De triumph der vryheid

[p. 33]

Elfde tooneel.

julia, amalia.

amalia, in eene ongeruste houding.

Waar of nu Fredrik blyft? zou hy ons ook begeeven;
Hoe angstig klopt my hart! - elk voorwerp doet my beeven.

julia, met nadruk.

ô Liefste Amalia! gy deelt in myn verdriet -
Beseft gy recht ons leed? - Wat treurig zwart verschiet,
Ziet gy dien diepen poel, waarin wy moeten zinken? ....
Uw vader stort daarin! - ik hoor zyn boeijen rinken!
Hy loost een bange zucht - 'k zie zyn verbleekt gelaat,
Waarop het merk der smart met staale trekken staat, -
Zyne onschuld lagcht ons aan! ...zy lagcht zyn moordren tegen;
Maar neen, hun moordzieke aart laat zich door niets beweegen,
De tygers brullen reeds! - zy vallen op hem aan,
Ach zie, hy wordt verscheurd! - 'k zal ook met hem vergaan.

amalia, verschrikt.

Ge ontroert myn hart op nieuw, ô liefste beste moeder,
Keer tot u zelve weêr! - 'er is toch één behoeder!...
Er is toch nog één troost in 't jammrendst harteleed,

[p. 34]

 

Daar Hy, die de onschuld mint, zyn schepzel nooit vergeet.

 

Neen 't zyn geen goden, maar slechts mensche die hier woelen:

 

't Zyn menschen, die alleen op hunne Heerschzucht doelen;

 

De Godheid schiep ons vry, - zyn lang getergd geduld,

 

Barst veelligt los - zyn wraak wordt dan gewis vervuld -

 

De hoop op Frankryks heir is ons nog bygebleeven,

 

Misschien zal Heerschzucht haast den laatsten doodsnik geeven.

 

julia.

 

Uw veelligt en misschien zyn van den zelfden aart,

 

Terwyl de zekerheid myn foltrend leed verzwaart -

 

En daar de zekerheid myn lydend hart doet treuren,

 

Ontvlucht my de ydle hoop, door 't geen ik zie gebeuren -

 

Ik dank u echter voor uw troost en uwen raad -

Met bitterheid.

 

De drenkling die verzinkt neemt elken halm te baat!