De triumph der vryheid

[p. 75]

Achtste tooneel.

Het Tooneel verandert in eene kamer, in het huis van Vryhart. Julia komt met Amalia, uit eene zydeur.

julia, met levendigheid.

Verbeeldingskracht! hoe groot, hoe sterk is uw vermogen!
Gy hebt my door een droom, een zoeten droom bedrogen:
Dit ydle herssenbeeld ontroert op nieuw myn hart,
Die zwymling van geluk vermeerdert myne smart:
Hebt gy door blydschap my daar straks niet hooren gillen?
ô Zie Amalia! hoe al myn leden trillen!...

amalia.

Helaas! ik was verheugd, dat gy wat rust genoot: -

julia.

De rust verbeidt me alleen in de armen van den dood! -
Maar 'k moet Amalia! u toch myn droom verhaalen;
Maar 'k kan myn valsche vreugd, myn blydschap u niet maalen!
't Was meer dan sterk gevoel!...

Koom, luister eens naar my,

Uw Vader was ook daar - doch niet geboeid, maar vry! -

[p. 76]

 

Wy zaten hand aan hand in schoone lustprieelen;

 

Wy hoorden 't voglenchoor de blydste toonen kweelen;

 

Der bloemen zachte geur verspreidde zich in 't rond; -

 

De frissche dauwdrop blonk in deezen morgenstond:

 

De lucht was helder blaauw, als met azuur omtoogen;

 

Geen schuiflend blaadje werd hier door den wind bewoogen;

 

Hier smaakte ik al 't geluk der reinste huwlyksmin -

 

My ziel dronk hier Natuur met zachten wellust in:

 

Eensslags, toen 't reinst genot ten toppunt was gesteegen -

 

Eensslags, zag ik de lucht door fellen storm beweegen;

 

De wind stak yllings op, en huilde in ieder boom;

 

De nachtegaalen, heel bevangen door den schroom,

 

Zag ik in 't trillend loof van takje op takje springen;

 

Al 't voglenheir was stom - en dorst geen toontje zingen;

 

De donder gromde in 't rond - en 't gloeiend bliksemvuur

 

Verzengde en plant en boom - en schokte heel Natuur:

 

Uw Vader was ontroerd - en kon nauw adem haalen:

 

Ik trilde, als 't siddrend loof, by 't zien der bliksemstraalen;

 

Een nieuwe schrik greep me aan, die my de spraak benam:

 

Een monster, dat uit 't bosch op eens te voorschyn kwam -

Met eene schielyke stem.

 

Viel op uw Vader aan, met zyn verwoede klauwen:

 

Het greep hem naar de keel - ik zag zyn krachten flauwen:

 

Want 't monster wierp verwoed hem aêmloos op den grond. -

In verrukking.

 

Toen daar eensslags voor my een lichtende Engel stond -

 

Uw Vader bystand boodt - dit vreeslyk monster moorde,

 

En met een scherpe dolk tot in het hart doorboorde: -

[p. 77]

 

Hy richtte uw Vader op: - wy knielden voor hem neêr,

 

En stamelde onzen dank:.. ‘'k geef u uw Vryhart weêr,’

 

(Sprak de Engel toen) - ‘geen macht zal immer u meer scheiden;

 

Uw lot zal zalig zyn - want Vryheid zal u leiden.’

 

Er daalde een ligte wolk, die de Engel heel omtoog;

 

Wy staarden hem nog na door lucht en wolkenboog. -

In eene weemoedige verrukking.

 

We omstrengelden elkaar - en onze lippen bleeven,

 

Heel spraakloos door gevoel, vast aan elkandren kleeven:

 

ô Welk een reine vreugd!... 'k ben door een gil ontwaakt,

Met diepe treurigheid.

 

En 'k voel, dat 't waaken my op nieuw rampzalig maakt.

 

amalia.

 

Ik weet niet, maar die droom moet niets dan goed voorspellen:

 

Wie weet, of Fredrik niet de Franschen zal verzellen?

 

ô Dat hy de Engel waar!

 

julia.

 

Myn afgepynigd hart

 

Zinkt van den top der vreugd - in eenen poel van smart.