De triumph der vryheid

[p. 101]

Derde tooneel.

De voorigen, de schout met twee Gerechts-Dienaars.

de schout tegen julia.

Uw echtgenoot moet mêe, wil nu geen weêrstand bieden!
Hy kan zyn' wissen val, zyn' dood toch niet ontvlieden.

julia, met nadruk.

Barbaar! die hem met vreugd ook nu ter slachting leid -
Denkt gy, wat vreeslyk lot hem heden word' bereid,
Dat ik myn Vryhart thans aan u ten prooi zal laaten?
Denkt gy, daar hem myn smart - myn traanen niet meer baaten,
Dat gy, gelyk weleer, hem aan myn' arm ontrukt!
Ik volg u na op 't spoor, en als hy ligt gebukt,
Zo kniel ik nevens hem, ik val dan aan zyn zyde,
Op dat ook 't zwaard des beuls van 't leven my bevryde.

vryhart, met de grootste aandoening.

Genadige Opperheer! bedaar haar felle smart!
Bedaar den storm, die woelt in 't angstig vader-hart! -
Daar gy voor 't jong, dat nog in 't nestje ligt verborgen,
Voor 't piepend veêrloos jong, met tederheid blyft zorgen,
Zo toon, daar gy myn kroost en gaê ellendig ziet -
Zo toon uw vaderhart!... verlaat uw schepsel niet!...

[p. 102]

 

de schout, op een' barschen toon.

 

Maak voort!

 

vryhart, hy neemt Eduard in zyne armen.

 

Hoe krimpt my 't hart by dit rampzalig scheiden!

 

Helaas! myn Eduard!

Naar den hemel wyzende.

 

Ik zal u daar verbeiden ...

Met diepe smart.

 

Gy waart het pronkjuweel van myne huwlykskroon;

 

Nu erft gy schande en smaad - vaarwel! geliefde zoon! ...

 

Vaarwel ...

Hy zet hem neder. Tegen Amalia.

 

Amalia! myn ziel, aan smart ontheeven,

 

Zal haast in ruimer lucht - in hooger kringen zweeven!...

Droevig.

 

Maar gy wordt op deez' aard nog door de smart gedrukt...

 

Draag voor uw moeder zorg - en wordt ge aan de aarde ontrukt,

Naar den hemel wyzende.

 

Dan snelt myn vrye ziel u daar met blydschap tegen...

Tegen Amalia en Eduard.

 

Vaarwel Amalia!... ontfang myn' laatsten zegen'...

Hy legt zyne handen op beider hoofd. Amalia weent, gelyk ook Eduard en Julia.

 

de schout, ongeduldig.

 

Gy pynigt myn geduld - ik zeg u maakt wat voort!

[p. 103]

 

vryhart.

 

ô Toon, dat gy voor 't laast de stem der menschheid hoort!

Hy nadert Julia.

 

Vaarwel, myn Julia!... ik weet, gy mint my teder,

 

Denk nog een korte poos - en dan - dan zie 'k u weder!...

Zy schreit.

 

Verzwak myn' moed toch niet door uwen traanenvloed! -

 

Myn lot is nu bepaald - gy weet dat 'k sterven moet -

Ter zyde.

 

‘Hoe angstig klopt my 't hart! -

Met grootheid.

 

maar 'k moet myn smart verkroppen,’

Julia staart hem met verwilderde oogen aan.

 

Helaas! uw wanhoop doet my 't zweet langs 't voorhoofd droppen

 

ô 't Zwaard is minder wreed... ik ben ter dood bereid.

Hy omhelst haar snikkende.

 

Vaarwel myn Julia!... vaarwel in Eeuwigheid?..,

Julia drukt hem, spraakloos, in haare armen. De Schout wil Vryhart met geweld los rukken. Julia worstelt.

 

de schout, tegen de Gerechtsdienaars.

 

Koomt, rukt hem met geweld!

 

julia, in de uiterste woede, terwyl zy Vryhart blyft omarmen en naar den Hemel ziet.

 

ô Laat uw almagt spreeken!

 

Wil door uw bliksemvuur, mishandelde onschuld wreeken? -

[p. 104]

 

Of stort met Vryhart my ook in dien afgrond neêr -

 

Dan vind ik zyne ziel, na ons verscheiden, weêr!...

Na een enkel oogenblik. In razerny.

 

Verzet en berg en duin!... verplet die waerelddwingren! ...

 

Dat beulen hen ontaard op steile rotsen slingren! ...

Buiten zich zelve en naar haaren adem hygende.

 

Of zend een Engel neêr! - verbryzel tyranny,

 

Toon ons uw grootsche magt - en maak myn' Karel vry!...

Zy bezwymt in zyne armen. Vryhart zet haar op eenen stoel. De Schout rukt hem weg.

 

vryhart.

 

Helaas! zy sterft.

In het heen gaan met den Schout en de Gerechts-Dienaars.

 

Vaarwel! vaar eeuwig wel myn Kroost!