De triumph der vryheid

Elfde tooneel.

julia, amalia, eduard, hy gaat naar Julia.

julia, hem omhelzende.

Helaas! myn ziel ontroert op nieuw, door u te aanschouwen, -
'k Moet u dan voor altyd aan andren toebetrouwen.
Gy schreit myn Eduard! verberg geen traanenvloed,
En als de smart u ook op morgen weenen doet -
Als gy uw Vader ziet - laat vry uw traanen vloeijen:
Zy zullen eens als vuur op 't hart der wreedaards gloeijen,
En paerlen aan de kroon der stervende onschuld zyn.

[p. 84]

 

amalia.

 

Uw taal dringt scherper door, dan 't doodelykst venyn!...

 

julia, weder in eene wezenlooze wanhoop.

 

Hoor lieve Amalia! daar valt me iets in gedachten:

 

Uw Vader zal, voor 't laatst, op morgen ons verwachten!

 

Op morgen is dan, ook, myn stervensuur bepaalt!

 

Ik sterf gewis met hem, daar hy ten grave daalt -

 

Ja 'k zweer het u, ik zal uw Vader niet verlaaten -

 

Geen wanhoop, leed of smart - niets kan my langer baaten.

 

Gy weet, dat; al zinds lang, myn doodhemd ligt gereed, -

 

Dit voegt my thans, daar ook de dood my tegentreed -

 

Kom, help my dan voor 't laatst - dit moet u niet doen yzen -

Amalia weent.

 

Ach! 't is de laatste dienst, dien gy my zult bewyzen.

Julia zit eenige weinige oogenblikken in diepe mymering weggezonken. Zy gaat met een langzaamen tred van het tooneel. Amalia volgt haar, met Eduard aan de hand.