|
| |
Tweede tooneel.
vryhart, julia, amalia, eduard.
julia. Zo dra zy Vryhart ziet, snelt zy naar hem toe, en sluit hem in haare armen. Zy heeft haar doodhembd aan, even als in de Romeo en Julia; haare hairen zyn los en verwilderd. Na een oogenblik stilte, met diep gevoel.
ô Karel! dit 's voor 't laatst!...
Ik ys rampzalig Vader!...
Hoe wordt uw deugd miskend? - Men noemt u een verrader?
| |
| |
vryhart, Eduard en Amalia in zyne arme drukkende.
ô Rust nog eens voor 't laatst aan 't kloppend vader-hart! -
Ook gy Amalia! koom hier aan myne zyde!
Dat ik myn laatste zucht der ouderliefde wyde!
Hy weent. - en vervolgt tegen Julia.
Ach! troost u in myn lot, daar gy myn onschuld kend!
Ik ly' voor Vryheid al deez' foltring en ellend.
Wat kan my 't gantsch heelal, wat kan my Vryheid baaten?...
Nu ik myn Karel! u, aan Dwang ten prooi moet laaten?
In de uiterste droefheid.
Nu 't moordend zwaard eens beuls, ô smart! ô yslykheid!..
Met een verwoede hand, u van uw' Gade scheid -
Zou ik uw wreeden dood koelzinnig overleeven?
Neen: neen! als Echtvriendin zal ik ook met u sneeven!
In vervoering.
Gestrengelt in uw arm, wacht ik den dood, als gy:
Geen moordschavot, geen dood... niets, dat my vreeslyk zy -
Geen macht ontrukt my aan dit doodelyk verlangen,
'k Verzamel al myn kracht, 'k blyf aan uw boezem hangen!-
En als de Dwangzucht grimt om mynen tegenstand,
Als zy my schuldig noemt - zo laat de snoode hand
Des beuls gelyker-tyd, door 't zelfde zwaard my treffen -
Zy wyst op haar hals.
| |
| |
Wie kan myn diepe smart beseffen?...
ô Tedre Julia! verzwaar myn lyden niet! -
Denkt dat gy moeder zyt! - zo gy uw kroost verliet,
Wie zou in 't gantsch heelal toch voor die panden zorgen?...
Ons lot, hoe yslyk ook, ligt in de hand verborgen
Van Hem, die met één span ontelb're spheeren meet,
Die, daar Hy goedheid aêmt, zyn schepsel nooit vergeet.
Geloof my, hartvriendin! daar gy met 't lot moet kampen,
Zal Hy uw redden zyn, u troosten in uw rampen!...
Als gy my zyt ontrukt, begeer ik rust noch troost!...
Met nadruk.
'k Voel dat ik moeder ben, - ach! myn rampzalig kroost!
Weleer kost gy myn hart de reinste wellust schenken,
Gy waart myn zaligheid!... ô pynelyk herdenken!...
In een' hevigen tweestryd.
Wat zwaare stryd bestormt my in dit aaklig uur -
Na eene zigtbaare ontroering, die een oogenblik duurt, met drift.
Gy Karel overwint!... gy overwint Natuur!...
Ik zwoer u liefde en trouw, in 't wisselvallig leeven. -
Wordt gy myn' arm ontrukt - dan zal ik met u sneeven!...
Eduard snikkende, waarop Vryhart hem op nieuw in zyne armen drukt.
| |
| |
Gy deedt toch nooit geen kwaad:
ô Zeg, hoe koomt het dan dat gy nu sterven gaat? -
Ach, vader! blyf ons by, wil my gehoor verleenen,
Julia beeft.
ô Zie hoe moeder beeft! - ach! laat haar zo niet weenen!
vryhart, hy drukt Eduard met ontroering aan zyn hart, zet hem op den grond, en veegt zyne traanen af.
Beseft gy, Julia! hoe dit myn lot verzwaart,
Wat overmaat van smart is my aan 't graf bewaard!
De wanhoop grypt my aan! ... dit 's meer dan menschlyk lyden-
ô Hemel! zie myne angst - help my natuur bestryden!...
Wiens hart krimpt niet van wee, wanneer 't uw lyden ziet!
Met diepe smart.
Dit 's nog de voorgrond eerst van 't akelig verschiet!...
Natuur en huwlyksmin, gy beiden doet my beeven!
Tegen Vryhart, in vertwyfeling.
Myn beste! ik kan u thans geen' moed noch troost meer geeven.
| |
| |
ô 't Zou lafhartig zyn, zo gy my wanklend vondt.
Bedroef myn hart niet meer in deezen laatsten stond -
Myn ziel zal u met vreugde in de eeuwigheid verbeiden!..
Denk liefste Julia! dat wy toch moesten scheiden:
't Is waar, ik stort nu wel wat eerder in het graf;
Maar meet naar de eeuwigheid den grootsten tydkring af!
ô Wil 't gewigt van jeugd en ouderdom eens paaren,
Wat zegt dan toch een tyd van tien of twintig jaaren?
Wat zegt by de eeuwigheid de jeugd of ouderdom?..
Staar met een helder oog - beschouw - gy ziet rondom
Dit vlugge tydperkt rolt de golvende eeuwstroom heenen,
Die my ook, aan uw zy' zal met ons kroost hereenen!...
Zal hy, die op een wrak door golven dobbren moet,
Waar telkens nieuw gevaar hem angstig siddren doet,
Als hy de haven ziet in 't midden der ellenden,
Zal hy zyn vlottend wrak niet naar die zyde wenden?
Schoon zich de storm verheft in 't naderend verschiet,
Hy vreest geen branding, bank, hy vreest de klippen niet: -
Zo, myn geliefde! zyn wy beiden, door de golven
Der rampspoed en ellend, op 's levenswrak bedolven!...
De haven is de dood - gy spoedt u derwaarts aan,
Ik dobber aan uw zy - en 'k zal met u vergaan!...
| |
| |
vryhart, met nadruk en gevoel.
ô Leef! leef voor uw kroost! laat my die troost verwerven!
Toon, dat gy moeder zyt!... laat met die hoop my sterven!
Maar waar is Fredrik toch? - Hy koomt niet eens by my,
Verzaakt hy nu zyn' Vriend? - verliet hy uwe zy? -
Rampzaal'ge Vader! neen, door vriendschap aangedreeven,
Zag ik de traan der smart steeds in zyne oogen zweeven;
Daar uwe rampspoed hem nog nader aan u bond,
En hy in deezen nood geen troost noch uitkomst vond,
Zo snelde hy met drift het heir der Franschen tegen:
Hy wilde, door zyn taal, tot bystand hen beweegen.
ô Edelmoed'ge Vriend dien my den Hemel gaf! -
Dan ach! hy keert te spâ - hy vindt my reeds in 't graf!...
Men hoort eenige stemmen. Julia en Amalia ontroeren zichtbaar.
|
|
Auteursrechtvrij