooit en hij is er niet op gesteld ook. Hij heeft dus geen ruime poort aan z'n spreeuwehuis noodig.
't Liefst heeft hij 'n diep gat. En het gat
| |
| |
in den pereboom was zoo diep, dat 'n vraatzuchtige kat niet bij de jongen kon komen met haar klauwen.
De slimme spreeuwen hadden dat eens mooi uitgekeken, vonden ze en ze waren wat in hun schik met hun woning. 't Nest lag er veilig en ze hoefden niet ver te vliegen om voedsel voor hun jongen te halen. Dat was er in den boomgaard in overvloed.
Ze behoefden evenwel niet stil te zitten.
Dat kan je begrijpen. Als je vijf gezonde eters in huis hebt, - en spreeuwekindertjes zijn gezonde eters - dan kan je beginnen als de zon opkomt en aan den gang blijven tot 's avonds laat.
De spreeuwen deden dat echter met plezier.
De jongen groeiden met den dag. Toen ze uit het ei kropen, waren 't maar van die kleine onnoozele naakte stumperdjes geweest, die nog niet eens de oogen open konden doen.
Maar hun bek konden ze best open doen en dat deden ze dan ook den heelen dag. En de oude spreeuwen vlogen maar aldoor af en aan om die groote monden te vullen.
In 't begin leken de jongen niemendal op spreeuwen. Maar toen ze een week oud waren, wel, en dat werd iederen dag beter.
| |
| |
Wat echter niet veranderde was hun eetlust; die leek wel wat op geeuwhonger. Zoodra vader en moeder spreeuw met voedsel kwamen aanvliegen, deden ze alle vijf hun bek wijd open, al hadden ze pas wat gehad. Doch de ouden gaven elk hun beurt, zooals 't behoorde.
De boomgaard lag vlak achter de hofstede van boer Verburg. Dat was 'n verstandige boer, die de spreeuwen hun gang maar liet gaan.
Maar z'n zoontje Kees was niet zoo verstandig. Eigenlijk was die Kees 'n leelijke jongen, want hij kon nooit 'n vogel met rust laten. Van vogelnesten afblijven kon hij niet.
Als hij 'n vogeltje naar het nest zag vliegen, kreeg hij dadelijk zoo'n katachtigen lust om 't beestje te gaan vangen. O wee, als 't nest niet veilig in 'n hoogen boom lag! Kees nam alles mee: eieren, jongen en soms 't nest ook nog.
De meeste jongens zijn tegenwoordig wel zoo verstandig de vogels met rust te laten, maar dat weten de dieren nog niet. 'n Vogel vindt 'n kat en 'n jongen zoowat 'n zusje en 'n broertje.
En dat komt, omdat er altijd nog knapen zijn, dom en wreed genoeg, om de nesten van de vogels uit te halen. En wat die jongens
| |
| |
betreft, hebben de vogels groot gelijk: 't zijn net katten.
Eigenlijk staan ze nog beneden poes, want die weet niet beter, dan dat alle vogeltjes voor haar geschapen zijn.
De twee spreeuwen in den pereboom gingen heel gerust op den rug van de koeien zitten, die in den boomgaard graasden. Maar als ze Kees zagen loopen, zetten ze 'n heel bedenkelijk gezicht en bleven op 'n behoorlijken afstand. Als hij in de buurt van hun boom kwam, bibberden ze van angst.
Kees had 't spreeuwennest al lang ontdekt. Maar 't lag wat erg dicht bij huis en Keesje was 'n beetje bang voor z'n vader. Daarom had hij de spreeuwen zoo lang ongemoeid gelaten. Maar hij loerde op 'n gelegenheid, net als 'n kat zou gedaan hebben. En die gelegenheid kwam.
| |
II.
Kees is niet voor zijn plezier uit.
Op 'n namiddag was vader Verburg met den wagen naar de stad gereden, en 't zou wel 'n uur of wat duren eer hij terug kwam.
Zoodra de wagen uit het gezicht was, ging
| |
| |
Kees er op uit. In 'n wip was hij bij den pereboom en bij het nest, want dat zat vlak bij de onderste takken.
Kees hoorde de jongen piepen en hij lachte van plezier. Maar 't was katteplezier - 't was wreedheid en valschheid en ruwheid.
De oude spreeuwen schreeuwden van angst en vlogen om hem heen. Maar daar gaf Kees niemendal om, ongevoelig als 'n wild dier.
't Speet hem, dat hij niet had kunnen wachten tot de ouden ook op 't nest zaten, dan had hij die ook gehad! Maar 't moest nu gebeuren vóór z'n vader terug was. Wachten ging niet.
Hij stak z'n hand in 't gat, maar dat ging niet zoo gemakkelijk. 't Was erg nauw. Hij voelde in z'n zakken naar z'n mes. Hij wou 't gat wat wijder maken. Maar 't mes had hij thuis laten liggen, en 't gaan halen wou hij niet.
De jonge spreeuwen waren al zoo vlug. Ze konden wel uitgevlogen zijn, als hij terug kwam. In den nood wagen ze 't er maar op, die spreeuwen. Dan verlaten ze 't nest wel, vóór 't eigenlijk tijd is.
Kees besloot z'n hand maar in 't gat te wringen. Om 'n beetje pijn gaf hij niet, nu hij
| |
| |
dacht aan de jonge vogels. Die, opgeschrikt door 't geroep van de oude spreeuwen, piepten van vrees. Ze fladderden door 't nest, toen ze dat vreemde ding hun woning zagen binnendringen.
Kees duwde met kracht z'n hand naar binnen zoo ver hij kon, en greep 'n vogel. Nu moest hij snel z'n hand uit het nest trekken en heel vlug den spreeuw in z'n kiel bergen. Heel vlug moest 't gaan, want z'n hand moest weer in 't nest zijn, vóór de spreeuwen er uit konden vliegen.
Kees had maar enkel de linkerhand tot z'n dienst. Met de rechter hield hij zich vast aan den boomstam. Anders had de vogelroover groote kans van den tak te vallen, waarop hij zat.
Maar Kees kon z'n hand met den spreeuw er in niet uit het gat krijgen. Hij liet den vogel even los en greep hem tusschen vinger en duim bij z'n staart.
Nu zou 't wel gaan, dacht hij. Maar dat viel hem tegen. Ook zóó kon hij z'n hand niet naar buiten krijgen. Dat speet Kees.
Hij begreep, dat hij den spreeuw zou moeten los laten om er uit te komen. Hij zou zonder de spreeuwen heen moeten gaan.
| |
| |
‘Da's niemendal,’ dacht Kees eindelijk, ‘ik zal gauw naar huis loopen om mijn mes te halen. Als ze dan nog in 't nest zijn, zal ik ze toch wel krijgen.’
Hij liet dus den jongen spreeuw los en trok z'n leege hand terug - maar ook de hand kon er niet uit. Kees rukte, Kees trok uit al z'n macht, tot z'n hand geweldig pijn begon te doen. Maar 't was vergeefsche moeite; de spreeuwenroover had zichzelf gevangen.
't Duurde niet lang, of Kees begon 't vreeselijk benauwd te krijgen. 't Zweet brak hem uit en hij begon te huilen. Eerst zacht en steeds maar trekkend om z'n gevangen hand te bevrijden - maar eindelijk hoe langer hoe harder. En toen hij bemerkte dat al z'n moeite en pijn niemendal hielp, schreeuwde Kees als een razende.
Hij begreep dat hij leelijk in de klem zat en dat 't lang kon duren, eer er iemand kwam opdagen om hem te verlossen. Van de boerderij af konden ze hem niet zien met al die boomen. En misschien konden ze hem wel niet hooren ook.
En intusschen zou z'n vader weer thuis komen. En als die hem per ongeluk vond zoo met z'n hand in 'n spreeuwennest, dan wist
| |
| |
hij wel wat er met hem gebeuren zou. Vader Verburg was niet gemakkelijk, als Keesje leelijke dingen gedaan had!
| |
| |
De angst van Kees werd met iedere minuut grooter. En er gingen heel wat minuten voorbij, eer hij iemand in den boomgaard zag komen. Wel 'n uur zat hij te huilen, te roepen, te schreeuwen, zonder dat hij opgemerkt werd.
Maar eindelijk - eindelijk - zag hij toch iemand. Het was vader Verburg, die eens in z'n boomgaard ging kijken hoe z'n koeien 't maakten, hoe 't gras groeide en hoe de vruchten zich hielden.
De boomen hadden nog niet lang geleden gebloeid. En de boer ging er nu onder staan om te zien, of er ook veel van die kleine peertjes en appeltjes afvielen.
Aan Kees dacht hij heelemaal niet. Maar toen hij den kant uit kwam, waar Keesje in de klem zat, keek hij vreemd op. Hij hoorde schreeuwen op zoo'n ellendige manier, dat het wel leek, of er iemand vermoord werd.
Boer Verburg keek rond, maar zag in z'n heelen boomgaard geen levende ziel, die dat akelige geschreeuw kon veroorzaken. 't Kwam van 'n kant, waar de koeien ook al omhoog stonden te kijken, en Verburg stapte daarheen.
Plotseling zag hij Keesje in den pereboom en Keesje zag z'n vader. - Uit was 't geschreeuw, want Kees schrikte geweldig. En
| |
| |
vader Verburg, die dadelijk zag wat er aan de hand was, riep naar boven: ‘Zoo, vriendje, wat voer jij daar uit? Kom eens gauw naar beneden.’
‘Ik kan niet, vader,’ zei Kees. ‘M'n hand kan er niet meer uit.’
‘Dan moet je maar blijven zitten,’ zei vader Verburg en liep bedaard terug naar de hofstede. Hij ging 'n ladder halen - maar Kees meende, dat z'n vader hem op z'n tak wou laten en begon te gillen: ‘Vader! Vader! Ik zal 't nooit weer doen.’ Maar z'n vader keek niet eens om.
Vader Verburg kwam echter gauw genoeg terug met 'n ladder. Hij zette die tegen den boom en klom naar boven. Toen hij bij Kees was, haalde hij z'n mes uit de scheede en sneed wat weg van den rand van 't gat, zoodat Kees z'n hand er gemakkelijk uit kon halen.
Op 't zelfde oogenblik vlogen de vijf jonge spreeuwen er uit, maar Kees keek er niet eens naar. Vader Verburg klom bedaard naar beneden en Kees volgde z'n voorbeeld zoo snel hij kon.
‘Ga jij maar eens met mij mee,’ zei z'n vader, ‘we zullen jou dat nestjes uithalen wel eens afleeren.’
| |
| |
| |
| |
Keesjes terugtocht uit den boomgaard was alles behalve plezierig. Hij schreeuwde onderweg nog harder, dan toen hij in den boom gevangen zat.
En op 'n tak van 'n anderen boom zaten zeven spreeuwen, twee oude en vijf jongen op 'n rijtje, heel blij dat ze elkaar teruggevonden hadden. Maar ze vlogen op eens hard weg. Dat was toen Kees en z'n vader voorbij kwamen. Ze waren nog altijd bang voor hem.
Uit: ‘Vertelsels van Kees Valkenstein.’
Uitgave W. de Haan, Utrecht.
|
|
Auteursrecht onbekend
