De triumph der vryheid

[p. 78]

Negende tooneel.

De voorigen. een bode.

Er word gescheld. De Bode komt in.

de bode.

Mevrouw! ik ben gelast.

‘Hoe zal ik dien last vervullen?

Ik vrees, dat traanen hier myn hart ontroeren zullen.’
Ik koom van uw Gemaal, en van den achtbren Raad.

julia.

Gy koomt van Vryhart? zeg, wat hem te wachen staat!

de bode.

‘Hoe zal ik haar die maar, die droeve tyding brengen?...
Want 't zal haar hart gelyk een bliksemstraal verzengen.’

julia.

ô Antwoord op myn vraag, mag ik myn Vryhart zien?
Gy zegt, gy koomt van hem: - kan ik hem bystand biên?...

julia, in vertwyffeling.

Ach! martel my niet lang! mag ik myn Gade spreeken?
Gy zucht! is dit helaas! op nieuw een doodlyk teken?

[p. 79]

 

de bode, met nadruk en gevoel.

 

Gy moogt op morgen vroeg in zynen kerker gaan.

 

julia, met blydschap.

 

ô Bode des geluks! 't Is dan geen ydle waan:

 

Ik zal, Geliefde! u op morgen weêr ontmoeten!...

 

Hoort gy 't Amalia!...

 

de bode, ter zyde.

 

‘Zy zal die blydschap boeten.’

 

julia.

 

Ga, zeg aan myn Gemaal, dat hy my morgen wacht!

 

De vreugd van hem te zien heeft al myn smart verzacht:

Met nieuwe aandoening van blydschap.

 

Ik zal op morgen vroeg weêr op zyn boezem weenen:

 

Ik zal met zynen zucht myn zuchten ook vereenen!...

 

de bode, verlegen.

 

Helaas Mevrouw!...

 

julia, in de uiterste vertwyffeling.

 

ô Spreek: hebt gy myn hart misleid?..

 

amalia.

 

Ach spreek Mynheer!

 

de bode, met veel aandoening tegen Julia.

 

Ik schroomde uw teêrgevoeligheid.

 

Maar 't moet toch echter zyn - 't is waar, gy ziet op morgen

 

Uw Vryhart weêr - maar ach! hier ligt een slang verborgen,

[p. 80]

 

Die u wellig ook daar op 't doodelykste wond!

 

Daar de achtbre Raad uw Gaê aan oproer schuldig vond,

 

Is hy ter dood gedoemd - hy moet op morgen sneeven

Geduurende deeze laatste regels staart Julia hem in wanhoop aan. Amalia toont ook de uiterste ontroering.

 

Gy koomt hem morgen vroeg uw laatste afscheid geeven.

 

Hy wordt onthoofd ...

 

julia. Zy geeft een gil.

 

Onthoofd!...

Zy slaat plotslings voor over op den grond neder.

 

amalia, schreiende.

 

Onthoofd! ... wat bliksemstraal! ...

 

Myn Vader!... dat ik ook met u ten grave daal! ...

 

Onthoofd!... wat yslykheid!

In wanhoop.

 

Ik zie het zwaard reeds blinken:

 

Wy zullen naast zyn zy, in de afgrond nederzinken!...

 

de bode, tegen Amalia.

 

ô Zie uw Moeder aan, zy ligt daar magtloos neêr...

 

Betoon haar uwe hulp!

Zy ligten haar te zamen op, en brengen haar op eene stoel. Julia bekomt allengskens weder, zy ziet met verwilderde oogen in het rond - en zegt in de uiterste wanhoop, en met bitter gevoel.

 

julia.

 

Vind ik het aanzyn weêr?

 

Had ik in 't duister graf een schuilplaats thans gevonden,

 

Of waare ik in de zee, in 't peilloos diep verslonden...

[p. 81]

 

ô Dit waar' zaligheid en rust. - maar zegt gy niet,

 

Dat Vryhart sterven moet? - ô doodelyk verschiet!...

 

Myn Vryhart wordt onthoofd!... Zou Julia dan leeven?

 

Hy daalt met schande in 't graf!... 'k zal nevens hem ook sneeven!

 

Geene aardsche magt rukt my ooit van zyn zyde af: -

 

Wy leefden voor elkaar - wy storten beiden in 't graf!..

In woede.

 

Maar gy ô monsters! gy, ô tygers en barbaaren!

 

Die de onschuld wreed vervolgt! myn schim zal om u waaren:

 

Als gy met dolle woede aan haar uw hand zult slaan,

 

Dan zal op 't onverwacht - myn schim daar voor u staan!

 

Zy zal uw helschen moed door ziddering vertzaagen,

 

En u op 't straftooneel van 's Hemels vierschaar daagen!

 

Ik zal u siddren doen, waarheên ge uw treden leidt. -

 

Myn schim voglt u alom - het zy ge in woede schreit -

 

Of u ter rust begeeft - of u in vreugdezaalen

 

In wellust baadt - ik zal u achterhaalen

 

Gy hebt myn Gâe vermoord!... Dus roep ik woedende uit!...

 

Een afgrond grimt u aan, waar niets uw knaging stuit.

 

Gy zult my overal, door wanhoop hooren gillen;

 

Ik zal op 't zachte dons door knaaging u doen trillen!

 

Als 't aklig sterfuur naakt - de dood u tegentreedt, -

 

Uw hairen zyn bedauwd door 't klam en angstig zweet,

 

Dan zult gy myn gewaad nog schuiflend hooren sleepen;

 

Gy wordt dan door myn schim nog woedend aangegreepen!...

 

de bode.

 

Ik bid u ach! bedaar!

[p. 82]

 

julia.

 

Die, in 't midden der gevaaren,

 

Zyn hoop verbryzeld ziet - kan die zyn smart bedaaren?

In de uiterste wanhoop.

 

De doodklok luidt alreeds! ... myn Vryhart wordt onthoofd?..

Buiten zich zelve.

 

Ik zie zyn bloedend lyk!... ook 't lyk wordt myn ontroofd!...

 

de bode. Ter zyde.

 

‘Ik kan haar leed niet zien - ik moet van hier vertrekken;

 

Haar smart zou 't tyger-hart tot medelyden wekken.’

De Bode gaat heen.