|
| |
| |
[pagina t.o. 45]
[p. t.o. 45] | |
| |
| |
| |
| |
Vuiltje-vaagt-den-oven
DAAR was ne keer ne keunink en hij had drie dochters. Hij was daarbij stokoud geleefd en op een zekeren dag had hij geern geweten wie van de drie dochters 't meest van hem hield. Zoo hij riep zijn oudste dochter bij den troon en hij vroeg:
- Pimpernelle, hoe geern ziet ge mij?
- Zoo geern als d'appels van mijn oogen, zei Pimpernelle.
Hij deed zijn tweede dochter bij den troon komen:
- Symfroze, hoe geern ziet ge mij?
- Vader, zoo geern als mijn leven.
Hij riep zijn jongste dochter bij den troon:
- Colombiene, hoe geerne ziet ge mij?
Colombiene at geerne zout in heure pap, en ze zei:
- Vader, zoo geern als 't zout in mijne pap.
| |
| |
De keunink schoot daarop in een wroede gramte en hij riep:
- Wat dingen! gij leelijke deugniete, ge ziet mij maar zoo geern als 't zout in uwe pap! Uit mijne oogen, en haast u, dat ik u nooit meer en zie!
Hij gaf Colombiene heur kleeren en joeg ze ten deuren uit.
Zij stond op strate en mochte gaan waar ze wilde. Zoo, ze ging en kwam zoo verre, tot aan een hollen boom, en ze stopte daar heur kleeren in, en ging verder. Ze kwam een arm boeremeiske tegen en sprak het aan:
- Meiske, wil-je gij al uw vuile werkekleeren afdoen en verwisselen tegen mijn schoone kleeren?
Dat meiske meende eerst dat 't om te lachen was, maar 't deed al gauw zijn vuile kleeren af, en de keuninksdochter gaf al heur schoone kleeren, en ze trok zij die vuile kleeren aan en ging weer voort.
Ze kwam nu zoo verre, zoo verre, tot aan een kasteel. Ze klonk aan de poorte en de knecht kwam opendoen:
- Knecht, zou 'k hier van den nacht niet kunnen slapen? 'k Ben zoo moe, en 'k en kan niet meer voort van den eeuwigen honger.
Zoo, de knecht ging het zeggen aan mevrouwe:
| |
| |
- Er is daar een arm meiske, en 't en kan niet meer voort, en 't vraagt een beetje eten en om hier van den nacht te meugen slapen.
- Ja, en waar is 't?
- Mevrouwe, 't staat daar in de gang.
- Zeg dat 't binnenkomt.
- Hewel, wat moet ge hier hebben?
- Mevrouwe, zou 'k hier van den nacht niet meugen slapen? 'k Heb zoo 'n honger, en 'k en kan niet meer voort van vermoeidheid.
- Steek ze daar in een hoekje en geef ze een beetje eten, dat ze hier slaapt, zei mevrouwe.
's Anderen daags 't meiske zei:
- Mevrouwe, zou 'k hier niet mogen weunen?
- Wat zouên we doen met zulk een vuile maarte?
- Mevrouwe, 'k zal al doen wat ge zegt. Al was 't maar om de schoen te blinken.
- Nu, ja, ge meugt hier weunen.
Zoo nu, dat meiske deed zijn beste, 't was beleefd en 't was brave. En als 't Zondag wierd en dat 't zag dat ze allen naar de kerke gingen, 't vroeg om ook te mogen gaan.
- Ba, zeker neen, zei mevrouwe zoo
| |
| |
een vuiltje, de menschen zouden er schande van spreken.
- He mevrouwe, 't en zal mij niemand zien, 'k zal in een hoekske kruipen.
- Nu, ba-ja, 't is wel, ge meugt, zei mevrouwe, maar zie dat ge in een hoekske kruipt dat er u niemand en ziet.
Vuiltje beloofde 't en 't liep zoo rap als dat 't kon naar den hollen boom, trok zijn blauw satijnen kleed aan, met een paar satijnen pantoffeltjes, en 't ging in 't midden van de kerke zitten.
Zoo, ze keken allen naar die schoone juffrouwe, en de zeune van 't kasteel, die ook in de kerke was, zag die juffrouwe, en hij peisde in zijn eigen:
‘Wie mag dat toch zijn?’ En als de messe nu gedaan was, Vuiltje liep zoo rap als de wind naar den hollen boom, maar 't verloor een pantoffeltje.
De zeune van 't kasteel, die achterkwam, raapte dat pantoffeltje op, hij stak het in zijnen zak, en als ze 's noens aan tafel waren, mevrouwe vroeg:
- Heeft er niemand Vuiltje gezien?
- Och neen 't, moeder, zei de zeune, maar 'k heb ik Schoontje gezien. Van al mijn leven en heb ik zulk een schoone juffrouwe gezien.
| |
| |
- Dat en is zeker geen waar, zei de moeder.
- 't Doet moeder, en tot teeken van de waarheid, z'heeft een pantoffeltje verloren, en 'k heb het in mijnen zak.
En ze trokken d'een na d'ander dat pantoffeltje aan, maar 't was voor allen veel te klein - hun voet en kost er niet in. Zoo, eindelijk vroeg Vuiltje ook om het te meugen aandoen.
- Neen, neen, zei mevrouwe, zoo een Vuiltje lijk gij. Ge zoudt het vuil maken.
- Ba 'k en doe, mevrouwe, kijk maar, mijn voeten zijn proper.
- Nu, hewel, ja.
Zoo, Vuiltje trok het pantoffeltje aan en 't ging hem gelijk geschreven.
- Hewel, Vuiltje, g'hebt gij wel schoone voetjes, zei mevrouwe.
Zoo, 't wierd nog een keer Zondag en 't vroeg om nog een keer te mogen naar de kerke gaan, en 't mocht, maar 't moest beloven in een hoekske te gaan zitten. Zoo, 't liep weerom naar den hollen boom, en 't trok zijn roodsatijnen kleedje aan, met een paar roodsatijnen handschoentjes, en 't ging weer in 't midden van de kerke zitten.
Maar de zeune van 't kasteel zag weer de schoone juffrouwe en hij peisde in zijn
| |
| |
eigen; ‘'k Ga nu ne keer zien wie die juffrouwe is, en weten waar ze gaat’. Maar als de messe gedaan was, ze liep zoo zeere uit de kerke dat ze van loutere haaste een handschoentje verloor.
De zeune raapte 't nog een keer op, en als mevrouwe 's noens vroeg of er niemand Vuiltje gezien had:
- Neen 't, moeder, zei hij, maar 'k heb ik weer Schoontje gezien. 'k Heb er achter geloopen, maar en heb ze niet kunnen krijgen, en tot teeken van de waarheid, z'heeft een handschoentje verloren en 'k heb het opgeraapt.
Zoo, der en kost het weeral niemand aantrekken, en Vuiltje vroeg om het te mogen probeeren.
- Wat zoudt gij moeten dat handschoentje aandoen, zoo een Vuiltje gelijk gij?
- Kijk, mevrouwe, mijn handen en zijn niet vuil.
En 't deed het handschoentje aan, en 't ging hem gelijk geschreven.
- Wel, Vuiltje, zei mevrouwe, g'hebt gij wel schoone handjes.
't Wierd Zondag en 't kreeg nog een keer toelatinge om naar de kerke te gaan, maar 't moest hem aan den kant houden.
't Liep weerom naar zijn hollen boom, en 't trok een wit zijden kleedje aan, en
| |
| |
stak zijn vingers vol kostelijke ringen, en als 't in de kerke kwam, ging het op zijn zelfde plaatse zitten. En de zeune van 't kasteel peisde in zijn eigen: ‘Nu zal ik toch wel zien wie ze is en waar ze gaat’. Maar 't was er wel mee! Als de messe gedaan was, Vuiltje spoeterde weg, en van louter haaste verloor het een diamanten ring.
's Noens, als ze aan tafel waren:
- Hewel, heeft er niemand Vuiltje gezien?
- Neen 't, moeder, maar 'k heb weerom die schoone juffrouwe gezien, en tot teeken van de waarheid, z'heeft een diamanten ring verloren, en 'k heb hem hier in mijnen zak.
Ze wilden allemaal dien ring aantrekken, maar 't en lukte niemand tenzij Vuiltje.
- Och, moeder, zei de zeune, als ik die schoone juffrouwe kan vinden, mag ik er mede trouwen?
En de moeder zei: ‘Ja’.
Zoo Vuiltje zei:
- 'k Weet ik waar dat die schoone juffrouwe is, 'k ga ze halen.
En nu liep Vuiltje haastig naar den hollen boom en 't trok zijn allerbeste kleed aan, daar stond een koetse gereed en 't sprong er in, en die voerde ze recht naar 't kasteel.
| |
| |
Als 't aan 't kasteel kwam, Vuiltje sprong uit de koetse en 't ging rechte deure binnen. En ze stonden zoo verwonderd van die schoone juffrouwe te zien, maar 't zei:
- 'k Ben ik Vuiltje. 'k Ben de keuninks dochter, mijn vader heeft mij weggejaagd.
En 't vertelde heel zijn gevaartenisse.
En de zeune van 't kasteel trouwde er mede. En ze reden naar heur huis, en de keunink was blij dat hij zijn Colombientje zag, want zijn ander dochters waren weggeloopen, en hadden hun vader veel verdriet aangedaan.
En ze weunden nu te gare in 't kasteel, en als de keunink gestorven was, Vuiltje wierd keuninginne en heur man wierd keunink.
|
|
Auteursrecht onbekend
