De triumph der vryheid

[p. 31]

Tiende tooneel.

julia, Zy koomt uit een zydeur, en treedt langzaam in eene treurige houding. Op een' diep treurigen toon.

Hoe aklig, duister, zwart, zweeft me alles voor 't gezicht!...
Myn hart, myn angstig hart, dat voor zyn fol'tring zwicht,
Is nu geen aasje hoop, noch troost meêr bygebleeven! -
ô Karel! dierbre gaê, sinds gy myn zij' verliet,
Zonk al myn hoop, myn troost, met u helaas! in 't niet -
Een afgrond gaapt my aan; - hoe wanklend zyn myn gangen?
Myn hart wordt wreed verscheurd door adders en door slangen
Zy kronklen zich - ik voel een' angel die my steekt,
Die 't bloed by druppen zuigt - en zich dus doodlyk wreekt -
Ik voel myn krimpend hart door sterk fenyn verzengen;
ô Kon myn brandend oog, slechts een'ge traanen plengen,
Dit zou verlichting zyn! maar hoe! - ik klaag van leed,
Ik ben nog immers vry, maar hemel! ach! wie weet,
Hoe thans myn Karel zwoegt - in 't kerkerhol geslooten,
Zal 't nadren van den nacht zyn' angst nog meer vergrooten,
Daar hy 't gerinkel van zyne ysren boeijen hoort:
Daar zucht op zucht weêrgalmt, en in zyn' kerker smoort:
ô Mogt ik, aan zyn zy', ook zyne ketens draagen!
Dan zou geen ramp, hoe groot, myn moedig hart vertzaagen,
Maar nu lydt hy alleen - en in dees' duistren nacht,
Wordt 't heldre morgenrood vergeefs door hem verwacht;

[p. 32]

 

Geen enkle zonnestraal kan in zyn' kerker dringen,

 

Hy ziet, by 't flauwend licht, door tralien zich omringen -

 

Helaas! myn hart bezwykt door 't folterend gevoel:

 

ô Hemel! strekt de deugd dan altyd hier ten doel

 

Aan moord- en plunderzucht - aan trotsche Dwingelanden,

 

Die 't burgerrecht vertreên, bezoetelen met schanden?

 

Wordt dan de deugd altyd, door snoode tiranny,

 

Gedrukt, vervolgd, geboeid - leeft zy dan nimmer vry?

 

Moet zy door 't wreedst geweld van hun die 't volk verdrukken,

 

Maar, kruipend, voor het staal van haare moordren bukken!

 

ô Monsters! die dus woelt - de deugd vervolgt, belaagt -

 

Beeft snoodaards o uw beurt! als eens de morgen daagt,

 

Waarin de Vryheid ons met luister zal verschynen,

 

Gy zult dan op uw beurt, als stuivend kaf verdwynen!

 

ô Blyde morgen, daag! - 'k zie reeds uw bly verschiet:

 

Gy spreidt uw eerste straal! ontzink myn oog toch niet!

 

ô Vryheid! hemeltelg! wil op de winden zweeven,

 

Kom spoedt u herwaarts aan! - behoed het dierbaar leeven,

 

Van mynen Echtgenoot! - ontruk hem aan zyn smaad!

 

Ontruk hem aan het woên der schandlyke eigenbaat! -

 

Wat valsche zwymling deed hier myn verbeelding dwaalen?

 

Zal trotsche Heerschzucht ooit haar wreeden aart bepaalen!

 

Myn Vryhart is geboeid - met ket'nen zwaar belaân,

 

En ik rampzaalge! staar noch 't zoet der Vryheid aan.